Femina - 01.08.1946, Blaðsíða 2

Cg get aldrei sagt aei!
Það sér fólk á mér, þó að það sé langt
burtu. Ég er svo uppveðruð, glaðlynd
og vingjarnleg. Ég lofa öllu. Ég segi
alltaf já, þegar mér er boðið eitthvað
út, ég hleyp hingað og Jrangað fyrir
hvern, sem lætur svo lítið að biðja
mig um það. Og allt ókeypis. Ég passa
börn, hunda og ketti. Já, ég gái jafn-
vel að því fyrir kunningja mína, hvort
ekki séu rottur í geymslunum Jreirra,
Jió að ég hati rottur. Mér hefur aldrei
tekist að segja nei eða láta sem ég
heyri ekki, hvað væri verið að biðja
mig um.
í stuttu máli: Ég get ekki sagt nei!
Ég teymi andstyggilega, litla liund-
inn hennar Guðmundu afturábak og
áfram úti. Ég get ekki þolað hunda
og hef engan tíma til þess að vera
að tosa Jreim um Leynimelinn. — Og
ég læt síðustu aurana úr töskunni
minni, þegar ég er beðin að sækja
skóna hans Sveins til skósmiðsins.
Auðvitað er „gleymt“ að láta mig hafa
fyrir viðgerðinni. Og ég er á þönum
fyrir tólf hjón í einu að reyna að út-
vega þeim íbúðir. Klukkan eitt er ég
að skoða eina sem kostar 110 þúsund,
liún er inni í Kleppsholti, klukkan
hálf-tvö er ég vestur á Nesi að líta á
aðra sem kostar 140 þúsund. Og bíll-
inn bíður upp á minn kostnað!
Ég er kölluð „engill“. Spyrjið bai'a
,,vini“ mína. Þeir segja: Biðjið hana
Betu. Hún er engill!
Ójú, ég er nefnilega engill við alla
nema sjálfan mig, manninn minn og
beztu vini mína. Ég hef tíma til alis
nema þess sem mig langar mest til.
Það tekur nefnilega tímann sinn að
vera ósjálfstæður aumingi og geta ekki
sagt nei. Það tekur allan manns tíma.
En fyrir þá tímavinnu fær maður ekk-
ert kaup. Og hún leiðir líka margt
misjafnt af sér.
Tökum nú sem dæmi hið svokall-
aða einkalíf mitt. Ég er orðinn út-
slitin af öllum Jreim boðum, sem ég
l'er í, þó að ég vilji Jrað ekki. Og íbúðin
mín er tlltaf full af fólki, sem Jrar hef-
ur ekkert erindi, heimilislausu fólki,
iötu fólki, órólegu fólki, fólki með
heimþrá, — og af staurblönkum kunn-
ingjum. Og svo er komið á mig kött-
um._ Hjá mér er líka nokkurs konar
lánsstofnun, og ég útvega aðgöngu-
miða að öllu mögulegu. Já, það er
hægt að segja, að Jrað sé banki hérna
hjá mér. En Jrar eru peningarnir bara
gefnir, ekki lánaðir, eins og í Búnað-
arbankanum. Ekki skil ég, að þeir gæfu
manni peninga í bönkunum, þó að
maður bæði um það. En hvað geri ég!
Allar bækurnar mínar, sem mér
Jrykir vænst um, eru löngu horfnar úr'
skápnum fína, Jiessum senr er smíðað-
ur í Háskólabókasafninu í Oxford.
Gunnar skuldar mér 67.70 fyrir far-
miða norður í land. Og ég hjálpaði
Stínu konunni hans til að gera svefn-
herbergið Jreirra upp, og síðan héfur
Gunnar ekki talað við mig. Ég pass-
aði barnið hennar Þóru, og einmitt
sama daginn þurfti það að fá kvef.
Hverjum var kennt um það? Auðvit-
að mér. Hvílíkir skrækir og skammir.
En ég sagði ekki nei. Allt nema
Jiað!
Og svo samkvæmislífið.
Áður en ég veit af er ég komin með
einhverri vinkonunni inn á basar, þar
sem eitthvert rusl er selt fyrir stórfé.
Og ég hata hasara! Svo biðja kunn-
ingjarnir mig um að auglýsa fyrir sig
í Morgunblaðinu, og það eina, sem ég
hata meira en basara, er að hringja
auglýsingar í síma. Það er alltaf á tali,
og svo er auglýsingin öll vitlaus, Jieg-
ar hún kemur!
Öll íbúðin er full af blöðum, sem
við höfum engan tíma til að lesa. Og
við hefðum ekki tírna til þess, þó okk-
ur langaði ákajlega mikið til að lesa
þau. Og skáparnir í eldliúsinu eru
fullir af alls konar skrani, sem ég hef
látið plata inn á mig hingað og þang-
að og ég hef ekki nokkurn skapaðan
hlut með að gera. Æ, já, og svo öll
skjölin, sem maður er beðinn að
skrifa upp á. Við skulum ekki hafa
hátt um Jrað, Jiegar laglega ljóshærða
stúlkan kom og bað mig að skrifa á
lista, og svo vissi ég ekki fyrri til en
ég var rukkuð um árgjald í kommún-
istaflokkinn....
Ég hef eytt meirihluta æfi minnar
í að gera hluti, sem ég hef andstyggð
á, aðeins vegna þess að ég þori ekki
að segja nei! Ég geri ekki annað en að
vera sjálfboðaliði og framkvæma verk.
sem ég fyrirlít.
Og svo var ég lirædd úrn, að vinir
mínir myndu reiðast, ef ég segði nei.
Ef ég neitaði að passa kettina þeirra,
meðan þeir eru að skemmta sér á Borg-
inni eða Sjálfstæðishúsinu, þá geta þeir
ekki kallað mig „elsku“ og „engil“.
Og hvers vegna eiginlega? hvers
vegnaff? Líklega vegna þess að mér
fannst endilega einhver Jrurfa að
hrósa mér, hæla mér fyrir eitthvað,
mér fannst áríðandi að um mig væri
talað vegna einhvers.
En nú er ég loksins búin að finna
ráð við þessu öllu saman.
Ég er nefnilega búin að uppgötva
það, að það getur alls ekki gengið, að
taka tillit til kenja allra þeirra, sem
þekkja mig. Suma er hægt að gera
ánægða fyrirhafnarlítið, aðra aldrei.
Og nú, seint og síðarmeir, hef ég kom-
izt að því, að það eru þeir, sem geta
komið út úr sér st-uttaralegu og af-
gerandi neii, þegar það á við, það eru
þeir, sem öðlast alla virðinguna hér
í heiminum. Máske eignast maður
ekki eins marga „vini“, en aftur á
móti hefur maður meiri áhrif á með-
bræður sína og systur.
Og til þess að halda mér við ásetn-
ing minn, hef ég samið sjálfri mér
fimm reglur og biðst þess hér með að
fá að birta þær þjáningarbræðrum
mínum og systrum!
1. Þegar ég fer á fætur á morgn-
ana, á ég að segja: Nei, nei, nei, nei,
nei, nei, nei, svo að ég venjist við að
nota þetta ágæta orð.
2. ) Ég á að liætta að reyna að
brosa og streitast við að líta út eins
og sé í sjöunda himni, Jregar einhver
biður mig um að gera eitthvað, sem
mig langar ekki nokkurn skapaðan
hlut til að annast fyrir hann.
3. ) Ég á alveg að leggjá niður að
segja: „já, sjálfsagt!“
4. ) Ég á að hætta að láta lesa á mig
eins og bók.
5. ) Ég má alclrei l'ramar geta sagt:
„Ég skil ekki, hvers vegna ég gerði
þetta“. — - St. F.
ÉG GAT ALDREI SAGT NEI!
2
FEMINA