Skagfirðingabók - 01.01.1986, Page 104

SKAGFIRÐINGABÓK
hann af því sem hún sagði að hún bað hann að skila til prests
að grafa sig í kirkjugarði. Eftir það blæddi henni út svo hún
dó. Þorsteinn sagði tíðindin heim og bar presti kveðju
hennar og bæn um legstað í kirkjugarði. Prestur leitaði til
þess leyfis hjá yfirboðurum sínum, en fékk afsvar þar eð hún
hefði farið sér sjálf. A meðan þessu fór fram stóð lík Sol-
veigar uppi, en nóttina eftir að prestur hafði fengið afsvarið
dreymdi hann að Solveig kæmi til sín og segði: „Fyrst þú vilt
ekki unna mér legs í vígðri mold skaltu ekki njóta þar legs
heldur.“ Var hún þá með reiðisvip miklum þegar hún vasaði
burtu. Eftir þetta var lík Solveigar dysjað utan kirkjugarðs
og án yfirsöngs. En skömmu síðar fór að bera á því að hún
ásótti séra Odd þegar hann var einn á ferð, hvort sem hann
reið á annexíuna að Silfrúnarstöðum eða annað. Þetta varð
mjög héraðsfleygt svo hver maður gjörði sér að skyldu að
fylgja honum heim einkum ef hann var seint á ferð eða einn.
Einu sinni reið séra Oddur á annexíu sína, en aðrir segja að
Víðivöllum, og leið svo dagurinn að hann kom ekki. Heima-
menn voru óhræddir um hann af því þeir vissu að presti var
ávallt fylgt ef hann var seint á ferð. Það var og í þetta skipti
að presti var fylgt heim að túninu á Miklabæ; annars var vant
að skilja ekki við hann fyrr en hann var kominn á fund
heimamanna. Þá sagði hann við fylgdarmanninn að hann
þyrfti nú ekki að fara lengra því nú mundi hann komast
klaklaust heim og þar skildi fylgdarmaðurinn við prest eftir
því sem hann sagði síðan sjálfur frá. Um kvöldið á vökunni
heyrðu heimamenn á Miklabæ að komið var við bæjarhurð-
ina, en af því þeim þótti nokkuð undarlega barið fóru þeir
ekki til dyra. Síðan heyrðu þeir að komið var upp á baðstof-
una í mesta snatri, en áður en sá fékk ráðrúm til að guða sem
upp kom var hann dreginn ofan aftur eins og tekið hefði
verið aftan í hann eða í fæturna á honum; jafnframt þóttust
menn þá heyra hljóð nokkurt. Síðast er komið var út um
kvöldið sáu menn að hestur prestsins stóð á hlaðinu og var
102