Morgunblaðið - 04.11.2015, Blaðsíða 28

28 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 4. NÓVEMBER 2015
✝ Sveinn Krist-jánsson fædd-
ist að Hæli í Gnúp-
verjahreppi 17.
apríl 1925. Hann
lést á hjúkrunar-
heimilinu Skóg-
arbæ 21. október
2015.
Foreldrar hans
voru hjónin Krist-
ján Þórður Sveins-
son, bóndi, f. 5.
september 1891 í Syðra-
Langholti, Hrunamannahreppi,
d. 2. ágúst 1990, og Guðmunda
Þóra Stefánsdóttir, húsfreyja, f.
1. janúar 1901 í Stardal,
Stokkseyrarsókn, d. 5. desem-
ber 1995.
Systkini Sveins eru: Katrín,
f. 1926, Stefán, f. 1927, d. 1970,
Sigrún, f. 1929, Steinþór, f.
1931, og Ólafur, f. 1949.
Sveinn kvæntist 21. maí 1954
Aðalheiði Edilonsdóttur, f. 26.
september 1933 í Ólafsvík.
Börn þeirra eru: 1) Kristján
Guðmundur, f. 4.8. 1956,
önnur störf í sveitinni og ná-
grenni svo sem Bretavinnu við
gerð flugvallar í Kaldaðarnesi.
Sveinn lauk fullnaðarprófi á
Selfossi, nam við Héraðsskól-
ann á Laugarvatni og síðan
Kennaraskólann í Reykjavík
þar sem hann lauk kenn-
araprófi árið 1947. Það sama ár
hóf hann kennslu við Laug-
arnesskóla og við Austurbæj-
arskóla og síðar kenndi hann
við Laugalækjarskóla þar sem
hann starfaði til eftirlaunaald-
urs. Sveinn vann við bústörf í
Geirakoti flestöll sumur á með-
an foreldrar hans voru bændur
þar. Sveinn var virkur í kenn-
arafélagi Laugarnesskóla og
vann ötullega að skógrækt og
uppbyggingu skólasels í Katla-
gili, og hélt því starfi áfram
fram á efri ár. Hann starfaði
sem gæslumaður í barnastúk-
um og ungmennafélagi Reykja-
víkur. Sveinn var félagi í Lions-
klúbbi Kópavogs og félagi
eftirlaunakennara. Hann stund-
aði íþróttir og útivist alla sína
tíð; skíði, skauta, göngur og
sund. Síðustu árin var hann
virkur félagi í Glóðinni, íþrótta-
félagi eldri borgara í Kópavogi.
Útför Sveins fer fram frá
Digraneskirkju í dag, 4. nóv-
ember 2015, kl. 13.
kvæntur Sigríði
Hjörleifsdóttur, f.
8.5. 1958, og eiga
þau þrjú börn og
tvö barnabörn. 2)
Edda Lilja, f. 6.2.
1958, gift Páli
Árnasyni, f. 10.3.
1957, og eiga þau
fjögur börn og
þrjú barnabörn. 3)
Ingibjörg A., f.
10.8. 1959, sam-
býlismaður Þröstur Magnússon,
f. 15.8. 1959, og eiga þau þrjú
börn og fimm barnabörn. 4)
Stefán Jökull, f. 2.5. 1963,
kvæntur Sjöfn Sigurgísladótt-
ur, f. 2.9. 1963, og eiga þau tvö
börn og eitt barnabarn. 5) Kol-
brún, f. 6.10. 1974, áður gift
Guðmundi B. Friðrikssyni, f
17.3. 1975, og eiga þau þrjú
börn.
Sveinn fluttist með fjölskyldu
sinni að Geirakoti í Flóa þegar
hann var fjögurra ára. Sem
unglingur og ungur maður
vann hann við bústörf og ýmis
Ef lýsa ætti pabba með þremur
orðum þá væri það lífsgleði,
vinnusemi og nægjusemi. Þessi
lífssýn pabba síaðist inn í mig í
uppeldinu og varð hluti af yndis-
legu uppeldi í foreldrahúsum í Álf-
heimunum.
Pabbi byggði okkur fjölskyld-
unni raðhús í Stórahjallanum og á
tímabili vorum við níu í heimili og
pabbi og mamma þurftu virkilega
að útfæra vel hvernig átti að fæða
og klæða þennan fjölda. Þá var
gripið til hinnar gömlu góðu ís-
lensku aukavinnu sem fólst meðal
annars í rófurækt, múrverki, dag-
mæðrun og auðvitað líka stuðst
við hinar hefðbundnu aukabú-
greinar eins og sláturgerð og ber-
jatínslu. Allt varð þetta órjúfan-
legur hluti af fjölskyldulífinu sem
við systkinin tókum virkan þátt í.
Pabbi var kennari af guðsnáð
og sinnti starfi sínu af hugsjón.
Hann myndaði góð tengsl við
nemendur sína og eftir starfslok
var honum oft á tíðum boðið af
fyrrverandi nemendum til ýmissa
viðburða og til að fagna útskrift-
arafmælum.
Pabbi var bæði útsjónarsamur
og vinnusamur. Sama hvort um
var að ræða kennsluna, húsbygg-
ingar, múrverk, rófurækt eða
annað sem hann tók sér fyrir
hendur. Allt virtist vera honum
auðvelt og áreynslulaust, en um-
fram allt skemmtilegt.
Þær voru ófáar ferðirnar sem
við pabbi fórum saman á Land
Rover árgerð 1966 austur í Geira-
kot til að sækja rófuuppskeru
sumarsins, þvo og snyrta og selja
síðan í kjörbúðum. Ekkert stopp-
aði okkur feðgana, keðjur voru oft
settar undir jeppann í ófærð uppi
á Hellisheiði. Stundum var mokað
og ýtt, en ávallt hélt pabbi ró sinni
og alltaf komumst við heilir á húfi í
bæinn.
Tjaldferðalög síðsumars eftir
heyskap og önnur störf í Geirakoti
voru sjálfsagður hluti af fjöl-
skyldulífinu. Oftar en ekki varð
hálendið fyrir valinu, gamli
Landróverinn pakkaður af við-
legubúnaði og haldið upp í Herðu-
breiðarlindir, Öskju og fleiri perl-
ur í íslenskri náttúru. Á þennan
hátt lærði ég að upplifa og njóta
íslenskrar náttúru á sérstakan og
gefandi máta og í þessum ferðum
minnti pabbi mig stundum á orð
Tómasar Guðmundssonar að
„Landslag væri lítils virði ef það
héti ekki neitt“. Á ferðalögunum
fór pabbi oft með erindi úr ljóðinu
Áfangar eftir Jón Helgason og
gerði þannig upplifun mína af
náttúruperlum á borð við Laka-
gíga og Dritvík ennþá sterkari.
Á efri árum náði pabbi virki-
lega að njóta lífsins þátt fyrir
langvinn og erfið veikindi.
Krabbameinið fór mildum hönd-
um um pabba framan af. Síðustu
tvö árin voru pabba erfið en engu
að síður hélt hann sínu striki, með
einbeittan lífsvilja og lífsgleði að
leiðarljósi og það kom honum á
lappirnar aftur og aftur eftir áföll
tengd krabbameininu og fylgi-
kvillum þess.
Pabbi og mamma voru órjúfan-
leg heild í gegnum hjónabandið.
Mamma studdi pabba á ómetan-
legan hátt alveg fram á dánardag-
inn. Hún sat hjá honum, spilaði við
hann og spjallaði á hverjum degi.
Við erum öll þakklát fyrir þær
fallegu minningar sem pabbi gaf
okkur á langri og farsælli ævi.
Stefán Jökull Sveinsson.
Elsku pabbi. Þú tókst saman öll
gömlu bréfin sem ég hafði sent
ykkur mömmu í gegnum tíðina,
settir í umslag og merktir mér.
Svo líkt þér að halda utan um
svona. Ég fékk þetta umslag dag-
inn eftir að þú kvaddir og það var
svo skrítið að fara í gegnum þessi
bréf og setjast svo niður til að
skrifa þér í síðasta sinn. Það er
erfitt að kveðja og ég veit, það var
algert svindl að þurfa að fara, ekki
síst fyrir eljusaman og lífsþyrstan
mann. Ég er afar þakklát fyrir að
hafa átt þig sem pabba. Alltaf
tilbúinn að gera eitthvað
skemmtilegt með eða fyrir okkur
krakkana. Þú gast meira að segja
gert vinnuna í kringum rófugarð-
inn bærilega á þinn einstaka hátt.
Þú varst alltaf til í að aðstoða alla
við allt mögulegt, frá húsasmíðum
til þíns helsta áhugamáls og ævi-
starfs, kennslu. Þvílíka þolinmæði
sem þú sýndir við að tyggja allar
þessar óþarflega mörgu og flóknu
íslenskureglur ofan í mig. Kennsl-
an átti svo vel við þig, enda þótti
þér fólk almennt skemmtilegt og
áhugavert, ekki síst ungt fólk og
ekki leiddist þér að tala og segja
frá. Það voru ófá kvöldin sem ég
man eftir að hafa setið hjá þér
þegar þú varst að fara yfir nem-
endaverkefnin og þá hugsaðir þú
stundum upphátt. Það var svo
greinilegt að þér þótti vænt um
nemendurna þína. Þér þótti líka
vænt um landið þitt og það voru
forréttindi að fá að ferðast með
þér um landið sem þú þekktir svo
vel og þuldir upp hinar ýmsu stað-
reyndir og þjóðsögur á leiðinni.
Þær voru líka góðar allar stund-
irnar okkar í fjöllunum og það var
enginn vafi á að þú skemmtir þér
vel á skíðum. Ferðirnar í Katlagil
voru margar, hvort sem það var
vegna vinnu eða skemmtunar.
Reyndar er ég viss um að þér hafi
þótt öll vinnan þar alveg jafn
skemmtileg og bálið við lækinn
sem okkur krökkunum þótti best
af öllu. Þér þótti heldur ekkert
leiðinlegt í seinni tíð að rölta um í
Katlagili og sýna okkur árangur-
inn af því flotta starfi sem þú
vannst þar með samkennurum og
nemendum. Þær eru ótalmargar
góðu minningarnar sem ég á um
þig, en ég læt þetta duga og geymi
allar hinar með mér. Þú varst ynd-
islegur pabbi og takk fyrir sam-
veruna.Takk fyrir allt. Þú varst
líka yndislegur afi og hér eru orð-
in hennar Heiðrúnar Maríu til þín:
Elsku afi. Við erum mjög leið
yfir því að þú ert dáinn. Þú varst
mjög skemmtilegur og við sökn-
um þín svo mikið. Það var
skemmtilegt að spila við þig og
lesa bækur. Það var mjög gaman
að fara í gönguferðir fyrir utan
Blásali 22, og það var gaman á jól-
unum og þegar þið sóttuð mig í
leikskólann. Elska þig, þín Heið-
rún.
Kolbrún Sveinsdóttir.
Sveinn tengdafaðir minn lifði
90 góð ár, þar af 60 ár í hamingju-
sömu hjónabandi með henni
Heiðu sinni. Þau eignuðust fimm
börn, öll vel menntuð og hörku-
dugleg. Barnabörn og barna-
barnabörn eru mörg.
Ég kynntist tengdapabba fyrir
37 árum. Hann var alltaf glaðleg-
ur og ræðinn. Hann hafði einstak-
lega gaman af að segja frá, eins og
oft er með kennara, og rifjaði
gjarnan upp bæði gamla og nýja
tíma.
Sveinn var mikill fjölskyldu-
maður og héldu þau Heiða mörg
fjölskylduboð í Stórahjalla. Ár-
lega var þorrablót með bingói og
jólaboð með framsóknarvist.
Þetta þótti barnabörnunum alveg
ómissandi.
Ferðalög voru Sveini hugleikin
og fóru þau Heiða á hverju sumri í
lengri eða styttri ferðir á jeppan-
um með Kolbrúnu með sér. Hann
þekkti Ísland eins og lófann á sér
og þau höfðu ferðast um það mest
allt. Þegar við Kristján bjuggum
erlendis komu þau Sveinn, Heiða
og Kolbrún til okkar í tvígang og
við ferðuðumst með þeim vítt og
breitt um Norðurlöndin. Síðasta
áratug ævi sinnar fóru þau Heiða í
margar skipulagðar ferðir um
Evrópu. Þau voru yfirleitt ekki
fyrr kominn úr einni ferð þegar
hann var farinn að hugsa um og
skipuleggja þá næstu. Svona á
líka að njóta lífsins.
Þrátt fyrir flakk um víða veröld
var alltaf einn staður sem var efst-
ur í huga Sveins, en það var Geira-
kot. Sveinn ólst þar upp ásamt
systkinum sínum, þar sem Óli
yngsti bróðir hans rekur enn
kúabú. Ferðirnar í Geirakot urðu
ótalmargar. Á sumrin bjó fjöl-
skyldan þar oft í lengri tíma þegar
Sveinn aðstoðaði föður sinn við
búskap. Síðar stundaði hann rófu-
rækt í Geirakoti í mörg ár.
Síðasta ferðalag Sveins var í
vor til að fagna 90 ára afmæli sínu
með Heiðu, börnum og tengda-
börnum. Það var skemmtileg ferð
sem endaði með kaffiboði í gamla
húsinu í Geirakoti þar sem systk-
ini hans komu saman. Hann naut
sín vel í þessari ferð.
Sveinn var einstaklega vel gift-
ur og voru þau hjón mjög sam-
rýmd og gerðu flest saman. Heiða
annaðist mann sinn af einstakri og
aðdáunarverðri umhyggju síðustu
mánuðina í veikindum hans.
Mestur er missir Heiðu sem
hún mun nú takast á við af æðru-
leysi í faðmi sinnar stóru fjöl-
skyldu.
Sigríður Hjörleifsdóttir.
Afi Sveinn var ljúfur, hlýr og
skemmtilegur afi. Þannig lifir
okkar minning um afa.
Minningarnar frá heimsóknum
okkar í Stórahjalla til afa og
ömmu eru yndislegar. Þegar við
fjölskyldan fluttum í Álfaheiðina í
nágrenni við þau, þá nutum við
þess að fá að koma til þeirra eftir
skóla þar sem þau dekruðu við
okkur. Afi aðstoðaði okkur oft við
heimanámið þar sem hann kom
iðulega með góðar aðferðir til að
læra málfræðina og setninga-
fræðina á einfaldan og skemmti-
legan hátt. Spilin voru líka iðulega
tekin upp eftir lærdóminn og setið
og spilað við afa á meðan amma
kom með pönnukökur eða annað
góðgæti handa okkur.
Eftirminnilegar eru ferðirnar
með afa og ömmu í Katlagil þegar
við fengum að sækja okkur jólatré
þangað í byrjun desember. Eftir
að búið var að finna og saga niður
glæsilegt tré, þá kom amma með
heitt kakó og randaköku og við
hlýjuðum okkur fyrir framan
kamínuna.
Það var alltaf skemmtilegt í
kringum afa. Alltaf eitthvað að
gerast. Til dæmis skipulagði hann
bingó og félagsvist í jólaboðum og
þorrablótum og við krakkarnir
biðum alltaf óþreyjufull eftir þess-
um viðburðum. Þetta var há-
punkturinn í veislunum.
Við söknum afa sárt. Góðar og
ljúfar minningar um afa munu
alltaf fylgja okkur.
Tinna og Snorri.
Margar góðar minningar koma
í hugann þegar ég hugsa til Sveins
Kristjánssonar kennara. Sveinn
var kennari við Laugarnesskóla
frá 1947 og minnist ég hans í hópi
samstilltra kennara sem voru við
skólann þegar ég kom til starfa
þar árið 1956.
Sveinn var alltaf hress og tilbú-
inn með smáglettni. Hann var
einn af þeim kennurum sem ég
leit upp til af því að mér fannst
hann eiga svo gott með að um-
gangast nemendur á þægilegan
og jákvæðan hátt og vera alltaf
með réttu svörin fyrir unglingana,
en hann kenndi við unglingadeild
skólans eins og það hét á þeim ár-
um. Fljótlega beindist samstarf
okkar að Katlagili, sem er skólasel
Laugarnesskóla og allir sem hafa
verið nemendur Laugarnesskóla
þekkja mjög vel. Margir af kenn-
urum skólans lögðu mikla vinnu í
uppbyggingu Katlagils en fáir
kennarar unnu þar eins mikið og
Sveinn.
Árið 1968 varð sameining milli
Laugarnesskóla og Laugalækjar-
skóla þannig að yngri nemendur
hverfisins sóttu Laugarnesskóla
en unglingadeildir fóru í Lauga-
lækjarskóla. Fluttu þá margir
kennarar unglingadeildar Laug-
arnesskóla yfir í Laugalækjar-
skóla og var Sveinn einn af þeim.
Þrátt fyrir að Sveinn væri hættur
að kenna við Laugarnesskóla var
hann fulltrúi burtfluttu kennar-
anna í nefnd sem sá um fram-
kvæmdir í Katlagili og tók áfram
þátt í skógræktinni og alls konar
vinnu þar. Þessu starfi gegndi
hann alla tíð á meðan heilsan
leyfði og minnist ég síðasta stóra
verkefnisins sem við áttum þar
saman þegar við fluttum trjávið,
sem kom vegna grisjunar, í jeppa-
kerrunni hans að Mógilsá til að
láta rista hann niður í smíðaefni
fyrir nemendur. Framlag Sveins
til Katlagils verður seint þakkað.
Ég minnist góðra stunda þar
sem við Sveinn og fjölskyldur okk-
ar fórum saman í jeppaferðir inn á
hálendið og víðar um landið. Þau
voru góðir ferðafélagar og skipti
þá engu hvernig veðrið var, alltaf
var sami góði andinn. Ég þakka
Sveini fyrir samfylgdina og við
hjónin vottum Aðalheiði og börn-
unum samúð.
Jón Freyr Þórarinsson.
Hvílík gæfa að hafa kynnst
Sveini Kristjánssyni og átt hann
að vini í 65 ár. Ég kynntist Sveini
haustið 1950 er ég kom sem nýút-
skrifaður kennari í Laugarnes-
skóla. Skólinn var þá afar fjöl-
mennur, húsnæðið var að springa
utan af fjöldanum og kennt var frá
morgni til kvölds í öllum hornum.
Þarna var býsna hátt hlutfall
ungra kennara og sjálfsagt settu
þeir mark sitt á ýmislegt í skól-
anum. Skólinn var þeim á margan
hátt sem heimili, þar var mötu-
neyti og öflugt félagslíf. Unga
fólkið sem ekki var búið að festa
ráð sitt sá ekki eftir stundum til
þess að auka fjölbreytni í kennslu
og félagslífi. Ómældar stundir hjá
nemendum og kennurum voru til
dæmis notaðar til þess að æfa
skemmtiatriði fyrir hátíðir á veg-
um skólans.
Ógleymanlegt er þegar Sveinn
var dansherrann minn í Les Lan-
ciers sem æfður var undir stjórn
Guðrúnar Nielsen, íþróttakenn-
ara, í fyrsta jólafríinu mínu í skól-
anum. Þetta er heilmikill hópdans,
þar sem fjögur pör mynda kva-
drillu. Þær urðu tvær, svo átta pör
æfðu sleitulaust og öllu var tjaldað
til, herrar í kjólfötum og dömur í
hvítum síðkjólum. Teiknikennar-
inn hannaði blævængi handa döm-
unum og dansinn var sýndur á
árshátíð skólans, öllum til ánægju.
Áður en búskapur og barneign-
ir tóku völdin, gafst okkur færi á
fara saman í hópferð til Bretlands.
Uppistaðan í hópnum var yngri
kynslóð kennara úr Laugarnes-
skóla. Þetta var mánaðarlangt
menningarferðalag þar sem við
heimsóttum ýmsa merka staði og
skóla. Einnig fórum við í leikhús
og sáum ballettsýningu.
Tíminn leið og fjölskyldur
mynduðust hjá ungu kennurun-
um. Ég og minn maður festum ráð
okkar á undan Sveini og Ásmundi
vinum okkar. Það voru yndislegar
stundir að fá þá í kvöldkaffi því við
bjuggum nálægt skólanum. Um-
ræðan snerist ótrúlega oft um
kennslu. Mikill hugur var í félagi
kennara skólans að safna fé til
kaupa á landi í því skyni að byggja
skólasel og kenna nemendum að
rækta skóg. Land í Mosfellssveit
varð fyrir valinu og ófáar stundir
átti Sveinn í skógrækt með nem-
endum í Katlagili.
Þvílíkur lukkunnar pamfíll var
Sveinn að finna Heiðu og eignast
hana fyrir konu. Heiðu, sem ekki
aðeins var falleg, heldur líka
greind, dugleg og hagsýn. Svo
komu öll þessi myndarbörn en
vinátta okkar allra hélst, þrátt
fyrir annríki hversdagsins. Á
seinni árum gafst meiri tími til
samskipta, ferðalaga og skemmt-
ana, bæði hérlendis og erlendis.
Að ferðast með þeim hjónum var
ótrúlega gefandi og skemmtilegt.
Alls konar störf léku í höndum
sveitapiltsins Sveins. Hann var
heilsugóður lengst af ævi. Síðustu
ár fór heilsu hans hrakandi, þó átti
hann góð tímabil á milli. Síðustu
mánuði voru veikindin erfið og
Heiða stóð sem klettur í þessari
erfiðu sjúkdómstíð.
Ofar öllu er ómælt þakklæti
fyrir allar góðu stundirnar. Inni-
legar samúðarkveðjur til fjöl-
skyldunnar.
Við sem þekktum gleðina
dáin byggir hún hjörtu okkar
og brýnir þar egg sársaukans
svo að við umberum hann.
(Þuríður Guðmundsdóttir)
Elín Vilmundardóttir.
Okkur vinkonurnar langar að
minnast í nokkrum orðum Sveins
Kristjánssonar sem nú er fallinn
frá. Það eru margar ljúfar minn-
ingar sem koma upp í hugann frá
vinnukonuárum okkar í Geirakoti.
Sveinn var grunnskólakennari og
því laus frá kennslu á sumrin en
þá kom hann í sveitina að aðstoða
litla bróður sinn við búskapinn og
rækta rófur. Við vorum svo lán-
samar að fá að verja þessum
sumrum með Sveini við bústörfin,
hann var okkur sérstaklega þol-
inmóður og skilningsríkur þrátt
fyrir að við værum illa haldnar af
gelgjunni. Sveinn var vinur okkar
og ávallt tilbúin að setja sig í okk-
ar spor, það var líkt og hann skildi
brölt unglingsáranna. Mörg kvöld
var brunað á Landrovernum í
sund á Selfoss. Hann taldi það
ekki eftir sér að bíða eftir okkur
meðan við fórum í sturtu fyrir
sundferðina. Ekki tókum við í mál
að fara í sund með fjósalykt!
Í súrheysturninum var Sveinn
verkstjórinn, það voru skemmti-
legir tímar, mikið hlegið og skipst
á skoðunum. Gelgjurnar tvær
voru með nýjustu slagarana á full-
um styrk í kasettutækinu svo
Sveini þótti oft nóg um. Alltaf
sýndi hann okkur þó skilning og
var farinn að syngja með Pamelu í
Dallas og fleiri sumarsmellum
þegar líða tók á sumarið. Dag einn
tók hann þó ráðin í sínar hendur
og gaf það út að eftir tvær spilanir
af gelgjugargi skyldi stóra bílaka-
settan spiluð einu sinn í gegn, báð-
ar hliðar, það gekk eftir við lítinn
fögnuð okkar vinkvenna. Allt var
þetta þó í miklu bróðerni og gott
ef við vorum ekki farnar að raula
með ættjarðarsöngvunum líka.
Það var einhvern veginn alltaf
gaman að vera með Sveini, sama
hvaða störfum var sinnt, hann var
Sveinn
Kristjánsson
HINSTA KVEÐJA
Klukkur tímans tifa
telja ævistundir
ætíð lengi lifa
ljúfir vinafundir.
Drottinn veg þér vísi
vel þig ætíð geymi
ljósið bjart þér lýsi
leið í nýjum heimi.
(Hákon Aðalsteinsson)
Félagar í Íþróttafélag-
inu Glóð þakka liðnar
stundir um leið og aðstand-
endum er vottuð dýpsta
samúð.
Sigurbjörg Björgvins-
dóttir, formaður.
Móðir okkar, tengdamóðir, amma,
langamma og langalangamma,
ANNA SIGRÍÐUR GUNNLAUGSDÓTTIR,
lést á Dvalarheimilinu Dalbæ á Dalvík
föstudaginn 30. október.
Útförin verður frá Dalvíkurkirkju
laugardaginn 7. október klukkan 13.30.
Jarðsett verður að Völlum í Svarfaðardal.
.
Guðrún Stefánsdóttir, Finnur Magnússon,
Jóhanna Jónsdóttir, Guðni Guðbergsson,
barnabörn, barnabarnabörn og barnabarnabarnabarn.