Morgunblaðið - 05.11.2015, Síða 22

22 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 5. NÓVEMBER 2015
✝ Ása Karen Ás-geirsdóttir,
fæddist í Reykjavík
3. desember 1942.
Hún lést á Land-
spítalanum í Foss-
vogi 27.október
2015. Foreldrar
hennar voru Ásgeir
Óskar Matthíasson,
f. 9. febrúar 1904,
d. 17. mars 1988, og
Þorgerður Jóhanna
Magnúsdóttir, f. 24. nóvember
1905, d. 24. janúar 1985. Systur
Ásu Karenar: 1) Dagmar, f. 3.
október 1934, 2) Guðfinna Matt-
hildur, f. 6. febrúar 1936, 3) tví-
burasystir Anna Guðlaug , f. 3.
desember 1942.
Ása Karen kvæntist Jóhann-
esi Jónssyni, f. 31. ágúst 1940, d.
27. júlí 2013, hinn 19. maí 1962.
við Hofsvallagötu í Reykjavík.
Hún lauk gagnfræðaprófi frá
Gagnfræðaskóla Vesturbæjar
1958. Fyrstu hjúskaparárin bjó
hún í Kópavogi og í Vest-
urbænum. Flutti síðar á Sel-
tjarnarnesið þar sem hún bjó í
um þrjátíu ár ásamt fjölskyldu
sinni. Síðustu tíu árin bjó hún í
Reykjavík. Ása Karen starfaði
fyrstu ár starfsævi sinnar hjá
heildsölunni Skipholt hf. Hún
var heimavinnandi húsmóðir frá
1963 – 1970 þegar hún hóf störf
hjá Sláturfélagi Suðurlands við
ýmis störf tengd verslun. Hún
stofnaði Bónus ásamt fjölskyldu
sinni árið 1989 og vann þar til
haustsins 2010.
Mannúðarmál voru Ásu Kar-
en hugleikin. Hún starfaði um
árabil fyrir Al-anon samtökin á
Íslandi. Hún sat í stjórn Hvíta-
bandsins og í stjórn Dyngjunnar
sem er áfangaheimili fyrir kon-
ur sem lokið hafa áfeng-
ismeðferð.
Ása Karen verður jarðsungin
frá Dómkirkjunni í Reykjavík í
dag, 5. nóvember 2015, kl. 15.
Þau skildu. Börn
þeirra eru: 1) Krist-
ín, f. 9. mars 1963,
sambýlismaður
hennar er Sigurður
Rúnar Sveinmars-
son, f. 13. nóvem-
ber 1969. Dætur
Kristínar eru
Gunnhildur og
Berglind. Dætur
Sigurðar Rúnars
eru Helga Gabríela
og Birta Hlín. 2) Jón Ásgeir, f.
28. janúar 1968, kvæntur Ingi-
björgu Stefaníu Pálmadóttur, f.
12. apríl 1961. Börn Jóns Ás-
geirs eru Ása Karen, Anton Fel-
ix og Stefán Franz. Börn Ingi-
bjargar Stefaníu eru Sigurður
Pálmi, Júlíana Sól og Melkorka
Katrín.
Ása Karen sleit barnsskónum
„Allt sem ég vonast til að verða,
á ég góðri móður að þakka…“
– Abraham Lincoln
Þessi orð koma til mín þegar
ég hugsa um mömmu. Ég sit í
sumarbústaðnum hennar í Kjós
þegar ég skrifa þessi orð, griða-
stað fjölskyldunnar, og lít yfir
farinn veg. Það er sárt að missa
móður sína og erfitt að hugsa til
þess að geta ekki leitað til hennar
þegar fram líða stundir. Það var
gott að leita til mömmu og hún
gaf mér alltaf góð ráð. Hún hvatti
mig alltaf til þess að hlusta á
hjartað og elta draumana mína.
Ég held að móðurmissir sé
flestum drengjum sárastur. Eða
er það kannski síðari foreldra-
missir? Ég held í öllu falli að þeg-
ar mamma manns fellur frá gangi
margir aftur í barndóm, því
drengurinn lifir í öllum mönnum.
Þannig er það sennilega með
fleiri en mig að móðir mín var
minn stuðningsmaður númer
eitt. Hún var umhyggjusöm, en
umfram allt óskaplega góð móðir.
Ég á margar hlýjar minningar
um mömmu. Við mæðginin áttum
góðar stundir í Austurveri. Það
skemmtilegasta sem ég vissi var
að koma í búðina og hjálpa
mömmu að raða í hillurnar,
kryddinu og öllu hinu. Ég klæddi
mig í allt of stóran kaupmanns-
slopp sem ég dró eftir gólfinu, sex
ára og upp með mér að fá að
vinna við hlið mömmu.
Ég man einnig eftir góðum
stundum sem við áttum með
mömmu og tvíburasystur henn-
ar, Önnu. Þær systur voru alla tíð
gríðarlega samrýndar og á milli
fjölskyldnanna var mikill sam-
gangur. Við fluttum á Bræðra-
borgarstíg í Reykjavík úr kjall-
aranum hjá afa og ömmu og þá
bjó Anna systir í um það bil 200
metra fjarlægð.
Ég minnist þess líka þegar
fjölskyldan fór í útilegur. Pabbi
gafst upp á tjaldlegu eftir tvo til
þrjá daga en mamma ólst upp við
langar útilegur, stundum heilan
mánuð í tjaldi, með sínum for-
eldrum. Afi var gallharður
kommúnisti og tileinkaði sér orð
Þjóðviljans, en mamma þróaði
með sér eigin sýn á pólitíkina.
Hún var hlynnt frjálshyggju,
kvenréttindum og mannúðar-
starfi, sem hún sinnti af einurð
þar til hún féll frá. Hún var sönn í
sínu. Hún átti ríkan þátt í stofnun
og stefnumótun Bónuss. Hún
byrjaði snemma að starfa fyrir
Hvíta bandið. Sjálfboðastarfið
þar gaf henni mikið. Sérstaklega
var henni umhugað um hlut
kvenna sem höfðu orðið undir í
lífinu. Hún beindi sjónum að kon-
um sem glímdu við fíknisjúk-
dóma, hópi sem þá hafði ekki
sterka rödd. Þetta var falið
vandamál sem snerti við mömmu
og hún vildi hjálpa.
Mamma og Anna höfðu
skemmtilegar skoðanir á mönn-
um og málefnum. Mamma átti
það til að blóta svolítið ef henni
fannst pólitíkusarnir ekki standa
í stykkinu. Ég man eftir stundum
þar sem þær systur sátu saman í
Kjós og skvettu úr sér. Í Kjósinni
átti mamma sína bestu daga í
seinni tíð.
Mamma var mér líka fyrir-
mynd í vinnu og í samskiptum við
annað fólk. Hún var ljúf, um-
hyggjusöm og umfram allt sann-
gjörn. Hún hélt aga, en gaf manni
samt traust – en ef maður fór yfir
strikið var hún snögg að grípa í
taumana.
Hún var líka hörkudugleg.
Hún lagði mikið uppúr elju- og
samviskusemi; en auk þess að
stofna með okkur pabba Bónus
hélt hún fast utan um heimilið og
hélt reglu á okkur, börnunum
sínum. Hún var límið í upphafi
Bónuss-ævintýrs fjölskyldu okk-
ar. Stundum höfðum við pabbi
ólíkar skoðanir á því hvernig
hlutunum skyldi háttað. Þá hjó
mamma gjarnan á hnútinn og
hennar leið varð fyrir valinu. Hún
taldi upp úr kössunum hjá okkur
alla tíð. Hún hafði mikið að gera
með starfsmannahaldið á upp-
hafstímum í verslunum okkar og
starfsfólkið leitaði til hennar með
allt sitt. Hún tók því alltaf opnum
örmum. Mamma gaf öllum tæki-
færi og hafði ekki fyrirfram mót-
aðar skoðanir á fólki. Hún dró
fólk ekki í dilka.
Áður hafði hún talið peningana
í Austurveri, og taldi í Bónus allt
til ársins 2010. Það hefur senni-
lega enginn Íslendingur haft jafn
mikið raunverulegt fé milli hand-
anna.
Mamma fann ekki þörfina hjá
sér að segja hlutina oft eða hátt.
Hún hafði engan áhuga á því að
vera í sviðsljósinu eða trana sér
fram, en hún hafði sterkar skoð-
anir bakvið tjöldin og hennar
sjónarmið skiptu máli. Það óð
enginn yfir hana þó að hún léti
stundum lítið fyrir sér fara. Hún
var glæsileg kona sem bjó yfir
mikilli reisn.
Þegar áföllin hófu að dynja á
okkar fjölskyldu í upphafi Baugs-
málsins svokallaða árið 2002 var
mamma minn helsti bandamaður.
Hún þekkti sitt heimafólk, sinn
rekstur og vissi að það sem verið
var að bera á borð var ósann-
gjarnt. Henni þótt vænt um
Bónus eins og okkur. Henni
fannst ævistarfið tekið af henni á
ósanngjarnan máta. Það er eng-
inn sem skilur verslun og rekstur
eins vel og sá sem heldur utan um
sjóðsbækurnar í svo mörg ár.
Hennar fólk var undir árás og
hún tók það nærri sér.
Mamma tók ömmuhlutverkið
alvarlega. Krakkarnir okkar
Kristínar, systur minnar, dáðu
hana. Hún var skemmtileg
amma, kenndi þeim og talaði við
þau um allt milli himins og jarðar.
Hún var sérstaklega barngóð,
góð við fósturbörnin í fjölskyld-
unni, börn vina minna og allra.
Þess vegna voru svo margir sem
kölluðu hana ömmu Ásu, því hún
blómstraði í því hlutverki og
skipti þá ekki öllu hvort um var
að ræða hennar eigin barnabörn
eða annarra.
Hin seinni ár var mamma
langdvölum í Kjósinni. Síðustu
misserin var Hlíðabær hennar
griðastaður. Þar fékk hún
umönnun og var sýnd sú nær-
gætni sem hún hafði svo vel
kunnað að sýna öðrum.
Henni sem gaf mér allt á ég
allt mitt að þakka.
Jón Ásgeir.
Andans fólk heldur því fram að
á meðal okkar séu ævinlega
nokkrir englar sem hafa verið
sendir frá almættinu til að
vernda okkur og varða leiðina,
faðma okkur og hugga þegar
þess gerist þörf. Tengdamóðir
mín, Ása Karen Ásgeirsdóttir,
var ein þessara engla, því hún bar
hag sinna nánustu fyrst og
fremst fyrir brjósti. Var sífellt
vakandi yfir velferð annarra. Ása
var af þeirri kynslóð kvenna sem
vakti þótt hún svæfi, var sterkust
á erfiðum stundum. Hún var
kletturinn í lífi barna sinna og
barnabarna sem áttu hug hennar
allan, styrk stoð í lífi vina og ætt-
ingja.
Það jafnaðist fátt á við það að
vera í faðmi fjölskyldunnar við
Meðalfellsvatn, þar sem Ása var
frumbyggi fyrir næstum hálfri
öld, lagði grunn að einstökum
stað. Ilmurinn af lungamjúkum
pönnukökum og öðru góðmeti
sem var borið fram með bros á
vör. Í faðmi náttúrunnar og um-
kringd sínum nánustu var Ása
frjáls eins og fuglinn því sveitin
var hennar griðastaður, þar stóð
tíminn í stað. Þegar þær systur
dvöldu löngum stundum við Með-
alfellsvatn voru orð oftar en ekki
óþörf því nálægðin og kærleikur-
inn skipti öllu máli. En Ása sat
ekki auðum höndum. Í Kjósinni
féll henni aldrei verk úr hendi.
Hún hélt dagbók um veðurfarið
og þótt stundum hafi blásið
hressilega var hún ætíð með sól í
hjarta og létta lund.
Mér þótti vænt um það hversu
þær mæðgur voru nánar og börn-
unum þótti fátt skemmtilegra en
að ferðast með ömmu Ásu.
Ása hafði yndi af ferðalögum
og hin síðari ár var ferðin til Kali-
forníu henni hvað minnisstæðust.
Þá lagði hún land undir fót með
Önnu tvíburasystur sinni til að
njóta samvista með Sísí systur,
dætrum hennar Brynju og Bel-
indu og börnum þeirra. Ferðin
var henni einstaklega dýrmæt og
minnisstæð.
Ása var vanaföst eins og flest
okkar, fór í laugina á Seltjarn-
arnesi á hverjum morgni og átti
þar traustan vinahóp. Eflaust
hafa ýmis mál verið krufin til
mergjar á góðlátlegan máta í
heita pottinum þar sem traust og
trúnaður ríkti.
Það er tómlegt um að litast í
veröldinni eftir fráfall Ásu, fjöl-
skylda og vinir með sorg í hjarta
og við söknum þess að fá ekki
lengur notið nærveru hennar.
Minningin um elskulega móð-
ur, ömmu og tengdamóður, vin
og kærleikskonu mun lifa.
Sigurður Rúnar.
Ég var svo lánsöm að kynnast
Ásu fyrir 28 árum. Hún var alveg
einstök manneskja sem var ávallt
jafn gott að tala við og leita til.
Hún skipti aldrei skapi, var alltaf
jafn skilningsrík, gefandi og góð
við alla. Ógleymanlegar eru
stundirnar sem við áttum með
henni, betri ömmu gátu börnin
mín ekki átt.
Elsku Ása, takk fyrir að reyn-
ast okkur svona vel.
Linda.
Elsku vinkona mín hefur nú
kvatt okkur. Mikill söknuður leit-
ar á mig þegar ég hugsa um öll
góðu árin sem við áttum saman.
Ása var hreint út sagt yndisleg
manneskja, svo blíð og góð. Betri
tengdamóður er vart hægt að
hugsa sér.
Þegar hún bauð mér fyrst í
mat, kolféll ég fyrir meistara-
töktum hennar í matreiðslu. Hún
var alltaf svo rausnarleg og höfð-
ingi heim að sækja.
Ása var ein af duglegri mann-
eskjum sem ég hef kynnst um
ævina, alltaf að en hafði þó líka
tíma fyrir sitt fólk. Að hafa fjöl-
skylduna hjá sér í Kjósinni, þar
sem hún hafði sitt annað heimili,
voru bestu stundirnar.
Hún vildi allt fyrir alla gera og
hafði mikla ánægju af að hjálpa
öðrum enda starfaði hún lengi
með nokkrum hjálparsamtökum í
gegnum tíðina en ræddi það aldr-
ei.
Það var mikið reiðarslag fyrir
alla fjölskylduna þegar Ása veikt-
ist. Það var svo ósanngjarnt að
hún, ein af bestu manneskjum,
skyldi þurfa að kljást við ólækn-
andi sjúkdóm.
Elsku Ása, þú reyndist mér
sem góð tengdamóðir og vinkona
alla tíð.
Mikið á ég eftir að sakna þín.
Hvíl í friði, kæra vinkona.
Jón Garðar Ögmundsson.
Elsku heimsins besta amma
Ása,
Þegar presturinn bað mig um
að lýsa því betur hvað það væri
nú eiginlega að vera heimsins
besta amma, þá var það ekki
erfitt.
Þú varst alltaf svo hlý, ljúf og
góð, gerðir ekki mannamun og
þar sem þú varst voru allir
hjartanlega velkomnir.
Þú hafðir góða nærveru, sem
fólk skynjaði og þess vegna var
oft mikið um að vera í kringum
þig, þá sérstaklega uppi í Kjós.
Þú varst alltaf tilbúin með því-
líkar veitingar, þar sem pönnu-
kökurnar þínar kláruðust oft áð-
ur en fólk náði að setjast við
borðið.
Þú varst mikill náttúruunn-
andi og oft var það það helsta
sem við töluðum um. Þú hafðir
gott auga fyrir fegurð og varst
mikil smekkmanneskja.
Það var gott að tala við þig, þú
varst róleg og skilningsrík og
vildir allt fyrir alla gera. Þú hafð-
ir mikinn áhuga á því sem við vor-
um að gera og varst alltaf boðin
og búin til að hjálpa. Þú tókst erf-
iðleikum, eins og svo mörgu öðru,
með miklu jafnaðargeði.
Þú varst alltaf með miklu meiri
áhyggjur af öllum öðrum en
sjálfri þér sem er lýsandi um þig
og hversu góð, umhyggjusöm og
hógvær manneskja þú varst.
Minningin um þig lifir áfram í
hjörtum okkar.
Takk fyrir að vera svona góð
amma,
Við elskum þig,
Ása Karen & Anton Felix.
Amma Ása var ein ljúfasta og
fallegasta manneskja sem ég hef
fengið að kynnast. Það er skrítin
tilhugsun að hún sé ekki lengur
með okkur. Lífið heldur áfram
þrátt fyrir að nú sé stór hluti af
lífi okkar farinn.
Ein af mínum fyrstu minning-
um um ömmu Ásu er líklega úr
Bónus í Skútuvogi þar sem hún
og afi Jói voru að vinna saman.
Hún leyfði mér að fylgjast með
sér telja peningana en það var
enginn sem gerði það jafnhratt
og hún, ég átti erfitt með að trúa
mínum eigin augum.
Þegar ég hugsa um ömmu þá
sé ég hana fyrir mér í Kjósinni.
Þar bakaði hún pönnsur eins og
enginn væri morgundagurinn
enda gerði það enginn eins vel og
hún. Það komu tímabil þar sem
það var nánast öruggt að fá sím-
hringingu um helgar þar sem hún
tilkynnti mér að sjónvarpið í
Kjósinni væri bilað, en þá hafði
hún bara ýtt á vitlausan takka.
Kjósin var hennar griðastaður
enda verður bústaðurinn um
ókomna tíð tengdur við hana.
Það sem mér fannst einkenna
ömmu var hvað hún var alltaf
flott og vel til höfð. Hún kunni
ekki að taka hrósi enda þegar ég
sagði henni hvað hún væri sæt þá
skellti hún bara upp úr. Hún var
alltaf með puttann á púlsinum og
pældi mikið í því hvað var móðins
hverju sinni.
Fráfall ömmu Ásu er mikill
missir fyrir fjölskylduna og henn-
ar verður sárt saknað. Tilhugs-
unin um hana á betri stað með afa
Jóa verður því að duga.
Amma Ása var einfaldlega
langbest, henni mun ég aldrei
gleyma.
Gunnhildur Jónsdóttir.
Amma Ása var ein sú besta
manneskja sem ég hef þekkt um
ævina. Hún kvartaði aldrei og
setti þarfir annarra ofar sínum. Í
matarboðum hjá ömmu Ásu gat
hún aldrei sest niður fyrr en allir
voru komnir með allt sem þeir
þurftu, sem þýddi fyrir mig að
um hver jól kom ég talsvert
þyngri heim til London. En hún
vissi sannarlega hvernig á að búa
til aspassúpu.
Ég kem aldrei til með að
gleyma þeim góðu stundum sem
við áttum í Kjós. Þegar ég fór að
veiða eða út á vatnið, sá ég hana
alltaf í fjarska, að athuga hvort
ég væri nokkuð að fara mér að
voða. Og ég er viss um það að ef
bátnum hefði hvolft hefði hún
stungið sér á eftir mér. Hún var
nefnilega bara þannig amma.
Hún vildi mér alltaf allt það
besta og var alltaf svo góð við
mig. Og núna, þó að hún sé farin,
þá veit ég að þegar ég kem til
með að gera eitthvað hættulegt
eða óskynsamlegt verður hún þar
að fylgjast með mér, að passa upp
á að ekkert slæmt komi fyrir.
Með ást og væntumþykju,
Stefán Franz Jónsson.
Við mættumst fyrst í móður-
kviði. Alla tíð síðan hefur líf okk-
ar verið samofið. Sár er sorgin nú
við fráfall hjartkærrar tvíbura-
systur minnar, Ásu Karenar. Við
ólumst upp í Verkó við Hofsvalla-
götu hjá foreldrum okkar og
tveim eldri systrum, þeim Dæju
og Sísí. Verkó var eins og lítið ríki
í ríkinu. Inni í hringnum, sem við
krakkarnir kölluðum Portið, var
leiksvæði okkar og þar var nán-
ast leikið frá morgni til kvölds,
leikirnir voru óteljandi. Við syst-
ur eignuðumst vini sem eru vinir
okkar enn þann dag í dag. Ég
minnist litla sumarbústaðarins
við Elliðavatn sem mamma og
pabbi áttu. Þar var ekkert raf-
magn en gömul kolaeldavél sem
hitaði upp. Þar áttum við Ása
dýrðardaga. Við fórum á vorin og
komum heim þegar skólinn byrj-
aði á haustin. Pabbi ræktaði
nokkrar tegundir af grænmeti
sem var mikil og góð búbót. Við
Ása fylgdumst að í gegnum
skólagöngu okkar, fyrst í Mela-
skólanum og síðan í Gaggó Vest.
Þar bættust fleiri vinir í hópinn, á
veturna voru skautaferðir á
Tjörnina mjög vinsælar. Eftir
Gaggó fór Ása að vinna hjá litlu
fyrirtæki sem hét Skipholt. Á
þeim árum kynntist hún Jóhann-
esi Jónssyni, sem síðar varð eig-
inmaður hennar. Þau fóru að búa
og 1963 eignuðust þau fyrsta
barn sitt, Kristínu og árið 1968
kom svo Jón Ásgeir í heiminn.
Eins og áður fylgdumst við syst-
ur að, nú í barneignum. Það var
stutt á milli barnanna hennar og
fyrstu tveggja barnanna minna.
Ása vann með manni sínum í
Austurveri og seinna stofnaði
fjölskyldan Bónus. Ása vann hjá
fyrirtækinu alveg fram til ársins
2010. Hún var hörkudugleg og
skipulögð. Hún stundaði sund um
árabil í sundlaug Seltjarnarness
og einnig sat hún í stjórn tveggja
félaga, Dyngjunnar og Hvíta
bandsins.
Þau byggðu sumarbústað í
Kjós við Meðalfellsvatn 1968 sem
stendur enn. Ásu leið vel í Kjós-
inni og oft sagði hún við mig –
„Anna, finnur þú ekki kyrrðina
hérna?“
Ég minnist margra fallegra
sumarkvölda þegar vatnið var
spegilslétt og stjörnubjört vetr-
arkvöld voru líka fögur.
Henni féll sjaldan verk úr
hendi, hún var alltaf að sýsla eitt-
hvað. Pönnukökurnar hennar
voru vel þegnar þegar barna-
börnin og aðrir komu í heimsókn,
þær hurfu eins og dögg fyrir sólu.
Saumaklúbbur okkar systra og
fjögurra góðra vinkvenna var
stofnaður fyrir rúmlega 50 árum
og frá þeim tíma eigum við góðar
minningar frá ferðalögum okkar,
bæði hér heima og erlendis.
Upp úr aldamótunum síðustu
var dómsmál höfðað á hendur
þeim og fyrirtæki þeirra. Mála-
ferlin tóku rúman áratug. Ása tók
þetta mjög nærri sér og setti
þetta sitt mark á hana.
Ása var hæglát og ljúf per-
sóna, umhyggjusöm og dul, en
umfram allt sönn. Engu að síður
var hún með ákveðnar skoðanir.
Ég þakka henni fyrir samfylgd-
ina í gegnum lífið og allt sem hún
var mér, elskuna og stuðninginn
sem var alltaf til staðar. Lífið
verður ekki samt án hennar. Ég
bið Guð um styrk fyrir börnin
hennar, barnabörn og tengda-
börn. Verði hún Guði falin.
Ása Karen
Ásgeirsdóttir
Ástkær sambýliskona, dóttir, móðir,
tengdamóðir, amma og systir,
ÁSGERÐUR GARÐARSDÓTTIR,
Silungakvísl 6,
110 Reykjavík,
lést á Líknardeild LSH sunnudaginn
1. nóvember. Útförin fer fram frá Bústaðakirkju
mánudaginn 16. nóvember klukkan 13.
Blóm og kransar eru vinsamlega afþakkaðir. Þeim sem vilja
minnast hennar er bent á að láta Ljósið líknarfélag njóta þess.
.
Þóroddur Stefánsson,
Garðar Hinriksson, Hulda Jónsdóttir,
Ásgeir Jóel, Þrúður Arna Briem,
Tinna Rut Þóroddsdóttir, Jóhann Kröyer Halldórsson,
Rakel Þóroddsdóttir,
Blær Örn Ásgeirsson, Kolka Prema Ásgeirsdóttir
og systkini.