Jökull - 01.12.1953, Qupperneq 53

Úr bréfum
(Letters to the Editor)
SKJALDFÖNN. (Sbr. Jökull, 1952, bls. 30-31).
Sumarið 1953 hvarf allur snjór milli Bæjarár
og Traðarlæks, en framan til við lækinn var eftir
nokkur skafl. Barmur á huldunni í fremri bakka
Traðarlæks var 160 cm á þykkt h. 6. okt. 1953,
en mesta þykkt skaflsins á að gizka 300 cm.
SNJÓFLÓÐ. (Úr bréfi frá Aðalsteini Jóhanns-
syni, Skjaldfönn).
„Veturinn 1952/53 var mjög góður. Mátti
lieita snjólaust fram í góulok. Þ. 27. marz gerði
hér ofsalega stórhríð, sem stóð á þriðja sólar-
hring. Hlóð niður geysimiklum snjó framan í
brúnina upp af bænum, ofan á gömlu gadd-
Nottingham University, under the direction of
Mr. J. D. Ives studied Morsárjökull and its
neighbourhood. Their work consisted mainly of
surveying, meteorological and ablation measure-
ments and geological studies.
Two members of this expedition were lost
on Örœfajökull and tuere not found again.
8 English students from Cambridge Universi-
ty utider the direction of Mr. J. C. Barringer
carried out glaciological and geological studies
at the glacier Ok.
A German student, Hans-Dieter Helm from
Hamburg started a study of the moraines at
Siðujökull, but tuas drowned in the river of
Eiríksfellsá,
Dr. Emmy M. Todtmann from Hamburg
continued her studies of the moraines at Eyja-
bakkajökull.
Because of the regrettable accidents occurring
this summer, when three foreign students lost
their lives, it has been found necessary to adopt
a stricter policy in admitting foreign students to
do research work on glaciers and in uninhabited
areas. For this reason the National Research
Council has issued the instructions printed on
p. 52 of this journal.
skaflana, sem voru snarbrattir. Þegar komið var
svona 5—7 m þykkt, nýtt snjólag, þá batt það
sig ekki lengur við hjarnið og öll fillan hljóp af
stað niður um því nær auða hlíðina og komst
alla leið ofan á Selá. Snjóflóðið fór yfir túnið,
rétt vestan við bæinn, og var um 150 m á breidd.
Tók það kofa, sem hrútar voru í, drap einn og
meiddi annan. Svo fór flóðið yfir annað hús
með 50 fjár í án þess að valda tjóni, en mikið
grjót og möl barst á túnið.“
Fannalög minnka.
„Snjór síðustu ára hefur nú allvíða horfið að
mestu, og sums staðar að öllu, af jöklinum í
sumar. Hraunin hér fyrir dalbotnunum, sem
voru komin upp fyrir 1949, en kaffærðust svo
þessi vondu ár síðan, voru nú í haust því nær
öll komin upp aftur.“
GANGUR í SKEIÐARÁRJÖKLI. (Úr bréfi
frá Ragnari Stefánssyni, Skaftafelli).
Skeiðarárjökull hækkaði mikið í sumar (1953),
mest í stefnu á Hvirfildalsskarð héðan að sjá.
Einnig kom upp skörp bunga eða hnúður við
miðjan jökulsporðinn. Þessi hækkun hefur kom-
ið fram af hájöklinum. Framan af Sandi lítur
bungan út sem langur, ávalur hryggur, er nær
austan frá sæluhúsi og vestur fyrir miðjan Sand.
Til beggja hliða við þessa bungu hefur jökullinn
ekkert hækkað, að ég held. —
Jökultanginn við útfall Skeiðarár lækkar ört
og þynnist.
Haustið 1952 rann Skeiðará öll kippkorn vest-
ur með jökulröndinni. Þegar áin komst í sumar-
vöxt, tók hún sér farveg að nýju upp að Skafta-
fellsbrekkunum, í sinn gamla farveg, en þornaði
að mestu í vestari farveginum. I haust fór áin
svo aftur að falla vestur á bóginn, þegar mikill
vöxtur kom í hana.
VATNSDALSHLAUP 1953.
í sumar hófst mikið Vatnsdalshlaup h. 15.
ág., en tók að fjara aftur að morgni h. 17. Veg-
ur yfir Kolgrímubrúna tepptist í þrjá daga, og
skemmdist vegurinn við vesturenda hennar all-
mikið, eins og vant er í hlaupum. — Þetta hlaup
var hið stytza, er komið hefur. I fyrri daga og
fram á síðustu ár, stóðu hlaupin yfir í viku.
Bendir þetta til þess, að jökulstíflan fyrir dals-
mynninu sé orðin langtum þynnri en áður og
vatnsmagnið, sem safnast þar fyrir, að sama
skapi minna.
Skarphéðinn Gíslason.
51