Húnavaka - 01.05.2001, Síða 40

38
HÚNAVAKA
nægja ilminn. Síðan þefaði hann með tilheyrandi langdregnum stunum
ofan í glasið og hóf það síðan á loft með skjálfandi hendi og sagði skál.
Það muldraði eitthvað í bræðrunum og þeir lyftu glösum og supu hressi-
lega á. Þegar þeir voru á þriðja glasi án þess að nokkuð markvert væri
talað nema um gæði góðra vína, ræskti bóndi sig og sagði.
Eg hef verið að hugsa um útstunguna. Það er auðvitað tóm verkleysa
að kasta taðinu niður fyrir utan d)Tnar, alger tvíverknaðui' og þurfa svo
að moka því upp aftur. Eg fæ lánaðan hest og kerru lijá Sigga stutta. Eg á
það inni hjá honum. Þá getur kerra sem þið látið taðið í alltaf verið við
dyrnar. Eg læt strákinn teyma og gríp í það sjálfur ef hann hefur ekki
við, svo gef ég ykkur að éta meðan á verkinu stendur. Það er góður mat-
ur hjá henni ráðsku og hún er myndarleg það má hún eiga.
Hann saup síðustu dreggjarnar úr glasinu, seildist eftir flöskunni sem
lítið var eftir í og setti tappa í stútinn. Síðan stakk hann henni undir
koddann og snéri sér til veggjar. Þeir sem stóðu þarna með tóm glösin í
útréttum höndum og höfðu átt von á að fá einhverja ábót varð ljóst að
hér var ekki meira að hafa. Þeir höfðu lítið blandað sér í orðræðu bónda
en kinkað kolli af og til milli þess sem dreypt var á víninu sem þeir höfðu
meiri áhuga á.
Drengurinn, sem hafði staðið þarna tómhentur og notið léttra veit-
inga, sá að hans hlutverki í þessu máli var lokið og ekki þyrfti lengur
vitna við. Hér var greinilega ekki meira að gera. Þeir gengu léttstígir út úr
herberginu og lokuðu varlega á eftir sér.
GET EKKI ÞETTA GJÖRT
Gamall bóndi átti unga konu, væna yfirlitum. Þau bjuggu í þjóöbraut og áttu reisu-
legt bú og var hjá þeim gistingastaður allra heldri manna er fóru um veginn og gekk
húsfreyja sjálf þá jafnan um beina og ræddi glaðlega við gesti sína. Gafst bónda lítt að
því og svo varð að hann grunaði hana um ótrúleik við sig, einkum þá er presturinn
og sýslumaðurinn voru á ferðinni. Þótti honum ekki svo búið vera mega. Fer hann
eitt sinn til sýslumanns síns og tjáir honum grun sinn en getur ekkert sannað. Sýslu-
maður tók vel á máli hans og kvaðst kunna gott ráð honum til handa er væri að sam-
rekkja ekki konunni í full fjögur ár og mundi honum á þeim tíma verða auðvelt að
komast eftir því hvort konan væri lionum ótrú eður ei. En er karl heyrði þetta ráð
mælti hann skjótt: „Þó það ætti að gilda líf mitt þá get ég ekki þetta gjört.“ „Þú verð-
ur þá að lniggast heima hjá þér,“ mælti sýslumaður.
Þjódsögurjóns Árnasonar.