Morgunblaðið - 07.06.2016, Page 22

22 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 7. JÚNÍ 2016
Ég vil minnast
tengdamóður minn-
ar, Helgu, í fáum
orðum. Nú þegar komið er að
leiðarlokum er margs að minnast,
en leiðir okkar Helgu lágu saman
fyrir rúmum 42 árum þegar hún,
sem formaður Kvenfélagsins á
Seyðisfirði, tók á móti mér, nýút-
skrifaðri fóstru, komin austur til
að reka leikskóla yfir sumarmán-
uðina.
Við urðum strax vinkonur.
Henni hefur eflaust fundist hún
bera ábyrgð á fóstrunni sem Her-
dís Karlsdóttir, forstöðukona í
Brákarborg, æskuvinkona henn-
ar, hafði ráðið til starfans. Þetta
sumar var ég tíður gestur hjá
Helgu og fannst mér hún
skemmtileg og var það gagn-
kvæmt
Eftir að ég varð tengdadóttir
hennar varð engin breyting á
okkar vináttu og hef ég oft gant-
ast með að best sé að kynnast
tengdamóðurinni fyrst, þar sem
þær geta jú verið erfiðar.
Helga bauð mér oft í mat og
dekraði við mig á allan hátt þetta
sumar. Hún vildi jú endilega að
ég kynntist sonum hennar sem
henni fannst að mættu alveg fara
að festa ráð sitt. Og höfum við oft
hlegið að því.
Helga var kona augnabliksins,
hún naut þess að setja upp að-
Helga Torfadóttir
✝ Helga Torfa-dóttir fæddist á
Siglufirði 26. febr-
úar 1926. Hún lést
31. maí 2016.
Útför Helgu fer
fram frá Fossvogs-
kapellu í dag, 7. júní
2016, klukkan 13.
stæður til að
skemmta sér og
öðrum. Hún flutti
oft á milli staða
vegna atvinnu eig-
inmannsins. Þau
bjuggu í Reykjavík,
á Seyðisfirði og á
Akureyri. Helga
þurfti því að koma
sér inn í samfélagið
á hverjum stað og
átti hún auðvelt
með það, enda var hún fjörkálfur,
sagði sögur, dansaði og söng og
vildi hafa skemmtilegt fólk í
kringum sig og eignaðist hún vini
hvar sem hún fór.
Helga var Siglfirðingur með
stóru s-i. Ekkert var fallegra en
sólaruppkoman þar. Hún var
óþreytandi að segja frá lífinu á
Siglufirði og allri rómantíkinni
sem fylgdi síldarárunum og eftir
að hún settist að í Reykjavík fór
hún norður á Siglufjörð til móður
sinnar með eldri drengina sína
þrjá til að fara í síld.
Hún unni umhverfinu, átti sína
staði víða um landið þar sem hún
áði á leið sinni um það.
Litlar lautir með lækjarnið
voru hennar uppáhaldsstaðir til
að borða nesti. Þegar hún byggði
sér sumarhús austur á Héraði
hugsaði hún fyrst og síðast um að
hann stæði hátt svo að útsýni
væri sem mest.
Helga eignaðist fjóra stráka og
þrjá með þriggja ára millibili og
sagði hún mér að oft hefði verið
fjörugt á heimilinu. Einnig eign-
aðist hún dóttur sem hún missti í
vöggudauða þá nokkurra mán-
aða. Í þá daga var ekki til áfalla-
hjálp og talið best að gleyma
sorgum sínum sem fyrst og sagði
hún mér að í minningunni hefði
enginn talað við hana um sorgina
utan ein nágrannakona.
Helga var gæfukona, hún gift-
ist Matthíasi Guðmundssyni, f.
1922, d. 1992, og seinna fékk hún
lottóvinning eins og hún sagði
þegar hún hitti Garðar Guð-
mundsson frá Ólafsfirði, f. 1930,
eftir að hún var búin að vera
ekkja í nokkur ár og með honum
átti hún 19 ára samleið, en hann
lést fyrir rúmu ári. Ég vil þakka
fjölskyldu Garðars fyrir alla
gæskuna sem þau hafa sýnt
Helgu, ekki síst í veikindum
hennar.
Með þessu ljóði, sem Helga
hélt mikið upp á, kveð ég mína
kæru vinkonu:
Yfir flúðir auðnu og meins
elfur lífsins streymir.
Sjaldan verður ósinn eins
og uppsprettuna dreymir.
(Sigurður Nordal)
Anna Ólöf Sigurðardóttir.
Elsku amma, núna er komið að
leiðarlokum. Þegar við lítum til
baka koma upp ótal minningar.
Þar ber hæst sumarbústaðaferð-
irnar fyrir austan, en þar gátum
við eytt heilu dögunum úti, sull-
andi í ánni, í gönguferðum, skoð-
andi blóm og fugla. En toppurinn
var alltaf þegar þú færðir okkur
heitt kakó og lummur upp í rúm
fyrir svefninn og last fyrir okkur
ævintýri.
Við vorum svo lánsamar að
alast upp á Akureyri fram að ung-
lingsárum og gátum því reglulega
kíkt í heimsókn til þín og afa í
Þórunnarstræti. Þar munum við
eftir að hafa hjálpað þér að gera
bestu franskar sem hægt var að
fá og einnig voru bestu vöfflur í
heimi oft á boðstólum. Þú sagðir
okkur alltaf skemmtilegar sögur
og sérstaklega frá síldarárunum
á Siglufirði.
Þegar við fluttum suður hitt-
umst við sjaldnar en skrifuðumst
á eða töluðum saman í síma. Þú
lagðir alltaf mikla áherslu á að
halda sambandi og hafðir mikinn
áhuga á því hvað við tókum okkur
fyrir hendur.
Eftir að við stofnuðum fjöl-
skyldur þá þótti okkur alltaf nota-
legt að koma í heimsókn til þín og
Garðars, fyrst á Akureyri og síð-
ar á Hornbrekku.
Það eru ótal minningar sem við
eigum saman og munu aldrei
gleymast.
Það var dýrmætt að við gátum
kvatt þig nokkrum dögum áður
en þú fórst, kysst þig góða nótt og
beðið að heilsa afa. Takk fyrir all-
ar minningarnar elsku amma
Ég leitaði blárra blóma
að binda þér dálítinn sveig,
en fölleit kom nóttin og frostið kalt
á fegurstu blöðin hneig.
Og ég gat ei handsamað heldur
þá hljóma, sem flögruðu um mig,
því það voru allt saman orðlausir
draumar
um ástina, vorið og þig.
En bráðum fer sumar að sunnan
og syngur þér öll þau ljóð,
sem ég hefði kosið að kveða þér einn
um kvöldin sólbjört og hljóð.
Það varpar á veg þinn rósum
og vakir við rúmið þitt,
og leggur hóglátt að hjarta þínu
hvítasta blómið sitt.
Ég veit ég öfunda vorið,
sem vekur þig sérhvern dag,
sem syngur þér kvæði og kveður þig
með kossi hvert sólarlag.
Þó get ég ei annað en glaðzt við
hvern geisla, er á veg þinn skín,
og óskað, að söngur, ástir og rósir,
sé alla tíð saga þín.
(Tómas Guðmundsson)
Þínar,
Helga og Harpa Torfadætur.
Helga Torfadóttir var kona
pabba, hans Garðars Guðmunds-
sonar, í hátt í tvo áratugi. Það var
beggja gæfa að þau rugluðu sam-
an reytum sínum því þau áttu
margt sameiginlegt.
Þau kynntust í sólarlandaferð
og því engin furða að þau fóru
saman í fjölmargar slíkar. Minn-
isstætt er að þegar pabbi varð
sjötugur var afmælishóf í Tjarn-
arborg og þar dönsuðu þau sam-
an við Suður um höfin að sól-
gylltri strönd. Söngur og dans
var þeirra yndi og gleðin einlæg.
En Helga kom líka inn í líf okk-
ar Rjómafjölskyldunnar í Ólafs-
firði, afkomenda Garðars og við-
hengja og að ógleymdum
Halldóri frænda. Tók hún virkan
þátt í samverustundum okkar.
Hún naut þeirra, jólaboða, af-
mæla, jeppaferða með Staðar-
hólsfjölskyldunni og fleiri og
fleiri. Sjálf hafði hún margt til
málanna að leggja enda vön að
vera í þeirri stöðu að draga vagn-
inn frekar en að setjast bara upp í
og bíða eftir að aðrir puði.
Í Félagi eldri borgara á Akur-
eyri var Helga ötul ásamt Bellu
að skipuleggja og stjórna við-
burðum í formi ferða og skemmt-
ana. Þá var hún líka í góðum fé-
lagsskap nokkurra kvenna sem
voru einstaklega uppátækjasam-
ar og lífsglaðar. Dísa og Bella
voru þar og hélt þeirra trausti
vinskapur allt til enda. Þegar
sporin fóru að þyngjast hjá Helgu
yljaði hún sér við að draga fram
myndaalbúm úr þessu fé-
lagsstarfi og eins myndabókina
sem Muggur og fjölskylda sendu
henni eftir Íslandsheimsókn
þeirra. Lýsingar hennar voru
leiftrandi og glampi kom í augun.
Við Helga áttum það sameig-
inlegt að vera skátar. Hún hafði
verið í kraftmiklu skátastarfi í
Siglufirði sem ung hnáta og var
alveg ljóst að það veganesti fylgdi
henni alla tíð. Um nokkurt skeið
fór ég til vinnu til Ólafsfjarðar og
borðaði ég í hádeginu hjá Helgu
og pabba. Helga var ánægð með
það því þá gat hún af og til leyft
sér að fara stundum út fyrir hefð-
bundinn íslenskan kost sem hæfði
matarsmekk pabba.
Halldóra og Maron, Ólöf og
Barði og Guðmundur og Þura,
systkini mín og mágfólk reyndust
pabba og Helgu vel og hvort held-
ur sem var í Ólafsfirði eða á Ak-
ureyri gættu þau að velferð
þeirra á ævikvöldi þeirra. Þegar
Steinunn, kona mín, og Helga
spjölluðu var það ósjaldan um
sameiginlegt áhugamál þeirra,
bækur. Helga hafði áhuga á fólki
og til viðbótar við samskipti við
samborgara sína fann hún í bók-
unum farveg fyrir samkennd
sína.
Eitt af því sem trónir í minn-
ingasafninu er dálæti Helgu á
rósum og færði hún gjarnan þeim
sem henni þótti vænt um rós. Síð-
asta kvöldið sem hún lifði sat ég í
þögninni hjá henni á Hornbrekku
og minningarnar streymdu um
góðar stundir. Mér varð starsýnt
á heklað teppi sem breitt var ofan
á sængina hennar og tók ég eftir
því að dúllurnar 96 voru hver
annarri frábrugðnar með þriggja
lita rósum. Teppi þetta mun al-
nafna hennar og sonardóttir hafa
heklað og sent ömmu sinni og var
hún gjarnan með það ofan á sér.
Fyrir mér voru þessar rósir tákn-
rænar fyrir líf Helgu þar sem þær
mynduðu eina litríka heild þar
sem hver rós var sérstök en
einstakasta rósin sem ég horfði
þó á var hún sjálf, Helga Torfa-
dóttir.
Hannes Garðarsson.
Nú er elsku Helga frænka mín
horfin úr þessum heimi södd líf-
daga.
Hún var hrókur alls fagnaðar
hvar sem hún kom. Ég var svo
heppin að eiga tvær sérstakar
frænkur sem mér þótt afskaplega
vænt um og voru mér sem systur,
það voru þær Helga og Dísa. Ég
var litla frænkan sem þær fengu
lánaða til að fara með í göngutúra
um götur Siglufjarðar á síldarár-
unum. Þær voru ungar dömur
þegar ég var enn barn að aldri og
höfðu þær gaman af að spóka sig
með litlu frænkuna. Helga og
Dísa voru góðar vinkonur. Ég
minnist þess þegar Helga þurfti
að liggja á spítala um tíma að hafa
farið og sungið fyrir hana og
fengið eina krónu að launum.
Helga frænka var hugmynda-
rík og uppátækjasöm á yngri ár-
um. Hún sagði mér frá því að eitt
kvöld sem oftar var ball í bænum
og langaði hana mikið að fara en
hún átti enga silkisokka, sem lágu
ekki á lausu í þá daga, en Helga
dó ekki ráðalaus. Hún hafði séð
silkisokka hanga úti á snúru
skammt frá. Hún fékk þá lánaða,
fór á ballið og skilaði þeim aftur á
snúruna á leiðinni heim.
Helga fluttist til Reykjavíkur
þegar ég var enn lítil og man ég
hvað mér þótti gaman þegar hún
kom í heimsókn. Það var eins og
allt lifnaði við með kátínu hennar
og persónuleika.
Helga var bæði falleg og
skemmtileg kona. Hún giftist
Matthíasi Guðmundssyni, banka-
manni og síðar bankastjóra á
Seyðisfirði og Akureyri, glæsileg-
um og skemmtilegum manni. Þau
eignuðust fjóra drengi og eina
dóttur, sem lést á fyrsta ári og
var það þeim erfið reynsla.
Helga var mikill Siglfirðingur
og dvaldi nokkur sumur þar á
síldarárunum með syni sína hjá
mömmu sinni og vann í síldinni.
Þegar ég fór suður í nám átti
ég alltaf athvarf hjá þessum ynd-
islegu frænkum mínum sem ég
nýtti mér óspart.
Þegar Helga og Matti fluttu til
Seyðisfjarðar áttu þau sumarbú-
stað uppi á Héraði sem þau
dvöldu í löngum stundum. Eitt
sumarið buðu þau mér og fjöl-
skyldu að dvelja í bústaðnum um
tíma.
Það vildi ekki betur til en svo
að á leiðinni austur veiktist annar
sonur okkar af mislingum þannig
að þau hjónin sátu uppi með okk-
ur og veikan drenginn í lengri
tíma en til stóð, en það var ekki
vandamál, við vorum alltaf vel-
komin.
Þegar Helga og Matti fluttu til
Akureyrar vann Helga hjá Fé-
lagsmálastofnun og fór oft í ferðir
sem leiðsögumaður með eldri
borgara. Hafði hún mikla ánægju
af því og sagði mér síðar að hún
hefði gjarnan vilja gerast leið-
sögumaður.
Mér er minnisstæð ferð okkar
norður í land á slóðir forfeðranna
í Eyjafirði og Þingeyjarsýslu með
Tótu systur, sem komin var frá
Kaliforníu, og Dísu frænku. Sú
ferð var okkur öllum ógleyman-
leg. Mikið var sungið, hlegið og
sagðar sögur, enda líflegar konur
á ferð.
Eftir að Matthías lést flutti
Helga suður en flutti aftur norður
nokkrum árum síðar til Ólafs-
fjarðar og síðar til Akureyrar
með sambýlismanni sínum,
Garðari Guðmundssyni útgerðar-
manni, ljúfum og góðum manni,
sem lést fyrir um ári.
Helga og Garðar áttu mörg
góð ár saman og bjuggu síðustu
árin á Hornbrekku í Ólafsfirði,
þar sem þeim leið vel. Helga
sagði mér oft hve starfsfólkið
væri yndislegt og gott á Horn-
brekku.
Við Helga áttum margar góðar
stundir saman eftir að hún fluttist
aftur norður og er ég mjög þakk-
lát fyrir að hafa náð að kveðja
hana áður en hún lést.
Helga var frábær frænka og
mun ég sakna hennar en er um
leið þakklát fyrir að hafa átt hana
að. Fyrir hönd okkar hjóna og
sona vil ég senda sonum og fjöl-
skyldum Helgu okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Hvíl í friði, elsku Helga mín.
Sveinbjörg frænka.
Við fráfall Helgu Torfadóttur,
okkar kæru vinkonu, streyma
fram minningar frá liðinni tíð.
Minningar fullar af hlýju og gleði.
Á síðustu öld stofnuðum við
nokkrar hressar konur göngu-,
menningar- og ferðaklúbb á Ak-
ureyri og kölluðum við okkur
Bæjarins-bestu. Leiðir okkar
flestra lágu saman í Málfreyjun-
um.
Við fórum í margar gönguferð-
ir um Akureyri og nágrenni. Svo
kom að því að við fórum að
ferðast um landið okkar. Þessar
ferðir voru menningar- og
skemmtiferðir. Lífskraftur
Helgu og gamansemi varð í öllum
okkur ferðum að leiðarljósi. Ein
ferð stendur upp úr öllum okkar
ferðum, það var þegar við heim-
sóttum forseta Íslands, frú Vig-
dísi Finnbogadóttur að Bessa-
stöðum, konuna sem við allar
dáðum. Að morgni dags fór hún
með okkur í gönguferð um nesið
og tókum við nokkrar teygjuæf-
ingar að lokinni göngu. Þessi ferð
var alla tíð efst í huga Helgu. Nú
þegar Helga hefur hafið sína
hinstu ferð stöndum við eftir full-
ar þakklætis fyrir alla þá hlýju og
þann kærleika sem hún gaf okk-
ur.
Við sendum fjölskyldu Helgu
innilegar samúðarkveðjur og
biðjum þeim allrar blessunar.
Fyrir hönd gönguklúbbsins,
Björg Þórðardóttir, Ásdís
Árnadóttir og Jóna Fjalldal.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka
hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Í dag kveð ég mína kæru vin-
konu sem ég er þakklát fyrir að
hafa átt samfylgd með í leik og
starfi í áratugi. Helga átti stórt
hjarta og var trygglyndi hennar
og vinátta við mig og fjölskyldu
mína mér ómetanleg.
Hvíl í friði, elsku vinkona.
Guðbjörg.
✝ Guðrún Sig-urðardóttir
fæddist í Vatns-
dalshólum í Aust-
ur-Húnavatnssýslu
1. október 1941.
Hún lést á hjarta-
deild Landspítalans
20. maí 2016.
Foreldrar henn-
ar voru Hólmfríður
Halldóra Magnús-
dóttir, húsfreyja/
bóndi, f. 23. nóv. 1915 í Húna-
vatnssýslu, d. 24. mars 1995, og
Sigurður Halldórsson bóndi á
Efri-Þverá, f. 12. sept. 1915 á
Neðri-Þverá í V-Húnavatns-
sýslu, d. 21. júlí 1980. Guðrún
var í Vatnsdalshólum til tveggja
ára aldurs en flutti þá með for-
eldrum sínum að Efri-Þverá í
Vesturhópi. Þar ólst hún upp
son, f. 7.12. 1963. 3) Hólmfríður
Karlsdóttir, f. 6.2. 1965, börn
hennar eru Hugrún Torfadótt-
ir, f. 1983, Stefán Hlynur Karls-
son, f. 1992, Guðmundur Egg-
ert Þórðarson, f. 1994. 4)
Hrefna Hrund Eronsdóttir, f.
1.7. 1967, börn hennar eru Óm-
ar Valur Erlingsson, f. 14.5.
1984, Guðrún Inga Erlings-
dóttir, f. 4.6. 1986, og Aðal-
steinn Guðmundsson, f. 3.10.
1990. 5) Arnar Þór Jónsson, f.
25.11. 1969, börn hans eru
Sindri Rafn, f. 1990, Eydís Hlín,
f. 1992, Andri Jón, f. 1994, Ólöf
María, f. 1999, Arna Ósk, f.
2003, og Elvar Þór, f. 2013. 6)
Guðrún Inga Vigfúsdóttir, f.
19.8. 1971, börn hennar eru Jó-
hann Ari Einarsson, f. 1989,
Elsa Karen Einarsdóttir, f.
1991, Díana Lind Sigurðardótt-
ir, f. 1995, og Emil Ingi Guð-
laugsson, f. 2005.
Langömmubörn Guðrúnar
eru orðin 11 talsins.
Útför Guðrúnar fer fram frá
Seljakirkju í dag, 7. júní 2016,
kl. 13.
ásamt systkinum
sínum, en hún var
næstelst átta systk-
ina. Systkini henn-
ar eru: Ingibjörg, f.
1939, d. 2008, Guð-
laug Pálína, f.
1947, Kristján, f.
1949, Maggý Stella,
f. 1951, Halldór
Pétur, f. 1954, Jón-
ína, f. 1956, og
Sverrir, f. 1960.
Börn Guðrúnar eru: 1)
Bertha Sigríður Eronsdóttir, f.
11.4. 1962, börn hennar eru
Hrefna Díana Viðarsdóttir, f.
1978, Kristinn Gunnar Garðars-
son, f. 1984, og Ögmundur Eron
Ögmundsson, f. 1989. Eigin-
maður hennar er Garðar
Gunnarsson.
2) Sigurður Hreinn Erons-
Guðrún, eða Bíbí eins og hún
var alltaf kölluð, var snemma
farin að vinna fyrir sér. Á ung-
lingsaldri fór hún í sauðburð á
næstu bæjum og starfaði á hót-
eli á Blönduósi.
Hún sinnti hinum ýmsu sölu-
störfum yfir ævina og lá það vel
fyrir sölukonu eins og henni, en
það vissu þeir sem til hennar
þekktu.
Bíbí var dugmikil í vinnu en í
síldarsöltuninni í Eyjum var
handahraði hennar slíkur að
hann þykir enn eftirminnilegur.
Þessi dugnaður hennar landaði
henni bæði vinnu sem háseti og
kokkur til sjós í Eyjum og víð-
ar.
Sveitasælan kallaði oft á
Bíbí. Hún hlýddi þá kallinu og
réð sig sem ráðskonu út á landi
þar sem hún nærði sál sína í ná-
vígi við náttúruna og dýrin. Líf
hennar og yndi voru hestarnir
hennar, allt frá því hún reið
fyrst bertbakt fyrir norðan og
allt til hinsta dags. Þennan
áhuga fyrir hestamennsku
reyndi hún að vekja hjá börn-
unum sínum, barnabörnum og
loks langömmubörnunum sín-
um.
Enda hafa flest okkar átt
hest hjá Bíbí.
Bíbí var dugnaðarforkur og
óhrædd við að æða út í óviss-
una. Aldrei gafst hún upp, alltaf
viss í sinni sök, að framundan
væri bjartara.
Vertu sæl, elskan mín.
Bertha, Hrefna H.,
Guðrún og Hrefna D.
Þá er kjarnakonan og dugn-
aðarforkurinn Bíbí fallin í val-
inn. Ég sem hélt að hún hefði
betur í baráttunni við karlinn
með ljáinn. Bíbí var búin að
berjast lengi við erfið veikindi
en stóð alltaf upp aftur.
Ég kynntist henni fyrir um
fimmtíu árum og öll árin hefur
verið eitthvað samband á milli
okkar. Hringdum í hvort annað
en hittumst sjaldan seinni árin.
Alltaf var hún hressari en all-
ar hinar kerlingarnar. Hún
hafði mikinn áhuga á hrossum
og átti mörg og fór stundum of-
fari í þeim efnum sem öðrum. Á
yngri árum var Bíbí gullfalleg
kona og flestir karlar bálskotnir
í henni en konurnar sendu
henni þá jafnvel hornauga. Hún
gat verið mjög hvöss ef henni
fannst á sig eða sína hallað og
mátti þá líkja látunum við ham-
farir.
Hin hliðin á Bíbí var að vera
ljúf, góð og hjálpsöm. Eins þarf
að geta þess að fyrir mörgum
árum slasaðist Sigurður, sonur
hennar, og varð sjúklingur eftir
það. Bíbí sinnti honum alla tíð á
einstakan hátt og hans missir er
mikill. Að lokum kveð ég þessa
vinkonu mína og vona að börn-
um og barnabörnum hennar
vegni sem best, enda held ég að
það hafi verið hennar heitasta
ósk.
Sigurþór Sigurðsson.
Guðrún
Sigurðardóttir