Morgunblaðið - 11.08.2015, Blaðsíða 24

24 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 11. ÁGÚST 2015
Mig langar að kveðja Gunnu
tengdamóður mína með örfáum
orðum.
Ég kynntist þessari yndislegu
og vel gefnu konu fyrir tæpum
45 árum og bar aldrei skugga á
vinskap okkar. Hún var heil-
steypt og hjálpfús og vildi allt
fyrir alla gera. Fjölskyldan var
alltaf í fyrsta sæti og hún fylgd-
ist alltaf med öllum, jafnt börn-
um, barnabörnum og barna-
barnabörnum. Hvernig þeim
gekk í skóla, hverjir voru í vinnu
og hún átti það til að hringja og
útvega unglingunum vinnu ef á
þurfti að halda. Við komu til
hennar var alltaf til bakkelsi,
enda var hún góður kokkur og
bakari. Ég nýt enn handskrif-
aðra uppskrifta hennar sem hún
skrifaði með sinni fallegu rit-
hönd á afgangspappír frá Hag-
stofunni, þar sem hún vann
lengst af. Það var gott að kynn-
ast þessari góðu konu sem hafði
góða nærveru og eiginleika til að
bera, svo sem húmor léttleika og
jákvæðni. Minningin um þessa
yndislegu konu lifir.
Takk fyrir samveruna.
Edda Guðgeirsdóttir.
Það var yndislegt veður
kvöldið sem Guðrún tengdamóð-
ir mín kvaddi í síðasta sinn. Dag-
urinn hafði verið óvenjulega
heitur og sólin, sem farin var að
lækka á lofti, varpaði hlýrri
birtu á umhverfið. Þetta var veð-
ur við hæfi, því svona var Gunna
sjálf. Hlý og góð kona sem gerði
allt sem í hennar valdi stóð til að
fólkinu hennar liði vel.
Það var í júlí 1986 sem ég hitti
tengdaforeldra mína í fyrsta
sinn. Ég var mjög feimin en þau
tóku mér bæði afskaplega vel.
Hafi Gunna haft einhverjar efa-
semdir um þessa ungu konu sem
var sex árum yngri en sonurinn,
og kom að auki með litla stúlku
með sér inn í sambandið, þá lét
hún mig aldrei finna fyrir þeim.
Hún tók mér og Hrefnu dóttur
minni opnum örmum og það eina
sem hún býsnaðist stundum yfir
var sú staðreynd að á þessum
tíma drakk ég hvorki kaffi né te
og henni fannst ómögulegt að
gefa mér bara mjólk að drekka.
Auk vinnu utan heimilis var
Gunna húsmóðir af gamla skól-
anum. Heimilið var alltaf skín-
andi hreint og snyrtilegt, hún
bakaði dýrindis kökur og var
meistarakokkur. Hún var frá-
bær gestgjafi sem passaði uppá
að allir fengju nóg að borða og
var endalaust að bjóða meira.
Frá henni fór enginn svangur,
svo mikið er víst. Gunna lagði
áherslu á að vera snyrtilega til
fara og hafði gaman af fallegum
fötum. Ekkert fór fram hjá
henni, hún sá strax ef ég var í
nýrri flík og gladdist fyrir mína
hönd. „Mikið er þetta smart“
varð henni þá að orði og ekki
sparaði hún heldur hrósið ef
henni fannst ég eða aðrir líta
sérlega vel út þann daginn.
Upphaflega bjuggum við Val-
ur á Akureyri, síðar fluttum við
til Noregs og svo aftur til Ak-
ureyrar. Tengdaforeldrar mínir
Guðrún
Hjartardóttir
✝ Guðrún Hjart-ardóttir fædd-
ist 11. desember
1926. Hún lést 23.
júlí 2015.
Útför Guðrúnar
fór fram, 10. ágúst
2015.
Vegna mistaka
við uppsetningu
þessara greina í
Morgunblaðinu í
gær eru þær birtar aftur. Morg-
unblaðið biður alla hlutaðeig-
andi velvirðingar á mistök-
unum.
hafa hins vegar bú-
ið í Reykjavík alla
tíð. Samskipti okk-
ar einkenndust því
mest af símtölum
og heimsóknum, og
þegar ég sat hjá
Gunnu daginn sem
hún dó, þá flæddu
fram óteljandi
minningabrot af
okkur að heilsast og
kveðjast. Mismun-
andi staðir, mismunandi tímar,
en hún hafði alltaf sérstakt lag á
því að taka fólki fagnandi og við
brottför var alltaf fast faðmlag
og koss á báðar kinnar.
Gunna var amma af lífi og sál
og gladdist innilega yfir öllum
samverustundum við barnabörn-
in. Sem betur fer hafði hún sex
barnabörn og tvö barnabarna-
börn staðsett í Reykjavík en hún
hefði ábyggilega viljað hitta
Hrefnu, Andra og Ísak mun oft-
ar en tilefni gáfust til. Í staðinn
sendi hún afmælis- og jólagjafir
og með þeim fylgdu kveðjur sem
hún skrifaði með sinni fallegu
rithönd. Lengi framan af voru
páskaegg send milli landa og
landshluta. Allt gert til að gleðja
börnin. Gunna var stálminnug
og fram á síðasta dag fylgdist
hún vel með öllu sem gerðist í
lífi okkar og barnabarnanna.
Tengdamóðir mín náði háum
aldri þrátt fyrir endurtekin
hjartaáföll og ýmis önnur veik-
indi. Hún var ótrúlega seig og
lífsviljinn sterkur allan þennan
tíma. Síðustu mánuðina mátti þó
greina að hún var orðin södd líf-
daga og nú hefur hún fengið
hvíldina. Með þessum orðum
kveð ég tengdamóður mína með
þakklæti fyrir allan þann kær-
leika sem hún sýndi mér og fólk-
inu mínu.
Guðný Pálína
Sæmundsdóttir.
Fyrir hönd okkar bræðra vil
ég minnast ömmu okkar, Guð-
rúnar Hjartardóttur. Allt frá
unga aldri var ég tíður gestur hjá
ömmu og afa, fyrst í Ljósalandi
og síðar í Sóltúni. Amma tók
ávallt vel á móti gestum og vor-
um við bræður þar engin undan-
tekning. Mér er minnisstætt
hvernig hún bar sig sérstaklega
eftir því að ræða við mig málefni
líðandi stundar. Ávallt þótti mér
hún leggja vandlega við hlustir,
jafnvel þótt viðmælandinn væri
framan af ekki hár í loftinu. Ekki
kom maður að tómum kofanum
hjá ömmu því hún var ein ernasta
og greindasta manneskja sem ég
hef kynnst. Minnug var hún með
eindæmum allt fram á síðasta
dag.
Oftar en ekki áttu samtöl okk-
ar ömmu sér stað við eldhús-
borðið þar sem hún bar fram
kræsingar til að gleðja gestina.
Gæska ömmu einskorðaðist síð-
ur en svo við okkur bræður því
henni var alla tíð afar umhugað
um vini og vandamenn fjölskyld-
unnar. Vildi hún allt gera til að
aðstoða þá sem kynnu að þurfa á
hjálp hennar að halda. Iðulega
setti hún hag annarra framar
eigin hag.
Ef ég ætti að telja upp þá ein-
staklinga sem höfðu hvað mest
áhrif á æsku mína og uppvöxt þá
yrði ekki hjá því komist að nefna
hana ömmu. Hún var ávallt til
staðar þegar við bræður þurft-
um á henni að halda. Við minn-
umst hennar nú með söknuð í
hjarta. Megi hún hvíla í friði.
Arnaldur, Dagur
og Marteinn.
Mikið finnst mér erfitt að
sætta mig við að þú sért farin,
elsku amma mín.
Minningarnar streyma fram í
hugann og hver einasta er mér
svo dýrmæt.
Ég gæti skrifað langan pistil
og lýst því hve yndisleg þú varst,
en ég veit að það er óþarfi því
þeir sem til þín þekktu vita hve
góða persónu þú hafðir að
geyma. Umhyggja, góðvild og
örlæti voru þín aðalsmerki og
barngóð varstu með eindæmum.
Hugurinn reikar ósjálfrátt til
baka og æskuminningar mínar
með þér amma mín eru mér
mjög kærar. Það var fátt sem
ekki var látið eftir mér á heimili
ykkar afa, þó prakkarastrikin
væru ófá. Hláturmildi og hlýjar
minningar um þig koma fram í
huga mér og ég verð ævinlega
þakklát fyrir allar mjúku strok-
urnar sem fóru um vanga minn
alla mína daga. Það er gott að
vita af þér bak við himnatjöldin
að líta eftir okkur sem hlökkum
til að sjá þig á ný þegar fram
líða stundir.
Takk fyrir allt elsku amma
mín.
Um þig minning á ég bjarta
sem yljar eins og geisli er skín.
Þú áttir gott og gjöfult hjarta
og gleði veitti návist þín.
(Höf. ók.)
Hrund Guðrún
Guðjónsdóttir.
Guðrún Hjartardóttir var ekki
aðeins frænka mín, hún var stór-
frænka mín. Hún var skelegg og
skilvirk, ráðagóð, vel menntuð
en umfram allt var hún
skemmtileg. Við vorum systra-
dætur og mikill samgangur á
milli heimilanna þótt annað væri
suður með sjó en hitt í Reykja-
vík.
Árið 1940 fluttu foreldrar
hennar á Melaberg á Miðnes-
heiði þegar faðir hennar ákvað
að gerast þar bóndi í stað þess
að vera vörubílstjóri á Seltjarn-
arnesinu. Í minningu minni var
Melaberg Paradís á jörðu. Þar
var mikið um að vera og auk
þeirra systkina voru þar fleiri
frændsystkini okkar sem keppt-
ust um að fá að vera þar. Hæn-
ur, kýr, hestar og heyskapur
upp á gamla mátann, allt jafn
framandi borgarbarni og ótrú-
lega spennandi. Í bakgarðinum
var svo herstöðin á Miðnesi en
þar á milli var kríugerið sem
verndaði okkur frá henni.
Löngu seinna komst ég að því
að Guðrúnu fannst það óskilj-
anleg ráðstöfun foreldra sinna
að velja sér það hlutskipti að
flytja úr góðu húsi á Seltjarn-
arnesi á lítinn sveitabæ á Mið-
nesheiði, þar sem vatn var borið
inn í fötum, kolavél sá um hitann
og vindmylla á hlaðinu sá fyrir
rafmagni.
Guðrún var á fermingaraldri
þegar þau fluttu suður á Mela-
berg en hún var þar ekki lengi.
Hún kom sér þaðan sem fyrst og
sótti skólagöngu sína til Reykja-
víkur, fyrst í gamla Ingimars-
skólann, eins og Gagnfræðaskóli
Reykjavíkur var þá kallaður, og
síðan í Samvinnuskólann. Að
námi loknu vann hún hjá Ný-
byggingaráði og Fjárhagsráði,
sem á þeim tíma voru einhverjar
mestu valdastofnanir landsins.
Eftir það fór hún til Hagstofu
Íslands.
Svo kom Marteinn til sögunn-
ar. Þau opinberuðu trúlofun
sína, hún fór í Húsmæðraskól-
ann og bjó sig undir ævilangt líf
með Matta. Á þessum tíma bjó
hún hjá okkur og þar með opn-
aðist mér sem krakka alveg nýr
heimur en það var að fylgjast
með tilhugalífi í návígi, það var
ekki á hverjum degi sem það
tækifæri gafst. Og ég dáðist að
því hvernig hún bróderaði,
prjónaði og saumaði til þess að
búa sig enn betur undir lífið
framundan.
Guðrún var móður minni alla
tíð mikil hjálp, ekki síst þegar á
bjátaði. Þegar foreldrar mínir
skildu með dramatískum hætti
var Gonga, eins og faðir minn
kallaði hana, ein af fáum sem gat
með skynsömum hætti talað við
báða aðila. Á sama tíma voru
þau Marteinn mér ómetanleg að-
stoð þegar þau fóstruðu elsta
son minn þriggja mánaða gaml-
an vetrarlangt, þá með synina
sína þrjá á ungum aldri. Með-
fram þessu vann Guðrún að auki
fyrir Hagstofuna, hún hafði göt-
unarvél heima hjá sér og vann
þar gataspjöld þjóðskrár. Hún
var hörkudugleg til allrar vinnu
og hagur fjölskyldunnar var
henni dýrmætur.
Síðustu árin voru frænku
minni erfið, heyrnin dauf, hreyfi-
getan takmörkuð og sjónin farin.
Þetta hentaði henni ekki og eftir
farsælt líf andaðist hún með
Martein sér við hlið eins og æv-
inlega.
Að leiðarlokum vil ég þakka
Guðrúnu frænku minni allt sem
hún var mér og þá fyrirmynd
sem hún var okkur sem í kring-
um hana voru.
Albína Thordarson.
Ég ætla að minnast Guðrúnar
Hjartardóttur, Gunnu frænku
hans Benna míns, með nokkrum
orðum.
Hún var frænka hans Benna
með stóru F. Þegar ég kom inn í
líf Benna var ég kynnt fyrir
Gunnu og Matta mjög fljótt. En
Benni minn leigði og var í fæði
hjá foreldrum Matta öll mennta-
skóla- og háskólaárin í Reykja-
vík í Úthlíð11. Þetta var fjöl-
skylduhús sem var heimur út af
fyrir sig. Þar bjuggu þrjár kyn-
slóðir á þrem hæðum, foreldrar
Matta bjuggu á efri hæð, Gunna
og Matti bjuggu í risinu með
sína þrjá drengi og systir Matta
bjó á jarðhæðinni. Ekkert þeirra
var feimið við að tjá sig um
hvaðeina, lífið í landinu eða póli-
tíkina. Allt þetta fólk hafði mis-
munandi sýn á menn og málefni
og lá ekki á skoðunum sínum.
Þegar ég kom inn í líf Benna var
mér strax tekið ákaflega vel af
íbúum Úthlíðar 11.
Ég náttúrulega elskaði Gunnu
frænku frá okkar fyrstu kynn-
um, hún var svo ljúf, hún var ís-
lenska konan, hún var eiginkona,
móðir, tengdadóttir, tengdamóð-
ir, vinur, alltaf sönn. Ég hef oft
hugsað um hvernig við verð-
skulduðum að fá að kynnast
þessu góða fólki.
Þegar ég kom í Úthlíðina
fannst mér sem ungri konu ein-
staklega skemmtilegt að hlusta á
þau, þó ég segði ekki margt.
Matti, húsbóndinn í risinu, lá
ekki á skoðunum sínum né held-
ur Gunna frænka eða neinn íbúi
í þessu sérstaka húsi. Þess á
milli að tekið var í tafl og málin
rædd, hlupu þeir Matti og Benni
neðan úr kjallara og upp í ris til
Gunnu og Matta og tíminn var
tekinn. Þá kom fyrir að þeir
stukku jafnfætis langstökk af
þröskuldinum hjá mömmu
Matta og inn í holið. Þetta gerð-
ist áður en ég kom til sögunnar
en heyrði þessar sögur margoft
síðar.
Gunna frænka var alin upp á
mjög pólitísku heimili, pabbi
hennar, Hjörtur, var lengi virk-
ur í verkalýðspólitík og seinna
kaupfélagsstjóri í Sandgerði,
mamma hennar, Sveinbjörg frá
Flankastöðum, studdi mann sinn
vel og Gunna gleymdi aldrei
uppruna sínum.
Meðan við bjuggum í Reykja-
vík kom Matti oft í heimsókn til
að tefla við Benna, við heimsótt-
um þau og ekki síður eftir að við
fluttum út á land. Í Reykjavík-
urferðunum var oft komið við
hjá Gunnu og Matta.
Svo voru það drengirnir
þeirra þrír sem áttu alla ást for-
eldrana og eru líka frábærir
hver á sínu sviði, svo komu fal-
legu tengdadæturnar til sögunn-
ar og svo barnabörnin, sem
mega vera stolt af uppruna sín-
um.
Ég hugsa til Gunnu frænku
og Matta með þakklæti og allt
þetta fólk á virðingu mína.
Heiðrún Þorgeirsdóttir.
Í dag er kær vin-
ur kvaddur, Jón
Arnfinnur Þórarins-
son. Þau hjónin
fluttu í Hlunnavog 10 fyrir tæpum
60 árum. Fimm árum síðar var
myndaður hjónahópur hjá
Hlunnavogi 10 og 12, þrenn hjón
úr hvoru húsi. Í fyrstu var kaffi-
spjall og spil hálfsmánaðarlega
yfir veturinn, en á sumrin var far-
ið í útilegur því við áttum öll ung
börn sem nutu þess að sofa í
tjaldi. Þetta voru skemmtilegar
ferðir, farið í leiki og eldað sam-
eiginlega. Svo var ákveðið að
halda árshátíð eftir áramót. Var
hún haldin með stæl, heitum mat
og hljómsveit. Þau hjón sem sáu
um árshátíðina það árið sáu um
skemmtiatriði með sínum hóp og
tekinn var niður fjöldi og reiknað
út miðaverð samkvæmt því, svo
ekki mátti skeika. Þegar flest var
vorum við nálægt 100 manns.
Þetta voru skemmtanir í sérflokki
sem allir muna eftir. Þegar börnin
okkar voru unglingar þá var
ákveðið að fara í utanlandsferðir
og safnað var í 2 ár fyrir farinu.
Fyrst fórum við til Costa del sol
1972 og til Mallorca 1974. Síðan til
Flórída, en þá fór bara helmingur
hópsins og var það síðasta utan-
landsferðin. Þessi hópur var orð-
inn eins og aukafjölskylda í okkar
huga. Við fórum líka í sumarbú-
staðaferðir til þeirra sem áttu bú-
stað og var þar alltaf gaman, því
hópurinn var svo samheldinn.
Þegar Jón og Sverrir voru einir
eftir af herrunum þá fóru þeir í
leikfimi og badminton í Breiða-
blik og var það mjög gaman, en
Lauga og við konurnar fórum í
leikfimi í Digraneskirkju og í
gönguhóp.
Jón missti konu sína Guðlaugu
fyrir nokkrum árum og var það
mikill missir fyrir hann, því hann
fylgdi henni í gegnum erfiðan
sjúkdóm. Var eins og krafturinn
væri þrotinn hjá honum eftir það.
Við erum núna fjögur eftir af
þessum hóp og sendum við börn-
um Jóns og þeirra fjölskyldum
innilegar samúðarkveðjur með
þakklæti fyrir árin öll og þá gleði
sem við nutum saman.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(Vald. Briem)
Fanney, Erla, Sigga
og Sverrir.
Kveðja frá Lionsklúbbi
Kópavogs
Jón Þórarinsson, félagi okkar
og vinur, hafði átt við vanheilsu að
stríða síðustu misserin. Við kveðj-
um Jón með söknuði og virðingu
eftir áratuga langa samveru í
klúbb okkar, þar sem hvort
tveggja gaman og alvara áttu sinn
sess í hugum okkar allra.
Jón gekk í klúbbinn árið 1962,
þá 35 ára gamall. Hann gegndi í
gegnum tíðina ýmsum trúnaðar-
störfum, hafði einatt ákveðnar
skoðanir á hlutunum án þess að
hafa sig mikið í frammi, hvað þá
að troða öðrum um tær. Jón var
mikið ljúfmenni, ávallt virkur fé-
lagi, vinnusamur enda hreysti-
menni. Hann var sæmdur einni
æðstu viðurkenningu Lionshreyf-
ingarinnar, með því að vera gerð-
ur að Melvin Jones-félaga.
Það eru ávallt þáttaskil þegar
aldnir félagar með langa reynslu í
félagsmálum kveðja. Við fé-
lagarnir horfum með söknuði á
Jón Arnfinnur
Þórarinsson
✝ Jón ArnfinnurÞórarinsson
fæddist 28. desem-
ber 1926. Hann lést
30. júlí 2015. Útför
Jóns Arnfinns fór
fram 10. ágúst
2015.
eftir þeim ágætis
manni sem Jón Þór-
arinsson var og vott-
um afkomendum
hans samúð okkar.
F.h. félaga í
Lionsklúbbi
Kópavogs,
Tómas Guð-
mundsson,
formaður.
Valsmenn kveðja einn sinna
góðu félaga. Jón Þórarinsson
fyrrverandi kaupmaður gekk
ungur til liðs við Val og átti þar
farsælan feril, lengst af sem leik-
maður í bakvarðastöðu en einnig
sem stjórnarmaður en umfram
allt sem ötull og traustur stuðn-
ingsmaður. Þeir sem standa fast
við bakið á sínum íþróttafélögum
eru gjarnan kallaðir bakverðir
eða bakhjarlar, Jón var dæmi-
gerður slíkur einstaklingur. Hon-
um var mjög annt um sitt félag og
hann var ávallt virkur félagsmað-
ur. Það var skemmtilegt að ræða
við Jón um málefni félagsins,
ávallt var hann ráðagóður og já-
kvæður, sannkallaður herramað-
ur, kurteis og tillitssamur og það
var alltaf stutt í húmorinn. Góður
Valsmaður sagði á sínum tíma;
Valur er ekkert annað en þú, ég
og allir hinir.
Þeir sem komu að uppbygg-
ingu Vals á erfiðum tímum og
þraukuðu eru nú óðum að kveðja
og eftir standa yngri félagar af
báðum kynjum í þakkarskuld við
þessar gömlu hetjur sem unnu til
verðlauna og ekki síður hófu fé-
lagið til vegs og virðingar. Andi
séra Friðriks sveif yfir vötnunum
og þessir menn voru vandir að
virðingu sinni. Fjölskylda Jóns
Þórarinssonar var sannkölluð
Valsfjölskylda, sonurinn Sævar
varð afreksmaður í knattspyrn-
unni og tengdasonurinn Lárus
Valberg hefur starfað mikið að
stjórnar og félagsmálum innan fé-
lagsins.
Innilegustu samúðarkveðjur
eru hér sendar til ættingja og
vina.
Halldór Einarsson,
f.h. Fulltrúaráðs Vals.
Veistu ef þú vin átt
þann er þú vel trúir
og vilt þú af honum gott geta.
Geði skaltu við þann blanda
og gjöfum skipta,
fara að finna oft.
Þessi orð úr Hávamálum komu
upp í hugann þegar ég frétti and-
lát Lionsfélaga míns Jóns A. Þór-
arinssonar enda lýsa þau honum
vel og fyrir hvað hann stóð í lífinu.
Traustur vinur vina sinna, heið-
arlegur og velviljaður í alla staði.
Hann gekk í Lionsklúbb Kópa-
vogs árið 1962 á 3. ári klúbbsins
og starfaði þar látlaust í 53 ár eða
þar til yfir lauk.
Jón gegndi fjölmörgum trún-
aðarstörfum fyrir bæði okkar
klúbb sem og fyrir Lionshreyf-
inguna og voru þau öll unnin af
þeim dugnaði og ósérhlífni sem
svo mjög einkenndi hann.
Jón var mikill Valsari enda líf
hans mikið tengt því góða félagi
og það var ekki leiðinlegt fyrir
mig KR-inginn að takast á við
hann um fótboltann á góðum
stundum. Þá leiftruðu augun og
hann yngdist um 20-30 ár þegar
hann minntist glæstra tíma á
Hlíðarenda!
Traustur félagi er fallinn frá en
minning um hann mun lifa og
verða okkur félögum hans hvatn-
ing til góðra verka í þágu sam-
félagsins.
Við vottum aðstandendum
hans innilega samúð okkar og
biðjum guð að blessa Jón A. Þór-
arinsson.
Einar Gunnar Bollason.