Dagblaðið Vísir - DV - 22.02.2008, Síða 34

34 FÖSTUDAGUR 22. FEBRÚAR 2008
Fermingar PV
Fermingardagurinn á sérstakan sess í huga flestra. Sumir hugsa angurværir um hann á meðan aðrir líta til
fermingar sinnar með hryllingi. DV fékk þrjá einstaklinga á ólíkum aldri til að deila upplifun sinni.
sáiiaséiM mm
HANSKANA
„Ég man að ég var á svo háum
hælum að ég gat varla gengið," seg-
ir Kristín Bjarnadóttir, fyrrverandi
deildarstjóri hjá Krabbameinsfélag-
inu, þegar hún rifjar upp eigin ferm-
ingu fyrir rúmlega hálfri öld. „Ég var
dubbuð upp í fullorðins föt og leið
hreint ekki vel í þeim. Ég var með
hvíta hanska og ofan á fyrri vanlíð-
an sá ég mér tii mikillar skelfingar í
kirkjunni að sálmabókin var farin að
lita hanskana," segir hún.
Það var aldrei nein spurning
hvort Kristín myndi fermast. Ferm-
ingin var nánast skylda hjá flestum
á þessum tíma. Kristín var alin upp
við barnatrúna en er óviss um hversu
alvarlega hún tók trúmálin við ferm-
inguna. „Þetta snerist meira um að
verða fullorðinn. Einn frændi minn
kom til mín eftir á og óskaði mér til
hamingju með að vera komin í full-
orðinna manna tölu."
Fyrir fermingu átti Kristín ekk-
ert armbandsúr, enda tíðkaðist vart
að yngri börn ættu slíkan grip. Æðsti
draumurinn rættist hins vegar þeg-
ar hún fékk úr í fermingargjöf. „Úrið
var gyllt með fallegri ljósri leðuról. Ég
gekk með það í mörg ár."
Eftir ferminguna hittust Kristín og
vinkonur hennar og gerðu sér glaðan
dag. Við slíkt tækifæri var vart hægt
að hugsa sér neitt meira spennandi
en að borða kökur og drekka gos-
drykki. „Þetta var fjarskalega sak-
laust. Strákunum var ekki boðið,"
segir hún kankvís.
„Fermingin var ægileg kvöl og pína. Ef ég hefði ráðið
einhverju um þetta hefði ég alls ekkert látið ferma mig,"
segir Eiríkur Jónsson, ritstjóri Séð og heyrt. Ahugi hans
fyrir fermingafræðslunni var afar takmarkaður og skróp-
aði því yfirleitt með félaga sínum. „Við þurftum að læra
talsvert fyrir þetta, bæði Faðirvorið og Trúarjátninguna.
Ég kunni reyndar Faðirvorið en Trúarjáminguna lærði ég
á síðasta degi."
Eiríkur fermdist í Háteigskirkju og rifjar upp hversu
hryllilegt honum fannst að þurfa að ganga í hvítum kirtíi.
Það bætti síðan gráu ofan á svart að yngsta systir hans var
skírð við sama tilefni. „Þetta var ægilegt vesen. Öll ættin
var þarna saman komin."
Eftir athöfnina brá hann sér út fyrir með fermingar-
bræðrunum: „Við stóðum þarna í hvítu kirtlunum í híf-
andi roki fyrir utan kirkjuna og vorum að reykja," segir
Eiríkur og rifjar upp þessa súrrealísku stund. Fæstum fé-
laganna fannst dagurinn bera vott af hátíðleika og voru
þeir allir jafn miður sín yfir kirtlunum: „Ég skammaðist
mín mikið fyrir að láta sjá mig svona. Þetta var martröð.
Eitt gladdi okkur þó mikið en einn af þeim sem fermdist
með okkur var misþroska. Það var búið að æfa hann sér-
staklega í að ganga til altaris. Þó vildi ekki betur til en svo
að þegar hann stóð upp eftir að hafa kropið hjá prestin-
um steig hann á kirtilinn, datt aftur fyrir sig og rúllaði nið-
ur tröppurnar. Ég man að það hló enginn nema foreldrar
hans, sem mér fannst heldur skondið. En þetta var það
sem bjargaði fermingunni."
í veislunni eftir á var Eiríkur miðpunktur athyglinn-
ar sem hann kunni afar illa við. „Þetta var á fyrstu árum
majonessins og ég man að það var majones á nánast öllu
sem var á boðstólnum," segir hann með klígju.
Ekki tók betra við í framhaldinu. „Það versta var eig-
inlega eftir, sjálf fermingarmyndatakan. Það tók marga
mánuði fyrir mömmu að fá mig í myndatöku og henni
tókst að múta mér til þess einhvern veginn. Ég sættist
því á að fara aftur í hvíta kirtilinn. En á leiðinni á ljós-
myndastofuna neitaði ég að ganga við hlið mömmu enda
skammaðist ég mín mikið fyrir foreldra mína eins og
unglinga er siður," segir hann.

Allt ctem þú þarft d rúmitf.
Náttföt á hana.
Silki • Danuuik • Bómullar.iatín • Sœngur í úrvali • Rúmteppi
Hjá okkur fáiðþiÖvcKiigur, rúmfatnað og fleira fyrir ferniingarbarnið.
VeriðMKngurfataverdun, gceði í Glceoibœ
Verid var vtofnaðárið 1961 og hefur verið lciðanði ígceðum alla tíðoíðan. Allt vem þú þarft á rúmið.
GLe.tilnc, Álfbeirnum 74, 104 Reykjavik • Sími 552 0978
„Mér leið eins og prinsessu," segir
Jórunn Edda Óskarsdóttir sálfræði-
kandídat um fermingardaginn sinn.
Hún keypti sér klassísk fermingar-
föt sem hún var mjög ánægð með og
notaði mikið eftir sjálfa ferminguna:
„Það er bara stutt síðan ég hætti að
notajakkann."
Jórunn skemmti sér vel við und-
irbúninginn með vinkonum sínum:
„Við vorum mjög nánar og eyddum
miklum tíma saman í að skipuleggja
og undirbúa okkur."
Húntókfermingarfræðslunamjög
alvarlega. „Ég var mjög trúuð, trúaðri
en ég er í dag. Mér fannst þetta vera
rétt og eðilegt skref," segir hún.
Veislan sjálf er Jórunni eftir-
minnileg. Mamma hennar og pabbi
máluðu húsið og lögðu nýtt teppi
áður en hún fermdist og veislan var
hin veglegasta. „Það skemmtilegasta
var að hitta alla fjölskylduna og gera
sér þannig dagamunGjafirnar voru
ekki aðalatriðið. „Ég fékk ekki jafn
stórar gjafir og margir í kring um mig
en mér fannst það í góðu lagi. For-
eldrar mínir gáfu mér ferðaspilara
sem mér fannst alveg meiriháttar.
Síðan vantaði mig kommóðu og fékk
hana líka í fermingargjöf."