Dagblaðið Vísir - DV - 30.11.2009, Qupperneq 29

á mánudegi
Hvað veistu?
1. Kunnur ljósmyndari ruddist inn í félagsmálaráðuneytið á
dögunum og messaði yfir ráðherra og fleirum. Hver var þetta?
2. Kaupþing skipti nýverið um nafn. Hvað heitir bankinn nú?
3. Með hvaða knattspyrnustjörnu djammaði lýtalæknirinn,
morðinginn og Íslandsvinurinn Hosmany Ramos á árum
áður?
einstakt
myndasafn
Út er komin bók um íslenska efna-
hagshrunið, aðdraganda þess og
eftirköst. Á þessum síðustu og verstu
tímum hefur listamaðurinn Halldór
Baldursson létt Íslendingum lund
með hárbeittum skopmyndum en
bókin Skuldadagar geymir einstakt
safn mynda hans sem birst hafa í
Blaðinu, 24 stundum, Morgunblað-
inu og Viðskiptablaðinu. Hér skín í
gegn eiturskörp sýn hans á þjóðmál-
in frá ársbyrjun 2007 og fram í sept-
ember 2009. Forlagið gefur út.
Hefst inni í
pottaskáp
Ný bók eftir Hlín Agnarsdóttur,
Blómin frá Maó, er komin út hjá
Ormstungu. Sagan hefst inni í
pottaskáp í Drápuhlíð í janúar
2009. Húsráðandinn, Sigurborg
Eyfjörð, leitar þar að hentugum
dalli til að lemja á Austurvelli
þegar síminn hringir. Tvær ungar
stúlkur frá Miðstöð munnlegr-
ar sögu eru á leiðinni til hennar
með upptökutæki til að forvitn-
ast um ótrúlega fortíð hennar
í Asparsamtökunum sem voru
ekki skógræktarsamtök heldur
byltingarsamtök. Sagan berst alla
leið austur til Kína þar sem örlög
söguhetjunnar ráðast. Í tilkynn-
ingu segir að þetta sé margbrotin
og spennandi skáldsaga um pól-
itískar öfgar, leiðtogadýrkun og
föðurleit þar sem kímni höfundar
er aldrei langt undan.
töfrandi
greinar
Guðir og menn heitir greinasafn eftir
Harald Bessason sem út er komið
hjá Ormstungu. Í tilkynningu segir
að greinarnar búi yfir óvenjuleg-
um töfrum; yfir
þeim sé „andi
heiðríkjunnar þar
sem saman fara
fræði, innsæi og
kímni. Þær tengj-
ast gjarnan hinu
tímalausa í til-
verunni og hjálpa
okkur þannig til
að hefja okkur yfir ringulreiðina og
komast í einhvers konar snertingu
við kjarnann“. Sumar greinarnar
snerta goðafræðina með ýmsu móti,
og hins vegar er um að ræða svip-
myndir af atburðum og sérkennilegu
fólki í þeim tveimur heimum sem
Haraldur þekkti best, æskustöðvun-
um í Skagafirði og veröld Vestur-Ís-
lendinga.
Helgi Björnsson er kameljón. Síð-
ast þegar spurðist til hans á tón-
listarsviðinu var hann í fararbroddi
Reiðmanna vindanna, sem gerði
verulega góða hestamannaplötu
fyrir nokkrum árum. Nú segist
Helgi sjálfur vera búinn að leggja
frá sér landabrúsa hestamannsins
og taka upp kokteilinn. Nýja plat-
an hans heitir Kampavín og nýtur
hann liðsinnis hinna djössuðu Kok-
teilpinna, en þeir hafa troðið upp á
hverju laugardagskvöldi í Þjóðleik-
húskjallaranum í vetur. Þar eru ein-
tómir fagmenn á ferð og gæði spila-
mennskunnar eftir því.
Það eru í senn frábær meðmæli
og einnig nokkuð áhyggjuefni að
platan hefur fyrst og fremst þau
áhrif á mig að ég fyllist sterkri löng-
un til setja á mig slaufu, greiða hárið
aftur og opna viskíflöskuna. Drekka
mig síðan alveg blindhaugafullan og
vera með stæla. Stór hluti plötunn-
ar er í þessum dúr. Hún er á köflum
óður til fyllirís, meðal annars upp-
hafslagið, Eitt skot, einn viskí og
einn bjór og lagið Ég finn á mér.
Á plötunni er eingöngu að finna
gömul klassísk blús- og djasstöku-
lög með íslenskum textum, en texta-
gerð er meðal annars í höndum Dr.
Gunna, Davíðs Þórs Jónssonar og
Braga Valdimars Skúlasonar. Texta-
höfundar koma sér beint að efninu
og yrkja um klækjakvendi, dans, en
umfram allt brennivín.
Helgi Björns er svo eins og skap-
aður fyrir stemninguna sem er á
plötunni. Bæði er Helgi nógu mikill
töffari og með nógu flotta og hrjúfa
söngrödd til þess að dæmið gangi
upp. Platan hentar vel í skamm-
deginu og sérstaklega þeim sem
ætla að fá sér bara einn drykk fyrir
svefninn eftir að komið er heim af
næturlífinu. Ég sé líka fyrir mér hóp
af blindfullum körlum í veiðihúsi
einhvers staðar uppi í sveit.
Valgeir Örn Ragnarsson
Dettum í það
Woody Allen er mikill meistari þótt
ekki sé hann óskeikull. Yfirleitt má þó
ganga að því sem gefnu að á slæmum
degi gerir Allen samt betri og pældari
bíómyndir en allir þeir ömurlegu og
hæfileikalausu meðaljónar sem ganga
lausir í Hollywood og brenna upp film-
ur og fé í andleysi og doða.
Allen hefur þó ekki alveg verið að
rokka á síðustu árum. Ef til vill spilar
þar inn í að kallinn hefur verið á Evr-
ópuflakki í síðustu fjórum myndum
eða svo en eins og allir vita er New
York heimavöllur Allens og að hann
er hvergi betur gíraður en á Manhatt-
an. Aðdáendur Allens geta því fagnað
ákaflega núna þar sem hann er kom-
inn aftur heim.
Whatever Works er þvottekta New
York-mynd og þar að auki alveg hreint
dásamlega dæmigerð Woddy Allen-
mynd. Allen var upp á sitt langbesta
upp úr 1970 og það má segja að hann
hverfi með okkur aftur til þess tíma í
Whatever Works. Myndin er nett berg-
mál af Annie Hall og verseraðir að-
dáendur Allens munu líklega einn-
ig hnjóta um einhverjar pælingar og
vangaveltur sem rekja má allt aft-
ur til Love and Death frá 1975. Það er
því ekki laust við að það svífi svolítill
endurvinnslufílíngur yfir myndinni
og ástæðan er einfaldlega sú að Allen
skrifaði handritið fyrir um það bil 40
árum þannig að hún virkar óneitan-
lega á köflum svolítið tímaskökk.
Getur til dæmis nokkur talið það til
tíðinda árið 2009 að kreppt húsmóðir
skuli skyndilega blómstra eftir skiln-
að, fara að klæða sig eins og hippi, tjá
sig listrænt og búa með tveimur karl-
mönnum? Þetta er voðalega sevent-
ís en Allen teflir hins vegar fram svo
áhugaverðum persónum og skrifar svo
stórkostlegar línur ofan í þær að hann
kemst auðveldlega upp með þessi
fornleifafræði sín. Hvað getur mað-
ur svosem beðið um betra en Woddy
Allen í New York í fjörutíu ára gömlum
ham?
Í Whatever Works talar hinn þung-
lyndi, taugaveiklaði og bölsýni Boris
Yelnikoff okkur í gegnum hremming-
ar sínar í gegnum tíðina með sérstakri
áherslu á síðustu misseri sem hafa ver-
ið óvenju viðburðarík þegar tekið er
tillit til þess að þessi fyrrverandi næst-
um því nóbelsverðlaunahafi í eðlis-
fræði hefur haldið til einn í óhrjálegri
íbúðarholu, unnið fyrir sér með því að
kenna heimskum krökkum skák á milli
þess sem hann hittir nokkra kunningja
sína til þess að tala við þá um hversu
fólk er ógeðslega heimskt, vitlaust og
bjánalegt.
Þessi örugga en ömurlega tilvera
Boris fer á hvolf þegar hann hittir fyr-
ir tilviljun Melodie St. Ann Celestine,
unga, hjartahreina, ljúfa og frekar ein-
falda Suðurríkjamær, sem er týnd í stór-
borginni. Melodie flytur inn á fauskinn
og frá sjónarhóli okkar manns breytast
þau í einhverja martraðarkennda út-
gáfu af Henry Higgins og Eliza Dool-
ittle. Með þeim takast einhvers konar
ástir og sagan spinnst út í allar áttir í
á köflum drepfyndna ádeilu á þennan
skrípaleik sem lífið er.
Boris er vitaskuld ákaflega kunnug-
legur náungi. Allen hefur leikið hann
í einhvers konar útfærslum af og til í
gegnum allan feril sinn og hann hefði
svo sem vel getað tekið einn snúning
enn á félagsfælnum, núrótískum of-
vita. Hann kýs hins vegar að sitja hjá
en hefði varla getað fengið betri stað-
gengil en Larry David sem dritar út úr
sér svartagallsrausi Borisar með sömu
tilþrifum og hann hefur sýnt í Curb
Your Enthusiasm þannig að unun er
að horfa og hlýða á. Aðrir leikarar eru
í álíka stuði og það verður bara að segj-
ast eins og er að Allen var betri fyrir
fjörutíu árum en hann er í dag þannig
að þetta afturhvarf hans til fortíðar er
þrátt fyrir tímaskekkjuna besta mynd
hans í áraraðir og lúmskasta gaman-
mynd sem ratað hefur í íslenskt kvik-
myndahús lengi. Þórarinn Þórarinsson
aftur til fortíðar
Leiðindagaur Larry David
smellpassar í hlutverk
taugaveiklaðs og þunglynds
svartsýnismanns í Whatever
Works. Woddy Allen hefur
svo sem sérhæft sig í þessari
manngerð sjálfur en hefði
varla getað fundið heppilegri
staðgengil en David.
fókus 30. nóvember 2009 mánudagur 29
Svör: 1. Spessi (Sigurþór Hallbjörnsson) 2. Arion 3. Pelé
Kamapvín
Flytjandi: Helgi Björns
Útgefandi: Sena
tónlist
Whatever WorKs
Leikstjóri: Woody Allen
Aðalhlutverk: Larry David, Evan
Rachel Wood, Patricia Clarkson, Ed
Begley Jr.
kvikmyndir