Frjáls Palestína - 01.06.2007, Blaðsíða 4

4 FRJÁLS PALESTÍNA
öfgafullir íslamstrúarmenn hafa framið,
velti ég því fyrir mér, hvort ekki megi rekja
þær gerðir til þeirrar harðlínustefnu, sem
gyðingar og kristnir bókstafstrúarmenn
hafa boðað og framfylgt í þessum
heimshluta, einkum í deilu Ísraels og
Palestínumanna.
Flestir viðurkenna nú, að innrásin í
Írak var mikil mistök. Hún hefur stóraukið
tortryggni í garð vestrænna þjóða og verið
mikið vatn á myllu hryðjuverkamanna.
Ekki er séð fyrir endann á því hvernig
það mikla sár verður grætt. Hitt er ég
sannfærður um að friður næst ekki í
Miðausturlöndum fyrr en sátt næst með
Ísrael og Palestínumönnum. Þetta hygg
ég að flestir viðurkenni nú. Harðlínumenn
á meðal gyðinga og í Bandaríkjunum
neita hins vegar að standa að því sem
gera verður til þess að þetta megi
takast.
Sameinuðu þjóðirnar hafa ítrekað
krafist þess að Ísraelar hverfi að landa-
mærunum frá 1967. Á þetta hafa Araba-
löndin fallist og Evrópa, en Bandaríkja-
menn og Ísraelar hafnað. Þetta er þó
vafalaust algjör forsenda fyrir því að
samningar megi nást. Alþjóðadómstólinn
í Haag hefur úrskurðað að múrinn mikla,
sem Ísraelar byggja, sé þeim óheimilt
að reisa. Þeir byggja hann samt með
þegjandi samþykki Bandaríkjanna og
innlima með honum stór landssvæði
Palestínumanna og skipta jafnvel at-
hafna svæðum.
Hvernig má það vera, að viðurkennd-
ar alþjóðastofnanir eru virtar að vettugi,
stofnanir, sem þó eru settar á fót til að
stuðla að friði í heiminum? Þegar svo er,
er varla von að vel fari.
Mörg fleiri dæmi um furðulegan fram-
gang í málefnum Palestínu mætti nefna.
Til dæmis voru Palestínumenn hvattir til
að halda lýðræðislegar kosningar. Þær
fóru vel fram að mati eftirlitsmanna. Hins
vegar voru niðurstöður kosninganna
ekki Ísraelum og Bandaríkjamönnum
þókn anlegar og sú ríkisstjórn, sem
á grundvelli þeirra var mynduð, því
ekki viðurkennd. Utanríkisráðherra Ís-
lands, Valgerður Sverrisdóttir, hefur
lagt til, að við Íslendingar förum að for-
dæmi Norðmanna og viðurkennum
nýja ríkisstjórn Palestínu. Því ber að
fagna. Við skulum vona að ríkisstjórnin
hafi manndóm til að fara að tillögu
Valgerðar.
Lítill heimur
Eftir
Steingrím
Hermanns-
son
Sem ungur drengur í Reykjavík á árunum fyrir heimstyrjöldina síðustu
dreymdi mig um að ferðast til fjarlægra
landa og fá að kynnast annarri menningu
og öðrum siðum. Mér sýndist, hins veg-
ar, afar ólíklegt, að úr slíku gæti nokkru
sinni orðið. Þessi lönd voru svo óra langt
í burtu. Hvað, sem gerðist í þessum
fjarlægu löndum, var jafnvel enn fjarlæg-
ara. Fréttir af styrjöldum og hvers konar
hörmungum bárust seint og illa. Slíkt
virtist koma okkur lítið við. Þetta var
annar heimur.
Nú er þetta gjörbreytt. Jafnvel fjar-
læg ustu lönd eru orðin okkar næstu
nágrannar. Að flestu, sem þar gerist,
verðum við vitni heima í stofu nán ast
samstundis. Styrjaldirnar, mannréttinda-
brotin, hungrið, svo fátt eitt sé nefnt,
fer ekki fram hjá neinum. Stórstígar
framfarir í flugi og fjarskiptum, ekki síst
sjónvarpið og veraldarvefurinn, hafa gert
margskiptan heim að einum heimi, einni
vistarveru, og hún er þétt setin. Þetta
veldur jafnframt því að flest, sem gerist
í okkar litla heimi, hefur bein eða óbein
áhrif á okkar eigið líf.
Sameiginleg vandamál heimsbyggðar-
innar eru mörg. Loftslagsbreytingar af
mannavöldum eru líklega mest áberandi
eins og stendur. Það mun, ef ekki verður
breyting til batnaðar, valda ýmis konar
harðindum, sem geta leitt til mikilla
átaka. Misskipting veraldlegra gæða
er gífurleg. Víðast í vestrænum heimi
búum við við allsnægtir á meðan milljónir
manna víða um heim eru á vergangi og
farast af hungri og sjúkdómum. Í litlum
heimi er þetta í dag öllum sýnilegt og
veldur tortryggni og jafnvel hatri. Ýmiss
konar misklíð veldur styrjöldum, sem
oft verða að báli, m.a. vegna máttleysis
Sameinuðu þjóðanna og vafasamra
afskipta stórvelda.
Ástandið fyrir botni Miðjarðarhafsins
er tvímælalaust sú glóð, sem að stærsta
ófriðarbálinu getur orðið, ef ekki er farið
með mikilli gát og horfið frá þeirri stefnu
yfirgangs, sem þar hefur ráðið för. Um
leið og ég fordæmi þau hryðjuverk, sem