Skírnir - 01.01.1943, Qupperneq 63

Skírnir
Grónar grafir
61
Nú gaf ég mér ekki tíma til að spretta af hestinum. Ég
ætlaði að hlaupa strax inn.
Þá kom Borga gamla öll útgrátin fram á varinhelluna.
Og hún kom ekki upp orði fyrir kveinstöfum.
— Borga! Borga! kallaði ég. Það seig yfir mig hræði-
legt myrkur og ég varð hálf lémagna.
Nú kom Karl til skjalanna. 1 andliti hans var ekki
nokkur blóðdropi og augun voru eins og út úr höfðinu.
Hann vék aðeins höfðinu að stofunni og sleit út úr sér:
— Sólveig hrökk út úr bátnum — og drukknaði.
Augnabliki síðar lokaði ég stofunni og kraup við lík
hennar. En það varð ekki kallað né kysst til lífsins.
Seinna fékk ég að vita, hvernig þetta atvikaðist, að svo
miklu leyti, sem Karl gerði sér það ljóst.
Þau lögðu af stað til lands rétt eftir venjulegan hættu-
tíma. Sólveig vildi endilega hafa Sokka með, hélt að hon-
um leiddist svo í eynni, legði líka ef til vill til á skökkum
stað og springi á sundinu. Og eins og iðulega var gert,
höfðu þau tvær sátur í bátnum, aðra fram í, hina aftur í,
og ætluðu að láta Sokka halda á þeim frá naustinu. Sól-
veig sat á aftari sátunni og hélt í tauminn á Sokka. Þeim
gekk ágætlega af stað, hesturinn var heimfús og sótti ekki
síður rösklega sundið en um morguninn. Fyrst var þó Sól-
veig hálfhrædd um að sér fipaðist við að stýra hestinum,
en brátt varð hún hin öruggasta og tók að spjalla við Karl
um alla heima og geima. Meðal annars um líf og dauða:
— Heldurðu' ekki að við hittumst eftir dauðann? Þessi
spurning var hennar síðasta. Um leið heyrði Karl óp og
sá, að hún féll aftur yfir sig og í vatnið. Kannske hreyfði
hún hendina eitthvað óvarlega, svo að hesturinn tók í
tauminn. Við það kann henni að hafa orðið svo bilt, að
hún missti jafnvægið. Enginn veit það með vissu. En
hvorugt þeirra Sokka kom lifandi upp. Máske dró hún
hann fyrst niður og kæfði hann, og hann síðan haldið í
hana. Enginn veit það.
Þegar Karl kom til sín réri hann lífróður í land. Svo
hljóp hann í dauðans angist út að Hrísbrekku eftir bræðr-