Málfregnir - 01.11.1991, Blaðsíða 16

10. gr.
Erlendur ríkisborgari, sem stofnar til
hjúskapar við íslending er ekki hefur
ættarnafn, má kenna sig til föður eða
móður maka síns á sama hátt og hann.
Ekki tekur þetta til niðja slíkra hjóna.
Hafi íslensk hjón tekið sameiginlega
upp kenninafn annars hvors við búsetu
erlendis er þeim skylt, er breytti kenni-
nafni sínu, að leggja það niður við flutn-
ing til landsins, sbr. 1. mgr. 9. gr. Sama
gildir um börn slíkra hjóna.
Einstaklingur, sem við gildistöku þess-
ara laga er kenndur til föður eða móður
maka síns á þjóðskrá, má gera það áfram.
11. gr.
Barn erlends manns og íslenskrar konu
má bera ættarnafn föður síns, kenna sig
til móður sinnar eða hafa ættarnafn
hennar ef til er. Þá er og heimilt, að
fengnu samþykki mannanafnanefndar,
að barnið beri íslenskt kenninafn sem
lagað er að hinu erlenda eiginnafni
föðurins.
12. gr.
Ófeðrað barn skal kennt til móður
sinnar, föður hennar eða fá ættarnafn
móður sinnar ef til er. Gangi móðir
barnsins í hjónaband má kenna barnið
til stjúpföður síns.
Heimilt er með leyfi dómsmálaráðu-
neytis að feðrað barn sé kennt til stjúp-
foreldris. Beiðni um breytingu á kenni-
nafni skal undirrituð af kynforeldri, sem
fer með forsjá barnsins, og stjúpforeldri.
Leita skal samþykkis þess kynforeldris
sem ekki fer með forsjá barnsins ef unnt
er áður en ákvörðun er tekin um slíkt
leyfi. Nú er kynforeldri ekki samþykkt
breytingu á kenninafni og getur dóms-
málaráðuneyti þá engu að síður leyft
breytinguna ef sérstaklega stendur á og
talið verður að breytingin sé barninu til
verulegs hagræðis.
Þegar barn er ættleitt skal það kennt
til kjörforeldris nema kjörforeldri óski
eftir því að barnið haldi fyrra kenninafni
sínu.
Akvörðun samkvæmt þessari grein
skal jafnan háð samþykki stjúpforeldris,
svo og barnsins sjálfs sé það orðið tólf
ára.
13. gr.
Eiginkonu eða eiginmanni er heimilt að
bera ættarnafn maka síns meðan hjú-
skapur stendur og eftir að honum iýkur.
Þó getur maður krafist þess að dómsmála-
ráðuneyti úrskurði að fyrri maka sé
óheimilt að bera ættarnafn hans eftir að
hann eða hún gengur í annan hjúskap.
Sé viðkomandi maður látinn hefur eftir-
lifandi maki hans sama rétt til að gera
þess háttar kröfu. Krafa skal gerð innan
sex mánaða frá því að hlutaðeigandi
gekk í hjúskap. Dómsmálaráðuneyti
reisir úrskurð sinn á því hvort þyngra sé
á metum hagsmunir fyrri maka af því að
halda nafni eða þau rök sem fram eru
flutt fyrir því að hann hætti að bera fyrra
nafn.
14. gr.
Ekki er manni skylt að bera ættarnafn
þótt hann hafi rétt til þess. Maður getur
fellt niður ættarnafn sem hann hefur
borið og kennt sig svo sem segir í 9., 11.
og 12. gr., sbr. og 21. gr. Eins getur
maður, sem hefur ekki borið ættarnafn
en hefur rétt til þess, tekið það upp. Þó
er manni óheimilt að gera slíkar breyt-
ingar oftar en einu sinni eftir að hann
nær sextán ára aldri nema með leyfi
dómsmálaráðuneytis, enda mæli sér-
stakar ástæður með henni. Þessi tak-
mörkun tekur ekki til réttar maka til
breytingar kenninafns skv. 2. og 3. mgr.
Þegar maður gengur í hjúskap er
honum frjálst að bera áfram það kenni-
nafn sem hann hafði þá, sbr. þó 13. gr.,
eða taka upp ættarnafn maka síns en
óheimilt að bera bæði kenninöfnin.
16