Frjáls Palestína - 01.06.2007, Blaðsíða 2

2 FRJÁLS PALESTÍNA
Skólaárið var búið. Þrátt fyrir miklar truflanir af völdum hernámsins og
árása Ísraelshers, hafði tekist að ljúka því.
Pabbi og mamma höfðu lofað börnunum
að halda upp á próflokin með því að fara
á ströndina. Þau voru þar samankomin á
hvíldardegi, föstudeginum 9. júní og voru
að fá sér bita, foreldrarnir og börnin sex,
þegar Ísraelsher gerði fallbyssuskothríð
á fjölskylduna. Öll dóu nema Houda
Ghalia, 10 ára gömul telpa sem hafði
brugðið sér aðeins frá.
Þetta hryðjuverk varð til þess að
Hamas batt enda á nærri eins og hálfs
árs vopnahlé sem samtökin höfðu virt
samviskusamlega, þótt einhliða væri.
Ekkert lát hafði verið gert á árásum
Ísraelshers á meðan á þessu 16 mánaða
vopnhléi stóð, ekki frekar en mánuðina
og árin á undan.
Í gærmorgun myrti Ísraelsher 22
manns í loftárásum. Þeirra á meðal voru
börn úr níu manna fjölskyldu sem öll lét
lífið. Fréttastofu Sjónvarps þótti þetta ekki
fréttnæmt í gærkvöldi, en var hins vegar
með sem aðalfrétt enn eina langlokuna
um amfetmínsmygl Litháa og síðan
ítarlega ekki-frétt um verð á matvörum,
sem hefði getað lækkað ef menn hefðu
verið sammála í nefnd.
Olmert forsætisráðherra Ísraels neitar
Ávarp haldið á útifundi á Austurvelli 13. júlí 2006
öllum viðræðum og segir að árásum
verði haldið áfram meðan einn ísraelsku
hermaður í haldi andspyrnuhóps sé ekki
látinn laus. Meira en 9800, níu þúsund og
átta hundruð pólitískir fangar, palestínskir
karlar, konur og börn eru í ísraelskum
fangelsum, flest án dóms og laga. Mörg
hafa orðið að þola pyntingar. Það er erfitt
að hugsa um þetta og erfitt að tala um
þetta. Maður á engin orð yfir þann hroka
og mannhatur sem lýsir langar leiðir af
forystumönnum Ísraelsríkis.
Auðvitað er hernámsliðinn Shalit
liðþjálfi ekkert annað en fyrirsláttur. Ef
til stæði að bjarga honum væru farnar
samningaleiðir og gerð fangaskipti eins
og oft áður. Sömu sögu er að segja í
Líbanon. Þar náðu Hizbollahsamtökin
tveimur hermönnum. Auðvitað nást
þeir ekki með innrás í Líbanon, heldur
samningum um fangaskipti. En Olmert
og Peretz hermálaráðherra eru á
bandi ef ekki á valdi herforingjanna og
leyniþjónustunnar og nú á ekki að ræða
við einn eða neinn, heldur sýna mátt
sinn og megin. Og freista þess að hræða
alla nágranna til undirgefni. Innrásin í
Líbanon núna minnir á innrásina 1982
sem Sharon, lærifaðir Olmerts leiddi. Hún
leiddi til 18 ára hernáms og hryllilegra
óhæfuverka og stórfelldra fjöldamorða í
palestínsku flóttamannabúðunum Sabra
og Chatila, sem Sharon bar ábyrgð á.
Að hræða, eða terrorisera, er aðferðin,
terror og terrorismi eru útlensk orð
yfir hryðjuverkastarfsemi. Það er það
sem þetta einhliða stríð gengur út á,
hryðjuverkastarfsemi Ísraelshers gegn
óbreyttum og varnarlausum íbúum
herteknu svæðanna. Þessa sömu íbúa
ber Ísraelsstjórn að verja. Hernámsveldi,
ber samkvæmt Genfarsáttmálanum, að
tryggja öryggi íbúanna á þeim svæðum
sem hertekin eru. Að ráðast gegn
íbúunum eru stríðsglæpir samkvæmt
alþjóðalögum.
Það hefur verið síbylja í umfjöllun
fjölmiðla um Palestínu að vandinn sé sá,
að Hamas samtökin séu ekki reiðubúin
að leggja niður vopn og viðurkenna tilvist
Ísraelsríkis. Þetta er heldur ekkert annað
en fyrirsláttur. Og auk þess er þetta ekki
rétt, hvorugt atriðið. Hamas hafa lýst sig
reiðubúin til viðræðna hvað eftir annað.
Þau hafa oft gert tillögu um vopnahlé,
síðast fyrir örfáum dögum. Ísraelstjórn
hefur ávallt hafnað slíkum tillögum og
hafnað öllum viðræðum. Þrátt fyrir það
hafa Hamas-samtökin sýnt friðarvilja í
verki, eins og þau gerðu með vopnahléi
frá því í febrúar í fyrra og fram í júní á
þessu ári. Þau stóðu við það.
Það þarf vilja til að semja
Sveinn Rúnar Hauksson, formaður Félagsins Ísland-Palestína
Hernám Palestínu er flakandi sár á samvisku heimsbyggðarinnar. Nú, í byrjun júní 2007,
eru 40 ár liðin frá Sex daga stríðinu, sem markar
upphaf þess hernáms Vesturbakkans og Gaza.
Á þessum 40 árum hefur ástandið versnað og
versnað – og versnað ennþá meira. Ísraelska
ríkisstjórnin er vanalega frekar fljót að leiðrétta
okkur þegar okkur dettur í hug að nú geti þetta
ekki orðið verra.
Það er með trega sem við minnumst þessara
dapurlegu tímamóta. Það gef ur manni dálitla
tilfinningu fyrir dýpt vandans, hvað tímamótin
eru orðin mörg. Í ár eru til dæmis líka 60 ár
frá samþykkt Sameinuðu þjóðanna um að
stofna skyldi Ísrael og Palestínu, og 20 ár frá
upphafi fyrra intifada, sem vill svo til að var um
sama leyti og félagið okkar var stofnað, en það
verður tvítugt í haust.
Þar sem félagið hefur stækkað og þörfin
fyrir það ekki síður, var ákveðið að gefa út
Ritstjórapistill
tvö tölublöð af Frjálsri Palestínu í ár. Af nógu
er víst að taka, þar sem málefni Palestínu eru
annars vegar. Þar leggst á eitt að félagið hefur
verið með virkara móti á nýliðnu starfsári og að
margt hefur gerst í palestínskum stjórnmálum
– og reyndar ísraelskum og íslenskum líka.
Jafnvel þau sem búa við kröppust kjör
meðal okkar Íslendinga, eiga erfitt með að gera
sér aðstæður Palestínumanna í hugarlund.
Hér á landi er ríkt fólk og fátækt, en sem þjóð
– eða sem hagkerfi – njótum við óvanalegra
forréttinda. Palestína er á hinum endanum.
Fólkið sem hefur það slæmt hérna hefur það
býsna gott í samanburði við þá sem hafa það
gott í Palestínu. Ég vona að Íslendingar – jafnt
stjórnvöld sem almennir borgarar – muni halda
áfram að leggja af mörkum til Palestínumanna.
Þá munar meira um það en okkur.
Vésteinn Valgarðsson