Morgunblaðið - 07.06.2016, Side 23

Elsku
langamma, sem ég
kallaði reyndar
alltaf bara ömmu.
Það voru forréttindi að alast
upp rétt hjá þér enda margar fal-
legar minningar úr Hraunbæn-
um og Fljótshlíðinni. Takk fyrir
að hafa alltaf haft orku og þol-
Sigríður Fanney
Jónsdóttir Ísaksen
✝ SigríðurFanney Jóns-
dóttir Ísaksen
fæddist 17. sept-
ember 1912. Hún
lést 20. maí 2016.
Útför Sigríðar
fór fram 1. júní
2016.
inmæði í að stússast í
öllum þeim „mikil-
vægu“ verkefnum
sem lágu fyrir, hvort
sem það var kaffi-
gerð, niðursetning á
kartöflum eða fjall-
göngur.
Þó að kali heitur hver,
hylji dali jökull ber,
steinar tali og allt hvað er,
aldrei skal ég gleyma þér.
(Vatnsenda-Rósa)
Kveðja frá „dugnaðarforkun-
um“ þínum,
Viktoríu Rós og
Árna Þór.
MINNINGAR 23
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 7. JÚNÍ 2016
✝ Þórir SigurðurHersveinsson
fæddist í Reykjavík
2. apríl 1931. Hann
lést á Landspít-
alanum 14. maí
2016.
Foreldrar hans
voru hjónin Mar-
grét Árný Helga-
dóttir, húsfreyja
frá Reykjavík, og
Hersveinn Þor-
steinsson skósmiður, sem fædd-
ur var á Hvassafelli í Norður-
árdal í Borgarfirði. Þórir var
næstyngstur fjögurra barna
þeirra, sem öll eru nú látin.
Eldri voru bræður hans tveir,
þeir Helgi og Sigursteinn Har-
aldur, og yngst var Hanna Reg-
ína. Margrét móðir Þóris lést á
82. aldursári snemma vors 1988
og Hersveinn faðir hans féll frá
tæplega níræður síðsumars
1992.
Þórir ól allan sinn aldur í
Reykjavík, en á uppvaxtarárum
hans átti fjölskyldan heima á
Hömrum við Suðurlandsbraut.
Hann sótti æskulýðsstarf KFUM
á æskuárum sínum, bæði hér í
Reykjavík og í Vatnaskógi, og
kynntist þar leiðtoganum séra
Friðriki Friðrikssyni. Að loknu
námi í barnaskóla og í Náms-
flokkum Reykjavíkur lá leið
Þóris í Iðnskólann í Reykjavík
og lagði hann þar stund á skó-
smíði, en hann vann á skó-
smíðaverkstæði föður síns á
Vitastíg 11 um
skeið. Þórir vann
einnig ýmis land-
búnaðarstörf, var
bílstjóri í vega-
vinnu og starfaði í
vöruskemmu hjá
Bandaríkjaher á
Keflavíkurflugvelli
um tveggja ára
skeið uns hann hóf
störf hjá lögregl-
unni í Reykjavík
haustið 1952. Lauk hann
tveggja vetra lögreglunám-
skeiði vorið 1954 og sótti síðan
ýmis endurmenntunarnámskeið
á því sviði, en í lögreglunni
starfaði hann óslitið í 39 ár, til
ársloka 1991. Meðfram þjónust-
unni í lögreglunni starfaði Þórir
sem ökukennari frá 1963 í röska
tvo áratugi, en eftir það vann
hann við smíði sumarhúsa um
árabil.
Þórir kvæntist hinn 23. maí
1953 eftirlifandi eiginkonu
sinni, Guðbjörgu Ármanns-
dóttur úr Reykjavík. Foreldrar
hennar voru hjónin Hilda Mad-
sen, húsfreyja frá Danmörku, og
Ármann Kristinn Eyjólfsson
kaupmaður og síðar þingvörður
frá Hvammi í Landsveit. Þórir
og Guðbjörg stofnuðu heimili í
húsi foreldra hennar að Fjöln-
isvegi 4, og áttu þar heima óslit-
ið uns þau fluttust að Klappar-
stíg 1a árið 1995.
Útför Þóris fór fram í kyrr-
þey 25. maí 2016.
Örfá kveðjuorð að þessu sinni,
kæri vinur. En þeim mun fleiri
ljúfar og hlýjar minningar, gaml-
ar sem nýjar, hafa þegar komið
sér fyrir í huga mér og sækja fast
að komast í þakkarkveðjurnar til
þín, ekki síst þessar elstu – þú
manst, þegar við sátum saman á
okkar fyrsta degi í skóla, þá að-
eins sjö ára gamlir og höfðum
mikið gaman. Nú mættar hér hjá
mér, þó komnar séu líka vel til
ára sinna, þessar gömlu og bros-
hýru minningar okkar. Ég veit
þú ert mér sammála að ég láti
þær hafa svolítinn forgang, svo
þær nái örugglega til þín. Minn-
ingar sem farið hafa um svo lang-
an veg – og það er vel. Já, það er
margs að minnast þegar hugur
fer um liðna tíð, sérlega þó þegar
fylgja minningunum myndir sem
sýna ávallt bros og góðan húmor,
kæri vinur. Í Guðs friði.
Kæra Guðbjörg. Vottum þér
okkar dýpstu samúð við fráfall
Þóris.
Valgeir og Helga.
Þórir Sigurður
Hersveinsson
Ástkær eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir,
afi og langafi,
RAFN GESTSSON,
fyrrverandi bankafulltrúi,
Árskógum 8 (áður Háaleitisbraut 28),
Reykjavík,
lést á hjúkrunarheimilinu Skógarbæ 4. júní.
Jarðarför auglýst síðar.
.
Helga Guðrún Helgadóttir,
Lára S. Rafnsdóttir, Jóhannes Atlason,
Theodóra Guðrún Rafnsdóttir,
Hlöðver Örn Rafnsson, Sigríður Sverrisdóttir,
Högni Rafnsson, Antonia Gutes Turu,
barnabörn og barnabarnabörn.
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og langafi,
BJÖRN REYNIR FRIÐGEIRSSON,
Lækjarvaði 22,
Reykjavík,
sem lést á Sólvangi mánudaginn 31. maí,
verður jarðsunginn frá Lindakirkju miðvikudaginn 8. júní kl. 15.
.
Ásta Gunnarsdóttir
Gunnar Ingi Björnsson Lena Ýr Sveinbjörnsdóttir
Ásthildur K. Björnsdóttir Viðar Örn Ágústsson
Elsa G. Björnsdóttir Bragi Bragason
barnabörn og barnabarnabarn
✝ SigurbjörnGunnar Har-
aldsson fæddist
30. apríl 1940 í
Reykjavík. Hann
andaðist á heimili
sínu 27. maí 2016.
Foreldrar hans
voru Haraldur
Jónsson, f. 19. maí
1893, d. 26. júní
1977, og Herbjörg
Andrésdóttir, f.
26. júlí 1906, d. 20. desember
1978. Sigurbjörn var áttundi í
röð 12 systkina, Ágúst, f. 25.
ágúst 1930, d. 13. ágúst 2014,
Guðrún Jóna, f. 4. febrúar
1932, d. 27. desember 2008,
Jón Sigurður, f. 27. maí 1933,
d. 7. júní 1933, Guðlaug Sigríð-
ur, f. 21. maí 1934, Elsa, f. 4.
ágúst 1935, d. 6. júlí 2012,
Andrés Eyberg, f. 21. sept-
ember 1936, d. 16. febrúar
1955, Þóra, f. 18. janúar 1939,
d. 20. júlí 1984, Sigurður, f. 22.
desember 1941, Ása Ásthildur,
f. 9. janúar 1944, d. 30. júní
2010, Lára Jensína, f. 9. apríl
1945, d. 2. júlí 2015, Sigurdís,
f. 24. júní 1948.
Sigurbjörn ólst upp í Aðal-
stræti 16 Reykjavík umkringd-
um stórum systkina- og vina-
hópi. Þar varð til
sterk vinátta sem
hélst fram á síð-
asta dag. Ungur
fór Sigurbjörn í
sveit hjá móður-
bróður sínum í
Djúpadal í Gufu-
dalssveit og má
segja að hann hafi
verið þar í sveit
síðan, því hann fór
þangað á hverju
sumri og eyddi sumarfríinu
sínu þar á hverju ári.
Sigurbjörn hóf sinn starfs-
feril hjá Eimskip á höfninni í
Reykjavík við ýmis störf, þar á
meðal við uppskipun og lestun,
Þar næst lá leiðin í akstur á
vörubíl hjá Verki og síðar
steypubíl hjá Steypustöðinni
Oki í Hafnarfirði.
Árið 1971 hóf Sigurbjörn
störf í Timbursölu BYKO þar
sem hann vann til starfsloka
árið 2013. Sigurbjörn sinnti
ýmsum störfum hjá BYKO,
fyrst sem vörubílstjóri, verk-
stjóri, vörumóttökustjóri
ásamt því að sinna almennum
afgreiðslustörfum.
Útför Sigurbjörns fer fram
frá Árbæjarkirkju í dag, 7.
júní 2016, klukkan 13.
Hann Bjössi bróðir er dáinn.
Það koma upp í huga minn
margar minningar, minningar
um góðan dreng og frábærar
samverustundir í gegnum árin.
Bjössi var rúmu árinu eldri
en ég og við bræðurnir höfum
alla tíð verið mjög nánir. Við ól-
umst upp í stórum systkinahópi,
sem samanstóð af fimm bræðr-
um og sjö systrum. Foreldrar
okkar voru hjónin Herbjörg
Andrésdóttir frá Þórisstöðum og
Haraldur Jónsson frá Bíldudal.
Af þessum stóra systkinahópi
eru það bara við Guðlaug og
Sigurdís sem enn erum á lífi.
Bjössi fæddist í Aðalstræti 16
í Reykjavík og Grjótaþorpið í
gamla miðbænum var okkar
leikvöllur. Þar var mikið sprell-
að og ærslast, við fórum á
skauta á Tjörninni og veiddum
af gömlu bryggjunni þegar færi
gafst.
Við bræðurnir höfum verið
þeirrar gæfu aðnjótandi að eiga
sameiginlega vini sem fylgt hafa
okkur allt frá æskuárunum, þá
Gylfa, Jón og Gunnar. Við ól-
umst allir upp í Grjótaþorpinu
og þar brölluðum við ýmislegt
saman á æskuárunum. Eftir að
við komumst á fullorðinsár höf-
um við farið í nokkrar ógleym-
anlegar fjallaferðir um Ísland.
Á unglingsárunum vorum við
félagarnir tíðir gestir í bíóhús-
um borgarinnar og á tímabili
fórum við á allar bíómyndir sem
sýndar voru í bænum. Það kom
oft fyrir að við færum í bíó öll
kvöld vikunnar.
Bjössi var ungur að árum
þegar hann fór að hafa áhuga á
bílum og þann áhuga hafði hann
alla tíð. Hann var ekki einu sinni
kominn með bílpróf þegar hann
keypti sér sinn fyrsta bíl. Man
ég þó sérstaklega eftir bláa
Chervolettinum, sem var í miklu
uppáhaldi hjá honum.
Bjössi fór ungur í sveit til
móðurbróður okkar, Kristjáns,
og konu hans, Herdísar, í
Djúpadal fyrir vestan. Þar tók
hann miklu ástfóstri við fólkið
og staðinn og segja má að það
hafi mótað alla hans ævi. Hann
nýtti hvert tækifæri til að fara
vestur og hvergi undi hann sér
betur.
Bjössi bróðir hóf vinnu
snemma, aðeins þrettán ára
vann hann við uppskipun í
Reykjavík. Þar vann hann við
hlið föður okkar. Þeir feðgar
voru í sama genginu sem sáu
um uppskipun og lestun skipa
hjá Eimskipafélagi Íslands.
Bjössi vann einnig bæði hjá
Verki og OK við þungaflutninga
áður en hann hóf störf hjá
BYKO þar sem hann starfaði
mestan hluta starfsævinnar við
góðan orðstír.
Takk fyrir allt og hvíldu í
friði, elsku bróðir.
Farðu í friði vinur minn kær
faðirinn mun þig geyma.
Um aldur og ævi þú verður mér nær
aldrei ég skal þér gleyma.
Svo vöknum við með sól að morgni.
(Bubbi Morthens)
Sigurður Haraldsson.
Bjössi frændi er farinn í sína
hinstu ferð. Það er mér mjög
erfitt að hripa niður allar minn-
ingarnar um Bjössa sem þjóta í
gegnum hugann í örfáum orðum
í einni minningargrein. Á meðan
ég hripa niður þessi örfáu orð þá
hlusta ég á Ivan Rebroff, sem
Bjössi hafði mikið dálæti á, að
minnsta kosti heyrðum við
skæruliðarnir, ég og bræður
mínir, hann oft spilaðan á plötu-
spilarann hans Bjössa þegar við
komum í heimsókn á Kapla-
skjólsveginn. Þá lokaði hann að
sér og spilaði Rebroff, sjálfsagt
til þess að yfirgnæfa lætin í okk-
ur bræðrunum. Hann var þá
sjálfsagt búinn að reyna að
hasta á okkur en það dugði
sjaldnast. Bjössi var mjög ró-
lyndur í fasi, en staðfastur á
sínu og gat orðið mjög þrjóskur,
hann hafði lúmskt gaman af því
að æsa menn upp og stríða þeim
aðeins og „skreytti“ þá sögur og
staðreyndir aðeins til að ná því
takmarki.
Ungur fór Bjössi í sveit hjá
þeim Kristjáni, móðurbróður
sínum, og Herdísi konu hans í
Djúpadal í Gufudalssveit. Hann
var þar í sveit í allmörg sumur
og eftir að hann byrjaði að vinna
eftir skólagönguna fór hann yf-
irleitt alltaf vestur í Djúpadal í
flestum fríum sem hann fékk,
fyrst til Kristjáns og Herdísar
og svo þeirra Samúels og Jenn-
ýjar og á endanum Leifs og
Systu.
Nú kemur Bjössi ekki lengur
upp á skrifstofu til okkar í
BYKO og spyr mig: „Eigum við
að skreppa vestur í Djúpadal?“
Hann var alltaf tilbúinn að
skreppa vestur, reyndar orðinn
nokkuð veðurhræddur í seinni
tíð. Hér áður fyrr var það ekki
farartálmi þó að spáin væri ekki
góð fyrir páskaferðina, enda átti
hann í gegnum tíðina nokkuð
stæðilega jeppa. Lengst af átti
hann International Scout sem
hann hafði látið breyta í alvöru
jeppa þegar hann hafði átt hann
í nokkur ár. Þá var ekkert til-
tökumál að fara vestur þó að
skaflinn við Múla í Þorskafirði
væri svo stór að það komst eng-
inn yfir hann og Sammi í Djúpa-
dal varð að koma á móti og
sækja okkur. Hans fyrsta verk á
hverjum morgni var að fara inn
á vef vegagerðarinnar til að
kíkja á hvernig veðrið væri á
Hjallahálsi. Hann kom svo til
mín á skrifstofuna og uppfræddi
mig um færðina. Síðasta ferð
Bjössa vestur var núna í byrjun
maí. Þá ákváðum við hjónin að
skreppa í sauðburð og buðum
honum með og það lifnaði mjög
yfir honum því hann var farinn
að hugsa um að fara vestur en
virtist eitthvað kvíðinn við að
fara einn.
Þegar við komum á Hjalla-
háls þá sáum við þar álftapar á
lítilli tjörn við veginn, þá heyrð-
ist í Bjössa: „Já, þarna eru þau.“
Hann hafði þá verið að fylgjast
með þeim á vefmyndavél vega-
gerðarinnar á Hjallahálsi.
Það má segja að Bjössi hafi
átt þrjár fjölskyldur, fjölskyldu
sína, fjölskylduna í Djúpadal og
síðast en ekki síst stærstu fjöl-
skylduna sem í voru samstarfs-
menn í BYKO.
Hann vann þar í yfir 40 ár hjá
þremur kynslóðum, mætti í kaffi
á hverjum degi alveg fram á síð-
asta dag, kenndi ungmennum að
vinna, þar á meðal mörgum fjöl-
skyldumeðlimum.
Elsku Bjössi, við þökkum þér
fyrir allar samverustundirnar,
allar vesturferðirnar og allar
skreyttu sögurnar.
Andrés og María.
Nú er hann Bjössi frændi far-
inn í sína hinstu ferð og margar
góðar minningar um þig, elsku
frændi, koma upp í hugann.
Þú varst glaðvær og oftast
með bros á vör. Þú lást þó ekki
á skoðunum þínum og gerðir í
því að vera á öndverðum meiði
til að gera samræðurnar líflegri.
Þér fannst líka gaman að því að
fá fólk til að trúa sumum af
lygasögunum þínum. Þá var
aldrei langt í hláturinn og gleðin
skein úr andliti þínu.
Þú varst hjálpsamur og alltaf
reiðubúinn að leggja öðrum lið.
Það var ekkert mál fyrir þig að
hafa gesti frá Noregi heima hjá
þér þegar ég gifti mig þrátt fyr-
ir að þið töluðuð ekki sama
tungumál. Þú sagðir að það væri
alltaf hægt að tala með fingr-
unum.
Svo lengi sem ég man eftir
mér var tvennt sem átti hug
þinn og hjarta, það var Djúpi-
dalur fyrir vestan og hin stóra
BYKO-fjölskylda sem þú varst
sjálfsagður hluti af.
Ég varð þess aðnjótandi að
vinna í BYKO með þér nokkur
sumur á mínum yngri árum og
þar sá ég hvernig þú lifðir og
hrærðist í öllu sem viðkom
BYKO og fólkinu sem vann þar.
Hjá þér jafnaðist ekkert á við
að fara vestur í Djúpadal, þar
varst þú í essinu þínu. Við í fjöl-
skyldunni höfðum stundum orð
á því að bíllinn þinn þekkti leið-
ina og ekkert annað væri hægt
að fara. Man ég þó eftir bæði
dagsferð að vetrarlagi inn í
Þórsmörk af því að ég hafði
aldrei farið þangað um vetur og
bílferð að Heklu til að reyna að
sjá eldgos. Þú varst alltaf boðinn
og búinn að keyra ef þess þurfti.
Þú varst samur við þig síðast
þegar við töluðum saman á af-
mælisdaginn þinn. Í gamansöm-
um tón lést þú í það skína að
þar sem þú og sænski konung-
urinn ættuð sama afmælisdag
hefði hann nú getað boðið
„kónginum“ frá Íslandi í afmæl-
isveisluna sína. Svo komu
hlátrasköllin og efast ég ekki
um að þú hafir verið með bros á
vör á hinum endanum.
Blessuð sé minning þín, elsku
frændi, og þakka þér fyrir allt í
gegnum árin.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(Vald. Briem)
María
Sigurðardóttir.
Með nokkrum orðum langar
okkur að minnast kærs vinar.
Við höfum báðar unnið með
Bjössa okkar til fjölda ára.
Hann hætti í BYKO vegna ald-
urs að hausti 2013 rúmlega 73
ára, en þá var hann búinn að
vinna hálfan daginn í nokkur
ár.
Elstu menn muna eftir Bjössa
á vörubílnum og fengu margir
ungir að sitja með honum í
framsætinu viðútkeyrslu í þá
daga. Hann var góður leiðbein-
andi, leiddi marga fyrstu skrefin
þeirra í BYKO. Hann var ákveð-
inn en ljúfur.
Þó Bjössi væri hættur störf-
um kom hann á hverjum degi í
Breiddina.
Hann byrjaði í kaffihorninu
með stelpunum að morgni, fékk
sér kaffi og með því. Um hádeg-
isbilið kom hann alltaf í sér-
vinnsluna, setti í kaffivélina og
sat með strákunum í matartím-
anum. Næst heilsaði hann upp á
sölumenn og skýlisstráka, síðast
kíkti hann til okkar vinkvenanna
og átti hann sinn „stól“ hjá okk-
ur.
Við minnumst hans með
þakklæti og virðingu. Við sökn-
um hans.
Samstarfsfólkið í BYKO var
honum kært, kærleikur á báða
bóga.
Við biðjum góðan Guð að
blessa minningu hans og send-
um frændfólki og vinum kær-
leikskveðjur.
Þú varst hraustur, þjáning alla
þoldir þú og barst þig vel,
vildir aldrei, aldrei falla:
Uppréttan þig nísti hel.
Þú varst sterkur, hreinn í hjarta,
hirtir ei um skrum og prjál;
aldrei náði illskan svarta
ata þína sterku sál.
(Matthías Jochumsson)
Kærleikskveðjur,
Margrét Kristín
og Guðrún Halla.
Sigurbjörn Gunnar
Haraldsson