Húnavaka - 01.05.2002, Blaðsíða 99

HUNAVAKA
97
móbrún augun og á brosið sem sveigðist upp frá munnvikunum og end-
aði í augnkrókunum. Eg horfði á þennan granna líkama sem sveigðist
eftir hljómfalli lagsins. Eg stóð upp og steig taktinn með henni á meðan
ég lék á flautuna. Það var eins og flautan hefði öðlast eigið líf, eins og
hún gæti ekki hætt leiknum. Þegar hljómar lagsins voru að lmíga í loka-
taktinn þá var eins og lagið neitaði að taka enda og reis aftur upp af nýju
afli. Við nálguðust hvort annað og án þess að ég hefði gert mér grein fyr-
ir því var ég farinn að stíga dansinn þétt upp við hana og hún horfði
beint á mig eins og hún væri að horfa inn í sál mína. Eg fann hitann
streyma frá henni og það var eins og hluti af dansinum þegar hún tók af
sér sjalið og kastaði því á vefstólinn. Eins og hluti af hljómfallinu þegar
hún smeygði sér einnig úr treyjunni. Eg var eins og dáleiddur, án tíma-
skyns, eins og þetta væri alls ekki ég sjálfur. Þótt ég hætti að spila þegar
við hurfum til hvors annars var eins og lagið væri enn inni í kofanum.
Eins og taktur þess væri enn í blóði okkar þegar við sameinuðumst.
Eg hrökk upp af draumlausum svefni við högg og köll úti fyrir kofan-
um. Augnablik vissi ég ekki livar ég var. Vefstóll, föt stúlkunnar. Hún var
ekki í fletinu hjá mér. Eg litaðist um. A gólfinu fyrir frarnan fletið lá mó-
brún geit. Eg hafði ekki tekið eftir henni þegar ég kom í gærkveldi. Hin-
ar geiturnar voru inni í stíunni. Hún stóð upp og rak snoppuna framan
í mig eins og hún væri að bjóða góðan dag. Aftur var barið og kallað. Eg
bægði geitinni frá mér, leitaði eftir fötunum mínum og klæddi mig í
skyndi. Skyldi hún hafa lokað sig úti? Dyrnar voru lokaðar með slag-
brandi að innan og ég áttaði mig ekki á því hvernig á því stóð úr því hún
var farin út. Fyrir utan stóð gömul kona sem krossaði sig og signdi þegar
ég opnaði og hörfaði eins og hún hefði séð þann vonda sjálfan og hrað-
aði sér í burtu svo hratt sem gamlir fætur leyfðu. í hæfilegri fjarlægð
sneri hún sér við og leit til baka eins og til að fullvissa sig um að ég væri
þarna ennþá. Þegar hún var komin í nægjanlega fjarlægð settist hún nið-
ur og beið. Eg gekk í kringum kofann og leitaði að stúlkunni án árang-
urs. Innandyra var ekkert að sjá, engar aðrar dyr voru á kofanum og
gluggaborurnar svo litlar að þar út hefði enginn farið. Eg setti geitina
inn í stíuna hjá hinum þremur, stakk flautunni inn á mig og gekk út. Það
var ekki til neins að bíða hér. Eins og ósjálfrátt setti ég á mig staðhætti til
að rata aftur til baka. Eg sá að skammt frá var lítið þorp og ákvaö að fara
þangað þrátt fyrir alla \ arúð undanfarins mánaðar. Það var ef til vill kom-
inn tími til að koma fram í dagsljósið. Sú gamla hafði séð mig, já og auð-
vitað stúlkan. Til hvers að felast lengur? Eg var jú kominn tugi ef ekki
hundrað mílur frá bænum Jaar sem ég hafði sagt skilið við sirkusinn.
Hingað var að vísu vagnaslóð en greinilega svo fáförul að það gat ekki
verið að nokkrar samgöngur væru nema með rnjög óreglulegum hætti.
I Jjorpinu var \'erið að setja upp markað framan við kirkjuna. Fólk kom
með körfur hlaðnar mismunandi varningi sem það raðaði upp. Sumir