Húnavaka - 01.05.1997, Page 35

HÚNAVAKA
33
Morguninn eftir var komið hreinviðri og lögðum við snemma af stað
því að við þurftum að ná bátnum til Siglufjarðar áður en hann færi frá
Sauðárkróki. Leiðin lá norður Laxárdal og Víðidal og niður Kamba. Þeg-
ar við komum til Sauðárkróks var Laxfoss ekki kominn en kom seinna
um daginn. Hann hafði tafist vegna illviðris. Ákveðið var að hann færi
ekki fyrr en morguninn eftir en boð komu um að farþegarnir ættu að
fara um borð um kvöldið því að óvíst væri að hann gæti lagst við bryggju
um morguninn vegna veðurs.
Margt af fólki var með bátnum en ég var svo heppin að fá efri koju.
Vont var í sjóinn á leiðinni til Siglufjarðar og voru margir fárveikir af sjó-
veiki og var verið að reyra sumar konurnar. Það var gert þegar fólk er
alltaf að kúgast en hefur engu að kasta upp. Þá var bundinn trefíll eða
renningur úr mjúku efni eins fast og hægt var utan um magann. Við
þetta leið fólkinu mun betur. Eg fann ekki fyrir sjóveiki en þetta var mikil
lífsreynsla fyrir mig, unga og óreynda. Það var samt engin hætta á ferðum
og til Siglufjarðar komumst við heilu og höldnu.
í síld á Siglufirði
Sæunn ömmusystir mín kom og tók á móti okkur og við gengum heim til
hennar. Þá var bara einn bíll til á Siglufírði og það var vörubíll. Ekki var
mikið af götum en þó voru Aðalgata og Túngata komnar. Margt var
öðruvísi þá en nú, til dæmis vissi ég að enn þá voru útikamrar við húsin.
Hjónin sem ég fór í vist til bjuggu á efri hæðinni á Hvanneyrarbraut 2.
Þau hétu Friðrik Guðjónsson og Ástríður Guðmundsdóttir. Friðrik var
bróðir Ingvars Guðjónssonar sem var þekktur útgerðarmaður og Friðrik
gerði út á síld á sumrin. Sæunn og hennar fjölskylda bjuggu á neðri hæð-
inni svo að ég var í nánd við skyldfólk mitt og þarna leið mér vel. Ég réði
mig með þeim skilmálum að fá tilsögn í íslensku, dönsku og reikningi
og 25 krónur á mánuði. Við það var staðið.
Þarna var ég viðloða í tvö ár. Samt fór ég heim í sauðburðinn á vorin.
Ég fór aftur til Siglufjarðar áður en síldin byrjaði og var í síld hjá Friðrik
á sumrin. Það fannst mér dásamlegt og margt merkilegt að sjá. Mér varð
starsýnt á hvað gamlar konur voru handfljótar og gátu unnið lengi án
hvíldar í því akkorði sem síldarsöltunin var. Sett var merki niður í stíg-
vélið við hverja tunnu sem lokið var við. Kappið var mikið að ljúka við
sem flestar tunnur og síldarstemningin á fullu. Það var ólýsanlegt. Stund-
um var unnið mestallan sólarhringinn og sumarnóttin var dýrleg.
Næsta sumar var ekki nema hálfs mánaðar „törn“ við söltunina og svo
var síldin horfin. Skólafólk og alls konar fólk hafði þyrpst til Siglufjarðar
eins og vanalega en þegar síldin brást varð neyðarástand þar. Þetta fólk