Dagblaðið Vísir - DV - 05.10.2012, Qupperneq 26

Gísli segist ekki sjá eftir einni ein­
ustu krónu sem hann eyddi í söng­
námið þrátt fyrir að það hafi farið
eins og það fór. Hann lærði svo margt
annað sem sem mun nýtast honum í
lífinu. Hann hefur nú fundið tónlist­
argáfu sinni nýjan farveg með því að
semja ljóð og einstaka laglínur.
Faðir og frændi fyrirfóru sér
Þrátt fyrir allt þetta mótlæti hefur
Gísli aldrei upplifað þunglyndi sem
er þó sjúkdómur sem herjað hef­
ur á föðurfjölskyldu hans. Bæði fað­
ir hans og frændi glímdu við sjúk­
dóminn illvíga og hvorugur þeirra sá
aðra leið færa út úr svartnættinu en
að stytta sér aldur. „Pabbi minn fyrir­
fór sér og frændi minn ári síðar,” segir
Gísli, sem ávallt hefur talað opinskátt
um fráfall þeirra og sjúkdóminn sem
þeir lutu í lægra haldi fyrir.
„Þetta er sjúkdómur sem er mjög
erfitt að ráða við. Þegar allt lítur út
fyrir að vera í lagi þá er það ekkert
þannig. Það var allt reynt til að hjálpa
þeim báðum.“ Það virðist fá á Gísla
að rifja þetta upp en hann ber sig vel.
„Það reyndist mér best í þessu,
og kannski er það hluti af mér, að
líta alltaf fram á veginn. Reyna að
sjá björtu hliðarnar á öllum hlutun,
hversu dökkir sem þeir eru. Það er
alltaf eitthvað. Það hjálpaði mér rosa
mikið bara að tala um hlutina, bæði
við vini og fjölskyldu, akkúrat á þeim
tíma sem sorgin herjaði á og halda
ekkert aftur af mér. Bara losa þetta út.
Maður verður bara að taka
þessu og ná sátt. Eins og með þessi
dauðsföll, maður yrði bara snar­
bilaður sjálfur, ef maður gerði það
ekki. Mér finnst svo sorglegt þegar
ég sé fólk velta sér of mikið upp úr
fortíðinni. Vera alltaf með leiðindin
hangandi yfir sér. Það á svo erfitt því
það hefur lent í hinu og þessu. Allt
svo er svo ósanngjarnt og fólk verð­
ur biturt. Maður verður að klára
svona mál svo maður geti haldið
áfram. Ekki gleyma þeim heldur að
klára þau.
Ég held að besta leiðin sé að vera
opinskár og ræða um hlutina. Þó
maður gráti fyrir framan aðra, þá
bara gerir maður það. Hvort sem
maður er karlmaður eða kona. Það
skiptir ekki máli.“
Gísli fann í fyrstu að vinir hans
vissu ekki alveg hvernig þeir áttu að
bregðast við þegar hann talaði opin­
skátt um dauðsföllin. „Þeir sáu samt
fljótlega að ég þurfti bara að fá ein­
hvern sem hlustaði. Þeir þurftu ekki
að segja neitt, bara að vera til staðar
og það var alveg nóg.“
Myndaði látinn föður sinn
„Þegar pabbi dó þá var ég nýbúinn að
sjá heimildamynd um andlát og sorg
þar sem ráðlagt var, ef líkið væri fall­
egt, að taka mynd af því. Og ég gerði
það við pabba. Hann hafði hugsað
fyrir öllu og passaði upp á að líta mjög
vel út þegar hann dó. Hann var mjög
fallegt lík.“ Gísli gerir sér grein fyrir
því að sumum kann að finnast þetta
undarlegt en þetta var eitt af því sem
hjálpaði honum að vinna úr sorginni
eftir dauða föður hans. „Það tók mig
ekkert svo langan tíma að komast yfir
þessa sorg og sáttin kom tiltölulega
fljótt.“
Þrátt fyrir að faðir Gísla hefði lengi
glímt við þunglyndi kom það honum
engu að síður á óvart að hann skyldi
velja þessa leið. „Maður vill aldrei
trúa því að einhver geri þetta,“ segir
hann lágt.
Foreldrar Gísla skildu þegar hann
var sextán ára gamall og í kjölfarið fór
hann að taka eftir breytingum á föður
sínum. Hann sem hafði verið strangur
og harður húsbóndi, varð skyndilega
meyr. „Hann var hörkutól að utan
greinilega en svo bara brotnaði hann
að innan. Það tók mig dálítinn tíma
að sætta mig við að hann væri veikur.
Mér fannst hann bara vera væminn
og asnalegur þegar hann kallaði mig
elskuna sína og svona. Það var ekki
það sem ég ólst upp við. Þetta voru
í rauninni bara fordómar gagnvart
þessum sjúkdómi,“ segir Gísli sem
tók þennan breytta föður sinn smám
saman í sátt og fór að skilja sjúkdóm­
inn. „Það var mjög gott að vera bú­
inn að því. Ég hef dálítið hugsað það,
bara alltaf með alla. Ég vil ekki vera
reiður við fólk. Ég vil ekki skilja í reiði
við nánustu vini og ættingja því mað­
ur veit aldrei hvenær einhver fer. Það
er helmingi erfiðara að komast yfir
hlutina ef þú ert með einhverja reiði
í hjartanu.“
Það var erfiðara fyrir Gísla að sætta
sig við fráfall frænda síns. Þeir voru
mjög nánir, eiginlega meira eins og
bræður. „Ég sætti mig kannski við það
en það var meiri sorg. Kannski var
ég ekki jafn vel undirbúinn því hann
hafði ekki verið jafn veikur, að mér
fannst.“
Eltir nýja drauma
Eftir að hafa tekist á við alla þessa
erfið leika ákvað Gísli að reyna að
hafa alltaf gaman af lífinu. „Auðvit­
að getur maður orðið pirraður og fúll
og allt það en ef þú ert alltaf pirraður
og fúll og uppfullur af neikvæðri orku
þá verðurðu bara þreyttur. Það fer
svo mikil orka í að vera fúll og maður
hefur margt betra við tímann og ork­
una að gera heldur en að velta sér upp
úr einhverjum leiðindum.“
Gísli stundar nú nám í bæði eðlis­
og verkfræði við Háskóla Íslands og
hyggst ljúka tveimur BS­gráðum á
fjórum árum. Þegar hann hóf nám í
háskólanum fyrir tveimur árum tók
hann ákvörðun um að vera með af
fullri alvöru. Taka þátt í félagslífinu,
mæta í vísindaferðir og kynnast fólki
þrátt fyrir að vera miklu eldri en flestir
samnemendur sínir. „Aldurinn skipt­
ir ekki máli. Fólk er bara skemmtilegt
ef það er skemmtilegt, hvort sem það
er 18 ára eða sjötugt. Ég hef mikinn
áhuga á fólki almennt en staða þess
og aldur er aukaatriði. Ég er sjálfur
ekkert fastur í einhverju 32 ára lífs­
mynstri. Ég er í rauninni meira eins
og 90 módel,“ segir hann hlæjandi.
„Ég byrjaði bara nýtt líf þegar ég byrj­
aði í Háskólanum.“
Gísli er ennþá fullur af útþrá og
þegar náminu lýkur eftir eitt og hálft
ár, ef allt gengur að óskum, hefur
hann hug á því að fara í nám í heil­
brigðiseðlisfræði erlendis. Gísli hef­
ur sýnt það og sannað á óyggjandi
hátt að hann er baráttumaður. Með
brostna drauma að baki, tekst hann
æðrulaus á við nýjar áskoranir og lítur
framtíðina björtum augum. n
26 Viðtal 5.–7. október 2012 Helgarblað „Hann hafði
hugsað fyrir
öllu og passaði upp
á að líta mjög vel út
þegar hann dó. Hann
var mjög fallegt lík
Með bjargráð Gísli greindist með lífshættulegan
hraðslátt í hjartanu árið 2003 og í kjölfarið var
græddur í hann bjargráður sem grípur inn í ef hjart-
slátturinn verður óreglulegur.