Húnavaka - 01.05.2001, Page 165

H Ú N A V A K A
163
Kannski heföi ég átt að leggjast út af og slappa af um stund. Það var ekki
inni í myndinni því að gangnamenn kæmu úr afréttinni um hádegi og ég
þurfti að hafa til nóg kaffi handa þeim þegar þeir væru búnir að borða
nestið sitt. Afram silaðist tíminn. Mennirnir voru komnir og borðuðu
nestið sitt í rólegheitum.
Eg hafði fylgst með litlum hundi sem lá í hlaðvarpanum. Hann hreyfði
sig ekki þótt gengið væri fram hjá honum. Veslings dýrið, mikið hlaut
hann að vera uppgefmn. Eg var að gefa húsbónda hundsins gætur þar
sem hann var að enda við að borða og sá að hann átti nóg eftir. Mér datt
í hug að nú færi hann með mat handa litla seppa. Nei, hann bjó vel um
afganginn og stakk honum niður í tösku sína. Eg varð öskuill út í karlinn.
Þvílíkt vesalmenni að hugsa ekki um dýrið sem lá svangt og illa á sig kom-
ið. Það var búið að hlaupa frá því snemma um morguninn neðan úr Við-
víkursveit fram á afrétt og átti eftir að hlaupa langt áður en heim væri
komið. Mig langaði að tukta karlinn til en það var best að láta hann vera.
Eg tók til mat og færði litla seppa. Enginn skyldi fara soltinn frá bæjardyr-
unt mínum. Hundurinn lá og hreyfði sig ekki fyrr en ég talaði við hann,
þá reisti hann hausinn. Hann át úr lófa mínum en hreyfðist ekki að öðru
leyti. Þegar ég fór frá honum dillaði hann skottinu eins og í þakklæt-
iskyni.
Karl var sóttur daginn eftir og allt féll í sama farveginn. Þetta sama
amstur virkra daga. Karlinn sem átti litla hundinn vildi ekki eiga hann
lengur, hefur sjálfsagt fundist hann linur af sér. Hann hafði ekkert vit til
að skilja að hundurinn var ekki fullvaxinn og lítt mótaður til langra
hlaupa í grjóti og á erfiðum fjallvegum. Seppi fór að Kýrhold. Þar var
systir mín ráðskona. Eg kom nokkrum sinnum að Kýrhold eftir þetta.
Það brást ekki þegar hundurinn sá til mín kom hann hlaupandi, flaðraði
upp um mig, sleikti hendur mínar og brosti út að eyrum. Þessi litli hund-
ur var alltaf að þakka mér það sem ég rétti honum uppgefnum og soltn-
um í hlaðvarpanum á Fjalli.
UPPRUNI ÁLFA
Einhverju sinni vildi Adam hafa hjúskaparfar við kerlingu sína, Evu, en hún var þess
ekki búin og vildi ekki búa með honum og sneri baki við honum. Þetta líkaði karli
hennar illa, gekk frá henni á afvikinn stað, gerði þar holu eina í jörðuna, lagðist svo
niður að henni og lét þar í koma karlsæði sitt og byrgði svo yfir og mælti svo fyrir að
þeir menn er hér af myndaðist skyldu engum sýnilegir nema þeim er meir líktist sér
en kerlingu sinni og engir sínir niðjar skyldi þeirra góð not hafa.
ÞjódsögurJóns Arnasonar.