Skírnir - 01.01.1943, Side 58

56
Gunnar Árnason
Skírnir
oft, en ég átti þeirra ekki von. Það hlaut að vera Sólveig.
Og hún beið eftir mér. Mikið, að hún var ekki myrkfælin
þarna frammi.
Ég fann, að þáttaskipti voru fram undan. Þó hljóp ég
ekki inn. Ég spretti af hestinum og sleppti honum í túnið.
Hengdi reiðtygin upp úti í skemmu. Fór úr reiðtreyjunni
og hengdi hana á sinn stað. Það var sem ég óttaðist að
vonarísinn brysti frekar, ef ég færi mér of óðslega.
Loksins gekk ég í stofuna.
Lítill kertisstúfur logaði þar á litla, kringlótta borðinu
við hliðina á orgelinu. Fátt er yndislegra en dauft kertis-
ljós á húmríku ágústkvöldi, og engin birta hefir mér verið
þekkari en þessi.
Sólveig sat á bekknum við þilið. Hún hafði augsýnilega
grátið.
— Sælar, sagði ég og lét sem ekkert væri.
— Komið þér sælir. Hún tók varla í höndina á mér.
— Það var fallegt af yður að bíða eftir mér.
— Ég þarf að biðja yður stórrar bónar.
— Nú, segi ég undrandi.
— Getið þér ekki lofað mér að fara heim með næstu
ferð — núna á þriðjudaginn?
— Heim?
— Já, ég vil ekki — ég get ekki verið lengur.
Ég horfi á hana og veit, að í vissum skilningi er hún að
skrökva. Og nú ræð ég ekki við mig lengur. Ég reyni að
taka hana í faðm minn.
— Sólveig. Þú veizt, að ég--------
— Nei — nei — nei — biður hún svo blítt og innilega
eins og hræddur fugl. — Nei — nei — nei — Þér megið
ekki koma svona við mig —
Ég er hins vegar staðráðinn í að hafa betur í þessari
baráttu. Ég tek hana í fang mitt og kyssi hana.
— Sólveig, þú veizt, að ég elska þig. Ég elska þig heit-
ar en nokkur annar maður getur nokkurn tíma elskað þig.
Og hvað sem þú segir, þá veit ég, að þér er ekki sama um
mig. Kysstu mig!