Femina - 01.08.1946, Blaðsíða 12

4
Kathleen Norris
.jAð mérV' át hún eftir með rödd, sem jafnvel hér,
hljómaði skært.
„Ég vissi ekki —", svaraði Kent brosandi.
„Vilduð þér hitta senora Espinosa?" spurði hún.
„É'g var bara að skoða mig um“, svaraði Kent.
„Dveljið þér á Saint Stephen-gisdhúsinu í Solito?"
spurði stúlkan ofurlítið vingjarnlega.
Kent kinkaði kolli; hann var hálfvaltur á fótunum og
reyndi að fá þeim betri festu á steinunum, sem hann stóð
á. Honum fannst hávaðinn og öldusogið rugla sig svo,
að honum lá við svima. Máfar svifu gargandi rétt við höf-
uðið á honum, gráir klettar, grátt haf á sífelldri hreyfingu
og dökk ský, sem komu þjótandi inn yfir landið, allt
vakti þetta undarlegan ugg hjá honum.
„Hérnal" sagði stúlkan allt f einu og rétti honum hönd-
ina. Hún hafði virt fyrir sér vandræðasvipinn á andliti
hans með kænum augum, og Kent greip höndina og fannst
hann alveg öruggur nú. „Komið upp þessa leið og ég veit
þér verðið hissal" kallaði hún glaðlega.
Hann hélt stöðugt í hönd hennar og staulaðist á eftir
henni hundrað metra hættulega leið. Þegar þau voru kom-
in hálfa leið upp klettabeltið, hvarf hún honum næstum
og Kent, sem kom másandi á eftir, sá allt í einu að þau
voru komin í lítinn helli með þaki, rétt nógu stóran til
þess þau gætu setið hlið við hlið.
En hve dásamlega öruggt og friðsælt var ekki hér! Há-
vaðinn í briminu og máfunum heyrðist aðeins óljóst og
gnauðið í vindinum alls ekki.
Þögnin og kyrrðin næstum rugluðu Kent. Stúlkan