Skólavarðan - 01.09.2005, Blaðsíða 13

13
SKÓLAVARÐAN 6.TBL. 5. ÁRG. 2005
Í maímánuði 2004 tók Ólafur
Loftsson við formennsku í
Kennarafélagi Reykjavíkur. Ekki
er hægt að segja að Ólafur hafi
fengið að kynna sér nýja starfið
í rólegheitum. Fyrir dyrum stóð
harðvítug kjarabarátta, sjö vikna
verkfall með hausti, lagasetning
á grunnskólakennara sem lyktaði
með hálfgerðum neyðarsamningum
og mörgum þungt í sinni. Á aðal-
fundi Félags grunnskólakennara
síðastliðið vor, með hækkandi
sól en jafnframt í skugga atburða
undangengins vetrar, var Ólafur
svo kosinn formaður þessa stærsta
aðildarfélags Kennarasambandsins.
Ólafur ólst upp í Svíþjóð fram á fimmta
aldursár. Faðir hans, Loftur Ólafsson
tannlæknir, var þar við nám og bjó
fjölskyldan bæði í Stokkhólmi og norður
í Lapplandi. Móðir Ólafs er Hrafnhildur
Höskuldsdóttir. „Ég man lítið eftir þessum
árum,“ segir Ólafur, „en það hefur stundum
hvarflað að mér að fara til Svíþjóðar og
dvelja þar í mánuð eða svo og athuga hvort
málið komi ekki aftur. Skólasálfræðingur
sagði mér eitt sinn að við notuðum aðferð
í bernsku til að geyma upplýsingar á borð
við málakunnáttu sem við hefðum svo
ekki lykilinn að á fullorðinsárum, en með
því að fara aftur til landsins ætti þetta að
opnast fyrir manni.“
Eftir heimkomuna kynnti Ólafur sig
gjarnan sem Olof Palme fyrir fólki, „enda
frægur maður, Palme, og mér þótti þetta
víst við hæfi á þeim tíma.“ Fjölskyldan
flutti á Bergstaðastræti 72, heimili
móðurafa hans og ömmu. Leiksvæði Ólafs
í bernsku var á slóðum Kennarahússins
og Landspítalans, sem þá var í byggingu.
„Kennarahúsið var draugahúsið í
hverfinu. Við lékum okkur oft á lóðinni,
þar var nokkurs konar upphækkuð skeifa
með rifsberjatrjám sem þótti mjög góð
sem virki í byssuleik. Á sumrin var ég svo
í sveit undir Eyjafjöllum og undi mér vel.
Mér finnst dýrmætt að hafa verið í sveit,
það er talsverð sveitarómantík í mér en
hún tengist ekki húsdýrahaldi. Það er
óhætt að segja að það blundar ekki bóndi
í mér og djúpt á framsóknartauginni. En
mér hefur alltaf fundist gott að vera úti í
náttúrunni.“
Engan sérstakan áhuga á námi ...
Ólafur var í Austurbæjarskóla en sótti um
nám við Menntaskólann í Reykjavík að því
loknu. „Ég hafði að vísu engan sérstakan
áhuga á námi en þetta gerðu allir og MR
var hverfisskólinn minn. Þeir urðu því að
taka á móti mér þótt einkunnirnar væru
ekki glæsilegar.“
Fyrstu árin í menntó vann Ólafur á sumrin
á Úlfljótsvatni. „Í sumarbúðunum kviknaði
áhugi minn á barna- og unglingastarfi.
Það er athyglisvert að margir fyrrverandi
skátafélagar mínir í Landnemum hafa síðar
farið í uppeldisgeirann. Skátahreyfingin
var mikil uppeldisstöð fyrir kennara og
fleiri í skyldum störfum.“
Samhliða menntaskólanáminu starfaði
Ólafur með Hjálparsveit skáta í Reykjavík
af miklum krafti og átti það hug hans allan.
Hjálparstarfið kom niður á náminu og
Ólafur var að sjálfsögðu kallaður á teppið
fræga hjá Guðna heitnum Guðmundssyni.
„Rektor tók mig einu sinni á teppið
og hundskammaði mig fyrir slælegan
námsárangur. Hann lét mig standa úti í
horni lengi vel, steinþagði sjálfur og ég
átti að þegja sömuleiðis, sem ég og gerði.
Loks rýfur hann þögnina og segir: „Ólafur.
Hvern djöfulinn eruð þér að leita að öðru
fólki þegar þér finnið ekki sjálfan yður!“
Viðtal við Ólaf Loftsson formann
Félags grunnskólakennara
Sóknarfæri framundan
KYNNING FORYSTUMANNA