Femina - 01.08.1946, Blaðsíða 10

2
Kathleen Norris
Kent Ferguson, sem nú sá þessa strönd í fyrsta sinn,
varð heillaður. Það var eitthvað hreint og ósnortið við
hana sem verkaði jafn notalega á sálina og heitt saltlofdð
á hörundið.
Að baki honum lá Espinosa landareignin umvafin frið-
sæld og kyrrð, ein af hinum gömlu, látlausu minjum róm-
antískrar fortíðar, frá þeim tímum er spönsk hjarðsetur
lágu á víð og dreif um hina þurru, sólfögru Kaliforníu,
en ekki þéttar en svo, að stórbændur á fráum gæðingum
voru dagleið frá næsta nágranna.
Einu sinni átti Espinosafólkið alla sveitina, nú var sú
dýrðin af, og aðeins nokkur hundruð ekrur eftir, og nokk-
ur hundruð rauðir nautgripir. Camino real, konunglegi
þjóðvegurinn, var nú aðeins ríkisvegur til gömlu, sögu-
frægu trúboðakirkjunnar. Áður en gullið kom til sögunn-
ar var Espinosa orðlögð fyrir gestrisni, og brúðkaupsveizla
senor Pablo Morones frá Kastilíu og Maríu Espinosa,
árið 1800, stóð í sjö daga með dansi, og gleðskap og nauta-
ati og þangað var boðið helztu fjölskyldum úr öllu rík-
inu.
Það var aðeins fimm mílur í burtu, en þó virtist Espi-
nosa hjarðsetrið, fannst Kent, eins eyðilegt og einmana
og það væri Þyrnirósa, sem svaf í heila öld.
Kent hafði ekki séð senora Espinosa, því hann hafði
farið fremur varlega í því að skoða sig um á staðnum,
og þjónustufólkið, sem sá hann heiman frá setrinu, leit
á hann með undrunarsvip; það var bersýnilega ekki vant
að sjá ókunnuga á þessum slóðum.
„Gamla konan hlýtur að skemmta sér bærilega hér, al-