Femina - 01.08.1946, Blaðsíða 7

man alls ekki, hvar það var, svaraði
ungfrú Trent og stundi við.
— Gæti það hafa verið hér í bæn-
um? Eða þá í Bou.rnemouth í fyrra-
sumar?
— Eg hefi ekki hugmynd um það,
María. Þó held ég, að hann hafi aldrei
komið hingað áður, og auk þess —
auk þess er hann ekki vel klæddur.
Annars er þetta geðugur maður, þó
að hann sé bæði smávaxinn og veiklu-
legur.
— Já, svaraði ungfrú Seton og gaf
grænleitu andliti mannsins hornauga,
hann er fjarska veiklulegur. Ég hélt
í fyrstu, að hann væri drukkinn, en
nú hel ég, að hann hljóti að hafa feng-
ið einhvers konar taugaáfall. Konan
hans er ef til vill nýlátin. Ég ætti
kannske-----.
— Nei, ég held, að þú ættir ekki
að fara til hans, sagði ungfrú Trenta.
— Ég lield, að bezt sé að skipta sér
sem minnst af fólki, sem orðið hefur
ariiiixixi
fyrir slíku. Hann gæti alveg sleppt sér,
ef við færum að tala Hð hann, og það
væri óskaplegt — hérna inni. — Hún
virti stofuna fyrir sér gegnum veggi
sápubólunnar.
En nú var ísinn brotinn. Þær höfðu
báðar talað um manninn, sem starði
á þær.
Ungfrú Trent gat nú ekki iengur
þagað yfir þessari einkennilegu til-
finningu, sem hún hafði haft frá því
um morguninn, hún varð að segja
Maríu frá henni. Hún hallaði sér aft-
ur fram yfir borðið, sló öskuna af
vindlingnum, svo að gullkeðjan, sem
hún hafði um úlfliðinn, glamraði við
undirskálina, og sagði í hálfum hljóð-
llIru — Heyrðu, María, sýnist þér ég
vera nokkuð öðruvísu en ég á að mér
í dag?
— Öðruvísi? Nei. Emilía, ég held
uú ekki, sagði ungfrú Seton, en henni
datt um leið í hug, að Emilíu hefði
þá ekki heldur orðið gott af rækjun-
um, og ætlaði að fara að spyrja hana,
hvort hún svifi líka um geiminn á
einu laufblaði. En þá opnaðist hurð-
in og inn kom grænklædd kona, sem
hafði borið hádegisverð á borð fyrir
þær á hverjum þriðjudegi og föstu-
degi í níu ár. Hún gekk að viðtæk-
inu, sem stóð bak við stórt tttlípana-
ker í horninu við dyrnar, og opnaði
það. — Jæja, nú koma fréttirnar. Ég
skal segja þér þetta á eftir, María,
sagði ungfrú Trent. Þær höfðu alltaf
hlýtt á hádegisfréttirnar í Grænu te-
stofunni á þriðjudögum og föstudög-
um, síðan stríðið hófst.
Þær hættu því að hvíslast á og horfðu
rneð eftirvæntingu út í hornið við
dyrnar. Maðúrinn við arininn starði
enn á þær og hreyfði sig ekki. Hann
leit fyrst á ungfrú Seton, þá á ungfrú
Trent og síðan á ungfrú Seton á ný
— skelfingu lostinn.
— Hér koma fréttirnar, sagði rödd-
in í útvarpinu þreytulega og dvaldi
við hvert orð. Ungfrú Seton og ung-
frú Trent hlustuðu með umburðar-
lyndi; þær höfðu heyrt allar frétt-
irnar þá um morguninn, en einhvern
veginn höfðu þær það á tilfinning-
unni, að þetta kæmi þeirn ekkert við,
því að enn þóttust þær svífa um and-
rúmsloftið á laufblaði og sápubólu.
Samt sátu þær þegjandi og hlustuðu
til enda. Þá hallaði ungfrú Seton sér
áfram og var í þann veginn að opna
munninn til þess að segja: — Jæja,-
Emilía, ertu eitthvað öðruvísi en þú
átt að þér í dag —, en þá sagði röddin
í útvarpinu: — Hér er tilkynning.
Lögreglan er að leita að manni, sem
álitið er, að myrt hafi tvær konur
nálægt Exchester í morgun. Manni
þessum er lýst á eftirfarandi hátt :
Hann er meðalmaður á liæð, dökk-
hærður, sennilega um fertugt. Annað
er ekki vitað um hann nema það, að
hann vantar neglurnar á fingur beggja
handa. Almenningur er hér nreð var-
aður við manninum, sem er hættu-
legur glæpamaður. Hver sá, senr getur
gefið einhverjar upplýsingar — Ung-
frú Trent og ungfrú Seton litu báðar
í einu á manninn, senr sat við arininn.
— Hann hafði nú loks hreyft sig, lagt
hendurnar á borðið fyrir framan sig
og starði enn á þær. Hver andlitsdrátt-
ur hans virtist steinrunninn. Ungfrú
Trent og ungfrú Seton teygðu franr
álkuna. Það leit lrelzt út fyrir, að mað-
urinn sneri lófanum upp, en svo var
þó ekki. Hann vantaði neglurnar á
alla fingur.
Ungfrú Seton sá þetta mjög greini-
lega. Ungfrú Trent sá það ekki. Hún
hallaði sér franr á borðið með galopin
augun, starði á ungfrú Seton og
reyndi að tala, Loks lrvíslaði lrún hás-
unr rómi? — María, þetta er maður-
inn, þessi þarna við arininn. Hann er
morðingi!
— Hafðu enga álryggjur af því,
Enrilía, sagði ungfrú Seton.
— En heyrðu, María! Hann er
hættulegur, við ættum að tilkynna
lögreglunni, hvar hann er niður kom-
inn. Hann hefur myrt tvær konur og
gæti eins vel myrt okkur.
— Hann gæti ekki aðeins gert það,
Enrilía mín, sagði ungfrú Seton, held-
ur er Jrann þegar búinn að því. Hann
myrti okkur milli klukkan þrjú og
fjögur í nótt. Það væri því broslegt,
ef við færum að koma upp um hann,
eftir að hann er búinn að myrða okk-
ur. Skilurðu ekki, lrvað ég á við,
Emilía? Við erum báðar dauðar.
Að svo mæltu sveif hún upp á við
á laufblaðinu sínu og gleymdi bæði
Grænu testofunni og manninum, sem
engar neglur hafði á fingrunum.
7
FEMINA