Lystræninginn - 01.05.1979, Blaðsíða 16

Ólafur Ormsson
ÞRJÁTÍU ÁR
Þar sem baræskan situr við borð í Óðali
og horfir sljóum augum út á Austurvöll
yfir öxlina á Jóni forseta.
Þar fyrir þrjátíu árum
í gasmekki lögreglunnar
var tekist á um fjöregg þjóðarinnar.
Þegar kylfum búið lögreglulið
óð fram til varnar „frelsinu, lýðræðinu'1,
til varnar Atlantshafsbandalaginu
og barði á friðsamri alþýðu
heyrðist rödd frá alþingi íslendinga
„ég sver, ég sver.
Island skal ekki selt“,
röddin minnti á sakamann
er óttaðist afleiðingar verka sinna.
Á sömu stundu óðu hvítliðarnir fram,
rifu upp grjót og mold,
vitstola, slefandi af bræði
hugfangnir af hlutverki sínu
í þágu varnarbandalagsins í vestri
frömdu þeir myrkraverkin
í skjóli „löggæslunnar í landinu“,
frömdu þeir ódæðið
gegn hlutleysi Islands og sjálfstæði.
Einstaka glotti við tönn
er honum var hugsað til
þess frama er biði hans
undir verndarvæng erlends valds, herliðs.
Þrjátíu árum seinna
unir íslenska þjóðin glöð við sitt,
hlutskipti í verðbólgunni,
bólgin á sálinni
starir hún á steinhúsið við Austurvöll
og væntir þess að trúðarnir sextíu
hafi eitthvað til málanna að leggja,
en þeir deila sem fyrr um eyðijarðir og þingfararkaup.
Einstaka sinnum rumskar þessi þjóð
og krefst þess
að fá að horfa á litasjónvarpið í friði,
að fá að sjá Kanaríeyjar
á uppáskrifuðum víxlum
og hún vill fá að framlengja
þeim í friði.
Það eina sem skiptir hana verulegu máli
er að fá að skemmta sér
að stíga dansinn að fullu
í kringum gullkálfinn.
Það er ekki öll nótt úti ennþá,
en það kemur að því fyrr en seinna
að þessi þjóð fær ekki lengur neinn
til að skrifa uppá.
Senn falla vixlarnir í gjalddaga
víxlarnir frá 30. mars 1949
eru þegar fallnir í gjalddaga
og lögtök eru hafin.
16