Skírnir - 01.01.1943, Page 188
186
Guðm. Finnbogason
Skírnir
sá er manngi ann;
hvat skal hann lengi lifa?
Og í Hamdismálum segir GuSrún Gjúkadóttir:
Einstæð emk orðin
sem ösp í holti,
fallin at frændum
sem fura at kvisti,
vaðin at vilja
sem viðr at laufi,
þá er en kvistskæða
kemr um dag varman.
„Guðrún finnur, að þótt hún sé einstæðingur, þá er hún
ekki ein um einstæðingsskapinn. Trén í skóginum eru þar
bræður hennar og systur, hennar örlög eru sem þeirra,
og um leið er eins og sorg hennar hafi fengið dýpri þýð-
ingu, hún er eins og tónn í hinum mikla samhljómi til-
verunnar og á þar heima, þó að hljómurinn sé sorgar-
hljómur".
Einhver fegursta vísa í forníslenzkum kveðskap hefir
mér lengi þótt vísa sú, er Björn Breiðvíkingakappi, sá
glæsilegi maður, kvað við Þuríði á Fróðá. I baksýn er
gulur skógur og blár himinn. Náttúrufegurðin er ofin
saman við ástir þeirra. Björn segir konunni, að hann beri
oft harm hennar vegna („grand fæk af stoð stundum
strengs“, segir hann), en þau mundu vilja, að þessi dagur
yrði allra daga lengstur, því að í kvöld sé hann þess al-
búinn að drekka erfi þeirrar gleði, er oft hafi horfið hon-
um. Vísan er svona:
Guls mundum vit vilja
viðar ok blás í miðli
(grand fæk af stoð stundum
strengs) þenna dag lengstan,
alls í aptan, þella,
ek tegumk sjálfr at drekka
opt horfinnar erfi,
armlinns, gleði minnar.