Víkurfréttir - 26.05.1989, Qupperneq 40

\JiKun
KEFLAVÍK 40 ÁRA
juiUi
hann til mín í verslunina, sem ég rak
um sinn á Hafnargötu 16, og ræddi
knattspyrnumálin. Og ef blöðin voru
komin með umsagnir um seinasta
leik, komst ég ekki undan að þýða
greinarnar fyrir Hooley, enda fór mér
mjög fram í ensku þetta sumar og ég
bý að því enn þann dag í dag. Lítið vit
fannst honum íþróttafréttamennirn-
ir skrifa. Upp til hópa voruþað menn
sem báru lítið skyn á íþróttina, að
hans dómi, og ég held að það sé nokk-
uð til í því hjá honum,“ segir Magnús
og rennir augum til greinarhöfundar.
„Og dómararnir voru engu betri að
hans mati.“
Margar sögur kunnu þeir félagarn-
ir af Hooley og uppátækjum hans,
sem ekki er rúm til að festa á blað að
þessu sinni. Hooley kom aftur en
hætti sjálfviljugur eftir skamman
tíma. Annað Hooley-tímabil rann
því ekki upp hjá IBK. „Skýringin er
líklega sú,“ og nú er Jón Jóhannsson
kontinn að, „að hann sá að menn
höfðu ekki sama hugarfar og áður
gagnvart knattspyrnunni og honum,
voru ekki reiðubúnir að leggja það
sarna á sig og í fyrra sinnið, æfa eins og
atvinnumenn undir hans stjórn.
Möguleikarnir til að ná þeim árangri
sem Hooley krafðist voru því ekki
fyrir hendi að hans dómi, svo að ekki
var um annað að ræðaenyfirgefa ÍBK
og landið. Og ég held að við stöndum
frammi fyrir því núna, og höfum
reyndar gert undanfarin ár, að menn
eru ekki reiðubúnir til að fórna sér
alveg fyrir knattspyrnuna, enda úr
mörgu að velja hvað tómstundir
snertir.“
Flugstjóranum gekk illa
að finna Færeyjar
Pótt menn fórni sér ekki jafnmikið
fyrir iþróttirnar og áður og ungir
menn taki snemma stefnuna út í hinn
stóra heim í von um fé og frama í at-
vinnumennskunni, þá hafa menn
gaman af því að iðka t.d. knatt-
spyrnu. Hún veitir mönnum útrás,
félagsskap og ferðalög, og hefur gert
það gegnum tíðina. Margs er að
minnast og menn kölluðu ekki allt
ömmu sína í þeim efnum. Ferðagleð-
in eyddi óttanum, eins og í fyrstu
Færeyjaferðinni 1963. Flugstjóranum
gekk illa að finna eyjarnar sem voru
skýjum huldar. Stakk flugvélinni nið-
ur undir sjóog skreið, eins og sagt erá
flugmáli, lágt yfir haffletinum og
Ienti heilu og höldnu. Allir voru í
himnaskapi í flugvélinni. Aðra sögu
var að segja frá Reykjavík. í aðal-
stöðvum Flugfélagsins fór allt á ann-
an endann þegar fréttist urn lendinga-
vandræðin. Það vissurn við ekki fyrr
en löngu seinna, sögðu þremenning-
arnir, og þá var of seint að verða
hræddur.
Menn verða að
velja á milli greina
Árangur ÍBK var sannarlega góður
á gullaldarárunum, bæði utan- og
innanhúss líka. Því má ekki gleyma.
Til dærnis unnu þeir innanhússmót á
Hálogalandi 1963 og A- og B-lið ÍBK
léku um sigursætið árið 1967. Skýr-
inguna telja þremenningarnir vera
góðar vetraræfingar og mikinn sam-
hug leikmanna, sem skilaði sér þegar
útiæfingar og keppni hófust. En í inn-
anhússknattspyrnunni hefur einnig
daprast flugið seinni árin. Hvað er þá
til ráða í von um betri árangur? Skipta
liði og félögin sendi lið til keppni
undir sínu nafni í íslandsmótin?
„Fyrir nokkrum árum var kannski
grundvöllur fyrir þeirri hugmynd,“
segir Jón Jóhannsson, „en ekki í dag
eftir að nýja íþróttahúsið var tekið í
Jón, Magnús og Jón Ólafur eru ekki komnir af léttasta skeiði,
sýndu Ijósmyndara snilli sina.
notkun. Þá skapaðist aðstaða til fleiri
keppnisgreina eins og handknattleiks
og körfuknattleiks. Menn urðu að
velja á milli greina. Geta tæpast keppt
nema í einni, til að ná árangri. Auk
þess er fjárhagslegt bolmagn varla til
þess hjá félögunum og spurning hvað
hægt er að afla mikils fjár til íþrótta-
starfseminnar í bæjarfélaginu. Öfl-
ugri starfsemi fylgir kostnaður og
Keflvíkingar hafa lagt mikið af mörk-
um í þágu íþróttanna, ekki síst þeir
sem eytt hafa tíma og vinnu í félags-
störfin án endurgjalds. Án þeirra
stæðum við ekki eins vel íþróttalega í
dag.“
Ekki komnir
af „léttasta“ skeiði
Þótt þremenningarnir hafi lagt
keppnisskóna á hilluna eru þeir alls
ekki komnir af „léttasta skeiði“. Ára-
fjöldinn er aðeins fyrirþjóðskrána, til
að menn öðlist ýmiskonar réttindi
samkvæmt lögum. Vogin er aftur á
móti það áhald sem sýnir á hvaða
skeiði menn eru raunverulega og þeir
félagarnir hafa fjandakornið ekki
þyngst eða breyst að ráði síðan þeir
geystust um knattspyrnuvöllinn á ár-
urn áður. Tveir þeirra, Jónarnir báð-
ir, gældu og gæla kannski af og til enn
við fótknöttinn við hátíðleg tæki-
færi, en þeir hafa líka tekið ástfóstri
við annað hnattlaga íþróttaáhald,
golfkúluna, án þess þó að skipta um
heimilisfang útí Leiru. Jón Olafur er
nafna sínum ötulli í kærleikanum við
hluti sem má slá og skjóta. Badmin-
ton eða hnit, eins ogsumir nefnaþað,
og billjard, knattborðsspil, freista
hans líka. Hann stenst þær ekki, ef
aðstæður leyfa. Magnús hefur dregið
sig að mestu í hlé frá íþróttaiðkunum,
gætir hins vegar vel að eyða jafnmörg-
um hitaeiningum og hann innbyrðir,
án þess að sólunda tíma í að ólmast
við að brenna þeim.
AÐALSTÖÐIN HF.:
Fjölþætt starfsemi
i tjorutiu ar
Eitt er það fyrirtæki í Keflavík sem
segja má að hafi vaxið með bæjarfél-
aginu. Hér er átt við Aðalstöðina.
Fyrirtækið er einungis nokkrum
mánuðum eldra en Keflavíkurbær,
stofnað 21. nóvember 1948.
Það voru tólf menn, þeir Haukur
Magnússon, Erlendur Sigurðsson,
Valgeir Jónsson, Ingólfur Magnús-
son, Guðmundur Helgason, Einar
Söring, Svavar Sigurvinsson, Nikulás
Halldórsson, Björgvin Magnússon,
Matthías Helgason, Björgvin Þor-
steinsson og Bjarni Guðmundsson,
sem tóku sig saman og ákváðu að
stofna til leigubílastöðvar. Þetta voru
allt stórhuga menn og var þegar farið
i það að útvega stöðvarpláss, en Að-
alstöðin byrjaði starfsemi sína að
Hafnargötu 13, þar sent nú er rekinn
söluturn af Aðalstöðinni.
Fljótlega var farið að huga að nýju
húsnæði og var því fundinn staður að
Hafnargötu 86, þar sem höfuðstöðv-
ar fyrirtækisins eru í dag. Að Hafnar-
götu 86 er söluturn ásamt aðstöðu
fyrir leigubílstjóra og einnig eru þar
skrifstofur félagsins.
Á athafnasvæði Aðalstöðvarinnar
er rekin ein fullkomnasta ESSO
smurstöð landsins, þar sem aðstaða
er fyrir bifreiðar af öllum stærðar-
■
flokkum, bæði á lyftum og yfir gryfj-
um. Þá er einnig rekin stór bensínaf-
greiðsla og fyrir stuttu var henni
breytt þannig að varahlutaverslunin
var sameinuð henni og vöruval stór-
aukið. Forrnið er nú sjálfsafgreiðsla
en auk varahluta í og á bílinn og bón-
vara, hefur sportvörum og ýmsu
fleiru verið bætt í vöruúrvalið.
Bensínafgreiðsla Aðalstöðvarinnar er
eftir þessar breytingar orðin sú
stærsta og ein sú glæsilegasta á land/
inu.
Þá má ekki gleyma að á athafna-
svæði Aðalstöðvarinnar er fullkomin
þvottastöð, sem notið hefur mikilla
vinsælda. Frá opnun hafa verið
þvegnar þar 17.000 bifreiðar. Einnig
má geta þess að á athafnasvæði Aðal-
stöðvarinnar við Hafnargötu 86 er
rekið hjólbarðaverkstæði í tengslum
við Aðalstöðina.
Fyrirtækið fer ört vaxandi frá ári til
árs og nú eru um 40 leigubílar við
stöðina og þrjár sendibifreiðar, af öll-
um stærðum, með og án lyftu. Aðal-
stöðin hefur um langt árabil rekið
útibú frá leigubílastöðinni á Kefla-
víkurflugvelli, á móts við gömlu flug-
stöðina.
Aðalstöðin ætlar enn að auka um-
svif sín og hefur sótt um lóð undir
bensínafgreiðslu um 1-200 metrum
frá Reykjanesbraut, hægra megin við
Aðalgötu í Keflavík. Um leið og
grænt ljós verður gefið áþá afgreiðslu
verður hafist handa við framkvæmd-
ir.
Núverandi stjórn Aðalstöðvarinn-
ar hf. er þannig skipuð: Ingi Eggerts-
son, stjórnarformaður, Reynir Gísla-
son, varastjórnarformaður, og aðrirí
stjórn eru Karl Njálsson, Bjarni Val-
týsson og Ketill Jónsson.