Dagblaðið Vísir - DV - 20.09.2013, Blaðsíða 24

24 Fólk 20.–22. september 2013 Helgarblað
Fær aðstoð að handan
H
ann er í hvítri skyrtu,
svörtum jakka úr svolítið
glansandi efni og hvítum
buxum. Hvítur sokkur á
hægri fæti en svartur á
þeim vinstri.
Neglurnar eru svartlakkaðar og
hringir á hverjum einasta fingri.
Hárið er kolsvart.
Röddin svolítið rám.
Hann safnar. Hann safnar
klukkum en í húsinu eru rúm-
lega 100 klukkur en einungis tvær
slá. Hann lætur þær viljandi slá á
hvora á sínum tímanum.
„Tikkið verður svo hávært þegar
101 klukka tikkar þannig að það
eru bara nokkrar í gangi en ein
er nákvæmlega rétt. Þetta er yfir-
þyrmandi sláttur fyrir ókunnuga
en ég heyri hann ekki.“ Þögn. „Mér
finnst svona sláttur vera krúttleg-
ur. Amma átti aðra klukkuna sem
slær og ég hef heyrt í henni frá því
ég fæddist. Það er voða notalegt.“
Hann safnar Bing og Grøndahl-
styttum sem fylla hillurnar í
stofunni og hann safnar hljóm-
plötum og geisladiskum sem
skipta þúsundum.
Ljósmyndir af Patti LaBelle og
Marilyn Monroe hanga í stofunni.
Þær tvær eru í miklu uppáhaldi.
Ólafur Agnar Thorarensen spá-
miðill situr í brúnum leðursófa.
Hann býr einn – en á heimilinu eru
alltaf mun fleiri, sem þeir ekki sjá
sem ekki skynja heiminn handan
þess jarðneska.
Amma hans átti sófann. „Ég
hef heyrt þegar sest er í sófann og
staðið upp. Þetta fylgir oft hlutum.“
Borðstofuborðið og - stólarnir
eru antík. „Það var oft setið við
borðið eftir að ég keypti það. Ég var
á mörkunum að henda því því mér
fannst það óþægilegt.“ Tveir fram-
liðnir sátu við borðið.
Lifandi og liðnir
Hann hefur séð og skynjað látna
frá því hann man eftir sér.
Ólafur ólst upp í Mosfellssveit.
„Ég lék mér mikið einn af því að
ég var strax mjög undarlegur. Ég
var strax einfari í mér. Ég hjólaði
mikið og lék mér mikið í mínum
ímyndunarleikjum. Ég hef alltaf
verið svolítið mikið náttúrubarn
og þarna gat ég verið mikið úti í
náttúrunni.“
Hann segist hafa verið sex ára
þegar hann gerði sér grein fyrir
að það sem hann sá og skynjaði
var ekki raunveruleiki. „Við bjugg-
um í gömlu húsi og ég fór að sjá
hálft fólk upp úr gólfinu. Ég sagði
mömmu frá þessu en hún höndl-
aði alltaf vel hvernig ég var og
hjálpaði mér í gegnum þetta. Ég
held að það sé erfitt að eiga svona
barn. Þegar ég var krakki skynjaði
ég miklu meira látið fólk en ég geri
í dag. Ég sá gamla tíma. Ég var í
einhverju tímarúmi sem var löngu
liðið.“
Lifandi og liðnir. „Ég gerði mér
stundum ekki grein fyrir hver
var á lífi og hver ekki. Ég ruglaði
þessu svolítið saman og þá aðal-
lega þegar ég heimsótti fólk með
mömmu og pabba. Þá vissi ég
stundum ekki hvar ég ætti að sitja
því það var setið í öllum stólum.
Ég settist þá yfirleitt við hliðina
á mömmu því hún kunni ein-
hvern veginn á sístemið. Mamma
og pabbi eru bæði skyggn/næm?
þannig að þau skildu þetta.“
Ólafur reyndi að fela það fyrir
skólafélögunum að hann sá látið
fólk. Það kom þó fyrir að hann
talaði við fólk úti á skólalóðinni
sem enginn sá nema hann.
„Ég varð auðvitað fyrir aðkasti.
Mér var strítt á öllu mögulegu og
þá aðallega út af þessu; það trúði
þessu enginn og enginn skildi
þetta.“
Viðbrögð Ólafs við stríðninni?
„Ég mætti mjög illa í skólann og
hætti í skóla áður en ég fermdist.
Ég var bara heima að dunda og svo
lærði ég að prjóna. Ég fékk hvergi
vinnu en seldi peysur í Álfafossi
þar sem ég fór að vinna þegar ég
var 15 ára.“
Gaman að ögra fólki
Nei, það er ekki algengt að ruglast
á lifandi og látnum en þeir eru
þó nokkrir sem hafa þennan
hæfileika sem hafa kannski ekk-
ert hátt um það – bæði ungir og
gamlir. Ólafur segir að hann hafi
þótt stórskrýtinn þegar hann var
barn og unglingur. „Ég var sendur
til sálfræðings og í alls konar
rannsóknir en það fannst ekkert að
mér því það var ekkert að mér. Það
var hins vegar ekkert gert þegar
ég hætti í skólanum. Þeir létu mig
bara í friði. Foreldrar mínir studdu
mig og sögðu mér að gera það sem
ég teldi að væri mér fyrir bestu. Ég
vissi bara að það var ekki kennt
í skólanum sem ég myndi leggja
fyrir mig; hvað sem það yrði.
Það er ofsalega erfitt að vinna
úr eineltinu sem ég varð fyrir og
þetta er alltaf í undirvitundinni.
Ég er alltaf á varðbergi. Ég er hins
vegar orðinn svo sjóaður og búinn
að fara í gegnum svo margt að nú
ögra ég frekar umhverfinu en að
fara í skuggann. Mér finnst gaman
að ögra fólki. Ég versla í Mosó þar
sem foreldrar mínir og bræður búa
og mér líður ekki vel þegar ég sé
suma af gömlu skólafélögunum.
En ég læt það ekkert á mig fá og
held mínu striki.“
Einn úr hópnum bað Ólaf af-
sökunar fyrir nokkrum árum. „Ég
tek ekki við afsökunarbeiðnum.
Ég gekk í burtu frá honum og vildi
ekki tala við hann en ég talaði hins
vegar við hann fyrir tveimur árum
og við urðum góðir félagar. Ég erfi
þetta ekki við fólkið en ég vil ekki
afsökunarbeiðni.“
Er hann búinn að fyrirgefa?
Þögn. „Já, já,“ segir hann síðan.
„Svona eins og hægt er að gera.
Sumt er ekkert hægt að fyrirgefa.
Maður geymir það bara.“
Hann prjónaði peysur, var í
dansskóla í nokkur ár og dreymdi
um að verða danskennari. „Ég
lærði sitt lítið af hverju en hætti
þegar ég var um tvítugt.“
Hann segist hafa verið hlé-
drægur og feiminn og lítið farið á
böll þótt hann hafi lært diskódansa
og fleiri dansa. „Ég var bindindis-
maður þegar ég var unglingur og
ég smakkaði fyrst bjór árið 1996
þegar ég var 34 ára og var í Karíba-
hafinu.“
Andarnir í húsunum
Ólafur vann hjá Álafossi í fjórtán ár
og eftir það vann hann hjá Sigur-
plasti þar sem hann lærði silki-
prentun og hann var vaktmaður
hjá Atlanta í nokkur ár. Hann fann
að heimurinn hinum megin bank-
aði fastar á hjá honum og fór í
þjálfun til miðils. „Ég var hjá hon-
um í nokkur ár til að skilja og túlka
hlutina.“
Hann hefur einbeitt sér alfarið
að miðlastarfinu í tólf ár en hann
var þó farinn að vinna sem mið-
ill fyrir 22 árum. „Mér fannst svo
erfitt að höndla þessa veraldlegu
vinnu og kúpla svo á kvöldin yfir
í andlegu vinnuna en það jókst
alltaf að fólk sækti í að koma til
mín. Ég ákvað árið 2000 að segja
upp í vinnunni en ég vann þá bæði
hjá Sigurplasti og Atlanta og snúa
mér alfarið að þessu. Það er óör-
yggi að vinna svona en ég treysti
því að ég fengi aðstoð að handan
og þetta hefur gengið vel.“
Ólafur var um tvítugt þegar
hann fór að sjá inn í fortíð og fram-
tíð fólks en þá fór hann að verða
minna var við þá látnu en áður.
Hann sér ekki eigin framtíð.
„Ég hef farið til fjölda miðla og
hef mjög gaman af því. Ég er bú-
inn að fara alls kyns krókaleiðir til
að reyna að sjá mína eigin sögu
en mér finnst mjög sniðugt að ég
skuli ekki sjá hana. Annars myndi
ég ekki upplifa nein vandamál –
ég yrði leiddur áfram. Vandamálin
eru lífsreynslan okkar þannig að ég
upplifi reynslu eins og aðrir og ég
geri sömu mistökin og aðrir. Ég fer
líka til miðla til að sjá hvernig þeir
vinna – hvernig tengingarnar eru
og hvernig viðkomandi notar þær.
Mér finnst spennandi að sjá það.“
Hann veit hins vegar nokkurn
veginn hvenær hann deyr. Hvenær
ætli það verði? „Það segi ég engum
en það er ekki strax.“
Klukka slær.
Sálin í húsinu
Ólafur sér alltaf árur fólks. „Ég læt
eins og ég sjái þær ekki og þegar
ég fer í búðir þá reyni ég að vera
eins og allir hinir. Ég sé stundum
kannski beyglu í áru einhvers og að
viðkomandi líður ekki vel og þá fer
ég ósjálfrátt að spá í hvað sé að. Þá
reyni ég að senda eitthvað gott til
viðkomandi. Þetta er alltaf í gangi.“
Hann segir árur miðla öðruvísi
en árur annarra. „Þær eru yfirleitt
breiðari og það er í þeim meira af
fjólubláum, bláum og appelsínu-
gulum lit en í árum annarra.“
Talað er um misjafnan anda í
húsum. „Það er góð sál í húsinu,“
er kannski sagt. Þetta er engin vit-
leysa. Engar ýkjur. Ólafur segir að
það sé mikið til í þessu. „Húsið er
saga allra sem hafa búið í því. Ég
seldi einu sinni 70 ára gamalt hús.
Ég er ekki mikill sölumaður; fólk
sem kom að skoða húsið spurði
meðal annars um lagnirnar, glugg-
ana og þakið og ég svaraði öllu
mjög vel en sagði svo alltaf að
þau væru að skoða 70 ára gam-
alt hús og spyrðu ekki einu sinni
hvað hefði gerst í húsinu. Þetta
þótti mjög skrýtið og það endaði á
því að það ætlaði enginn að kaupa
húsið en svo seldist það þó.
Það er mikil ókyrrð í húsum þar
sem hafa verið mikil rifrildi. Ég bjó
einu sinni í húsi þar sem var mjög
reimt en það hafði maður dáið
í húsinu. Hann gerði mér aldrei
neitt en mér leið aldrei vel í því.
Hann hafði verið mjög einmana og
það var bara sorg í húsinu. Það hef-
ur aldrei verið gæfa þar eftir að ég
flutti þaðan; eilífir skilnaðir og nú
býr þar drykkjumaður.“
Opnari og jákvæðari
Þau eru nokkur að handan sem að-
stoða Ólaf í vinnu hans en hann
starfar bæði sem spámiðill og
læknamiðill. Hann segir að með
sér vinni íslenskur maður sem sé
um 55 ára og indíáni frá Norður-
Ameríku sem var uppi í kringum
1647. „Hann er minn aðalmaður;
ég er búinn að sjá hann í kringum
mig síðan ég var unglingur. Hann
segir mér allt sem ég þarf að segja.
Svo er ég með tvo lækna sem ég
nota aðallega þegar fólk hringir í
mig og biður um hjálp og ég sendi
þá ef fólk er lasið. Síðan er það
nunna.
Sérgrein mín er að horfa í líf
fólks, atburðarásina og hvað sé
best að gera úr henni. Það fer
mikið eftir tíðarandanum hvað fólk
spyr um. Þegar góðærið var komu
margir sem voru að fjárfesta og
vildu verða ríkari. Svo kom hrunið
og þá snerist allt um það – þá kom
fólk sem var að missa allt og vildi
vita hvernig það ætti að komast í
gegnum þetta.“
Ólafur veit meira um fólk en
gengur og gerist en hann segist
ekki muna hvað hann segir þeim
sem koma til hans. Hann segir að
þetta sé eitthvað sem hann þurfi
ekki að vita. „Fólk sem hefur komið
til mín er stundum feimið að hitta
mig aftur. Það heldur að ég muni
það sem ég sagði en ég man ekki
neitt af því.
Fólk kemur yfirleitt til mín út af
vandamálum og sumir dagar eru
ofboðslega erfiðir. Ég er stundum
búinn á því en svo er ég orðinn
fínn daginn eftir. Mér finnst hins
vegar óþægilegt að vita sumt sem
mér er sýnt úr lífssögu fólks; það
er óþægilegt að vita að þetta skuli
vera til og hafa gerst.“
Hann segist hafa lært margt af
þessu starfi. „Ég hef lært að vera
opnari og jákvæðari. Ég geri mér
núna grein fyrir því hvað ég hef
það gott. Mig skortir ekkert.“
Áran þynnist út
Við fæðumst öll og við deyjum öll.
Það er það sem er alveg öruggt.
Ólafur segist vita hvað bíður okkar
þegar við kveðjum þennan heim.
„Ára fólks þynnist út nokkrum
dögum áður en það deyr. Ég sá
einu sinni ungan dreng með enga
áru og varð mjög hissa. Ég fylgd-
ist með dánartilkynningum í
Morgunblaðinu af því að mér
fannst þetta skrýtið og hann dó af
slysförum tveimur dögum síðar.
Við höldum svolítið áfram í
hlutverkum okkar þegar við för-
um yfir auk þess sem þeir sem eru
látnir hjálpa okkur sem eftir erum
á jörðinni. Látnir hafa þess vegna
heilmikið hlutverk. Heimurinn
hinum megin er hins vegar ólík-
ur þeim heimi sem við þekkjum.
Þar eru engir peningar, ekki þetta
klukkusístem og það er ekki borð-
að. Það er lifað í bómull eins og ég
segi. Þar eru engin veikindi og fólk
finnur hvergi til. Þetta er ofsalega
þægilegt umhverfi og ég hef oft
spáð í það að þegar maður er kom-
inn í svona umhverfi hvers vegna
manni skuli detta í hug að fara aft-
ur á jörðina. Við erum nefnilega að
leysa ákveðin hlutverk á jörðinni.“
Sumir ganga í gegnum svo
mikla erfiðleika að erfitt er að
skilja hvernig fólk kemst í gegnum
þá. Um þetta segir Ólafur: „Hinir
eru búnir að ganga í gegnum það
sama eða eiga það eftir. Ég þekki
fólk sem ég skil ekki hvað er lagt
mikið á eða hvernig það stendur
undir því. Ég gæti það ekki. Það
stendur hins vegar alltaf upp og
heldur áfram. Það er að fara í gegn-
um mikinn lærdóm.“
Hann segir látna mæta í eigin
jarðarfarir. „Ég hef farið í fáar
jarðarfarir en í þeim öllum fylgdist
sá látni með athöfninni og hverjir
voru í kirkjunni.“
Ættingjar og vinir taka á móti
þeim sem kveðja þetta líf. Og það
er tekið vel á móti viðkomandi.
Ólafur segir að fyrst fari viðkom-
andi á nokkurs konar heilsuhæli til
að jafna sig. „Ég hef náð sambandi
við fólk um mánuði eftir að það dó
sem hefur farið á stað sem er eins
og tómastaður. Þar er það að jafna
sig og átta sig á hlutunum.“
Vill ganga aftur
Hann segir að allt sé fyrirfram
ákveðið. „Ég hef hitt fólk sem er
með sektarkennd vegna þess að
börn þess hafa fyrirfarið sér. Það
hefur spurt sig af hverju það gerði
ekki þetta og hitt. Ég segi alltaf að
það breyti aldrei sögunni og að
þetta sé fyrirfram ákveðið. Lífssaga
þeirra var búin. Ef foreldrarnir
hefðu gripið inn í þá hefði þetta
gerst seinna.“
Hann segir suma látna eiga
erfitt með að sleppa jarðnesku
tengingunni ef ættingjar þeirra
toga mikið í þá. „Það kom kona til
mín og með henni kom látið, skríð-
andi barn. Ég spurði hana hvort
henni fyndist stundum eitthvað
flækjast fyrir fótunum á henni eins
og bolti. Hún sagðist margsinnis
hafa næstum því dottið heima hjá
sér. Þá var það barnið að láta vita
af sér. “
Ólafur segir að fóstur, sem
deyja, haldi áfram að vaxa hinum
megin. „Sálir þeirra koma oft í
systkinum þeirra sem fæðast síð-
ar.“ Hann segir að annars haldi
þessar sálir áfram að þroskast
hinum megin og geti sýnt sig sem
börn, unglingar eða fullorðið fólk
eftir því sem tíminn líður.
Dauðinn; já, dauðinn sem býður
allra. Ólafur talar um þá látnu sem
sátu við borðstofuborðið. „Ég held
Hann gerði sér stundum ekki grein fyrir því í æsku
hverjir voru lifandi og hverjir voru dánir. Hann talaði
við dána úti á skólalóðinni, þótti skrýtinn og var
lagður í einelti. Ólafur Thorarensen, spá- og
læknamiðill, hefur einbeitt sér að miðlastarfinu í tólf
ár og hefur hjálpað mörgum við að komast yfir erfið-
leika. Hann talar meðal annars um hvað taki við eftir
dauðann og um heiminn handan þess jarðneska.„Ég held
að það
sé voða gam-
an að ganga
aftur. Ég ætla
að reyna það.
Svava Jónsdóttir
ritstjorn@dv.is
Viðtal