Morgunblaðið - 09.05.2015, Síða 34

34 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 9. MAÍ 2015
✝ Margrét Guð-mundsdóttir
fæddist á Sauð-
árkróki 19. októ-
ber 1920. Hún lést
á Dvalar- og hjúkr-
unarheimilinu
Kumbaravogi 30.
apríl 2015.
Foreldrar Mar-
grétar voru bænd-
ur á Litla- Hóli í
Viðvíkursveit í
Skagafirði, þau Guðmundur
Magnússon, f. 27. desember
1893, d. 1. febrúar 1969, og
kona hans, Fanney Jónsdóttir,
f. 9. október 1895, d. 25. maí
1966. Margrét var elst af systk-
inum sínum hin eru: Jón látinn,
Þorkell og Helga og hálfsyst-
irin Anna, sem öll búa á höf-
uðborgarsvæðinu.
Margrét giftist 19. maí 1945
Ingólfi Jóhannsyni, f. 14. ágúst
1919 á Iðu í Biskupstungum, d.
orðin 23 og eitt barnabarna-
barnabarn.
Margrét stundaði barna-
skólanám frá 10 ára aldri til 14
ára í farskóla sveitarinnar.
Veturinn 1934-1935 var hún við
nám í unglingadeild Hólaskóla.
Þá var hún við nám í Hús-
mæðraskólanum á Ísafirði vet-
urinn 1940-1941.
18 ára gömul hleypti hún
heimdraganum og fluttist til
Reykjavíkur. Þar dvaldi hún
næstu vetur og stundaði ýmis
störf, m.a. á saumastofu, en á
sumrin var hún kaupakona hjá
læknishjónunum í Laugarási,
þeim Sigurlaugu Einarsdóttur
og Ólafi Einarssyni. Þar lágu
leiðir þeirra Ingólfs saman og
bjuggu þau á Iðu í 60 ár, flest
árin með blandaðan búskap.
Hún var mikil hestakona og
átti jafnan góða reiðhesta.
Garðyrkja og blómarækt var
eitt af hugðarefnum hennar og
naut hún sín vel á þeim vett-
vangi. M.a. hlaut hún verðlaun
fyrir garðinn sinn á Iðu.
Útför Margrétar fer fram
frá Skálholtsdómkirkju í dag,
9. maí 2015, og hefst athöfnin
kl. 14.
20. júní 2005. For-
eldrar hans voru
Jóhann Kristinn
Guðmundsson og
kona hans Bríet
Þórólfsdóttir. Ing-
ólfur og Margrét
hófu búskap á Iðu
ári 1945 og bjuggu
þar alla tíð. Börn
þeirra eru: 1. Jó-
hanna Bríet, maki
Haraldur Sveins-
son. Synir þeirra eru Helgi Sig-
urður og Ingólfur. 2. Guð-
mundur, kona hans er Elinborg
Sigurðardóttir. Börn þeirra
eru Ingvar, Margrét, Bergur,
Anna Helga og Dýrfinna. 3.
Hólmfríður, maki Baldvin
Árnason. Börn Hólmfríðar eru
Agnar og Margrét. 4. Loftur,
kona hans er Guðrún Ólafs-
dóttir. Börn þeirra eru Ólafur,
Ingimar, Eyþór og Guðrún
Arna. Barnabarnabörnin eru
Fallin er hjartans fögur rós
og föl er kalda bráin.
Hún sem var mitt lífsins ljós
ljúfust allra er dáin.
Drjúpa hjóðlát tregatárin
og tómið fyllir allt.
Ekkert sefar hjartasáin
í sálu andar kalt.
Þögul sorg í sál mér næðir,
sár og vonar myrk
en Drottinn ætíð af gæsku græðir
og gefur trúarstyrk.
Hnípinn vinur harmi sleginn,
hugann lætur reika.
Kannski er hún hinumegin
í heilögum veruleika.
Þú ert laus frá lífsins þrautum
og liðin jarðarganga.
En áfram lifir á andans brautum
ævidaga langa.
Heimur bjartur bíður þar
og bráðum kem ég líka.
Þá verður allt sem áður var
er veröld finnum slíka.
Drottinn verndar dag og nótt
á dularvegi nýjum.
Aftur færðu aukinn þrótt
í eilífð ofar skýjum.
Þú alltaf verður einstök rós,
elsku vinan góða.
Í krafti trúar kveiki ljós
og kveðju sendi hljóða.
(Jóna Rúna Kvaran.)
Elsku mamma.
Vertu kært kvödd og Guði fal-
in. Börnin þín,
Jóhanna Bríet, Guðmundur,
Hólmfríður og Loftur.
Nú er jörðin að breyta um búning,
það er birta um engi og tún.
Enn er myndríkur möttullinn græni,
það er morgunn við heiðarbrún.
(Hugrún.)
Þegar jörðin fer úr vetrarklæð-
um sínum og gróðurinn gægist
upp úr moldinni fer Margrét
tengdamóðir mín til fundar við þá
sem gengnir eru á undan henni
inn í eilífðina. Ég minnist þess
með miklu þakklæti þegar ég kom
fyrst að Iðu fyrir 42 árum til fund-
ar við tengdaforeldra mína. Þá
skynjaði ég strax mikla góðvild og
hlýju sem einkenndi þau, nábýli
okkar og samskipti alla tíð. Alltaf
var Magga jafnlynd og hógvær og
tilbúin að rétta fram hjálparhönd.
Nær daglega í áraraðir var meira
en sjálfsagt að börnin okkar
kæmu í ömmuskóla á meðan við
fórum til vinnu og þar lögðu þau
yngstu sig með henni eftir hádeg-
ið. Þetta var ómetanlegt og börn-
unum mikið og gott veganesti.
Að loknum vinnudegi þótti
sjálfsagt að setjast niður með
kaffibolla og oftar en ekki voru
nýbakaðar flatkökur bornar á
borð. Þá var vandi vel boðnu að
neita, því flatkökurnar hennar
Möggu voru einstaklega bragð-
góðar. Af þeim var engin upp-
skrift heldur blandaði hún mjöl-
inu eftir hendinni í rósótt vaskafat
og notaði ákveðinn skaftpott til að
hita mjólkina. Alltaf bauð Magga í
kaffi jafnvel þegar andlegt og lík-
amlegt atgervi var nær þrotið
meðan hún dvaldi síðustu mánuð-
ina á Kumbaravogi. Þar naut hún
kærleiksríkrar umönnunar
starfsfólksins og fyrir það erum
við fjölskyldan afar þakklát.
Blómagarðurinn hennar
Möggu, gróðurhúsið og fallegt
handverk bera natni hennar og
eljusemi fagurt vitni. Á hestbaki
átti hún fram yfir nírætt sínar
einka- og ánægjustundir. Oft
mátti sjá Möggu leggja hnakk á
reiðhestinn sinn til að fara í smá
reiðtúr og koma endurnærða til
baka. Stundum var farið í lengri
hestaferðir um landið. Það voru
miklar ánægjustundir fyrir okkur
hjónin og yngstu dætur okkar, að
fá tækifæri til að fylgja reiðfólk-
inu eftir með trússinn í rútunni
okkar. Meðal annars var farið
norður Kjöl í Skagafjörð, vestur á
Löngufjörur um Fjallabak o.fl.
Oft bar þessar ferðir á góma og
eru þær dýrmætur fjársjóður í
minningabankanum. Magga var
ætíð með hugann við hestana
sína, líka nú á síðustu mánuðun-
um á Kumbaravogi þegar komið
var í heimsókn, þá hafði hún verið
að sýsla við hestana uppi í fjalli
eða úti í mýri. Þannig starfaði
hugurinn og það var morgunn við
heiðarbrún þegar hún hélt af stað
í sína síðustu för.
„Það sem verður að vera, vilj-
ugur skal hver bera“, sagði Magga
stundum við mig hin síðustu ár. Ég
verð að sætta mig við að hún er
horfin sjónum mínum en minning-
in um dásamlega konu mun lifa
áfram í hjarta mínu uns við hitt-
umst á ný. Ég bið Guð á sorgar-
stundu að vera með fjölskyldunni
allri og blessa minningu Mar-
grétar tengdamóður minnar. Við
skulum öll minnast þess að Jesús
sagði: „Ég er upprisan og lífið.
Hver sem trúir á mig, mun lifa þótt
hann deyi.“ (Jóh.11,25).
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(Vald. Briem.)
Elinborg Sigurðardóttir.
Í dag fylgjum við elsku ömmu
sína hinstu leið, hún mun loks fá að
hvíla við hlið afa í sveitinni sem hún
bjó lengst af. Amma minntist samt
oft sveitarinnar sinnar fyrir norð-
an og það var gaman að heyra frá-
sagnir hennar úr æsku sem urðu
ljóslifandi þegar hún sagði frá.
Frásagnirnar urðu einnig nær
hjartanu þegar við heimsóttum
æskuslóðirnar með ömmu fyrir
mörgum árum og enn í dag sé ég
ömmu svo létta á fæti skoppa um
þúfurnar eins og hún væri orðin tíu
ára á ný.
Ég hlaut þann heiður að vera
skírð í höfuðið á ömmu og það nafn
ber ég með stolti enda var hún ein
af mikilvægustu konum í lífi mínu
og stór fyrirmynd. Ég naut einnig
þeirra forréttinda að alast upp í
sveitinni í návígi við afa og ömmu.
Það var visst öryggi að geta alltaf
leitað til afa og ömmu. Frá unga
aldri fórum við systkinin í „Ömmu-
skóla“ á meðan pabbi og mamma
fóru til vinnu, við tókum þátt í dag-
legu lífi afa og ömmu. Ég minnist
þess þegar ég var eitt sinn veik,
mér fannst ég vera orðin frekar
stór og gat sko auðveldlega verið
ein heima. Af umhyggju leit amma
við hjá mér upp úr hádeginu og við
urðum sammála því að það væri
bara best að ég kæmi niður eftir til
hennar, enda var ég orðin frekar
einmana. Amma bar mig því á bak-
inu heim til sín og svo fékk ég ný-
bakaðar flatkökur og kleinur sem
var hið besta meðal í veikindun-
um.
Amma prjónaði mikið, í æsku
klæddumst við systkinin nær-
skyrtum og gammósíum sem
amma prjónaði á prjónavélina í
kjallaranum. Einna bestir þóttu
mér hvítu lopasokkarnir sem hún
handprjónaði og það var eins og
að fá gull þegar eitt par af lopa-
sokkum leyndist í jólapökkunum.
Amma bakaði flatkökur í kjall-
aranum. Það var ljúft að finna
angan af nýbökuðum flatkökun-
um út á hlaðið og geta skotið sér
inn í kjallarann og gætt sér á
heitri flatköku með smjöri sem
bráðnaði jafnóðum.
Amma var mikil hestakona og
brá sér á bak nánast á hverjum
degi fram að tíræðisaldri. Alltaf
var gaman að fara í reiðtúra með
ömmu, þó svo reiðleiðirnar væru
alltaf þær sömu. En sumar voru
þó meira í uppáhaldi en aðrar,
sérstaklega þegar við riðum ár-
bakkana, þá var stundum sprett
úr spori. Á áningarstöðum lumaði
amma yfirleitt á brjóstsykri í vas-
anum.
Amma hafði mjög gaman af
vísum og bundnu máli og oftar en
ekki fór hún með vísu sem
mamma hennar hafði kennt henni
í æsku. Amma samdi líka heil
ósköp af vísum sjálf og hér að neð-
an læt ég fylgja eina vísu hér að
neðan sem ég fékk í afmælisgjöf.
Síðustu ár hef ég verið búsett í
Noregi og við höfum notast við
tölvutæknina til að spjalla saman.
Ömmu fannst þetta mikil undur
og stórmerki og sagði að þetta
myndu nú hafa kallast galdrar
hér áður fyrr, en hún hafði gaman
af þessu og þegar ég gekk um
íbúðina mína hér úti með mynda-
vélina og sýndi henni hvernig ég
bý, fannst henni eins og hún væri
komin í heimsókn til mín.
Takk, elsku amma, fyrir allt
það sem þú gerðir fyrir mig. Þú
átt stóran stað í hjarta mínu og
minningu þína mun ég geyma um
aldur og ævi.
Ástúðleg og öllum kær,
aldrei víla þóttir.
Þú ert hrein og mjúklynd mær,
(Margrét Guðmundsdóttir)
Þín
Margrét Guðmundsdóttir.
Elsku amma.
Takk fyrir hlýjuna og hve gott
það var að geta komið til þín og afa
í gamla húsið ykkar og heyra sög-
urnar þínar sem lítil stelpa úr
Skagafirðinum.
Hve gaman það var að koma til
þín þegar maður heyrði að þú varst
að baka í kjallaranum á kósaninu
flatkökurnar, fá eina köku og
hlaupa upp í eldhús og setja smjör
á kökuna og enda svo með allt
smjörið í höndum því kakan var svo
heit.
Koma í hesthúsið til þín og
fylgjast með þér nostra við hest-
ana þína og hve vænt þér þótti um
öll dýrin sem voru í kringum þig,
villiköttinn sem þú gafst að éta þó
að hann væri ekki vel liðinn á
bænum og hrafninn sem fékk allt-
af feita bitann í holuna á hlið-
staurnum. Nú ert þú komin í sum-
arlandið til afa með hestana þína
þér við hlið, takk fyrir allt, elsku
amma mín.
Svona er gjörvöll saga vor.
Söngvar allir dvína.
Allt sem markar einhver spor
endar göngu sína.
Margrét
Guðmundsdóttir
Hugrún Jónsdóttir
útfararstjóri
Rósa Kristjánsdóttir
útfararstjóri
Guðmundur Baldvinsson
útfararþjónusta
Jón G. Bjarnason
útfararþjónusta
Ellert Ingason
útfararþjónusta
Katla Þorsteinsdóttir
lögfræðiþjónusta
Gestur Hreinsson
útfararþjónusta
Elín Sigrún Jónsdóttir
framkvæmdastjóri
Þorsteinn Elísson
útfararþjónusta
Snævar Jón Andrésson
útfararþjónusta
Útfarar- og lögfræðiþjónusta – Önnumst alla þætti þjónustunnar með virðingu og umhyggju að leiðarljósi Vesturhlíð 2 - Fossvogi - Sími: 551 1266 - www.utfor.is
Við þjónum allan sólarhringinn
✝ Jóhann Ólafs-son, bóndi og
organisti, fæddist á
Ytra-Hvarfi í
Svarfaðardal 2.
október 1952. Hann
lést á Akureyri 29.
apríl 2015.
Foreldrar hans
voru Ólafur
Tryggvason, f. 9.6.
1920, d. 6.1. 2005,
og Friðrika Har-
aldsdóttir, f. 2.1. 1915, d. 21.10.
1992. Jóhann átti þrjú systkini.
Þau eru: Ævarr, f. 1940, d. 2009
(sammæðra), Kristín, f. 1951,
Jón Haraldur, f. 1958, d. 2002.
Jóhann kvæntist Unni M.
Hjálmarsdóttur og eignuðust
þau sex börn: 1) Tryggvi, f. 28.8.
1973, sambýliskona hans er
Helga Hermannsdóttir. Börn
Tryggva eru Einar Jóhann, f.
1997, og Friðrika Vigdís, f.
1999. 2) Hafdís, f. 9.9. 1975, sam-
býlismaður hennar er Jósef
Kristjánsson. Börn þeirra eru
Birna Lind, f. 2008, Kristján
Páll, f. 2010, Ólafur Tryggvi, f.
2011, og Stefán Jósef, f. 2012,
fyrir á Hafdís soninn Jóhann
Harald, f. 2003, og Jósef á son-
inn Bjarna Heiðar, f. 1997. 3)
Heiðrún, f. 9.9. 1975, eig-
inmaður hennar er Skarphéðinn
Leifsson, þeirra börn eru Guð-
rún María, f. 1998, Alexander, f.
2004, og Leifur Máni f. 2008. 4)
Helgi, f. 9.12. 1977. 5) Daníel, f.
23.11. 1978, eiginkona hans er
Kristín Hjálmarsdóttir, börn
þeirra eru Sunneva, f. 2009, og
Freymar, f. 2014. 6) Sólveig Ey-
feld, f. 5.6. 1983, sambýlismaður
hennar er Younes Ababou. Dótt-
ir Sólveigar er Athena Freyja, f.
2010. Jóhann og Unnur skildu
1996. Eftirlifandi eiginkona Jó-
hanns er Herdís A. Geirsdóttir,
f. 26.9. 1951. Hennar börn eru:
1) Ingunn Margrét, f. 3.4. 1973.
Hennar börn eru Jökull Þorri, f.
1999, Urður Birta, f. 2003, og
Breki Hrafn, f. 2007. 2) Einar
Bjarki, f. 29.8. 1975, eiginkona
hans er Sigurrós Karlsdóttir.
Þeirra börn eru: Herdís, f. 2004,
Snælaug, f. 2009, Júlía, f. 2011,
og Þórhalla, f. 2013.
Jóhann lauk unglingaprófi
frá Húsabakka-
skóla 1967, mið-
skólaprófi frá Dal-
víkurskóla 1968,
útskrifaðist sem bú-
fræðingur frá
Bændaskólanum að
Hólum 1970 og tók
við búinu af for-
eldrum sínum 1976.
Jóhann hefur unnið
sem vélamaður og
bílstjóri hjá ýmsum
fyrirtækjum, rak leigubíl og var
landpóstur frá árinu 1997. Jó-
hann var varaformaður Umf.
Þorsteins Svarfaðar 1992, sat í
stjórn UMSE 1987-91, í stjórn
UMFÍ frá 1989-2001 og sæmdur
gullmerki UMFÍ 2002. Jóhann
gegndi fjölda trúnaðarstarfa og
átti m.a. sæti í skólanefndum
Húsabakkaskóla, Dalvíkurskóla
og Bændaskólans á Hólum, var
svæðisstjóri hjá Kiwanis á árum
áður og hefur verið fulltrúi hér-
aðsins á ýmsum landsfundum,
t.d. hjá SÍS, Landssambandi
kúabænda og Sambandsþingum
UMFÍ. Jóhann sat í sveitarstjórn
Dalvíkurbyggðar 2006-2014 og
var formaður sóknarnefndar
Vallakirkju og safnaðarfulltrúi.
Haustið 2014 gekk Jóhann til
liðs við Frímúrararegluna á Ak-
ureyri. Jóhann hóf nám í org-
elleik hjá Jakobi Tryggvasyni
og í Tónlistarskóla Dalvíkur
1965-69. Árið 1991 hóf hann
nám í orgelleik við Tónlistar-
skólann á Akureyri, lauk því
námi 1995 og sama ár lauk hann
þriðja stigs prófi í söng. Þá lauk
hann námi við Tónskóla Þjóð-
kirkjunnar vorið 2014. Hann tók
við starfi organista í Svarf-
aðardal árin 1991-1996 af föður
sínum sem gegnt hafði því starfi
í tæp 50 ár. Jóhann hefur starf-
að með ýmsum kórum og end-
urreisti Karlakór Dalvíkur 1995
og stjórnaði honum til 2001. Jó-
hann var organisti við Hríseyj-
arkirkju frá árinu 2008 og við
Miðgarðskirkju í Grímsey í ára-
tug auk þess að spila við athafn-
ir í öðrum kirkjum.
Útför Jóhanns verður gerð
frá Dalvíkurkirkju í dag, 9. maí
2015, kl. 10.30. Jarðsett verður
að Völlum í Svarfaðardal.
Mig setti hljóðan er ég frétti
lát Jóhanns Ólafssonar frá Ytra-
Hvarfi. Ég hafði hitt hann kvöld-
ið áður þar sem við ræddum
sameiginleg áhugamál og það
sem framundan væri. Við kvödd-
umst með gamanmál á vörum
eins og svo oft áður og ekki datt
mér þá í hug að við ættum ekki
eftir að sjást aftur. Þetta sýnir
glöggt að við eigum ekki morg-
undaginn vísan.
Kynni okkar Jóhanns voru
stutt en því mun ánægjulegri og
fann ég fljótt að þar fór maður
sem gott var að eiga að vini. Þau
hófust er Jóhann gekk í frímúr-
arastúkuna Rún á Akureyri sl.
haust. Tók hann strax virkan
þátt í störfum stúkunnar og fann
sig þar vel. Jóhann var organisti
og hafði miklar meðfæddar tón-
listargáfur enda af góðu tónlist-
arfólki kominn. Hann hafði
stundað nám hjá virtum tónlist-
armönnum og gat miðlað af mik-
illi reynslu á sviði tónlistar. Við
fundum fljótt samhljóm er Jó-
hann fór að leika undir með kór
frímúrarabræðra á Akureyri
sem ég er starfandi í. Það var
gott að leita til hans og fá ráð og
leiðbeiningar. Með honum réðst
kórinn í stærri verkefni en hann
hafði áður treyst sér til sem náði
hámarki með fyrstu opinberu
tónleikum kórsins er hann tók
þátt í tónleikum Frímúrarakórs-
ins í Reykjavík sem gestakór í
hátíðarsal frímúrarareglunnar í
Reykjavík í lok apríl sl. Þar átti
hlutur Jóhanns stóran þátt í því
hvað vel tókst til með góðum og
öruggum undirleik. Frekari
verkefni voru á döfinni sem við
hlökkuðum báðir til að takast á
við. Það er því skarð fyrir skildi
og mikill söknuður í hópi kór-
félaga og allra frímúrarabræðra
nú þegar harpa Jóhanns hefur
hljóðnað. Við minnumst hans
með djúpu þakklæti og virðingu.
Ég vil fyrir mína hönd og félaga
í kór frímúrarabræðra á Akur-
eyri færa ekkju Jóhanns og að-
standendum hans innilegar sam-
úðarkveðjur.
Daníel Guðjónsson.
Jóhann Ólafsson