Skólavarðan - 01.11.2009, Qupperneq 6

6 SKÓLAVARÐAN 7.TBL. 9. ÁRG. 2009
gegn um aðrar eins píslir. Foreldrum fyrri ára-
tuga var þó vorkunn þar sem þá tíðkaðist ekki
það nána samstarf heimila og skólastofn-
ana, a.m.k. á grunnskólastigi, sem nú er regla
frekar en undantekning.
Sem móðir fimmtán ára unglings í tíunda
bekk hef ég á liðnum árum fengið ómetan-
lega innsýn í hans skólagöngu, allt frá leik-
skólaárunum til dagsins í dag. Vissulega
hlýtur sú innsýn að vera í formi „einsögunnar“,
frekar en fræðilegrar úttektar. Að eiga barn
í skóla hlýtur þó að vera besta leiðin til að
kynnast skólakerfinu fyrir þá sem ekki starfa
innan þess sjálfir.
Það sem einna oftast hefur komið upp í
minn huga, sem móður skólabarns á liðnum
árum, er hve miklu skemmtilegra ég held það
hljóti að vera í skólanum núna en á minni tíð.
Alveg frá leikskólastiginu, sem samkvæmt
skilgreiningu mun nú flokkast sem fyrsta
skólastigið, er verið að vinna með skynjun og
skilning ungviðisins á skemmtilegan og mann-
bætandi hátt. Oft hefur mér þótt framlag leik-
skólakennara vanmetið – svo sannarlega til
launa. Þegar fóstrur áttu í kjarabaráttu fyrir
nokkrum árum varpaði ég því fram í alvöru
að þær mættu vel vera á ráðherralaunum,
svo mikilvægt væri framlag þeirra til fyrstu
skrefa barnanna okkar í skólakerfinu. (Að
gefnu tilefni vona ég innilega að hið fallega
nafn fóstra, eða fóstri, fái að að halda sér sem
starfsheiti í íslensku máli).
Svo hratt sé farið yfir sögu þá er núna alveg
einstaklega gaman að fylgjast með fallegum og
frjálslegum krökkum í tíunda bekk Hagaskóla
æfa sig fyrir Skrekkinn, hæfileikakeppnina,
sem reynir fyrst og fremst á frumkvæði og
sköpunarkraft þeirra sjálfra og endar með
úrslitum á sviði Borgarleikhússins. Í fyrra
fengu þau svo að breyta skólanum sínum í
„Litlu-Ítalíu“. Hver bekkur fékk úthlutað einni
ítalskri borg og skólastofunum var umbylt í
samræmi við það. Það var ekki lítið gaman
að rölta á milli tískuborgarinnar Mílanó,
mafíubæla á Sikiley, síkjanna í Feneyjum og
keisarahalla í Róm, svo að eitthvað sé nefnt.
Að kvöldi lokadags þessa Ítalíuátaks fengu
krakkarnir síðan að snæða kvöldverð við
kertaljós í fagurlega skreyttum stofunum,
orðin margs vísari um sögu og menningu
þessa merka lands. Gamlir Hagskælingar í
hópi foreldra fengu næstum því kökk í hálsinn
af hrifningu yfir því hvernig þarna tvinnuðust
saman skemmtun, sköpun og fróðleikur.
Vissulega má þó alltaf bæta í skólastarfi.
Sumir vankantar koma vissulega til af fjár-
skorti frekar en skorti á góðum vilja. Bekkir
eru t.d. ennþá oft allt of fjölmennir og erfitt
að ímynda sér þann kennara sem ekki tekur
undir það. Þá sýnist mér að þrátt fyrir það
sem hér er á undan talið megi enn leggja
meiri áherslu á munnlega tjáningu. Á það jafnt
við um erlend tungumál og þjálfun í að setja
móðurmálið fram með skýrum hætti. Það háir
mörgum fullorðnum að vera óskýrmæltir og
sérstaklega mætti mörg konan læra að beita
röddinni betur.
Síðan býður fjölþjóðasamfélagið, sem orðið
er til í skólunum, auðvitað upp á nýjar ögranir
og viðfangsefni. Hvaða mál tala börnin t.d.
heima hjá sér? Oft eru fleiri en eitt eða tvö
tungumál í gangi í umhverfi þeirra utan skóla-
stofunnar. Er slíkt „vandamál“ eða býður það
hugsanlega upp á aukinn skilning og mál-
þroska?
Á þessu hausti hef ég sjálf fengið að upp-lifa
kennslu hinum megin borðsins þar sem ég hef
endrum og eins tekið að mér að kenna ensku
í forföllum við Fjölbrautaskóla Suðurlands á
Selfossi. Ekki er nú ástæða til að stæra sig
af þeim „langa ferli“ í menntakerfinu en sú
stutta reynsla hefur þó komið mér gleðilega
á óvart.
Sem unglingamóðir þurfti ég sem betur
fer ekki að takast á við „unglingahræðsluna“
sem hrjáir marga sem þekkja lítið til þessa
þjóðflokks af eigin raun. Ég vissi fyrir að
unglingar eru besta fólk og að þetta stig milli
bernsku og fullorðinsára er afar áhugavert
fyrir þá sem á annað borð hafa áhuga á
mannssálinni.
Ég hefði hins vegar ekki trúað því að óreyndu
hvað það er gaman og gefandi að kenna,
a.m.k. við stofnun þar sem stemmningin er
jafn jákvæð og góð og í FSU, jafnt í skólastof-
unni sem á kennarastofunni. Ég er því eigin-
lega komin hringinn og sýnist, miðað við eigin
„einsögulegu„ reynslu, íslenska skólakerfið
frekar hafa gengið til góðs götuna fram eftir
löngum veg.
Hildur Helga Sigurðardóttir
Höfundur er blaðamaður.
Hver bekkur fékk úthlutað einni ítalskri borg og
skólastofunum var umbylt í samræmi við það. Það
var ekki lítið gaman að rölta á milli tískuborgarinnar
Mílanó, mafíubæla á Sikiley, síkjanna í Feneyjum og
keisarahalla í Róm, svo að eitthvað sé nefnt.
GESTASKRIF: HILdUR HELGA SIGURÐARdóTTIR