Dagblaðið Vísir - DV - 28.03.2017, Blaðsíða 10

Vikublað 28.–30. mars 201710 Fréttir
Föður Meinað að sækja
son sinn í grunnskólann
n „Sorglegt mál,“ segir Margrét Pála n Starfsfólk tók sér stöðu fyrir aftan bifreið föðurins
S
kólastjóri Barnaskóla Hjalla-
stefnunnar í Reykjavík
reyndi á föstudaginn, ásamt
öðru starfsfólki grunnskól-
ans, að meina David Cross,
þrítugum einstæðum föður, að sækja
son sinn í skólann. Sonur Davids er
sex ára og því í fyrsta bekk barnaskól-
ans. David hafði ekki séð son sinn í
fimm mánuði en að hans sögn hafði
móðir hans hamlað umgengni hans
allan þann tíma.
„Hún fór með son okkar til Ind-
lands og var þar í fjóra mánuði. Á
þeim tíma var hún að brjóta um-
gengnissamninginn sem var stað-
festur hjá sýslumanninum í Reykja-
vík. Þar stendur skýrum stöfum að
ég eigi rétt á að fá að umgangast son
minn,“ segir David og réttir blaða-
manni umræddan samning. Þar sést
undirskrift frá sýslumanni og stimp-
ill til þess að staðfesta það sem þar
kemur fram.
Í samningnum um umgengni
Davids við son sinn segir að „Barn
dvelji hjá föður sínum aðra hvora
helgi frá föstudegi til þriðjudags og
mánudag þess á milli.“ Þá segir að
barnið eigi að dvelja hjá föður helm-
ing af sumarleyfi samkvæmt dagatali
leikskóla/skóla og einnig að barnið
skuli dvelja hjá föður 25. desember
og einnig talað um skiptingu á
páskafríi.
Sá á Facebook að sonurinn væri
kominn til landsins
David vissi ekki að sonur sinn væri
kominn til landsins fyrr en hann sá
mynd af honum á Facebook-síðu
Barnaskóla Hjallastefnunnar. Eftir
að hafa ráðfært sig við lögfræðinga
og sýslumann þá ákvað hann, í krafti
þess samnings sem hann hafði í
hendi og var staðfestur 4. apríl 2015,
að sækja son sinn í skólann á föstu-
daginn en umræddur grunnskóli er
við Nauthólsveg.
„Ég mætti á leikskólann og lét
umsjónarkennara hans vita að ég
væri kominn að sækja hann. Vá, hvað
það var gott að sjá hann. Það sást
líka á honum að hann hafði sakn-
að mín, hljóp til mín eins og fætur
toguðu. Það var yndislegt augnablik
en þó aðeins augnablik því ég tók
eftir því að aðrir starfsmenn þarna
og þá sérstaklega skólastjórinn litu
mig hornauga. Ég var þó ekki mikið
að kippa mér upp við það enda svo
hamingjusamur að sjá litla strákinn
minn loksins. Ég tók saman fötin
hans, klæddi hann í og síðan ætluð-
um við að ganga út,“ segir David en
með honum í för var kærastan hans.
Vildi að hringt yrði á lögregluna
„Við erum komin út og erum að
ganga að bílnum þegar ég heyri dyr
grunnskólans opnast fyrir aftan okk-
ur og það hlaupa einhverjir út. Ég lít
við og sé skólastjórann ásamt tveim-
ur öðrum starfsmönnum. Ég set son
minn í bílsætið sitt og sný mér við. Þá
heyri ég öskrað „Nei, nei, þú ert ekki
að fara neitt.“ Það var þá skólastjór-
inn sem var mættur út á bílaplan og
greip í bílhurðina og reyndi að ná til
sonar míns. Ég lokaði hurðinni og
það sem gerðist eftir, það sést allt á
myndskeiðinu sem kærastan mín
tók upp. Ég var að sjálfsögðu í miklu
uppnámi en ákvað samt að vera ró-
legur og reyna að vinna úr þessu
með starfsfólki skólans því það var
með afrit af umgengnissamningnum
og ætti að vita að ég átti rétt á að
sækja son minn. Ég trúði þessu vart
og vildi bara að það yrði hringt á lög-
regluna,“ segir David sem á þess-
um tímapunkti vildi koma barninu
sínu út úr þeirri ringulreið sem hafði
skapast á plani grunnskólans.
„Ég er hræddur. Kannski hringja
þau á lögguna,“ heyrist í sex ára
gömlum syni Davids sem þá var
sestur í sætið sitt í bílnum. Það var
greinilegt að atvikið hafði mikil áhrif
á hann. Þá heyrist líka í kærustu
Davids sem reynir að hughreysta
barnið: „Þú þarft ekkert að vera
hræddur. Pabbi hefur fullan rétt á að
tala við þig og hitta þig. Þetta er allt í
góðu.“ Á sama tíma endurtekur sonur
Davids að hann sé hræddur. „Eru
þeir að knúsast,“ segir sonur hans
þegar David reynir að stjaka við ein-
um af starfsmönnum grunnskólans
sem hafði tekið sér stöðu fyrir aftan
bílinn. „Ég er með sting í maganum,
ég er svo hræddur,“ segir sonur Dav-
ids sem síðar segist hræddur um að
skólastjórinn hringi á lögregluna.
Sex ára og óttasleginn
„Eruð þið búin að leysa þetta?“ heyr-
ist sonur Davids segja síðan. Á með-
an segist David hafa reynt að koma
starfsfólki og skólastjóranum í skiln-
ing um að hann hefði rétt á að sækja
son sinn og eiga með honum helgi.
Hann mætti í raun, samkvæmt
samningnum, vera með hann þang-
að til á þriðjudaginn.
„Ég vildi bara koma barninu
mínu burt úr þessum aðstæðum og
þess vegna bað ég starfsfólkið að
færa sig. Ég ætlaði með son minn
burt úr þessum aðstæðum og síðan
væri hægt að ræða málið frekar, ef
þess þyrfti. Á þessum tímapunkti var
ég sjálfur farinn að biðja um að hr-
ingt yrði á lögregluna því ég vissi að
ef hún kæmi á staðinn og sæi samn-
inginn þá yrði mér leyft að fara með
hann,“ segir David sem sést á mynd-
skeiðinu leiðbeina kærustu sinni
sem, að hans sögn, bakkaði lötur-
hægt.
„Af hverju voru þau að rífast?“
spyr sonur Davids á meðan kærasta
hans reynir áfram að hughreysta
hann. „Þau vita bara ekki betur.“
Bæði David og starfsfólk grunn-
skólans hafði samband við lög-
regluna sem var fljót á staðinn og
stöðvaði för þeirra.
Feginn að sjá lögregluna
„Ég var feginn að sjá lögregluna en
það var sárt að horfa upp á son minn
sem skildi ekkert í þessu. Lögreglu-
mennirnir voru þrír og þeir fóru yfir
samninginn og voru lengi í símanum
að ræða við sýslumann og fleiri sem
að málinu koma. Niðurstaðan var
sú að ég mátti, lögum samkvæmt og
samkvæmt staðfestum umgengnis-
samningi, sækja son minn í skólann
þennan dag. Enn í dag á ég erfitt með
að trúa því að starfsfólkið hafi með
beinum hætti blandað sér í annars
ömurlega forsjárdeilu sem barnið
mitt þarf að upplifa að ósekju,“ segir
David sem nú undirbýr lögsókn
vegna málsins ásamt lögfræðingi
sínum.
„Það á aldrei að gefast upp. Þetta
er sonur minn. Ég mun aldrei gefast
upp. Við hverju býst fólk? Að maður
geti bara gleymt barninu sínu og étið
ofan í sig alls kyns ólöglegar tálman-
ir? Nei. Það held ég ekki.“
David vill láta taka það fram að
hann hefur búið á Íslandi frá því
hann var sextán ára gamall. Hann á
íslenska móður og er með íslenskan
ríkisborgararétt og lítur á sig sem Ís-
lending að öllu leyti. Einhverjir hafi
haft áhyggjur af því, að sögn hans,
að hann myndi flýja með son sinn
úr landi en hvað það varðar segir
David sjálfur: „Hvert ætti ég að fara.
Ég á heima á Íslandi og sonur minn á
heima á Íslandi.“
Ber að fylgja fyrirmælum
forsjáraðila
„Þetta er óendanlega sorglegt mál
og ég hvet alla foreldra til þess að
leggja öll gögn á borðið, samtalið er
mikilvægast og við verðum að vita
hvernig í pottinn er búið,“ segir Mar-
grét Pála Ólafsdóttir, stofnandi og
framkvæmdastjóri Hjallastefnunn-
ar, þegar DV ræddi við hana í gær,
mánudag, um atvikið. Hún útskýrir
að forsjáraðili, sem er móðir drengs-
ins, sé sá sem þeim ber að vera í sam-
bandi við. Hún líti málið alvarlegum
augum.
„Í þessu tilviki hafði móðir
drengsins, sem hefur forsjá, sagt
við starfsfólk skólans að það mætti
alls enginn annar sækja barnið
nema hún. Það eru þau fyrirmæli
sem okkur ber að fylgja nema ann-
að liggi fyrir. Þarna á föstudaginn
fær skólastjóri starfsmenn með sér
þegar hann sér að verið er að sækja
drenginn. Hún vildi ná tali af föð-
urnum sem setur drenginn í bílinn,
veifar samanbrotnu A4-blaði og seg-
ist eiga rétt á að sækja hann.“
Var skólinn ekki með afrit af þess-
um umgengnissamningi?
„Ekki inni í skólanum, nei. Ég hef
ekki upplýsingar um það og venju-
lega erum við ekki með þetta uppi
á borði og það kemur mér á óvart
ef svo er. Að sögn skólastjórans var
strax hringt í forsjáraðilann, móður-
ina, sem ítrekaði að ekki mætti sækja
barnið,“ segir Margrét Pála og bætir
við að starfsfólkið hafi ítrekað beðið
um að fá að tala við föðurinn.
Gaf misvísandi upplýsingar
„Þau standa vissulega aftan við bíl-
inn en þar óskuðu þau eftir því að
fá að sjá pappírinn. Síðan er byrjað
að bakka bílnum og að það sé valið
– að bakka bílnum á starfsfólk skól-
ans – setur maður spurningarmerki
við, en þegar öllu er á botninn hvolft
þá ber starfsfólki að fylgja fyrirmæl-
um frá forsjáraðila eða -aðilum. Um
leið og skólastjórinn fékk að lesa þau
gögn sem faðirinn hafði með sér var
afskiptum hætt. Í ljós kom, við yf-
irferð þessara gagna, að faðirinn
hefði heimild til umgengni frá föstu-
degi og fram á þriðjudag og hér eru
engin eftirmál. Þvert á móti. Hann
kom með drenginn á leikskólann í
dag (mánudag) og sótti hann síðan,“
segir Margrét Pála sem hefur söguna
frá starfsfólki skólans, þar sem hún
var ekki stödd þarna sjálf. Móðir
drengsins hafði því gefið skólanum
misvísandi upplýsingar.
Ef litið er á myndskeiðið þá sést
að afskiptum lauk ekki þegar búið
var að fara yfir umgengnissamn-
inginn því starfsmaður grunnskól-
ans sést hlaupa á eftir bílnum þar til
lögreglan stöðvar för hans.
„Ég endurtek að þetta er óend-
anlega sorglegt og grunnskólinn á
ekki að vera stuðpúði á milli deilu-
aðila. Barnið á að vera í fyrsta, öðru
og þriðja sæti og ég harma þetta
innilega. Þá hvet ég líka alla til þess
að leggja fram viðeigandi pappíra
og halda forsjárdeilum sínum utan
skólans og ekki í kringum barnið,“
segir Margrét Pála.
Er þetta fordæmalaust atvik?
„Fordæmalítið en klípan hjá öllu
skólafólki er sú að við fylgjum fyrir-
mælum forsjáraðila og við kjósum
ekkert fremur en að barn eigi frá-
bæra umgengni við báða foreldra.
Það er okkar afstaða.“ n
Barnaskóli Hjallastefnunnar Margrét Pála, framkvæmdastjóri Hjallastefnunnar, segir
enga eftirmála af atviki föstudagsins og að faðirinn hafi, samkvæmt úrskurði sýslumanns,
rétt til að sækja son sinn í leikskólann aðra hverja helgi. Mynd SiGtryGGur Ari
Atli Már Gylfason
atli@dv.is
Ætlar ekki að gefast upp David Cross segir að forsjárdeilan sé ógeðsleg og bitni lang-
mest á syni sínum. Mynd SiGtryGGur Ari
reyndi að koma barninu burt Hér sést
skólastjóri Barnaskóla Hjallastefnunnar
ásamt öðrum starfsmanni grunnskólans
en í miðjunni er David Cross að reyna að
leiðbeina kærustu sinni svo hún gæti ekið út
af bílaplaninu. Mynd SkjáSkot
Stofnandi Hjallastefnunnar Margrét
Pála Ólafsdóttir segir málið óendanlega
sorglegt og harmar atvikið innilega.
Mynd kriStinn MAGnúSSon
„Ég vildi bara koma
barninu mínu burt
úr þessum aðstæðum og
þess vegna bað ég starfs-
fólkið að færa sig.