Húnavaka - 01.05.2002, Blaðsíða 92

90
HUNAVAKA
myndir á veggjum. Matur ásamt drykkjarföngum var á borð borinn.
Annnan lyfti glasi og sagði bakó og við töldum það þýða skál, lyftum glös-
um og sögðum skál. Gamla konan saup þá á sínu glasi og brosti svo að
skein í hennar einu stóru framtönn. Það var þrúgandi að skilja ekki orð
af því sem húsráðendur segja en Kládía og Guðmundur fóru milli staða
svo að við gátum aðeins svalað forvitninni. Bústofn fjölskyldunnar og
aðal lífsframfæri voru tvær kýr, tveir hestar, tíu kindur, ein gylta og nokk-
ur hænsni en auk þess ítök í skógi og garður bak við húsið. Gripahúsin
voru samföst íbúðarhúsinu og þar inni gaf að líta bústofninn nema kind-
urnar. Allt var Jjrifalega um gengið og matur og drykkir brögðuðust vel.
Þegar við fórum var skollið á svarta myrkur en ekki var útiljósum fyrir að
fara frekar en annars staðar til sveita. Allir komust þó heilu og höldnu í
rútuna. Þar var rætt um hverjir hefðu fengið besta matinn og viðtökurn-
ar. Allir voru ánægðir og töldu það best sem þeirra hópur fékk.
Snennna næsta dag var haldið frá Sibíu til borgarinnar Cluj-Napoka
og næstu nótt gist á hótelinu Viktoría. Kirkjur voru margar á leið okkar
um landið og voru mikið til skoðunar. I smáþorpum á landsbyggðinni
eru víða tvær kirkjur, með litlu millibili, sem gnæfa yfir önnur hús sem
víðast eru lágreist. Sennilega er mikil samkeppni milli trúarhópa um sál-
irnar sem kemur fram í að byggja sem stærst og skreyta sem mest. í borg-
unum sjást einnig stórar moskur með sínum íhvolfu þökum. Kládía var
röggsöm við kirkjugöngur og fékk oft einhvern kunnugan til að lýsa
kirkju og munum. Tók þetta oftast mikinn tíma og fannst sumum full-
mikið af svo góðu.
A þessum slóðum sáust stórar nautgripahjarðir á beit en landið var
rótnagað og gripirnir litlir og rýrir. Hér og raunar annars staðar þar sem
við fórum sáust ekki girðingar en staðið yfir gripum í haga.
Um morguninn var haldið til landamæra Rúmeníu og Ungverjalands
í Oradea. Leiðin þangað er um 250 km og áætlað að vera þar um há-
degi. Þegar þangað kom leist okkur ekki á blikuna. Þarna biðu, okkar
megin landamæranna, um 200 stórir vöruflutningabílar og nokkur
hundruð fólksbílar. Rúturnar hafa sérstakt hlið og á undan okkur voru
aðeins tvær rútur. Það var leitað vandlega í þeim og farangur farþega tek-
inn úr farangursgeymslum og skoðaður. Þetta virtist ganga þolanlega þar
til röðin kom að okkur. Tolh erðirnir komu inn í rútuna og tóku passana
af okkur en síðan gerðist ekkert. Við bara biðum og biðum og helst leit
út fyrir að sama sagan og þegar við komum inn í landið ætlaði að endur-
taka sig. Ekkert var við að vera og við máttum varla fara út úr bílnum.
Eftir um tveggja og hálfs tíma setu fóru þó sumir út til að liðka sig, litast
um og leita að tollvörðunum. Tvær stúlkur úr hópnum sáu hvar skammt
frá sat einkennisklæddur maður í glerbúri við tölvu og var að pikka eitt-
hvað á hana upp úr pössunum okkar. Þær fóru í áttina til hans og hann
benti þeim að koma inn sem Jjær gerðu. Hann sat þarna rennsveittur og