Morgunblaðið - 16.09.2016, Blaðsíða 21

MINNINGAR 21
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 16. SEPTEMBER 2016
✝ Frímann Frí-mannsson
fæddist á heimili
foreldra sinna að
Oddeyrargötu 13 á
Akureyri 9. júní
1944. Hann lést á
hjúkrunarheimilinu
Lögmannshlíð 4.
september 2016.
Foreldrar hans
voru Frímann Guð-
mundsson, deild-
arstjóri hjá Kaup-
félagi Eyfirðinga á Akureyri, f.
24. ágúst 1917 að Gunnólfsvík í
N-Múlasýslu, d. 15. apríl 2000, og
Soffía Guðmundsdóttir hús-
móðir, f. 23. nóvember 1918 að
Syðsta Mó í Fljótum, d. 31. janúar
2011. Frímann var næstelstur í
fimm systkina hópi. Elstur er
Guðmundur f. 10. júlí 1940,
Gunnar, f. 25. janúar 1949, Grett-
ir Örn, f. 17. nóvember 1952, og
Guðrún, f. 7. maí 1956.
Þann 24. desember 1965 giftist
Frímann eftirlifandi eiginkonu
sinni Sigríði Guðrúnu Árnadótt-
ur, f. 6. febrúar 1945. Sigríður er
dóttir hjónanna Laufeyjar Huldu
Sæmundsdóttur húsmóður, f. 29.
október 1920, frá Draumbæ í
Vestmannaeyjum, d. 15. sept-
ember 2002, og Árna Hann-
Frímann bjó alla tíð á Akur-
eyri, fyrst í foreldrahúsum að
Oddeyrargötu 13 þar til fjöl-
skyldan flutti árið 1948 í Eyr-
arveg 27. Frímann og Sigríður
stofnuðu heimili að Laugagötu
1, fluttu þaðan í Langholt 28
áður en þau eignuðust íbúð að
Skarðshlíð 32e, þar sem þau
bjuggu í áratugi, en árið 2006
fluttu þau að Brekatúni 30.
Frímann hóf starfsferil sinn 16
ára gamall hjá Prentsmiðju
Odds Björnssonar, fyrsta árið
sem sendill en síðar fór hann í
iðnnám og starfaði eftir það í
áratugi sem setjari hjá fyr-
irtækinu. Dagsprent var stofn-
að á Akureyri í byrjun árs 1981
og var Frímann auglýs-
ingastjóri fyrirtækisins frá
þeim tíma og allt til ársins
1997. Frímann skipti þá um
starfsvettvang og vann síðustu
13 árin sem meðferðarfulltrúi
á meðferðarheimilinu Árbót í
Aðaldal, allt til ársins 2010.
Frímann var mikill
útivistarmaður og hafði gaman
af sveitastörfum. Stærstan
hluta ævi sinnar fór hann að
vori og hausti að Mýri og Ból-
stað í Bárðardal þar sem hann
rétti bændum hjálparhönd.
Starfaði hann með Hesta-
mannafélaginu Létti og sat í
stjórn Bridgefélags Akureyr-
ar.
Útför Frímanns fer fram frá
Akureyrarkirkju í dag, 16.
september 2016, og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
essonar sjómanns,
f. 10. desember
1921 að Hvoli í
Vestmannaeyjum,
d. 4. júní 1999.
Börn Sigríðar og
Frímanns eru: 1)
Ásdís Guðrún, f. 11.
nóvember 1964,
maður hennar er
Marc Carlsson.
Dóttir Ásdísar og
Marc er Isabelle, f.
2001, og sonur Ás-
dísar er Júlían Frímann, f. 1991.
2) Frímann, f. 14. júní 1966,
kona hans er Hugrún Ester Sig-
urðardóttir, f. 1968. Börn Frí-
manns og Esterar eru Elvar Frí-
mann, f. 1993, og Íris, f. 2000. 3)
Soffía, f. 27. júlí 1973, maður
hennar er Elías Kristjánsson, f.
1972. Börn Soffíu og Elíasar eru
Thelma Rut, f. 2003, Diljá, f.
2005, og Hrannar Hólm, f. 2005.
4) Harpa, f. 13. janúar 1976,
maður hennar er Davíð B.
Scheving, f. 1975. Börn Hörpu
og Davíðs eru Lovísa, f. 2003,
Lilja, f. 2005, og Birgir, f. 2009.
5) Hulda, f. 14. janúar 1983,
maður hennar er Sigurður Skúli
Eyjólfsson, f. 1983. Börn Huldu
og Skúla eru Manúela, f. 2008,
og Birnir, f. 2011.
Elsku pabbi, nú er komið að
kveðjustund. Að hafa átt þig að
voru mikil forréttindi, þú sýndir
okkur fjölskyldunni ávallt mikla
ást og hlýju með nærveru þinni og
hjálpsemi. Það var gaman að vera
með þér, þú varst alltaf svo já-
kvæður og bóngóður. Að vera með
þér í hestunum sem var líf þitt og
yndi kenndi manni að umgangast
dýr af virðingu, enda gastu kallað
á hestana þína með ákveðnu
blístri og þeir komu. Dálæti þitt á
sveitinni þinni, Bólstað í Bárðar-
dal, var hluti af góðri æsku, þang-
að fórum við saman, á vorin í sauð-
burð og á haustin þar sem þú fórst
í göngur og við í réttir. Þar áttir þú
einstaklega góða vini og þú sagðir
eitt sinn við mig að þig langaði
alltaf að verða bóndi ef þú hefðir
valið annað.
Ferðalög með þér voru upplif-
un, þú þekktir öll fjöll, fossa og
læki. Oftar en ekki fylgdu
skemmtilegar þjóðsögur sem
hæfðu þinni einstöku frásagnar-
list. Eitt sinn fórum við til Reykja-
víkur og þú varst búinn að fræða
okkur allan tímann og segja frá
eins og þér einum var lagið, en þá
gaf röddin sig eftir sex tíma
kennslu um land og þjóð. Oft er
við keyrðum sömu leið til baka var
okkur systkinunum hlýtt yfir og
þá var eins gott að hafa tekið vel
eftir allri fræðslunni.
Minning stelpnanna minna,
Lovísu og Lilju, er ljúf frá því þeg-
ar þið mamma komuð til Barce-
lona til okkar Davíðs. Það var
sannarlega góður tími, við löbbuð-
um um alla borg, leigðum bíl og
gistum í fallegum strandbæ. Þú
varst alltaf með myndavélina á
lofti því allt skyldi fest á filmu eins
og ávallt á ferðalögum. Í dag eru
minningarnar svo skýrar, að eiga
öll myndaalbúmin frá öllu því sem
hefur verið gert, þar er fjársjóður
minninganna geymdur.
Það var gott að hafa haft þig
sem fyrirmynd, því lífsgildin þín
voru svo ljós, náungakærleikur,
heiðarleiki, sanngirni og gleði.
Þetta mun ég halda fast í því við
vorum svo lík á margan hátt.
Síðustu daga hefur hugurinn
reikað, góðar og fallegar minnn-
ingar hafa sótt á. Sérstaklega
hvað við áttum gott samband og
væntumþykjan skilyrðislaus. Það
var alltaf þannig þótt ákveðin
kaflaskil hafi orðið þegar þú
greindist með sjúkdóminn alz-
heimer. Það er gott til þess að
hugsa hvað starfsfólkið á Melgerði
var yndislegt og hlýlegt við þig
þau tvö og hálft ár sem þú bjóst
þar.
Síðustu ár voru oft á tíðum erfið
fyrir þig en þá stóðum við nærfjöl-
skyldan, sérstaklega mamma og
Hulda, eins og klettar við bakið á
þér, elsku pabbi.
Mamma var svo góð við þig
þennan tíma, alveg ómetanlegt,
skilyrðislaus ást, enda var lífs-
hlaup ykkar sveipað fallegum blæ
sem aldrei bar skugga á. Þið gift-
ust ung að árum og áttuð fimmtíu
ára gullbrúðkaup síðustu jól.
Elsku pabbi, ég á eftir að sakna
þín sárt, en allt líf mitt er sam-
tvinnað þér sem ég mun geyma í
hjarta mínu.
Það síðasta sem þú sagðir við
mig var: „Lifðu lífinu lifandi, elsk-
an.“ Það gerðir þú svo sannarlega
alla tíð meðan heilsan leyfði og það
mun ég gera.
Ég felli tár yfir ljúfsárum minn-
ingum. Þú kvaddir þennan heim,
umvafinn fjölskyldunni þinni sem
elskaði þig og virti ofurheitt.
Þín dóttir,
Harpa.
Það er allt svo tómlegt án þín,
elsku pabbi, ég sem var vön að
hitta þig næstum daglega, fá gott
og hlýtt faðmlag og koss á kinn.
Þótt að söknuðurinn sé sár og
hjartað svíði þá verma góðar og
dýrmætar minningar hjarta mitt.
Þú varst kletturinn minn og fyr-
irmynd í einu og öllu, því betri og
heiðarlegri mann er erfitt að
finna. Í uppeldinu lagðir þú mikið
upp úr góðu veganesti sem þú
gafst mér þegar þú hjálpaðir og
leiðbeindir í námi, leik og starfi.
Við gerðum svo mikið saman enda
vorum við afar náin og fór ég allt
með þér nema í hestaferðir. Allar
haustferðirnar í berjamó, göngu-
túrarnir þar sem við spjölluðum
og nutum góðra samvista, allar
útilegurnar þar sem landið var
skoðað og þú fræddir mig um Ís-
land, ísbíltúrana, hjólaferðirnar
ritgerðasmíð fram á nótt og svo
margt fleira eru minningar sem ég
geymi.
Þú hafðir svo frábæran mann
að geyma og laðaðist fólk að þér
enda vinsæll og vinamargur, varst
hrókur alls fagnaðar, elskaðir að
fara á mannamót enda gleðimaður
fram í fingurgóma. Þú gerðir allt
sem þér þótti skemmtilegt og
naust þín alltaf á stað og stund,
elskaðir að vera með fjölskyldu og
vinum og úti í náttúrunni og oftar
en ekki á hesti.
Það átti enginn von á því, að
maður eins og þú myndi greinast
með ólæknandi sjúkdóm. Þú lifðir
svo heilbrigðu lífi, varst alltaf í
toppformi, reglumaður mikill og
hugsaðir vel um þig. En Alzheim-
er-sjúkdómurinn spyr ekki að
neinu og er óvæginn. Þegar þú
greindist ákvað ég að vera klett-
urinn þinn því þú varst minn. Við
gengum saman þennan hlykkjótta
veg sem kenndi mér svo ótrúlega
margt bæði í sorg og gleði. Það
var virðingarvert að fylgjast með
þér í baráttunni, það skein svo
skýrt í gegn hversu mikið þetta
tók á þig, elsku pabbi. Við fjöl-
skyldan ákváðum að vera sterk
saman, vera alltaf til staðar fyrir
þig. Við brosum í gegnum tárin af
söknuði yfir að hafa misst þig fyrir
nokkru síðan, og sakna ég þess
sem var og syrgi það sem verður
ekki.
Ég mun halda áfram að halda
fallegum og góðum minningum
um þig að börnunum mínum, Ma-
núelu og Birni, sem elskuðu afa
sinn skilyrðislaust. Sú ást var
gagnkvæm og ljómaðir þú og
glampi kom í augun þegar þú sást
þau systkini koma hlaupandi upp í
fangið á þér. Þeim fannst þú besti
afi í heimi.
Minningin þín lifir í hjörtum
okkar, litlu fjölskyldunnar, og við
munum passa mömmu.
Ástarkveðja,
Hulda og fjölskylda.
Hugur minn er dapur og sorgin
er þung er ég rita þessar línur um
elsku pabba sem hefur nú kvatt
þennan heim. En ljósið birtist í öll-
um fallegu minningunum sem við
áttum saman, „skoðaðu aftur huga
þinn og þú munt sjá að þú grætur
vegna þess sem var gleði þín“ (Ka-
hlil).
Væntumþykja og virðing var
gagnkvæm í okkar samskiptum
alla tíð en við vorum alltaf mjög
náin og áttum margar góðar
stundir saman, sérstaklega í
hestamennskunni og hestaferðun-
um, sem voru ófáar. Fallegar
minningar lifa ævina á enda.
Segja má að lífsljósið sé slokkn-
að en mun áfram lifa í hjörtum
þess sem elskuðu hann. Lífsgleð-
in, núvitundin og elskan voru hans
aðalsmerki og mun ég reyna að
hafa það sjálf áfram að leiðarljósi.
Í Hávamálum segir:
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum)
En eins og við vitum er allt
dauðlegt en þó er eitt sem lifir
manninn og það er orðstírinn og
hann er eilífur. Menn ættu því að
haga lífi sínu þannig að eftir þeim
verði munað á lofsamlegan hátt og
að líf þeirra sé til eftirbreytni.
Þannig get ég fullvissað að munað
verði eftir pabba,sem var allt í
senn góður eiginmaður, faðir, afi,
bróðir og vinur.
Síðustu ár hafa verið langt og
strangt ferðalag á svo margan
hátt. Sjúkdómurinn Alzheimer
hafði að lokum betur en við fjöl-
skyldan stóðum saman og gerðum
allt sem í valdi okkar stóð til að
styðja pabba og reyna að láta hon-
um líða eins vel og kostur var.
Hann bjó á hjúkrunarheimilinu
Lögmannshlíð frá mars 2014, á
Melgerði, en þar hefur yndislegt
starfsfólk hugsað um hann af
stakri alúð að virðingarvert er.
Mamma stóð ávallt eins og klettur
við hlið pabba og var aðdáunar-
vert að fylgjast með ást þeirra og
hlýju allt til loka. Hulda systir á
þakkir skilið fyrir að hafa hugsað
um pabba á einstakan hátt sem fá-
ir hefðu getað áorkað.
Elsku pabbi minn, nú er komið
að leiðarlokum, þrek þitt var
brostið en nú veit ég að þú brosir
og þér líður vel í þínum hinsta
draumi.
Þín elskandi dóttir,
Soffía.
Frímann
Frímannsson
 Fleiri minningargreinar
um Frímann Frímanns-
son bíða birtingar og munu
birtast í blaðinu næstu daga.
✝ Björn Björns-son fæddist á
Siglufirði 9. ágúst
1930. Hann lést á
hjúkrunarheim-
ilinu Hamri 5. sept-
ember 2016.
Foreldrar hans
voru Björn Zoph-
onías Sigurðsson, f.
í Vík í Héðinsfirði
14. nóvember 1892,
d. 30. ágúst 1974,
og Eiríksína Kristbjörg Ás-
grímsdóttir, f. í Hólakoti í
Fljótum 11. apríl 1897, d. 18.
september 1960. Systkini
Björns voru Sigurður, f. 1917,
d. 1944, Ásbjörg, f. 1919, d.
1972, Halldóra Guðrún, f. 1921,
d. 2009, Sveinn Pétur, f. 1924,
d. 1998, Ásgrímur Guðmundur,
f. 1927, d. 1999, Þorsteinn
Helgi, f. 1929, d. 2000, María
Stefanía, f. 1931, d. 2010,
Svava Kristín, f. 1932, d. 2008
og Sigríður Bjarney, f. 1934.
björg, f. 25. desember 1988,
tónskáld, sambýlismaður Dav-
íð Snær Sveinsson; c) Bjarki
Snær, f. 14. apríl 1995, hag-
fræðinemi. 2. Katrín, sölu-
stjóri, f. 17. maí 1966, maki
Gunnlaugur Friðrik Kristjáns-
son, f. 22. ágúst 1965. Börn
þeirra eru: a) Anna Bryndís,
verkfræðingur, f. 8. september
1987, sambýlismaður Magnús
Helgason; b) Kristján Friðrik,
f. 12. apríl 1991, verkamaður,
sambýliskona Ásta María Jóns-
dóttir. Hún á eitt barn, Arnar
Elí; c) Birna Hrönn, f. 20. júní
1996, félagsliði.
Björn stundaði sjómennsku
frá Siglufirði frá ungings-
árum, tók próf frá Stýri-
mannaskólanum og stundaði
siglingar á fraktskipum til
1967. Hann starfaði við neta-
gerð, sprengingar og ýmis
önnur störf í landi þar til hann
gerðist verslunarstjóri í MR-
búðinni 1976 og starfaði þar til
starfsloka árið 2003.
Útför Björns verður gerð
frá Grafarvogskirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 15.
Hinn 25. októ-
ber 1960 kvæntist
Björn Önnu Guð-
mundsdóttur, f.
16. febrúar 1928.
Hún lést 26. ágúst
2006. Foreldrar
hennar voru Guð-
mundur Guð-
mundsson, bakari
á Ísafirði og síðar
í Reykjavík, f. 6.
maí 1880, d. 13.
febrúar 1932, og Nikólína
Henrietta Katrín Þorláks-
dóttir, húsfreyja, f. 9. júní
1884, d. 14. nóvember 1959.
Björn og Anna eignuðust
tvær dætur. 1. Hrönn, félags-
ráðgjafi, f. 24. júlí 1963, maki
Jón Pálsson verkfræðingur, f.
9. ágúst 1963. Börn þeirra eru:
a) Björn Steinar, f. 2. janúar
1985, verkfræðingur, sam-
býliskona Íris Ósk Laxdal og
eiga þau tvö börn, Viktor
Núma og Sölku Líf; b) Ás-
Nú er hinn aldni sjómaður
lagður af stað í sína síðustu sigl-
ingu. Allar góðu minningarnar
um Björn tengdapabba streyma
um hugann á þessum tímamót-
um. Ég minnist þess að hafa sem
ungur maður setið á síðkvöldum
og hlustað á sögur og minninga-
brot frá æskuárum hans á Siglu-
firði og í Héðinsfirði. Sagt frá
ýmsum skemmtilegum karakter-
um, sem ég átti sumum eftir að
kynnast síðar. Rifjaðar upp
æskuminningar úr Héðinsfirði
sem ég síðar átti eftir að taka þátt
í að endurupplifa í ævin-
týraferðum á þessa framandi
slóð.
Björn var höfðingi heim að
sækja, bæði í anda og efni. Mér er
það ljúft að minnast Björns og
Önnu saman, nú þegar þau sam-
einast á ný eftir tíu ára fjarveru
hennar. Þegar ég sem unglingur
fyrst vandi komur mínar á heimili
þeirra í vinahópnum með Hrönn,
var þar ávallt skjól og samvera í
boði, og rausnarlega veitt af kök-
um og krásum. Heimilið var fal-
legt og snyrtilegt og bar vott um
að þar byggju samrýnd hjón og
að fjölskyldulífið var þeim dýr-
mætast.
Það var lán mitt að Hrönn
valdi mig og eftir smá fortölur var
ég tekinn inn í fjölskylduna. Ég
hefði ekki getað hugsað mér betri
tengdaforeldra eða afa og ömmu
barnanna okkar. Það var sama
hvort um væri að ræða hversdag-
lega hluti eins og hádegisstund í
miðri vinnuviku, á stórhátíðum í
faðmi fjölskyldunnar eða á ferða-
lögum innanlands eða erlendis.
Þau höfðu einstakt lag á að gæða
þessar stundir gleði og góðum til-
finningum, mannvirðingu og
kærleika og aldrei gætti streitu
eða átaka í návist við þau.
Okkar litla stórfjölskylda átti
ófáar kvöldmáltíðir saman í Álfta-
mýrinni þar sem börnunum þótti
alltaf jafnspennandi að hlaupa
niður í kjallara og sækja ís í fryst-
inn, sem borðaður var með góðri
lyst með ískexi og blönduðum
ávöxtum úr dós á meðan afi eða
amma sögðu þeim einhverjar
skemmtilegar sögur.
Það var Birni mikill harmur að
missa Önnu sína og er óhætt að
segja að lífsneisti hans hafi dofn-
að nokkuð eftir það. Hann átti þó
sínar ljúfu stundir áfram með
fjölskyldum dætra sinna og þótti
ávallt mikið til þess koma að geta
glatt barnabörnin og langafa-
börnin með gjöfum eða einhverj-
um aurum þegar honum gafst
færi á að eiga með þeim samveru-
stundir.
Ég veit að Björn fer sáttur eft-
ir langa og góða ævi, stoltur af
lífsverki sínu og arfi. Ég veit að
afkomendur hans kveðja hann
með söknuði og djúpri virðingu
og vel nestuð af þeim lífsgildum,
sem hann og Anna gáfu þeim.
Blessuð sé minning þeirra
beggja.
Jón Pálsson.
Heimsins besti vinur og afi.
Samband okkar var náið og
sterkt og er ég afar þakklát fyrir
það. Stundirnar sem við áttum
saman eru ógleymanlegar. Þú
kenndir mér svo ótal margt sem
ég mun taka með mér í gegnum
lífið, það sem er mér efst í huga er
þegar við sátum saman að spjalla
og þú bentir mér á það að maður
mætir mismunandi fólki sem
maður kann misvel við. Svo bætt-
ir þú við: „En þó er allt í lagi að
vera kurteis, Birna Hrönn.“
Þetta mun fylgja mér, afi minn.
Að halda í hönd þína þegar þú
tókst síðasta andardráttinn er
ómetanleg minning fyrir mig og
mun fylgja mér um ókomna tíð.
Í hvert sinn sem pönnukökurn-
ar hennar Siggu systur eru í boði
og uppáhaldskakan okkar sem
Hrönn gerir skal ég borða auka-
lega fyrir þig.
Ég elska þig.
Þín
Birna Hrönn.
Elsku besti afi okkar, það er
með miklum söknuði í hjarta sem
við kveðjum þig en um leið með
gríðarlegu þakklæti fyrir allar
yndislegu stundirnar sem við
fengum að njóta með þér.
Við minnumst góðra stunda í
Álftamýrinni með ykkur ömmu,
þið stjönuðuð við okkur systkinin
á alla mögulega vegu. Hafra-
grauturinn var tilbúinn þegar við
vöknuðum og ef okkur langaði
frekar í karamelluþykkmjólk þá
var skokkað eftir henni. Við feng-
um að eyða heilu helgunum með
ykkur og aldrei leiddist okkur. Ef
eitthvað var þá vorum við kannski
ofdekruð.
Aspassúpan hans afa sveik
engan og höfum við öll lagt mikið
á okkur við að reyna að ná fram
rétta bragðinu. Sérrílögg í sósuna
er eitthvað sem minnir óneitan-
lega á hann og síðustu ár var
hann duglegur við að smakka og
dæma okkar sósu- og súpugerð.
Afi sýndi áhugamálum okkar
systkinanna mikinn áhuga og
lagði mikið á sig til að fara á
handboltaleiki eða tónleika. Hann
og við höfðum gaman af því að
ræða hvort tveggja og var hann
ávallt með á nótunum. Afi var
mikill smekkmaður, litaglaður og
vildi hafa allt í stíl. Hann var ekki
í vandræðum með að velja gjafir
handa okkur barnabörnunum
jafnvel þótt hann væri einn síns
liðs.
Afa fannst mikilvægt að miðla
lífsgildum til okkar og ekki síst að
vera vinur. Undir lokin voru
bestu stundirnar ein með afa á
kaffihúsi eða yfir súpu í hádeginu.
Elsku afi, við minnumst þín
með hlýju og söknuði í hjarta og
það sem þú hefur kennt okkur
mun fylgja okkur um ókomna tíð.
Hvíldu í friði með Önnu þinni.
Björn Steinar, Ásbjörg og
Bjarki Snær Jónsbörn.
Við duttum aldeilis í lukkupott-
inn að eiga þig sem afa. Saman
sköpuðum við óteljandi minning-
ar sem munu fylgja okkur um
ókomin ár, hver annarri dýrmæt-
ari. Það er óskaplega erfitt að
kveðja en minningin um þig mun
fylgja okkur það sem eftir er.
Sjáumst seinna, elsku afi.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka
hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, sem fengu að
kynnast þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Anna Bryndís og
Kristján Friðrik.
Björn Björnsson