Lystræninginn - 01.05.1979, Side 29

samábyrgur. í fyrsta skipti á heiðarlegum lífsferli hans höfðu
menn brigzlað honum um óvarfærni í starfi. Það var of mikið.
Hann fékk hitasótt sem reyndist hjartanu ofraun, og gamli
ofurstinn sálaðist í ókunnri borg fjarri átthögunum. Síðasta
ósk hans var, að jarðneskar leifar hans fengju hvílustað í
Creekstone,-
Eins og gefur að skilja minnkaði gremjan í garð þorparans
Smiths ekki við þessi sorglegu tíðindi, og allur almenningur
var harmi sleginn vegna dauða Kenderlys ofursta. Það kom
bezt í ljós hversu virtur hann hafði verið í Creekstone, þegar
„Creekstone Evening Post“ stóð fyrir söfnun til kaupa á
minnisvarða á leiði hans. Þá söfnuðust hvorki meira né minna
en 2759 dalir.
Allir bæjarbúar voru til staðar við móttökuathöfnina, er
ungfrú Kenderly, íklædd sorgarbúningi, fylgdi kistu föður
síns til bæjarins, í troðningnum sem myndaðist, er kistan var
færð til kapellunnar, urðu nokkrir fyrir meiðslum. Um svipað
leyti voru allar rúður brotnar í húsinu þar sem eiginkona
fangans Smiths bjó ásamt fjórum börnum sínum, og
aumingja fólkið, sem átti reyndar enga sök á glæp heimilis-
föðurins, varð að leita skjóls hjá vorkunnsömum ættingjum
um miðja nótt.
Undirheimar Bandaríkjanna teygja fingur sína víða. Jafn-
vel smábær eins og Creekstone fer ekki varhluta af athafna-
semi glæpamannanna, og þeir hirða sinn skatt af bæjarbúum í
ríkum mæli. Ökumenn brauð- og mjólkurbíla verða aðgreiða
ákveðnar upphæðir til að bílar þeirra verði ekki eyðilagðir. Og
menn verða að greiða fyrir að „njóta verndar'*
glæpamannanna. Og jafnvel á þessum úthjara menningarinn-
ar eru fyrirsát og morð algeng fyrirbæri.
Þess vegna grípur um sig slíkur hefndarlosti hjá bæjarbúum
þegar loks tekst að hafa hendur í hári glæpamanns.
En fangelsisstjórinn var vel á verði. Varðsveitin úti fyrir
fangelsinu var fjórfölduð, og auk þess voru þjóðvarðliðar til
taks í viðbragðsstöðu, ef múgurinn myndi reyna að lífláta
fangann Smith, áður en hann hefði fengið sinn dóm.
Og meðan á þessu stóð voru aðrir glæpamenn að störfum.
Nóttina áður en jarðsetja skyldi Kenderly ofursta vaknaði
gamli eftirlitsmaðurinn, sem venjulega gekk undir nafninu
„Old Bill“ og hafði eftirlit með kirkjuturninum og kapell-
unni. Honum fannst hann heyra kynleg hljóð, og þegar hann
leit út, virtist honum sem hann sæi flöktandi ljósbjarma
bregða fyrir í gluggum kapellunnar. Aðrir en Old Bill hefðu
kannski haldið að þarna væru vofur á ferð, en nú er það svo,
að bæði eru draugar fágætir og dýrir í Bandaríkjunum, og líka
var gamli eftirlitsmaðurinn því vanur að eigin sögn að
umgangast lík, svo að hann hræddist ekkert í þeim efnum.
Aftur á móti vissi hann, að við öllu var að búast af hinum
lifandi.
Bill var samvizkusamur maður, svo að hann stóð strax á
fætur og fór í buxurnar. Hann lýsti með vasaljósi á útidyr
kapellunnar og sá, að þær stóðu í hálfa gátt. Gamli maðurinn
gekk óhræddur inn og kallaði hárri röddu: „Hver er þar?“
Enginn svaraði. En allt í einu var gripið um hann aftan frá.
Handklæði var haldið fyrir munni hans svo að hann gat ekki
öskrað, og hendurnar bundnar á bak aftur.
í daufri ljósskímunni sá Bill sér til mikillar skelfmgar, að
tveir menn bjástruðu við að brjóta upp kistu. Þeir höfðu
grímur fyrir andlitinu og hann bar ekki kennsl á þá, en þegar
hann heyrði þá tala, tók hann andköf af skelfingu.
„Við teflum djarft, Bob. Það er ljótanið, ef við höfum gert
vitleysu!"
Það var ekki um að villast. Það var Tom Hobburn sem
talaði - einn af virtustu borgurum í Creekstone - blaðamaður
við „Creekstone Morning Post“. Nú - svo að Mr. Hobburn
var þá bara venjulegur glæpamaður. Maður sem lifði tvöföldu
lífi. A daginn skrifaði hann ráðvandar greinar í Morning Post,
en á næturnar var hann auvirðilegur líkræningi.
En skelfmg Bills gamla jókst um allan helming við að heyra
hina röddina:
„Við gerum enga vitleysu, Tom. Þettaeralveg rakið. Engin
áhætta. A morgun talar allur bærinn um þetta afrek okkar.“
Bill þekkti röddina. Það var þekktur málaflutningsmaður.
Maður laganna, maður, sem þar til fyrir skömmu hafði notið
fyllstu virðingar. Robert Jeffins hafði í rauninni verið mjög
vinsæll allt til þess dags að hann tók af fúsum vilja að sér
vörnina fyrir gjaldkerann fangelsaða - þennan alræmda
Smith.
Ja hérna, þannig lá þá í málinu! - Þessi maður var sem sé
líka ættaður úr undirheimunum! - Það var þá engin tilviljun,
að einmitt hann hafði reynt að bjarga peningafalsaranum!
Rólega og skipulega hófust mennirnir tveir handa. Þeir
höfðu meðferðis verkfæri, og þeir unnu hratt og næstum
hljóðlaust. Bill horfði á þá lyfta lokinu af kistunni og heyrði
þá reka upp hrossahlátur - hvellan og ráman hlátur, sem
hljómaði dimmur og ógnandi á þessum stað hinna dauðu.
Þeir gengu til Bills og byrjuðu að leysa af honum böndin.
Hvað ætluðu þeir nú að gera við hann? Blóðið fraus í æðum
hans - ætluðu þeir að kviksetja hann?
„Vertu bara rólegur, Old Bill! - Nú er þessu lokið. Nú
ætlum við ekki að angra þig meira. Það var því miður nauð-
synlegt að taka dálítið fast á þér. Við vildum ekki láta trufla
okkur áður en við vorum búnir að vinna okkar verk. En nú
erum við búnir að gera það sem við ætluðum okkur. - Hérna
eru tíu dalir - fyrir amstur og ónæði eins og sagt er. Farðu nú
bara og sæktu lögregluna. Við bíðum bara, vertu viss.“
Bill var ekki lengur í vafa. Mennirnir tveir voru orðnir
brjálaðir. Hann hljóp eins og fætur toguðu og innan fárra
mínútna hvein sírena lögreglubílsins í náttmyrkrinu.
Tröllaukin æsifrétt birtist í „Creekstone Morning Post“
morguninn eftir. Og sú frétt var heldur slæm fyrir þá, sem
höfðu hlakkað til að verða viðstaddir tilkomumikla útför
Kenderlys ofursta. Blómasalar bæjarins, sem höfðu síðustu
daga vafið kransa og hnýtt silkibönd með stjörnum og stríp-
um, fylltust örvilnun. Því að morgunblaðið tilkynnti, að kista
ofurstans hefði verið tóm! í stað líksins hafði hún aðeins inni að
halda steina og gömul dagblöð.
Vitaskuld hafði dóttir ofurstans verið handtekin (en hún
var reyndar hreint ekki dóttir hans, heldur kærasta). Og
næsta dag gat að líta á síðum blaðanna enn eina handtöku-
frétt, en þar var um að ræða prest í nágrannabænum Oaksville
- aðfluttan predikara. Hann hafði notað þar falsaða seðla.
Ljósmynd af honum sýndi háan, spengilegan mann með
ánægjubros á vörum. Þann stutta tíma, sem hann hafði
starfað í Oaksvjlle, hafði hann öðlazt miklar vinsældir, og
þegar mannfjöld safnaðist saman við fangelsið, sem hann sat
í, var það ekki til að taka hann af lífi, heldur til að krefjast þess
að hann yrði látinn laus.
Annað var upp á teningnum, þegar hann var íluttur til
Creekstone, eftir að menn höfðu komizt að því, að hann var
enginn annar en „hinn látni" ofursti Kenderly, sem var
raunar jafn fjarri því að vera ofursti og prestur, heldur löngu
eftirlýstur glæpamaður og peningafalsari. Honum var komið
fyrir í klefanum, sem hafði hýst Mr. Smith blásaklausan.
Öllum fannst það sanngjarnt, er bæjarblöðin í Creekstone,
Evening Post og Morning Post, afhentu Mr. Smith 2759 dali,
fjárhæðina sem safnazt hafði til kaupa á minnisvarða á gröf
ofurstans sálaða.
En þó voru blaðamaðurinn Tom Hobburn og málaflutn-
ingsmaðurinn Robert Jeffins jafnvel enn meiri hetjur en Mr.
Smith í augum bæjarbúa upp frá þessu. Svo gífurlegar voru
vinsældir þeirra, að þeir urðu að vera undir lögregluvernd til
að verða ekki rænt og þurftu að greiða glæpamönnum veru-
legar fjárhæðir til að eiginkonur þeirra og börn fengju að vera
óáreitt. Og lengra verður ekki komizt í Bandaríkjum Norður-
Ameríku.
Þýð.: Einar G. Þórhallsson
29