Húnavaka - 01.05.2001, Qupperneq 160

158
HUNAVAKA
stansaði hann stundarkorn belgdi sig upp og fræsti. Síðan var tekið á,
ekki dregið af og erflðleikarnir sigraðir. Það var eitt sinn ógleymanleg
og ólýsanleg sjón þegar verið var að flytja steinhellur á vagni f mýrlend-
um úthaga. Þá seig annað vagnhjólið niður í díki og Brúnki upp að
hnjám. Þegar átti að reyna að ná hellunum af vagninum tók Brúnki helj-
arlegt viðbragð og braust upp úr feninu með ækið. Hef ég hvorki fyrr né
síðan séð neitt líkt því. Þá var gaman að gefa honum gott klapp og hlý
orð. Hann skildi það áreiðanlega allt.
Einn var sá hestur sem var öðrum hestum miklu ófríðari. Hann var
rauður með hvíta blesu niður allt andlitið og lm'tbleikan flipann, þar var
einnig vottur af yfirskeggi sem skipdst í miðju. I þokkabót var liann glas-
eygður sem rak sntiðshöggið á ófríðleikann. Blesi hét hann og var af-
burða hvumpinn og fælinn, mátti ekki sjá bréfsnepil, fuglsfjöður eða
annað slíkt án þess að tryllast. Hann var sagður sjónskakkur sem lýsti sér
í því að sæi hann til dæmis mislitan stein í götunni stökk hann útundan
sér eða snarstansaði. Þótti hann því varasamur til reiðar. Hann var mikið
notaður til að draga hey af túninu til hlöðu ásamt öðrum þægum hesti.
Ekki var hann ánægður nema hann gengi við hægri hlið hins hestsins.
Þannig hagaði til að lteima við húsið þurfti að fara fram hjá glugga er
heyið var dregið að hlöðunni og Blesi var gluggamegin. Það brást ekki að
í hverri einustu ferð þurfti hann endilega að horfa í gluggann og ln ökk
alltaf jafnmikið við og hendst til hliðar er hann sá sjálfan sig í honum.
Gott tak þurfti því að hafa á aktaumunum til að hemja hann.
Eitt sinn fengum við krakkarnir hesta til að fara á upp að Reykjum,
upp gömlu Reykjabraut sem lá meðfram Giljárgilinu að hluta. A einum
stað hét Tæpugata þar sem vegurinn lá á blágilbarminum svo að skarð
kom í ef úr molnaði í vorleysingum. Sumard\alarkrakki var með, Edda
að nafni, sú sem á vísuna um Brúnka. Hún var haldin ævintýraþrá og
hafði sérstakan áhuga á hrossum og var óhrædd við þau. I þetta sinn
valdi hún Blesa til reiðar enda var hann fremur viljugur. Stuttu áður en
að Tæpugötu kom er dæld í veginn sem töluvert vatn safnaðist í þegar
rignir og nú var pollurinn til staðar. Þegar Blesi kom að pollinum hendst
hann allt í einu út undan sér og fældist um móa og ntela. Edda ríghélt í
faxið og hékk á baki hvað sem á gekk. Allt í einu tók hann stefnuna beint
á gilið. Þá náði skelfingin alvarlegum tökum á okkur áhorfendum. Þegar
hann nálgaðist gilbarminn snarbeygði hann og þá þeyttist Edda af baki
og valt áleiðis að gilinu en stöðvaðist á stórum jarðföstum steini sem þar
var einstakur, ómeidd en smávegis ringluð. Ekki varð þessi reiðtúr lengri
og ekki er vitað hvað kom fyrir Blesa í pollinum nema hann hafi séð
spegilmynd sína og haldið að þar væri draugur. Eftir þetta var þessi stað-
ur nefndur Blesapollur þótt enginn vatnsdropi væri þar til staðar.