Húnavaka - 01.05.1995, Blaðsíða 177

HÚNAVAKA
175
Litlu-Drageyri í Skorradal, líklega frá Noregi. Annað þeirra drapst
af slysförum sumarið eftir. Hitt var flutt í Gunnarsholt. Oll dýrin í
Gunnarsholti drápust árið 1931“.
Ekki er vitað að sauðnaut hafi borið sjúkdóma til landsins.
,Árið 1931 var minkur íyrst fluttur til landsins. Það vorn þrjú dýr.
Næsta ár komu um 80 dýr. I bæði skiptin frá Noregi.
Árið 1935 voru fluttir inn 12 minkar frá Svíþjóð og 1937 sex dýr
frá Noregi.
Arið 1938 voru enn fluttir inn minkar frá Svíþjóð tvisvar sinnum.
Arið 1943 voru flutt inn nokkur dýr frá Kanada. Og árið 1944
komu um 30 rninkar frá Bandaríkjunum.
A seinni árum hefir verið flutt inn talsvert af mink frá ýmsum
löndum, meðal annars Noregi, Danmörku og Skotlandi".
Ekki hefir villiminkurinn gert neina lukku í íslensku náttúruríki.
„Silfurrefir voru fluttir til Islands árið 1929 og síðar, aðallega frá
Noregi. Platínurefir komu árið 1939 og síðar frá Bandaríkjunum.
Blárefir voru fyrst fluttir inn árið 1933 frá Noregi“.
Erlendar refategundir hafa blandast íslenska fjallarefnum sem
ekki er til neinna bóta.
Hreindýr sem fjTÍr löngu voru flutt til landsins og hafast við á
Austurlandi eru orðin hálfgerð plága í sumum sveitum gagnvart
nýskógum.
Fjárkláðinn
Fjárkláðinn olli miklu tjóni og fyrirhöfn hjá bændum. Fé varð að
tvíbaða og bera í kláðakindur á milli baða og dugði oft ekki til.
Sumir bændur höfðu ekkert baðker og urðu því að semja við ná-
grannann til þess að fá að baða hjá honum. Stundum henti það að
menn lentu í stórhríð þegar féð var rekið heim eftir böðun og lá
við að þeir yrðu úti með hjörðina.
Á sínum tíma áður en baðlyfið kom sögunnar var rætt um það að
skera niður allt fé í landinu. Jón Sigurðsson kom í veg fyrir það.
Hann taldi að hægt væri að setja saman lyf gegn þessum vágesti sem
reyndist rétt svo langt sem það náði. Kláðinn kom alltaf upp öðru
hverju þótt baðlyfið væri notað.
Færilúsin var öllu verri viðureignar. Baðl)4ið drap bara lúsina en