Dagblaðið Vísir - DV - 21.11.2008, Qupperneq 44

föstudagur 14. nóvember 200844 Á ferðinni
Staðreyndir um dauðahafið dauðahafið er
sérstakt að því leyti að það er mun saltara en önnur höf.
saltmagnið má skýra með því að dauðahafið er innhaf sem
áin Jórdan rennur í og er því ekki jafnvægi á innstreymi og
útstreymi uppleystra efna sem safnast fyrir í vatninu með
rigningu og ánni. Útstreymi úr dauðahafinu fæst eingöngu
með uppgufun og með því fara engin efni úr hafinu heldur
safnast upp. dauðahafið er talið hafa lækningamátt.
umsJón: ásgeir Jónsson, asgeir@dv.is
Sólveig og BryndíS
skrifa frá ástralíu:
Bíllinn gerður
að heimili
eftir vikudvöl hjá erlu og luke var
stefnan tekin norður the Pacific
Highway sem liggur meðfram
austurströnd ástralíu. áður en „road
trippið“ gat hafist af fullri alvöru
þurfti að lagfæra bílinn okkar aðeins.
luke fékk að hjálpa okkur enn eina
ferðina en hann fór með okkur á
verkstæðið hjá bróður sínum til að
saga, hamra og sjóða kaggann til að
stækka svefnplássið. við viljum
leggja áheyrslu á það að við virkilega
reyndum að finna station-bíl til að
sleppa við þetta vesen en þeir voru
einfaldlega of dýrir fyrir veiku
krónuna okkar.
við getum nú ekki beint sagt að það
hafi verið þægilegt að vakna í 30
stiga hita og sól í skottinu á luke
skyliner eftir fyrstu nóttina en við
vorum bara byrjendur og gerðum
okkur ekki grein fyrir því að það væri
sniðugra að leggja í skugga. sveittar
og hálfsvefnlausar lögðum við í hann
og tókum stefnuna norður til byron
bay. luke skyliner reyndist ekki vera
sami sportbíllinn og hann var árið
1988 en meðalhraðinn á hraðbraut-
inni er 90 km/klst. við viljum jú ekki
reyna of mikið á kaggann þar sem
ætlunin er að hann komi okkur 3.500
km norður til Cairns fyrir lok janúar. í
stuttu máli sagt er mikið bíbbað á
okkur þegar luke skríður varlega
upp brekkurnar á 60 km/klst.
Það fara allir ástralar fögrum orðum
um byron bay en staðurinn er
þekktur fyrir góðar sörföldur, fallegar
strendur og hippalegt andrúmsloft.
Það hljómaði því eins og hið
fullkomna þriggja mánaða heimili.
við munum seint gleyma fyrstu
nóttinni okkar á byron bay. Úti var
skítakuldi og við áttum erfitt með að
festa svefn. Því var ekkert annað í
stöðunni en að „spoona“ eða sofa
þétt saman líkt og tvær samankles-
star skeiðar en það er ekki á hverjum
degi sem við fáum að sofa svona þétt
upp við einhverja aðra en kærastana
okkar.
við furðum okkur alltaf jafnmikið á
því hvað allt virðist ganga út á
sambönd hér í ástralíu. nýi besti
vinur okkar, hann lloyd stuart, er til
dæmis vinur, vinar vinkonu okkar og
það vildi svo heppilega til að hann
býr í byron bay. eftir ófá andköf í
ísköldum almenningssturtunum á
ströndinni vorum við hæstánægðar
með það að fá aðgang að heitum
sturtum og eldhúsi hjá lloyd. Hann
býr með fjórum öðrum krökkum sem
finnst ekkert sjálfsagðara en að við
leggjum luke okkar skyliner í
innkeyrslunni þeirra. næst á dagskrá
er svo atvinnuleit og sörf á byron bay.
Guðrún Ásta Tryggvadóttir fór til Ísrael um miðjan júlí í fyrra til þess að fara á hug-
leiðslunámskeið sem hana hafði dreymt um að fara á. Námskeiðið var haldið úti í eyði-
mörkinni í Hatzeva í Arava og stóð yfir í tíu daga. Námskeiðið fólst meðal annars í því að
tala ekki við nokkurn mann.
KraftaverK
í dauðahafinu
„Þetta var mjög strembið og það er
merkilegt hvað gerist í höfðinu á
manni á meðan. Manni leiddist alls
ekki,“ segir Guðrún Ásta Tryggva-
dóttir, 28 ára kennari, sem fór til Ís-
raels í fyrrasumar í þeim tilgangi
að fara á tíu daga hugleiðslunám-
skeið auk þess að heimsækja góðan
vin sinn. Athyglisvert er að segja frá
því að á meðan á námskeiðinu stóð
mátti ekki tala í tíu daga og voru því
samskipti hennar við aðra á nám-
skeiðinu afar furðuleg.
Vildu koma við mig
„Þetta er svo skrýtið því þú ert að
umgangast fólk í rauninni án þess að
vera umgangast það,“ segir Guðrún,
eða Gunna eins og hún er kölluð í
daglegu tali, um tíu daga þögnina.
„Það var mikið af óskrifuðum regl-
um sem maður þurfti einhvern veg-
inn að fara eftir. Allir þurftu til dæmis
að fara í röð til að fá mat og maður
vissi ekki hverjir áttu að vera fyrst-
ir, hversu nálægt maður mátti vera
næsta manni.“ Þegar tíu daga þögn-
inni lauk höfðu allir tekið eftir þess-
um ljósa útlendingi, eins og Gunna
orðar það. Þá vildu allir koma við
hana og bjóða henni í heimsókn til
síns heima. „Það var rosalega sér-
stakt þar sem ég sé ekki fyrir að mér
að það myndi gerast hérna,“ segir
Gunna.
Ástæðan fyrir því að hún vildi
fara á þetta námskeið er sú að hún
hefur alltaf haft áhuga á hugleiðslu
en aldrei lært hana almennilega. Á
ferðalagi sínu um Taíland og Laos
snemma á síðasta ári kynntist hún
fólki sem hafði farið á svona nám-
skeið. „Ég var alltaf að hitta fólk sem
hafði tekið svona og þá hugsaði ég
að það væri gaman að prófa.“ Hug-
leiðslan sem Gunna lærði heitir vip-
assana og var námskeiðið haldið í
miðri eyðimörkinni nálægt borg sem
heitir Hatzeva á landsvæði sem heit-
ir Arava.
Kraftaverk í Dauðahafinu
Eftir að námskeiðinu lauk fór Gunna
í ferðalag um landið með vini sínum.
Fyrst var förinni heitið að Dauðahaf-
inu Þar sem Gunna varð fyrir ótrú-
legri lífsreysnlu. „Ég varð náttúrlega
fyrir kraftaverki eins fyndið og það
hljómar. En málið er að ég hef þjáðst
af exemi síðan ég var barn og það var
búið að vera sérstaklega slæmt þeg-
ar ég fór út. Ég var búin að prófa alls
konar aðferðir til að losna við það. Ég
hætti að borða hveiti, hvítan sykur
og kaffi, búin að prófa öll heimsins
krem og fara í Bláa lónið. Svo förum
við þarna eldsnemma um morgun í
35 stiga hita og maður fann hvað það
var sérstakt að vera þarna. Dauða-
hafið er mjög salt og eftir að hafa ver-
ið út í vatninu í smátíma fannst mér
ég bara finna eitthvað vera að gerast
þann stutta tíma sem ég var ofan í.
Þegar við vorum svo að keyra í burtu
horfði ég bókstaflega á exemið fara.
Síðan þá hef ég ekki fengið það. Ef ég
finn að það er að koma nota ég leir-
inn sem ég keypti þarna úti,“ segir
Gunna.
Hitakóf í Jerúsalem
Gunna skoðaði marga merkilega
staði úr Biblíunni sem margir þekkja
en fáir hafa kannski séð og má þar
á meðal nefna Jerúsalem þar sem
hún sá Grátmúrinn. Hún segir þá
borg vera magnaða. Aldrei hafi hún
séð jafnfallegt og furðulegt á sama
staðnum. „Maður upplifir borgina
svo svakalega helga og hún iðar af
mannlífi með alls konar pílagrímum.
Þarna var 37 stiga hiti og ég man að
maður var að leka niður,“ segir hún.
Hún fór líka að skoða Nazaret og gekk
á fjallið þar sem Jesú fór með fjalla-
ræðuna. Í Nazaret fór hún á staðinn
sem engillinn átti að hafa birst Maríu
mey. „í Kirkju vitrunar Maríu var svo
ótrúlega skemmtileg sýning með
altaristöflum frá öllum mögulegum
löndum. Þarna voru myndir frá Asíu,
Afríku, Ameríku og Evrópu og voru
þær allar skreyttar með Maríu og
Jesúbarninu. Það var alveg magnað
að sjá hvernig hver menningarheim-
ur notaði sína liti og gerði myndir frá
sínu sjónarhorni.
Guðrún fór líka að heimsækja Tel
AViv.
Áhrif frá Palestínu
Sá sem fer í heimsókn í svo fram-
andi land hlýtur að upplifa ákveðið
menningarsjokk. Gunna segist hafa
fundið mikið fyrir því hversu ólíkt
Ísrael er Íslandi. „Þetta er allt öðru-
vísi og sérstaklega landslagið. Litirn-
ir í berginu og allur gróður er öðru-
vísi og með því verður andrúmsloftið
einhvern veginn annað. Jafnvel frá
einum stað til annars er landslag-
ið ólíkt. Í eyðimörklinni er loftið svo
þurrt að það er mjög undarlegt að
anda þar. Um leið og maður kemur
til Tel Aviv breytist það.“ Gunna seg-
ir að hún hafi líka fengið að finna
fyrir hinu slæma ástandi sem ríkir
í kringum Palestínu. Flugherinn er
með æfingasvæði rétt hjá þar sem
hugleiðslunámskeiðið var og öðru
hverju varð fólk vart við að þoturn-
ar flugu yfir. „Hávaðinn var stund-
um svo yfirgnæfandi að hljóðhimn-
an ætlaði að rifna þegar maður var
þarna í þögninni á friðsælum stað í
góðum hugleiðingum. Það var ótrú-
lega tilfinningaríkt að finna þá að
það verður ekki umflúið þetta hræði-
lega ástand.“
Strembin heimferð
„Ég væri alveg til í að fara aftur til Ís-
raels því ég þekki orðið yndislegt fólk
þarna,“ segir Gunna en heimferðin
var þó nokkuð strembin. Alls staðar
á ferðinni til Íslands var ítarlega leit-
að á henni hvar sem hún kom.
„Það var þegar ég var að fara inn
í landið og þegar ég var að fara út úr
landinu. Allt var tekið upp úr tösk-
unum og ég þráspurð hvað ég væri
að gera þarna, hvað ég væri með í
töskunum og hvar ég hefði keypt
nammið sem ég hafði keypt en það
þótti taka undarlega mikið pláss að
þeirra mati. Þar að auki spurðu þeir
mig vin minn sem keyrði mig á flug-
völlinn spjörunum úr.“ Þetta var ekki
eini staðurinn því í London og Leifs-
stöð fékk hún sömu meðferð og var
það eingöngu vegna þess að hún var
að koma frá Ísrael. Mér fannst þetta
mjög skrýtið en það tengist að öllum
líkindum landinu enda það fremur
umdeilt,“ segir hún.
Hugleiðslunámskeiðið segist
Gunna nýta sér hérna heima í dag
en hún gæti alveg hugsað sér að fara
aftur á slíkt en myndi þá jafnvel kjósa
annað land. „Upplifunin þarna í Ísra-
el var æðisleg og að þegja í tíu daga er
ótrúleg upplifun. Maður finnur alveg
hvað það er ótrúlega mikið af hugs-
unum í höfðinu á manni. Mér fannst
ég í raun hafa getað mokað mörg lög
ofan af uppsöfnuðum ónauðsynleg-
um upplýsingum sem raðast inn í
mann hérna heima. Það er yndislegt
að fá að þegja og læra þessa ótúlegu
tækni,“ segir Guðrún að lokum.
asdisbjorg@dv.is
Ólíkir menningarheimar ónefndur
gyðingur spókar sig á götum Jerúsalem.
Kraftaverk
Húðexem guðrúnar
hvarf í dauðahafinu.