Húnavaka - 01.05.1997, Side 18

16
HUNAVAKA
þýsku í tvö ár hjá séra Jóni Auðuns þótti mér ekki ómögulegt að þetta
tækist. En þá varð útlitið mjög slæmt, stríðsblikur miklar á lofti og gafst
ég upp við þessa ráðagerð. Sumarið 1938 kom frænka Sigríðar Snælands
í heimsókn til Islands. Hún bjó í Englandi og var hjúkrunarkona. Kom
hún að heimsækja Sigríði í Hafnarfjörð.
Töluðum við saman um möguleika á námi í Englandi. Sagði hún mér
þá að Steinunn Hafstað færi út með sér í september og væri hún búin
að fá handa henni starf á spítala í Glasgow þar sem hún hafði verið í
námi áður en hún fór í almenna hjúkrun. Var þetta einkaspítali í geð-
sjúkdómum og var þetta fyrsta árið sem hægt var að komast þar að án
þess að gefa með sér en áður hafði þurft að greiða bæði náms- og dvalar-
kostnað. Sagðist hún geta ráðið mig þarna líka og skyldi ég þá koma í
febrúar. Þetta fór allt eftir og skrifaði hún mér. Sagði að ég skyldi koma
með skipi til Leith og þar yrði tekið á móti mér. Ekki fór ég þó fyrr en í
apríl því faðir Sigríðar Snælands lést í janúar og fór hún norður um tíma.
Síðan fékk ég far með Brúarfossi og man að ekki hafði ég nú undirbúið
þetta vel þar sem ég gleymdi vegabréfi þar til daginn áður en sigla skyldi
en úr því rættist þó. Eg átti fimm sterlingspund í peningum. Þá var pund-
ið 22 krónur íslenskar svo að ekki var ríkidæmið en ég átti að fá þrjú
sterlingspund í vasapeninga á mánuði, vinnuföt, nema sokka og skó,
uppihald og kennslu, ef ég færi í námið. Fyrirlestrar byrjuðu í septem-
ber og voru þessir fjórir mánuðir þangað til reynslutími til þess að sjá
hvort áfram skyldi halda og hvort ég þætti nógu menntuð í undirstöðu til
þess að fara í skólann. Þegar til Leith kom tók Steinunn Hafstað þar á
móti mér. Var hún orðin vel talandi á ensku, búin að vera sex mánuði
þarna. Með henni var írsk stúlka, Eileen Leahy, sem var mjög elskuleg
en talaði svo hratt og með svo miklum írskum hreim að ég skildi ekki
orð af því sem hún sagði.
Við lögðum nú af stað eftir að innflytjendastarfsmaður hafði veitt mér
eins mánaðar dvalarleyfi en sagði jafnframt að forstöðukona spítalans
myndi sækja um framlengingu. Fórum við þá fyrst í Edinborgarkastala,
að skoða hann en þar var kaffistofa og ákváðum við að fá okkur hress-
ingu. En kaffið var ódrekkandi fannst mér og var beðið um kókó í stað-
inn. Ekki varð afgreiðslustúlkan ánægð og spurði hvað að væri. Þá sögðu
þær: „Hún er nýkomin frá Islandi og er ekki vön þessu kaffi.“ Þótti þetta
fullgild afsökun og líklegt að ég væri nokkuð undarleg.
Steinunn ílengdist ekki í Glasgow en fór til Danmerkur í byrjun júní.
Eftir það sá ég enga Islendinga eða talaði íslensku í fimm ár eða allt til
vorsins 1944 er ég fór til London í almenna hjúkrun en þá hóf ég nám í
þeirri grein á Charing Cross spítala. Hafði ég þurft að bíða eftir að fá
þar aðgöngu því það var mjög eftirsóttur skóli. Þess má geta hér að við
byrjuðum 30 í mínum bekk en aðeins 12 luku námi eftir þrjú ár.