Húnavaka - 01.05.2001, Side 146

144
II LJ N A V A K A
sig með hrífunni án þess að stoppa aðrir urðu að gera það til þess að losa
úr skúffunni. Þegar blautt var á grasi var þetta þrælaverk.
Seinna fór Vélsmiðja Steindórs á Akureyri að framleiða svokallaðar
rimlaskúffur. Þær voru með flötum rimlum í botninum þannig að heyið
færðist sjálfkrafa aftur. Lyftanlegur karmur var kringum rimlana svo að
heyið sem komið var í skúffuna sat eftir þegar honum var lyft. Þetta var
gríðarleg framför, gátu þá jafnvel unglingar slegið í skúffu.
Alh heyið þurfti að binda í reipi til heimflutnings og flytja það á hest-
vögnum upp fyrir Giljána að malarkrús sem var þar stutt frá sem fjárhús-
in á Stóru-Giljá eru nú. Bíll frá Zophoníasi flntti heyið sem hann ók
sjálfur eða Bjössi. Zophonías flutti heyið úr Þinginu fyrir Þorstein öll
sumrin nema eitt.
Eitthvað var misjafnt hve mikið heyjaðist hvert sumar en oftast munu
það hafa verið 100-150 hestburðir. Að sjálfsögðu þurfti maður að vera
heima og taka á móti heyinu af bílnum og koma því fyrir svo að reipin
væru tilbúin til þess að fara til baka með næsta bíl. Mikið þurfti af reipum
og var þó nokkuð dl af þeim í Enni en einnig voru þau fengin að láni,
einkum hjá Gunnari Bjarnasyni frá Ytra-Tungukoti (síðar á Björnólfs-
stöðum). Hann átti mikið af góðum reipum og vel hirtum.
Heldur var það illa séð af ökumönnum sem leið áttu um þegar verið
var að flytja vélarnar fram eftir og heim, einkum rakstrar- og rifjingarvél-
arnar. Rakstrarvélin var það breið að hún rétt komst yfir gömlu Blöndu-
brúna, munaði þar ekki nerna tveimur til þremur sendmetrum. Var það
ráð tekið að hafa þægasta hestinn fyrir, ganga aftur á bak á undan hon-
um og stýra hestinum með því að halda um kinnarnar á honum. Það
vildi dl að umferðin var mun minni í þá daga en er í dag.
Þegar engjaheyskap lauk, sem tók venjulega 2-3 vikur eftir tíðarfari,
var háin slegin á öllu heimatúninu. Mikið af hánni var verkað í súrhey.
Tvær súiheysgryfjur voru í notkun, önnur steinsteypt í fjóshlöðunni, hin
torflilaðin um 10 álna djúp og grafin niður í dálítinn hól út og uppi í
túninu. Sú þriðja var torfgryfja á bæjarhlaðinu við fjóshornið en hún var
sjaldan notuð.
Mest af hánni mun hafa verið slegið með sláttuvél og í skúffu, þó hef-
ur ugglaust eitthvað verið slegið með orfi og ljá, enda kom meira hey af
hverjum bletd með þeirri aðferð. Venjan var að reyna að ljúka heyskap
fyrir göngur. Ekki veit ég hvort það hefur tekist sumarið 1938.