Skírnir - 01.01.1943, Síða 89
Skírnir
Þrír sælkerar
87
honum, varð hann að lokum að játa, að hann sækti um
stöðuna í Norrköping og ætlaði að láta af blaðamennsku.
Þegar á kvöldið leið, gekk hann jafnvel lengra og bauð
okkur öllum formlega í dálítinn piparsveina-miðdegisverð
á hinu nýja heimili hans í Norrköping nokkrum mánuð-
um síðar. í sambandi við þetta lét hann reyndar leiðast
til að lyfta dálitlu af þeirri hulu, er hvílt hafði yfir því,
hvernig á stóð í raun og veru um skipunina í þetta em-
bætti. Hann varð næstum því heitur. Hann sagði það
hreinskilnislega og blátt áfram, að margra ára, ekki
ómerkilegt starf hans fyrir stjórnina hefði ef til vill átt
að tryggja honum þessa stöðu til elliáranna, án allra vafn-
inga og undanfærslu af hendi þeirra, sem réðu, en það
hefði reyndar staðið tæpt. Hann hafði um það gömlu sam-
líkinguna um gulaldinið, sem menn kremja fyrst, en
fleygja síðan. Hann hafði nú vissulega fengið loforð, og
hann vonaði, að það yrði ekki svikið o. s. frv. Af þessum
einlægu játningum Mínervu gömlu varð hverjum manni
ljóst, að Askelöf var í djúpi hjarta síns óánægður með
menn sína, að honum fannst hann svikinn, að hann treysti
jafnvel sjálfri „hágöfginni“ ekki meira en svo og svo.
Hvaða ástæðu hann hafði til þess, kom í Ijós ekki alllöngu
síðar, er Mínerva einn góðan veðurdag skýrði frá því, að
Askelöf ritstjóri „hefði tekið aftur umsókn sína um póst-
meistaraembættið í Norrköping“ og stjórnarblaðið til-
kynnti nokkrum dögum síðar, að æðsti aðstoðarforingi og
greifi hefði hlotið stöðuna. Það stóð heima: gulaldinið
var fullkramið.
En ég hverf nú aftur frá þessum útúrdúr mínum, til
þess að segja líka nokkur orð um báða hina mennina, er
ég áður nefndi, í hinni ljómandi sælkeraþrenningu. Ég
skil við Askelöf við hlaðið borð, þar sem hann fræðir
hlustandi lærisveina um æðstu rök og anda matsælunnar,
eða hjá fallegu stúlkunni í aldina- og veiðimatarbúðinni
í Friðargötu — þar kom hann dag hvern — og er hann
þá með glöggu auga að velja sér feitan kalkúna, nokkra