Húnavaka - 01.05.2001, Page 164

MARGRET JONSDOTTIR frá Fjalli:
Gangnasunnudagur
Ég rumskaði en fannst í svefnrofunum að eitthvað væri öðruvísi en vana-
lega. Þegar ég kom til fullrar meðvitundar skildi ég hvað það var sem
mér fannst öðruvísi en venjulega. I dag var gangnasunnudagur. Sá dagur
bjó yfir mörgu sem var ólíkt öðrum dögum. Nú dugði engin leti lengur,
það var svo margt sem þurfti að gera fram yfir venjulega daga.
Eitthvað var bakið að angra mig en sjálfsagt yrði ég betri næsta rnorg-
un þegar ég væri búin að liggja stund á eldhúsgólfinu. Gangnamenn sem
gistu þurftu að fá almennileg rúm og það var ekkert sjálfsagðara en að
ganga úr rúmi fyrir þá. Svo leið þessi blessaði sunnudagur eins og aðrir
dagar. Það fór að húma. Húntið varð alltaf dekkra og dekkra og að lok-
um komið svarta myrkur. Nú hlytu gangnamenn að fara að koma. Hvergi
er myrkrið eins svart og inn til fjalla í djúpum dal.
Brátt fór að heyrast til gangnamanna þar sem þeir komu vestan dal-
inn. Það virtist liggja vel á þeim því að þeir sungu hástöfum. Allt í einu
þögnuðu allar raddir. Þá flaug í gegnurn huga minn að eitthvað hefði
komið fyrir. Eftir skamma stund var riðið í hlað og dyr voru kvaddar með
ekki neinum silkihönskum. Þar næst var borinn inn slasaður piltur. Hann
liafði riðið of nærri girðingunni í myrkrinu, tætt buxurnar og holdið
innan við. Ekki var um annað að ræða en ná í lækni, hvernig sem það
gengi. Það tókst og náðist í Lárus Jónsson frá Haga í Þingi sem var þá
læknir á Sauðárkróki.
Svæfa þurfti piltinn og þótt ekki væri hægt að kalla á svæfingarlækni
gekk það fyrir sig. Læknirinn saumaði saman tætt hold sent tókst með
ágætum og þótt það væri gert inni í rúmi kom engin sýking í sárið. Enn
gengur þessi maður á tveimur jafnfljótum. Svo hvarf dagurinn í skaut
eilífðarinnar en minningin um hann lifir. Þetta var árið 1955.
Snemma ntorguns fóru gangnamenn til afréttar að sntala. Pilturinn lá
að sjálfsögðu eftir. Ég vissi að hann hafði orðið fyrir andlegu áfalli við
joað að geta ekki farið í göngurnar og þaðan af síður til rétta eins og ætl-
að var. Lífið er nú einu sinni skin og skúrir og við verðum að taka því
eins og við erum manneskjur til. Karl eins og hann hét og heitir bar sig
vel.
Ég fór að sinna mínum daglegu störfum en var ekkert betri í bakinu.