Fréttatíminn - 07.10.2016, Síða 12

dvöl til styttri eða lengri tíma en fyr-
ir aðra var heimilið þeirra endastöð.
Sú sem lengst bjó á Blesastöðum, lést
104 ára í vor, en hún hafði þá dvalið
á heimilinu í 13 ár.
Heitasta ósk Ingibjargar var að
sveitarfélagið tæki við rekstrinum
en það varð ekki.
„Um árabil hefur verið leitað til
sveitarfélagsins varðandi aðkomu að
rekstrinum en almennt áhugaleysi
gagnvart því hefur verið í gegnum
tíðina,“ segir Hildur. „Heppilegt væri
ef sveitarfélagið eða læknishéraðið
hefðu viljað koma að rekstrinum, þó
ekki væri nema næstu ár þar sem
nýtt hjúkrunarheimili á Selfossi á
að taka til starfa árið 2019. Ánægð-
ir vistmenn úr hreppunum sem hér
dvöldu hefðu getað fært sig á Selfoss
í stað þess að fara lengri vegalengd-
ir.“
Rekstrarumhverfið þungt
„Það var ekki létt ákvörðun að loka
heimilinu en rekstrarumhverfið var
þungt og erfitt að fá starfsfólk,“ segir
Hildur. „Fólk fer veikara að heiman
en áður og við höfum bara 5 hjúkr-
unarrými af 11 plássum alls. Síðast-
liðin ár höfum við ekki náð að nýta
nema 4 af 6 plássum í dvalarrými.
Ég bý í næsta húsi við heimilið og
hef því verið í aðstöðu til að hlaupa
yfir, eins og sagt er, þegar eitthvað
hefur komið upp á. Nálægðin get-
ur verið kostur en hefur það líka í
för með sér að vaktirnar renna oft
saman í eitt og ég hef verið vakin og
sofin yfir starfinu hér síðustu 25 ár.
En ég er afar þakklát því góða starfs-
fólki sem hér hefur verið gegnum
árin, og læknunum í Laugarási sem
hafa reynst heimilinu ómetanlegir.
Þetta var sárt
Hildur segir óráðið hvað tekur við.
„Kannski verður hér gistiheimili
þar sem þessi rúmlega 30 ára saga
dvalarheimilisins verður sýnileg
gestum í máli og myndum. Það hef-
ur mikið vatn runnið til sjávar varð-
andi aðbúnað og reglugerð í öldr-
unarmálum á Íslandi síðan mamma
stofnaði heimilið. Stærri stofnanir
hafa nú leyst lítil heimili af hólmi í
auknum mæli. En ég er sannfærð
um að lítil heimilisleg elliheimili,
nærri heimahögum fólks, eiga full-
an rétt á sér.“
Hún dregur enga dul á að það var
erfitt að hætta. „Þetta var ekki gott
fyrir neinn, hvorki mig né þá sem
þurfa að flytja,“ segir Hildur. „Þetta
var sárt en fólkið tók þessu af æðru-
leysi. „Ég er núna fyrst að átta mig
á því að þetta sé búið. Það er skrítið
að ganga hér um heimilið, sem er
enn fullbúið húsgögnum, þegar allir
eru farnir.“
12 | FRÉTTATÍMINN | Föstudagur 7. október 2016
Elliheimili lokar
– verður kannski
gistiheimili
„Árið 1983 flutti mamma
inn á elliheimilið með
gamalli þroskaheftri
konu sem hafði verið
búsett hjá henni á Blesa-
stöðum, meðan hún var
með búskap. Mamma
var 65 ára. Hún fékk
formlegt rekstrarleyfi
skömmu síðar og smám
saman fylltist elliheimilið
af gömlu fólki.“
Dvalarheimilið á Blesastöðum
á sér staka sögu því móðir Hild-
ar, Ingibjörg Sæunn Jóhannsdótt-
ir, röggsöm og áræðin bóndakona
úr sveitinni og fyrrum ljósmóðir í
héraðinu, lét byggja það árið 1983
þegar hún brá búi. Fé til byggingar-
innar fékk hún með því að selja hluta
úr jörðinni en tiltækið vakti mikla
athygli á sínum tíma.
Fé til byggingarinnar fékk Ingi-
björg með því að selja stærsta hluta
jarðarinnar. „Mamma var frum-
kvöðull og áræðin en þetta var
mikið hugsjónastarf,“ segir Hildur
Hermannsdóttir, yngsta dóttir Ingi-
bjargar, sem kom inn í reksturinn
með móður sinni árið 1991 og hefur
starfað þar óslitið þar til heimilinu
var lokað þann fyrsta október.
„Það fannst öllum óskapleg fjar-
stæða til að byrja með, að einstæð
65 ára kona færi að reka elliheimili
á bújörð uppi í sveit, en annað kom
á daginn. Árið 1983 flutti mamma
inn á elliheimilið með gamalli
þroskaheftri konu sem hafði ver-
ið búsett hjá henni á Blesastöðum,
meðan hún var með búskap. Hún
fékk svo formlegt rekstrarleyfi
skömmu síðar og smám saman fyllt-
ist heimilið af gömlu fólki.“
Rekstur elliheimilis átti því vel
við Ingibjörgu sem hafði mikinn
stuðning af fjölskyldu sinni og sam-
félaginu í kring. Hún lést á heimilinu
árið 2007, þá 89 ára gömul. Á þeim
þrjátíu og þremur árum sem liðin
eru hafa á þriðja hundrað einstak-
lingar átt heimili að Blesastöðum.
Margir komu þar við og áttu hvíldar-
„Það opnast einar dyr
þegar aðrar lokast,“ segir
Hildur Hermannsdóttir en
hún og fjölskylda hennar
hafa rekið dvalarheimilið á
Blesastöðum á Skeiðum í 30
ár. Því var lokað þann fyrsta
október og íbúarnir fluttir á
aðra staði. Elliheimilið var
stofnað af móður Hildar,
röggsamri, duglegri bónda-
konu sem hafði unga dreymt
um að verða hjúkrunarkona,
en þurft að gefa þann draum
upp á bátinn. Óráðið er hvað
tekur við en til greina kemur
að reka gistiheimili í húsinu.
Erfitt er að fá starfsfólk í
umönnunarstörf þar sem
eftirspurnin í ferðaþjónustu
er mikil og það gerir rekstur
slíkra heimila erfiðari.
Þóra Kristín Ásgeirsdóttir
tka@frettatiminn.is
Hildur Hermannsdóttir segist sann-
færð um að lítil heimilisleg elliheimili
eigi fullan rétt á sér. Myndir | Rut
Ég vonaði fram á síðustu stundu
„Maður bara trúði því ekki að þetta færi svona,“ segir
Sigrún Guðmundsdóttir, starfskona á heimilinu á Blesa-
stöðum. Hún hafði unnið þar í átján ár þegar heimilinu
var lokað fyrsta október. „Ég er varla búin að átta mig
á þessu ennþá,“ segir Sigrún: „Ég vonaði fram á síðustu
stundu að það myndi gerast eitthvað gott.“
Hún segir að Blesastaðir hafi verið heimili fyrir gamla
fólkið, þar sem það gat fengið að taka þátt í daglegum
störfum, svo sem elda mat, þvo þvott, hengja út á snúru
og kaupa inn. „Þetta var engin stofnun og hér borð-
aði fólk ekki mat úr bökkum, annars staðar frá. Hér var
hollur og góður heimilismatur á boðstólum.“
Hún segir að gamla fólkið, sem þurfti að flytja, hafi
ekki kvartað eða vorkennt sér. „Þetta gamla fólk talar
nú ekki af sér, en því leið ákaflega vel hérna og það
trúði því enginn fyrr en í fulla hnefana að þetta væri að
gerast. Svo var líka fólk sem var dálítið týnt í höfðinu og
áttaði sig ekki nema óljóst á breytingunni.“
Sigrún ætlar að leita sér að annarri vinnu, en hún er 66 ára. „Ég á góða möguleika á því að vinna þar til ég fer á eft-
irlaunaaldur og lengur ef ég vil. Ferðamannastraumurinn gerir það að verkum að það fæst varla fólk til að vinna við
umönnun en það var nú eitt af því sem gerði reksturinn á Blesastöðum svona erfiðan undir það síðasta.“
Sigrún Guðmundsdóttir segist varla búin að átta sig enn á
lokuninni en hún vann á elliheimilinu í átján ár.
„Hún gerir sér ekki lengur grein
fyrir því hvar hún er,“ segir Birgir
Hartmannsson, eiginmaður Láru
Bjarnadóttur, sem var síðust til að
yfirgefa heimilið.
Varð ekki vör
við flutningana
„Það var ákaf-
lega gott fyrir
hana að koma
hingað á sínum
tíma,“ segir Birgir
Hartmannsson,
eiginmaður Láru
Bjarnadóttur, sem
er 74 ára og hefur búið á Blesa-
stöðum undanfarin ár.
Lára er með alsheimer og hefur
því lítið orðið vör við flutning-
ana. „Hér var ákaflega notalegt
og heimilislegt en hún gerir sér
ekki lengur grein fyrir hvar hún
er,“ segir Birgir. „Stundum þekkir
hún mig – stundum þekkir hún
mig ekki,“ segir Birgir sem hefur
leikið á harmónikku fyrir heimilis-
fólkið einu sinni í viku. „Það hafa
myndast mikil vinatengsl hérna
við staðinn.“
Perla í eymdinni
Morgunfundur 12. október
Jóhann Thoroddsen sálfræðingur og sendifulltrúi
Rauða krossins hefur í tvígang farið til Afganistan
í tengslum við verkefni Alþjóða Rauða krossins í
sálrænum stuðningi við hreyfihamlaða einstaklinga
á endurhæfinga- og stoðtækjamiðstöðvum í Kabúl.
Jóhann mun segja frá verkefninu, miðvikudaginn
12. október, í húsi Rauða krossins, Efstaleiti 9.
Fyrirlesturinn hefst kl. 8.30.
H
V
ÍT
A
H
Ú
S
IÐ
/
S
ÍA
–
1
6–
28
88
Allir velkomnir
Skráning á raudikrossinn.is