Morgunblaðið - 25.06.2015, Page 22

22 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 25. JÚNÍ 2015
✝ Stefán Aðal-berg Pálsson
fæddist á Sauðár-
króki 8. ágúst 1934.
Hann lést á Sauðár-
króki 16. júní 2015.
Stefán var sonur
hjónanna Páls Stef-
ánssonar, f. 13.
ágúst 1890 á
Bjarnastöðum í
Blönduhlíð, d. 28.
júlí 1955, og Guð-
rúnar Soffíu Gunnarsdóttur, f. 8.
október 1896 í Keflavík í Rípur-
hreppi, d. 11. febrúar 1985. Stef-
án var yngstur þriggja systkina,
systur hans eru Sigurlaug Gunn-
fríður, f. 11. ágúst 1929 á Sauð-
árkróki, d. 5. ágúst 1995, og Að-
alfríður, f. 11. janúar 1933 á
Sauðárkróki.
Stefán kvæntist 28. ágúst 1965
Rannveigu Sturludóttur, f. 27.
Jóhönnu Björt; Stefanía Ósk, f. 1.
febrúar 1991, sambýlismaður
hennar er Bjarki Þór Svavars-
son, dóttir þeirra er Hafdís
Hrönn; Pála Rún f. 1. febrúar
1991. 3) Ólafur, f. 5. október
1970, eiginkona hans er Ragn-
hildur Sigrún Björnsdóttir, synir
þeirra eru Sigþór Björn, f. 10.
október 2002, og Bergþór Páll, f.
12. júlí 2004. 4) Stefán Ómar, f.
27. október 1973, eiginkona hans
er Inga Lára Sigurðardóttir,
börn þeirra eru Sigurður Lárus,
f. 10. júní 1998, og Rannveig Sig-
rún, f. 1. ágúst 2002.
Stefán ólst upp á Sauðárkróki
þar sem hann tók landspróf frá
gagnfræðaskólanum. Meirapróf
tók hann árið 1954. Stefán vann
ýmis störf svo sem við sjó-
mennsku, vegavinnu, vörubíla-
akstur og þá var hann lögreglu-
maður um tíma. Eftir það fór
hann alfarið á sjóinn þar sem
hann vann við eigin útgerð til
ársins 2000 þegar hann lét af
störfum.
Útför Stefáns fer fram frá
Sauðárkrókskirkju í dag, 25.
júní, kl. 14.
nóvember 1941 í
Neðri-Breiðadal í
Önundarfirði. For-
eldrar hennar voru
Sturla Þórðarson, f.
21. apríl 1901, d. 26.
febrúar 1986, og
Ólöf Herborg Bern-
harðsdóttir, f. 7.
júní 1913, d. 26.
september 1983.
Stefán og Rannveig
eignuðust fjögur
börn: 1) Guðrún Soffía f. 25. jan-
úar 1966, sonur hennar er Stefán
Sturla Jónsson, f. 12. ágúst 1995,
faðir hans er Jón Sigurjónsson.
2) Páll, f. 1. febrúar 1967, eigin-
kona hans er Jóhanna Stefanía
Birgisdóttir, dætur þeirra eru
Birgitta, f. 29. júlí 1987, sam-
býlismaður hennar er Eggert
Þór Birgisson og eiga þau
dæturnar Kristínu Guðrúnu og
Elskulegur faðir okkar hefur
kvatt. Við systkinin sitjum við
eldhúsborðið á Öldustíg 5 og rifj-
um upp minningar um þennan
góða mann sem okkur þótti svo
vænt um og sem við vorum svo
stolt af.
Skarðið sem hann skilur eftir
sig er áþreifanlegt en við treyst-
um því að hann gangi nú léttstíg-
ur um nýjar veiðilendur í góðra
vina hópi, jafnvel farinn að kíkja
eftir góðum stað til að leggja sil-
unganetin.
Pabbi var alinn upp á tíma
þegar náttúran var nýtt og veitt
var til matar bæði á sjó og landi.
Hann byrjaði ungur að vinna og
vann mikið eins og tíðkaðist,
fyrst í sveit og svo á sjó en hann
gerði sjómennsku að sínu aðal-
starfi. Þegar hann var ekki á sjó
gekk hann til rjúpna, veiddi gæs-
ir og sjófugl, ræktaði kartöflur og
lagði silunganet. Í minningunni
var pabbi alltaf meira og minna
að sýsla með mat, ef hann var
ekki að afla hans var hann að
gera að honum, súrsa, svíða og
sjóða. Meira að segja munum við
eftir honum við jólabaksturinn
þar sem hann sat við ofninn og
passaði að baksturinn yrði full-
kominn á hverri köku, allt í góðu
samstarfi og samvinnu við
mömmu og okkur krakkana.
Þó pabbi ynni alltaf mikið var
hann einstaklega duglegur að
hafa okkur krakkana með, öll fór-
um við á sjó með honum í lengri
eða skemmri tíma þar sem hann
kenndi okkur handtökin, hann
kenndi okkur að fara með byssur,
draga net og að gera að þeim mat
sem við öfluðum, enda var það
honum ekki síður mikilvægt en
veiðin sjálf.
Alltaf var hann tilbúinn til þess
að gefa okkur þann tíma sem við
þurftum, kenndi okkur t.d. öllum
að keyra mjög tímanlega, fór í
útilegur með fjölskyldunni á
sumrin að ónefndum sunnudags-
bíltúrum sem farnir voru flestar
helgar. Þá var keyrt um sveitina
og stoppað á öðrum hverjum bæ
að hitta ættmenni og jafnvel færa
þeim í soðið, enda pabbi mikill
fjölskyldumaður og með eindæm-
um frændrækinn.
Við systkinin erum afar þakk-
lát fyrir þann tíma sem við áttum
með pabba, hann var góð fyrir-
mynd sem gekk ávallt fram af
virðingu og góðmennsku og sýndi
hjálpsemi í hvívetna, gildi sem við
munum gera okkar besta til að
halda á lofti og heiðra þannig
minningu hans.
Hvíl í friði, elsku pabbi.
Lát akker falla! Ég er í höfn.
Ég er með frelsara mínum.
Far vel þú æðandi dimma dröfn!
Vor Drottinn bregst eigi sínum.
Á meðan akker í æginn falla.
Ég alla vinina heyri kalla,
sem fyrri urðu hingað heim.
(Þýð. Vald. V. Snævarr)
Guðrún Soffía, Páll,
Ólafur og Stefán Ómar.
Það er komið að kveðjustund.
Ég hef notið þeirra forréttinda að
geta kallað Stefán Pálsson
tengdaföður minn og á þessari
stundu er þakklæti mér efst í
huga. Þakklæti fyrir að hafa
kynnst þessum trausta og heil-
steypta manni og átt hann að í
gleði og sorg hálfa ævina.
Ég man fyrstu kynni mín af
tengdafjölskyldunni. Það var á
gamlárskvöld og stórfjölskyldan
var samankomin á Öldustígnum
hjá Stebba og Veigu. Öll börnin
þeirra, tengdabörn og barna-
börn, auk vina sem ekki síður til-
heyrðu fjölskyldunni, höfðu safn-
ast þar saman og var sannarlega
glatt á hjalla. Og þannig var það
reyndar einatt á Öldustígnum.
Stebbi og Veiga voru umvafin
fjölskyldu og vinum flesta daga
og á tyllidögum var heimili þeirra
ávallt þungamiðjan, staðurinn
þar sem allir komu saman.
Stefán vann ýmis störf í gegn-
um tíðina en lengst af stundaði
hann sjómennsku. Þegar hann
var ekki að róa eftir fisk eða
rækju var hann að leggja fyrir
silung, veiða rjúpu, gæs eða
lunda, setja niður eða taka upp
kartöflur. Allt tengdist þetta því
áhugamáli hans að gefa fólki vel
að borða. Auk þess að færa bæði
skyldum og óskyldum björg í bú
lagði hann mikla alúð við að
tryggja að þeir sem komu á Öldu-
stíginn færu þaðan saddir út. Og
vel það. Jafnframt gætti hann
þess vel, ásamt Veigu sinni, að
taka alltaf nógan mat með í ferða-
lög til þess að fæða alla sem á
vegi þeirra urðu. Oft reyndist það
líka vel, mér er t.d. minnisstætt
þegar Stebbi og Veiga komu á
Kántrýdaga um árið og tjölduðu í
garði foreldra minna. Gestafjöldi
fór nokkuð fram úr væntingum á
heimilinu þá helgina og brauð-
meti fljótlega uppurið. Þá kom
sér vel að Stebbi og Veiga voru
með „eilítið“ aukreitis og drifu
þau á eldhúsborðið í Breiðabliki
veitingar sem dugðu vel hátt á
annað hundrað gestum sem
þangað komu.
Stefán var ættrækinn og vin-
margur og sást það best á um-
ferðinni á Öldustígnum flesta
daga. Hann bar ávallt hag þeirra
sem stóðu honum næst fyrir
brjósti, barna sinna og afkom-
enda, og var ákaflega umhugað
um velferð þeirra. Hann fylgdist
t.d. mjög vel með öllum ferðalög-
um þeirra og sá um að uppfæra
upplýsingar um færð og veður
jafnóðum og þær voru tiltækar,
allt með öryggi ferðalanganna í
huga. Sá kærleikur sem Stefán
sýndi börnum sínum var ekki síð-
ur sýnilegur í hjónabandinu.
Stebbi og Veiga voru afar sam-
hent hjón og ástríkara samband
vandfundið. Það kom líka glöggt
fram í veikindum Stefáns síðustu
mánuðina en þá fylgdi Veiga hon-
um eins og jafnan fyrr og vék
ekki frá hlið hans fyrr en yfir
lauk.
Síðustu kynni mín af Stefáni
voru um margt lík þeim fyrstu.
Hann var umvafinn fjölskyldu
sinni og vinum og ríkti sami kær-
leikurinn í kringum hann og áður,
samheldnin og samhugurinn. Þau
gildi sem Stebbi og Veiga lögðu
svo mikla rækt við endurspeglast
nú í börnum þeirra og afkomend-
um, hópi sem þau geta sannar-
lega verið stolt af. Hópi sem ég er
þakklát fyrir að tengjast fjöl-
skylduböndum.
Ég votta aðstandendum mína
dýpstu samúð, megi Guð styrkja
ykkur og okkur öll í sorginni.
Inga Lára Sigurðardóttir.
Elsku afi okkar, „afi djöfull“
eins og þú kallaðir þig svo oft.
Takk fyrir góðar stundir með
þér, eftir sitja minningar í hjört-
um okkar. Nærvera þín var alltaf
svo góð og gott að koma í afa og
ömmu hús. Við munum öll eftir
hversu mikið þú lagðir þig fram
um að eiga góð tengsl við okkur.
Farinn ertu yfir hæðstu hæðir,
floginn upp í bláa himininn.
Á vindsins vængjum þú áfram æðir
en farðu varlega vinur minn.
Gott og farsælt líf þú áttir
og komst svo mörgu í verk.
Við þig skildu allir sáttir
enda voru vinaböndin sterk.
Vinur við gleymum þér ekki
og vitnum í þig á hverjum degi.
Það brosa allir sem ég þekki
þegar sögur ég af þér segi.
(Þursi)
Aðskilnaður okkar er aðeins
tímabundinn, elsku afi. Við vitum
að þú ert á góðum stað. Minning
þín lifir í hjörtum okkar allra.
Barnabörnin þín,
Birgitta, Stefanía,
Pála og Stefán.
Hníga óðum mætir menn,
myrkvast hljóð í strengjum.
Fjölgar þjóðar föllum enn,
fækkar góðum drengjum.
(Hjálmar frá Hofi)
Við hjónin ákváðum að taka
saman nokkur hnyttin tilsvör
sem komið hafa frá Stebba
frænda í gegnum tíðina til að
minnast hans. Nú spyr til dæmis
enginn lengur: „Ertu ekki fersk-
vatnskældur og hitt sem má ekki
segja, drengur?“ Stebbi var
drengur góður og talaði ekki illa
um nokkurn mann, en það versta
sem hann hafði um fólk að segja
var: „Ansvítans maðurinn að
gera mér þetta.“ Í fyrsta sinn
sem ég fór á sjóinn með Stebba
frænda þá keypti hann fjall af
vínarbrauðum sem við átum með
bestu lyst. Það var hins vegar
vont í sjóinn þennan dag og því
skilaði ég vínarbrauðunum strax
til baka. Þá komst Stebbi svo að
orði:
„Ekki verður múkkinn svang-
ur í dag.“ Stebbi var mikill veiði-
maður og hafði ánægju af öllum
veiðiskap. Eitt sinn vorum við
frændur að vitja um silunganet í
Keflavík. Honum fannst lítið
koma til verkvits míns, þegar ég
virti þá gullnu reglu að þegar tvö
net eru bundin saman þá skal
netið með stærri riðli lagt utar.
Eða eins og Stebbi orðaði það:
„Það er undarlegt með þessa
menn sem eru alltaf með skífmál í
höndunum alla daga að þeir sjái
ekki mun á 3 og 3,5 tommu.“
Lengi vel átti Stebbi frændi
Franchi-haglabyssu með afar
löngu hlaupi. Hann sagðist ekki
hafa neina trú á stertum eins og
hann kallaði hlaupstuttar byssur.
Í fyrsta sinn sem hann prófaði
slíka byssu skaut hann rjúpu á
löngu færi. Á leiðinni heim sagði
hann: „Ég hefði aldrei trúað því
að þessi byssustertur myndi drífa
á svona löngu færi, en ég verð að
trúa því af því ég sá það sjálfur.“
Oft náði ég að hneyksla
frænda minn. Eitt sinn sem oftar
var ég að láta reyna á eyðslu bíls-
ins en það vildi ekki betur til en
svo að ég varð bensínlaus á miðri
Holtavörðuheiði. Stebbi var ekki
lítið hneykslaður og sagði: „Það
er ekki eins og þú eigir ekki fyrir
bensíni, drengur!“
Það er leitun á öðrum eins
matmanni og Stebba frænda.
Eitt af því skemmtilegasta sem
hann gerði var að borða og gefa
öðrum vel að borða. Stebbi var
kokkur til sjós stærstan hluta
ævinnar og það var annálað
hversu góðan mat Stebbi lagaði
nánast samtímis og hann vann
uppi á dekki.
Þá var sama hvenær við kom-
um á Öldustíginn til þeirra hjóna,
það var alltaf boðið upp á hlað-
borð. Stebbi tók ávallt á móti
okkur með orðunum: „Komdu
drengur, það er nóg til að borða.“
Við tókum með okkur fjölskyldu,
vini, veiðifélaga og útlendinga –
allir voru jafn velkomnir og fóru
pakksaddir. Jólin komu á Bakka-
vörina þegar stór pappakassi
kom frá Stebba og Veigu. Í hon-
um var taðreykt hangikjöt, rjómi
og smjör („úr Skagafirði sem er
miklu betri en fyrir sunnan,
drengur“) og niðurrifinn harð-
fiskur til Unnar því Maggi var
svo mikill sóði. Stebbi hafði líka
einu sinni á orði við Veigu þegar
Maggi var að gúffa í sig nýtínd
bláber: „Það er undarlegt með
drenginn eins og honum þykir
góð ber að hann skuli ekki nenna
að tína þau sjálfur.“
Um leið og við þökkum fyrir
allt þá vottum við fjölskyldu og
vinum Stebba okkar dýpstu sam-
úð.
Magnús Pétursson og
Unnur Kristinsdóttir.
Einstaka fólk hefur þann hæfi-
leika að láta öllum líða vel í kring-
um sig, þann hæfileika hafði Stef-
án Pálsson. Hann var höfðingi
heim að sækja, hlýr í öllu viðmóti
og einstakt ljúfmenni. Fólki sem
kom á Öldustíginn var tekið fagn-
andi af svo miklum innileik að
manni hlýnaði um hjartarætur og
slíkur ylur varir lengi. Stebbi var
síðan ekki í rónni fyrr en gest-
irnir sátu með hrokaðan disk og
fullan kaffibolla og um leið og tók
að sjást í diskinn eða borð kom á
bollann bauð hann gestunum
ábót enda var honum mikið hjart-
ans mál að allir væru saddir og
sælir.
Ég votta fjölskyldunni samúð
mína og samhug, megi góður Guð
styðja ykkur og styrkja.
Svava Guðrún
Sigurðardóttir.
Heiðursfélagi er fallinn frá.
Stefán Pálsson var einn af
stofnfélögum Skotfélagsins Ós-
manns.
Hann var virkur og dugmikill
félagsmaður alla tíð og ætíð boð-
inn og búinn að leggja hönd á
plóg.
Þegar hugsað er til Stefáns
koma orðin traustur, örlátur og
dugmikill upp í hugann.
Einnig það hve stutt var alltaf í
brosið, gleðin og einlægnin
fölskvalaus.
Stefán var veiðimaður af lífi og
sál og sá strax við stofnun félags-
ins hvaða gagn það myndi gera
fyrir félagana að koma sér upp
þeirri aðstöðu sem stefnt var að.
Félagsmenn syrgja fallinn fé-
laga og votta eiginkonu og fjöl-
skyldunni samúð sína.
Fyrir hönd félagsins,
Jón Pálmason.
Stefán Aðalberg
Pálsson
Nú er hún Gústa
fóstra mín fallin frá í
hárri elli, kraftmikil
kona sem talaði
hispurslausa og kjarngóða ís-
lensku við alla þá sem á vegi henn-
ar urðu og áttu á annað borð er-
indi við hana.
Ágústa Margrét
Vignisdóttir
✝ Ágústa Mar-grét Vign-
isdóttir fæddist 4.
ágúst 1923. Hún
lést 31. maí 2015.
Ágústa Margrét
var jarðsett 9. júní
2015.
Það gustaði af
henni ferskum blæ
en á sama tíma staf-
aði af henni mikil
hlýja, ást og kær-
leikur, jafnt til
manna og dýra sem
náttúru.
Einstök kona og
eftirminnileg, kona
sem skilur eftir sig
stóra og fallega
mynd og minningu í
hugskoti þeirra sem henni kynnt-
ust, jafnvel fleiri.
Ágústa Vignisdóttir var lífsins
listamaður; greind, gamansöm,
hlý, hæðin, lesin, reynd, raunsæ
en umfram allt góð manneskja
sem fann til með öðrum, síst eða
aldrei með sjálfri sér. Hún gat á
einhvern óskiljanlegan hátt haldið
eigin tilfinningum, sjálfri sér, ut-
an við allt og alla, en samt gefið
öðrum svo mikið. Fórnfýsi? Nei,
hefði ekki samþykkt það. Hefði
sennilega fallist á að sér hefði
hverju sinni liðið eins og þeim sem
hún hitti; í sorg og/eða gleði.
Já, ég kalla hana fóstru mína
vegna þess að þegar ég kom ung-
ur að árum til Hornafjarðar til að
taka við embætti sóknarprests
sagði hún við mig á fyrsta fundi
okkar að ég væri einn af strákun-
um sínum; hún átti sex syni en nú
eru tveir þeirra fallnir frá. Sjálf-
sagt hefur henni fundist ég ögn
umkomulaus fyrir prest að vera,
þótt ég ætti mér kjarnmikla og
ástríka eiginkonu, Gígju, sem hún
hafði gætt þegar hún var í vist á
Seyðisfirði hjá foreldrum hennar,
því góða fólki Sigríði Gísladóttur
frá Skógargerði og Hermanni
Hermannssyni hótelhaldara og
síðar bryta.
Þorbjörn, maður Ágústu, var
sérlega eftirminnilegur. Hann
fékkst við að gegna þjónustu við
Flugfélag Íslands sem umboðs-
maður á Hornafirði og því starfi
gegndi hann af sóma meðan lifði.
Sá góði maður gaf konu sinni fátt
eða ekkert eftir hvað gamansemi
varðaði, en ég held, án þess að
vita, að hann hafi látið henni eftir
húsbóndavaldið, enda ekki sér-
lega áhugasamur um það. En
band þessara hjóna, trúnaður og
traust var algjört. Hvort með sínu
sniði gekk undir hinu ef svo bar
við, trúi ég.
Skemmst er frá því að segja að
vinátta öflug og órofa skópst á
milli okkar sona hennar, sem eru
drengir góðir í merkingu forn-
sagna Íslendinga; menn sem aldr-
ei bregðast… nema vel við og þá
með gamansemi og örlæti.
Gústa var af gamla skólanum;
hún vildi hafa reglu á hlutunum,
sanngirni, sannsögli og ærlegheit
að leiðarljósi. Hún spurði margs,
svaraði sumu en samt á einhvern
hátt svo blátt áfram og hispurs-
laus að jafnvel menn sem mig rak
í rogastans og er þó sæmilega sjó-
aður að eigin áliti. Hún hafði samt
sitt mat og álit.
Algóður Guð blessi minningu
þessarar góðu konu, minningu
hennar og æðruleysi, eiginmanns
hennar og sona og allra þeirra
sem henni voru kærir.
Önundur S. Björnsson,
Breiðabólstað í Fljótshlíð.
Hún bar þig í heiminn og hjúfraði að sér.
Hún heitast þig elskaði’ og fyrirgaf þér.
Hún ætíð er skjól þitt, þinn skjöldur og
hlíf.
Hún er íslenska konan, sem ól þig og
þér helgaði sitt líf.
Og loks þegar móðirin lögð er í mold
þá lýtur þú höfði og tár falla’á fold.
Þú veist, hver var skjól þitt, þinn skjöld-
ur og hlíf.
Það var íslenska konan sem ól þig og
gaf þér sitt líf.
En sólin, hún sígur, – og sólin, hún rís,
og sjá: Þér við hlið er þín hamingjudís,
sem ávallt er skjól þitt, þinn skjöldur og
hlíf:
Það er íslenska konan, – tákn trúar og
vonar,
sem ann þér og þér helgar sitt líf.
(Ómar Ragnarsson.)
Samúðarkveðjur til ykkar
allra.
Ásta og Karen Karlsdætur,
Sölvína Konráðs.
Til ömmu
Ef eitthvað kemur upp
á hugsa ég oft til þín
Ég hugsa: hvað hefði amma gert?
Þú lítur á allt svo jákvæðum augum
Ég reyni að gera það líka
Þórgunnur
Þorgrímsdóttir
✝ ÞórgunnurÞorgrímsdóttir
fæddist 16. apríl
1928. Hún andaðist
5. júní 2015.
Útför Þórgunnar
fór fram 15. júní
2015.
Ég reyni að sjá ein-
staklinginn fyrir það
sem hann er
Því að það gerir þú
Ég hugsa um að vera
þakklát
Því að það ert þú
Ég hugsa oft til þín og
spyr: hvað hefði amma
gert?
Athöfn segir meira en
orð
Það sýnir þú.
(Björk)
Björk.