Húnavaka - 01.05.2001, Blaðsíða 23

II ÚNAVAKA
21
fannst faðir minn skynja þetta líka. Þingeyrar eiga mann ef maðnr teng-
ist staðnum á annað borð. Hér á ég ntínar bestu stundir. Það er engu líkt
að vakna hér í kyrrðinni, snara sér í gallabuxur og þægilega peysu, opna
útihurðina og ganga beint inn í þessa stórkostlegu náttúru og teyga í sig
hreina loftið og fjallasýnina.
Þingeyrakirkja er gersemi og gefur tækifæri til fleira en messuhalds.
Við hjónum beittum okkur fyrir því að fá tónlistarfólk til að halda hér
tónleika, hljómburður er góður í kirkjunni og maður nýtur tónlistarinn-
ar á allt annan hátt í þessu guðshúsi sem gnæfir yfir byggðina en í tónlist-
arhúsum í þéttbýli.
Þau Helga og Gunnar á Þingeyrum hafa haldið þessu starfi áfram öll-
um dl mikillar ánægju. í kirkjunni hafa verið haldnir frábærir tónleikar,
til dæmis hafa þær systurnar, Rut Ingólfsdóttir fiðluleikari og Inga Rós
sellóleikari, leikið þar og margir aðrir þjóðkunnir listamenn.
Af jörðinni Þingeyrum eru talsverðar veiðitekjur og mér hefur fundist
óeðlilegt að útsvar og aðrir skattar af þeim skyldu fara burt úr sveitinni.
Lögin eru hins vegar þannig að ekki var hægt að sjá við því meðan eign-
araðild að jörðinni var öðruvísi háttað og eigendur hennar áttu lögheim-
ili í Reykjavík. Eftir að ég hætti bjá Heklu fluttum við hjónin lögheimili
okkar hingað þó að við eigurn enn íbúð okkar í Reykjavík. Hér bjuggum
við að mestu þar til ég var skipaður sendiherra íslands í Þýskalandi. Alltaf
þegar við komum dl íslands byrjum við á þ\'í að bruna norður að Þing-
eyrum því að bér er okkar heimili.
Sendiherra í Þýskalandi
Ég hætti störfum hjá Heklu án þess að hafa lagt grunn að nýjum verkefn-
um og hafði satt að segja ekki hugmynd um hvað ég ætlaði að taka mér
fyrir hendur. Sanit efaðist ég ekki augnablik um að ég hefði gert rétt.
Stundum fær maður hugboð eða svo sterka innri sannfæringu um eitt-
livað að ekki er hikað við að fylgja henni. Ég gleðst mjög yfír velgengni
Heklu sem hefur styrkst verulega á uppgangstíma síðustu ára í íslensku
viðskiptalífi. Sjálfum finnst mér við Valgerður á margan hátt vera að upp-
iifa bestu ár ævinnar á nýjunt vett\'angi.
Nokkrum mánuðum síðar var mér boðið að verða sendiherra í Þýska-
landi. Hjálmar W. Hannesson, sem var sendiherra í Bonn, var að láta af
embætti en hann er sonur Hannesar Jónssonar sem áður hafði verið
sendiherra í Bonn, Moskvu og víðar. Mér fannst nánast ótrúlegt að fá
þetta tækifæri og þurfti ekki að hugsa mig um.
Við Valgerður fórum til Bonn 4. febrúar 1995 og ég afiienti Roman
Herzog, forseta Þýskalands, trúnaðarbréf mitt sem sendiherra 15. febrú-