Femina - 01.08.1946, Blaðsíða 13

Juanita 5
hló glaðlega og opinskátt að ánægju hans með um-
skiptin.
„Getið þér trúað því?“ sagði hann kátur. „Þetta er þó
sannarlega eitthvað annað en hitt!“ Og hann benti niður
á sjóinn, fljúgandi froðuslettur og svífandi máfana. Hann
tók upp handfylli af sandi. Flóðið nær stundum alla leið
hingað upp?" spurði hann undrandi.
O, hærra en þetta! Haustflóðin — í dag er stórstrevmi!"
sagði stúlkan brosandi.
„Það er að falla að núna. Sjórinn mun koma hingað
upp í hellinn í kvöld", spáði hún rólega, „um háflóðið
— um klukkan tíu!“
Hún hafði tekið ofan hattinn, og Kent fannst hann
aldrei hafa séð neitt, sem jafnaðist á við bjart hár hennar,
þar sem það lék frjálst um höfuð hennar í Kyrrahafs-
vindunum.
Hörund hennar var einnig bjart, en brúnirnar voru
dökkar og svo þungar að það gaf henni sérkennilegan
svip, eins og áhugasömu barni. Augu hennar voru fagur-
blá og munnurinn breiður með hvítum tönnum. Munn-
ur enskrar konu, hugsaði Kent, og opinskátt enskt bros.
Andlitið var norrænt, nema þessar dökku, þungu brúnir
virtust ekki eiga þar heima. Hún var ennþá ekki þroskuð
í fegurð sinni, en eftir nokkur ár mundi hún verða fram-
úrskarandi.
„Þessar klappir hérna eru fullar af hellum", sagði hún.
„Hérna suðurfrá, skal ég segja yður, er einn reglulegur
hellir, með eldstæði og hengirúmi — ég hef leikið mér
þar síðan ég man eftir mér!“