Skírnir - 01.01.1943, Page 184

182
Guðm. Finnbogason
Skírnir
græni liturinn var forfeðrum vorum kær. Þeir létu jafn-
vel orðið grænt merkja eitthvað gott. „Væntum enn, at
nokkut grænt mun fyrir liggja“, sagði Ingimundur gamli.
Og Eiríkur rauði kallaði, svo sem kunnugt er, land sitt
Grænland „ok kvað menn þat mundu fýsa þangat farar,
at landit ætti nafn gott“. Eftir Ragnarök er hin endur-
borna jörð ,,iðjagræn“:
Sér hon upp koma
öðru sinni
jörð ór æg’i
iðjagræna;
falla forsar,
flýgr örn yfir,
sá er á fjalli
fiska veiðir.
Þarna er með örfáum dráttum brugðið upp heillandi
landslagsmynd. Þar „skreyta fossar og fjallshlíð fram-
tíðarlönd“, en lax hið neðra og örn hið efra gefa mynd-
inni aukið líf og hreyfingu.
Vert væri að athuga frá fegurðarinnar sjónarmiði þá
staði alla, er fornmenn gáfu nöfn, sem byrja á lýsingar-
orðinu „fagur“, svo sem Fagrabrekka, Fagradalur, Fagra-
skógur, Fagravík. En því má ekki gleyma, að frummerk-
ingin í fagur er bjartur, Ijómandi, enda var eitt heiti sól-
arinnar fagrahvel, en eldur var beztur með ýta sonum og
sólarsýn, að dómi Hávamála. Og eitt af heitum himins
var fagraræfr. Forfeður vorir voru vissulega ljóssins
börn í þeim skilningi, að þeir tignuðu Ijósið og glöddust
af geislum þess. Hún er gott vitni þessi vísa eftir mann,
sem er á siglingu norðan frá Finnmörk:
Erum á leið frá láði
liðnir Finnum skriðnu;
austr sé ek fjöll af flausta
ferli geisla merluð.
Og hvar er í fáum orðum innilegri lýsing á sólarlagi og
uppkomu tunglsins en þessi, eftir Skúla Þorsteinsson á
Borg, sonarson Egils Skallagrímssonar?