Morgunblaðið - 22.05.2017, Side 18

18 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 22. MAÍ 2017
Innilegar þakkir og hlýhugur til allra sem
sýndu okkur samúð, vináttu og hlýju vegna
andláts og útfarar ástkærs eiginmanns,
föður, tengdaföður, afa og langafa,
ÁSMUNDAR BREKKAN,
læknis og prófessors.
Þakkir til lækna og starfsfólks hjartadeildar Landspítalans,
endurhæfingardeildar Landakotsspítala og sérstakar þakkir fær
starfsfólk á Grund fyrir alveg einstaklega faglega og
kærleiksríka umönnun.
Ólöf Helga S. Brekkan
Friðrik Brekkan Jóhanna Jóhannsdóttir
Elísabet Brekkan Þorvaldur Friðriksson
Hólmsteinn Brekkan
Helga Brekkan
Hanna Brekkan
barnabörn og langafabörn
✝ Guðrún Jóns-dóttir, sauma-
kona og húsmóðir,
fæddist að Mið-
Meðalholtum,
Gaulverjabæj-
arhreppi, Árnes-
sýslu, 27. ágúst
1928. Hún lést á
hjúkrunarheim-
ilinu Sóltúni í
Reykjavík 11. maí
2017.
Foreldrar hennar voru Vig-
dís Helgadóttir frá Ósabakka á
Skeiðum, f. 20. febrúar 1898, d.
18. ágúst 1975, og Jón Þorvarð-
arson frá Meðalholtum í
Gaulverjabæjarhreppi, f. 3.
ágúst 1891, d. 28. febrúar 1982.
Systkini Guðrúnar voru: Ragn-
heiður, f. 1919, d. 2006, Magn-
ús, f. 1920, d. 2013, Hrafnhildur
Ásta, f. 1922, d. 1991, Hannes
Rafn, f. 1932, d. 1991, Kristín
Erla, f. 1936, d. 2016, og Þor-
varður Vignir, f. 1939. Guðrún
giftist 26. desember 1953 Árna
Sighvatssyni, f. 26. maí 1929 í
ember 2005. 3) Kristín, f. 3. júní
1963, maki Hlynur Reimarsson,
f. 19. júní 1964. Börn þeirra eru
Birgitta Rut Birgisdóttir, f. 29.
október 1981, og Ingi Rafn, f.
22. júlí 1988. Maki Birgittu Rut-
ar er Halldór Geir Jensson, f.
20. ágúst 1978, og börn þeirra
eru Arnór Bjarki, f. 25. október
2008, og Kristín, f. 27. júlí 2016.
Guðrún ólst upp að Mið--
Meðalholtum, Gaulverjabæj-
arhreppi. Guðrún lauk grunn-
skólaprófi. Ung flutti hún til
Reykjavíkur og vann við
saumaskap, m.a. á klæðskera-
stofu Árna Einarssonar, og síð-
ar í tæp þrjátíu ár við þjón-
ustustörf á Hótel Loftleiðum.
Sem húsmóðir bjó Guðrún
börnum sínum og eiginmanni
fallegt heimili, fyrst á Hverf-
isgötu en síðar í Sólheimum og
á Dyngjuvegi í Reykjavík. Á
yngri árum unni Guðrún útivist
og dansi. Hún var áhugasöm
um andleg málefni, mikill dýra-
vinur og sinnti af natni sum-
arbústað þeirra hjóna í Gríms-
nesi.
Útförin fer fram frá Foss-
vogskirkju í dag, 22. maí 2017,
kl. 15.
Ártúnum, Rang-
árvallahreppi,
Rangárvallasýslu,
d. 31. október
2005. Foreldrar
hans voru Kristín
Árnadóttir, f. 16.
febrúar 1894 í
Haga, Holtahreppi,
Rangárvallasýslu,
d. 22. janúar 1975,
og Sighvatur Andr-
ésson, f. 14. mars
1892 í Hemlu, Vestur-
Landeyjahreppi, Rang-
árvallasýslu, d. 6. júlí 1979.
Börn Guðrúnar og Árna eru: 1)
Sighvatur Sævar, f. 30. desem-
ber 1952, maki Þórhalla Arn-
ljótsdóttir, f. 6. janúar 1959.
Börn þeirra eru Hrafnkell, f.
28. febrúar 1985, og Ásta Guð-
rún, f. 9. mars 1992. 2) Ásta, f.
19. október 1956, maki Gunnar
Árni Ólason, f. 28. mars 1941.
Sonur Ástu er Árni Þór Jóns-
son, f. 23. maí 1974. Synir Árna
Þórs eru Andri Már, f. 1. nóv-
ember 1993, og Aron, f. 20. des-
Gunna tengdamamma var fal-
leg, bæði að innan og utan. Þrátt
fyrir erfiðan sjúkdóm síðustu ár-
in hélt hún reisn sinni, húmor,
umhyggju og einstöku geðslagi.
Flest fáum við tengdamömmu-
brandara með móðurmjólkinni,
en engan þeirra var hægt að
herma upp á tengdamömmu. Af-
skiptasemi og kröfur ekki til,
dyrnar alltaf opnar og tilfinning
fyrir því hvenær var þörf á að-
stoð. Seint gleymist úrræði
Gunnu fyrir þrjátíu árum þegar
vantaði dagmömmu fyrir eitt
barnabarnið og foreldrarnir að
fara á taugum. Þá snaraði hún
sér í útiskóna og bankaði upp á
hjá vinkonu sem ákvað að hefja
störf sem dagmamma. Þessi vin-
kona er enn að og hefur séð um
fleiri barnabörn með miklum
sóma.
Gunna var greind kona, bæði á
vitsmuni og tilfinningar. Víst er
að hún hefði átt fullt erindi í
langskólanám. Hún bjó yfir
sjálfstrausti, þrautseigju og
stolti þó hún flíkaði því ekki.
Ósjaldan vatt hún sér í krossgát-
ur og sudoku með kúlupenna á
meðan við hin beittum blýanti og
strokleðri. Skapandi var hún líka
og allt lék í höndunum á henni,
bæði í leik og starfi, og birtist
þetta ekki síst í samveru með
barnabörnunum sem sjá nú á eft-
ir elskaðri ömmu.
Gunna leit hvorki niður né upp
til fólks, heldur mætti börnum og
fullorðnum sem jafningjum. Hún
laðaði því að sér bæði unga og
gamla fram á síðasta dag. Húm-
orinn fylgdi henni alla leið og
aldrei var lauflétt kaldhæðnin
langt undan. Hún hafði samt allt-
af lag á að orða athugasemdirnar
þannig að þær meiddu ekki
nokkurn mann. Þrátt fyrir alla
þessa félagsfærni má segja að
hún hafi verið sjálfri sér nóg
meðan stætt var og notið einveru
þegar hún bauðst.
Þegar fór að halla undan fæti
reyndist það Gunnu mikið lán
hve nánar mæðgurnar hafa alla
tíð verið. Sú umhyggja og alúð
sem dæturnar sýndu henni til
síðustu stundar er vandfundin.
Fyrir það þökkum við öll.
Það líf var okkur lán, en henni sómi.
Hún leyndist nærri, og var þó stéttar
prýði,
og það, sem mörgum sóttist seint í
stríði,
það sigraði’ hún með brosi og hlýjum
rómi.
(Þorsteinn Erlingsson)
Með þakklæti og virðingu,
Gunnar, Hlynur og Þórhalla.
Ég sendi þér kæra kveðju
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Þetta fallega ljóð segir allt
sem segja þarf – þau ár sem ég
átti þá auðnu að hafa þig hér hjá
mér. Dyngjóinn var alltaf minn
griðastaður, hvort sem það var
nr. 12 eða nr. 17, uppi eða niðri.
Minn griðastaður var bara hjá
ömmu. Ekkert tilstand, engin til-
gerð. Á Dyngjó var ég heima.
Og þannig var amma, laus við
tilgerð og væmni en um leið svo
hlý, svo traust og alltaf fyrst til
að reisa mann við ef þurfti.
Hún var alla tíð ein besta vin-
kona mín, húmorinn beinskeytti
og kaldhæðni, tengdi okkur sam-
an og endalaust gátum við setið
og spjallað um allt og allt, spáð í
drauma, bolla eða spil og skotið á
hvor aðra, fram og til baka.
Allt til enda.
Engin var eins og hún. Engin
kenndi mér jafn mikið og hún.
Engin hélt jafn mikið með mér
og hún.
Við vissum báðar, ræddum og
skipulögðum þegar við myndum
hittast aftur þegar þessu lífi væri
lokið.
Það sem ég hlakka til að sjá
þig.
Þín
Birgitta.
Guðrún Jónsdóttir HINSTA KVEÐJA
Elsku amma, það er svo
sárt að kveðja þig, þú hefur
alltaf verið til staðar.
Mitt annað heimili var
hjá þér og afa á Dyngjó og
ólst ég upp með ykkur ná-
lægt mér alla mína tíð.
Þaðan á ég margar góð-
ar og dýrmætar minningar.
Takk fyrir allt sem þú
hefur gert fyrir mig, elsku
amma mín.
Þú áttir söngva og sól í hjarta
er signdi og fágaði viljans stál.
Þeir þurftu ekki um kulda að kvarta,
er kynni höfðu af þinni sál.
(Grétar
Fells)
Ingi Rafn.
✝ Aðalsteinn Sæ-mundur Ólafs-
son fæddist á
Ólafsfirði 2. júní
1932. Hann lést á
hjúkrunarheim-
ilinu Hornbrekku
11. maí 2017.
Foreldrar hans
voru Ólafur Guð-
mundsson sjómað-
ur, f. 30. maí 1897,
d. 1. mars 1977, og
kona hans Sóley Stefánsdóttir,
f. 8. maí 1897, d. 8. janúar 1973.
Systkini hans voru: Stefán,
Stefanía, Guðmundur, Jón, Sig-
eldrahúsum á Ólafsfirði og bjó
alla tíð á Ólafsfirði. Hann vann
margvísleg störf um ævina og
fór m.a. ungur á vertíð suður á
land bæði til Keflavíkur, Hafn-
arfjarðar og Vestmannaeyja.
Nokkur sumur vann hann á
síldarplani á Raufarhöfn, hjá
Sveini Ben. og á Sunnu á Siglu-
firði. Lengst af vann hann við
múrverk með Stefáni bróður
sínum og fleiri. Þá vann hann
síðustu árin við beitningar og
síðar við ýmis fiskvinnslustörf
hjá Stíganda á Ólafsfirði. Sæ-
mundur var einn af stofnendum
Kiwanisklúbbsins á Ólafsfirði
og starfaði mikið fyrir klúbbinn
og veitti það honum mikla
ánægju.
Útför Sæmundar fer fram
frá Ólafsfjarðarkirkju í dag, 22.
maí 2017, og hefst athöfnin
klukkan 13.
urrós Þórleif og
Sveinn Helgi sem
öll eru látin og síð-
an Kristín, sem eitt
systkinanna er á
lífi. Þá ólst upp á
heimilinu Sigurrós
Þórleif, bróð-
urdóttir Sóleyjar.
Sæmundur kvænt-
ist Guðrúnu Hall-
grímsdóttur árið
1965, en hún lést
11. ágúst 1996. Sonur hennar
var Hallgrímur Ingi Björnsson,
f. 17. apríl 1948, d. 24. mars
2013. Sæmundur ólst upp í for-
Gleðigjafinn og húmoristinn
Sæmundur, föðurbróður minn,
hefur kvatt. Alltaf í góðu skapi,
fyndinn og kom manni alltaf til
að hlæja. Ekkert mál, ekkert
vesen, engar áhyggjur, bara allt
í þessu fína, jákvæðnin í fyrir-
rúmi. Þetta var hans stíll! Svo
kom þessi frasi ef eitthvað var
gott eða flott, „þetta er á heims-
mælikvarða,“ „af ávöxtunum
skulum við þekkja þá“. Hann
bjó alla tíð á Ólafsfirði og þegar
ég spurði hvort hann ætlaði
ekki að heimsækja mig suður,
var svarið einfalt og ávallt hið
sama: „Heima er best.“ Oft var
fíflast í þá gömlu góðu daga á
miðhæðinni á Tjörn, þegar
amma og afi Nonni, Sæmi og
Stína bjuggu þar. Sæmi oft að
hrekkja, t.d. greip hann eitt
sinn aftan í ömmu og lét hana
hlaupa eftir ganginum, setti
hana síðan ofan í baðkarið og
skrúfaði frá, og hún grét af
hlátri! Þetta voru hans ær og
kýr að fíflast!
Stelpunum mínum og barna-
börnum fannst Sæmi frændi
ótrúlega skemmtilegur. Hjólið
var hans farartæki og flinkur
var hann á því. Hann hafði gam-
an að því að reiða frænku sína
og hjóla út á ystu brún á hafn-
argarðinum út á enda, hún log-
andi hrædd. Fleiri gamlar
minningar koma upp í hugann
þegar rifjað er upp frá fyrri tíð
um þá græskulausu hrekki sem
frænda mínum datt í hug. Í þá
daga þegar pabbi var með kind-
ur, þá var það rétt fyrir jól þeg-
ar pabbi fór að gefa kindunum
að honum fannst þær vera
óvenju órólegar. Þá hafði Sæmi
hengt jólaskraut upp í loft í
fjárhúsinu, og það var farið að
detta niður sem hræddi kind-
urnar. Þær skyldu sko fá sín jól
eins og mannfólkið.
Það var svo merkilegt með
Sæma, að þrátt fyrir að heils-
unni hrakaði og minnið væri
farið að bresta síðustu árin, þá
hélt hann sínu góða skapi og
skopskynið var á sínum stað.
Einhverju sinni buðum við hon-
um í bíltúr um bæinn og mætt-
um tveim sómakærum konum
sem vinkuðu til hans. Við spurð-
um hverjar þær væru, þá svar-
aði hann að bragði: „Ég hef
ekki hugmynd um það. Hvernig
á ég að þekkja allar þessar „bú-
kollur“ í bænum?“ Sæmi átti því
láni að fagna að eiga góða ná-
granna í Vesturgötunni þar sem
voru hjónin Gummi og Hafdís,
sem reyndust honum einstak-
lega vel og fyrir það er mér
bæði ljúft og skylt að þakka. Þá
á Stína frænka heiður skilinn
fyrir þá miklu umhyggju sem
hún sýndi honum og hugsaði vel
um hann. Ég er þakklát fyrir að
hafa átt svo góðan og skemmti-
legan frænda.
Sóley frænka.
Frændi minn Sæmundur
Ólafsson er látinn á áttugasta
og fimmta aldursári. Hann
kveður nú síðastur þeirra
bræðra. Kristín systir hans er
ein eftirlifandi systkina. Hann
var ekki gamall þegar hann
kom fram í Vatnsenda yfir sum-
artímann og vorum við mikið
saman við allskonar störf svo
sem að reka og sækja kýrnar
sem voru fyrir ofan girðingu og
þrífa fjósið þegar heim var
komið eftir reksturinn. Við
brölluðum margt saman og
fundum upp á ýmsum hlutum
sem ekki voru alltaf vel séðir,
en ef við vorum duglegir og
stóðum við það sem við áttum
að gera var lítið sagt við því.
Sæmundur fór snemma að
vinna við allt sem viðkom fisk-
veiðum og fiskverkun en alltaf
þó í landi og fór nokkrum sinn-
um suður á vertíðir en var þó
mest heima við fiskvinnslu.
Hann vann einnig lengi við
múrverk hjá Stefáni bróður sín-
um ásamt Gunnari Steinssyni.
Þessi þrenning náði afar vel
saman, glaðværð og léttleiki
fylgdi þeim ávallt, hvar sem
þeir voru við vinnu, og átti Sæ-
mundur ekki hvað síst stóran
hlut þar að máli, því að glettnin
og spaugileg tilsvör voru honum
eðlislæg.
Sæmundur giftist 1965 Guð-
rúnu Hallgrímsdóttur sem bjó
með föður sínum Hallgrími
Guðjónssyni og Grími syni Guð-
rúnar. Hann flutti í heimili til
þeirra í litla húsið að Vestur-
götu 3. Skömmu eftir að Grímur
faðir Guðrúnar lést stækkuðu
þau húsið og gerðu að glæsilegu
heimili. Þar bjuggu þau þrjú
þangað til Grímur fór að heiman
til Kaupmannahafnar og vann
þar í mörg ár, þangað til hann
lést þar fyrir nokkrum árum.
Guðrún féll frá 1996 og var
hennar sárt saknað. Oft voru
þau nefnd bæði á nafn, Gunna
og Sæmi, þegar var verið að
tala um þau. Þau styrktu hvort
annað í öllum gjörðum og at-
höfnum svo að eðlilegt var að
nefna þau bæði í einu.
Þegar Kiwanisdeildin Súlur
var stofnuð í Ólafsfirði var Sæ-
mundur einn af stofnendum
hennar og eitt tímabil forseti.
Skömmu síðar var Sinawikdeild
kvenna stofnuð og var Guðrún
með þar frá byrjun.
Sæmundur var oftast léttur
og kátur og hafði glettin svör á
reiðum höndum og létti lund
þeirra sem hann umgekkst. Það
var gaman að koma til hans í
kaffi á morgnana, þar komu til
hans fastir kaffigestir, þeir Jói
Helga og Guðmundur nágranni
hans, og stundum voru fleiri.
Þar flugu brandararnir og frá-
sagnir svo að oft var mikið hleg-
ið. Guðmundur og Hafdís konan
hans voru honum sérstaklega
góð og hjálpsöm. Guðmundur
aðstoðaði hann við fatakaup og
annað sem hann vantaði og leit
á hverjum degi inn til hans þeg-
ar hann var heima. Síðustu ár
var minnisleysi farið að hrjá
hann og dvaldi hann eftir það á
Hornbrekku við mikið og gott
atlæti starfsfólksins þar. Kristín
systir hans var dugleg að heim-
sækja hann svo til á hverjum
degi og einnig Sæbjörg frænka
hans ásamt fleirum. Þessu fólki
er þökkuð öll umhyggja við Sæ-
mund sem hann mat mikils
meðan hann þekkti fólkið og gat
talað við það.
Að síðustu færi ég honum
þakkir fyrir alla þá aðstoð sem
hann veitti okkur hjónunum
með vinnu og eftirliti á íbúð
okkar í Ólafsfirði.
Sveinbjörn Sigurðsson
frá Vatnsenda.
Sæmi frændi, oft kallaður
Alli í Mó, var bróðir afa okkar
og sennilega af bræðrum sínum
sá glettnasti.
Ólafsfjörður var miðja al-
heimsins og að hans mati sá
staður sem honum þótti mjög
vænt um. Það er sennilega ekki
sannleikanum samkvæmt að
segja að Sæmi frændi hafi
ferðast mikið enda fór hann
allra sinna ferða á hjóli og eng-
an bílinn átti hann um ævina en
það verður að segjast eins og er
að skemmtilegri manni var ekki
hægt að bjóða með sér á rúnt-
inn. „Með leyfi forseta“ þá sá
Sæmi frændi alltaf það góða í
öllum og talaði ekki illa um fólk.
Léttleikinn var aðalsmerki hans
og við systurnar erum vissar
um að rammsterkt og kitlandi
ranamjölið í bland við leiftrandi
húmorinn hafi haft góð áhrif á
samferðarmennina. Hann hélt
með „gulum og glöðum“ í fót-
boltanum þ.e. Leiftri og ÍA.
Hann var sannarlega kóngur í
ríki sínu og það mátti ganga að
því sem vísu að heima hjá hon-
um væri til ís og súkkulaði með
appelsínubragði handa okkur.
Sæmi var frasakóngur fjöl-
skyldunnar og það var stundum
ótrúlegt að hlusta á hvernig
hægt var að ljúka hverri setn-
ingunni á fætur annarri með
frösum eins og: „Af ávöxtunum
skulið þið þekkja þá, Silli og
Valdi“; „þetta er alveg á heims-
mælikvarða“; „þetta er alveg
æðislegt“ og „blessaður vinur-
inn“. Konur voru í hans huga
ýmist drottningar eða búkollur,
það er í raun ágætis skilgrein-
ing þegar maður man ekki leng-
ur nöfn á fólki. Um systur sína,
Stínu, talaði Sæmi alltaf af mik-
illi hlýju og virðingu og þá var
einatt sagt „Didda mín“.
Þegar við vorum í heimsókn
hjá ömmu og afa í Ólafsfirði þá
var Sæmi frændi oft í hlutverki
„afans á kantinum“ því þegar
hann vissi að von var á okkur
norður, leið ekki langur tími þar
til hann var mættur á Tjörn til
að heilsa upp á okkur. Glað-
beittur og hógvær var hann og
einstaklega barngóður og
reyndist hann okkur vel á allan
hátt og fundum við það að hann
vildi veg okkar sem mestan.
Það var gaman að sjá Sæma
ganga í átt að Tjörn og af ein-
hverjum óskiljanlegum ástæð-
um virtist þykkur vindlareykur
elta hann í hverju skrefi. Eins
og allir vita þá er það sjaldgæft
að vindar blási í Ólafsfirði en í
bæði skiptin sem það gerðist þá
var hárgreiðslan hans ýmist
„slétt að framan“ eða „sítt að
aftan“ allt eftir því hvernig
vindurinn blés. Greiðsluerfið-
leikunum mætti Sæmi af karl-
mennsku og var til þess tekið að
hann hefði fyrstur manna fund-
ið upp þá síðtísku sem kölluð
var greiðsludreifing og af frétt-
um að dæma virðist hún vera
orðin talsvert almenn.
Eftir því sem árin liðu þá átt-
uðum við okkur á því að Sæmi
var líka mikill dýravinur og
kettlingar voru í uppáhaldi hjá
honum. Honum var vel treyst-
andi til að halda á héluðum
„kettlingi“ og skála við okkur
systur um leið og hann hló með
okkur og sagði sögur.
Að leiðarlokum kveðjum við
kæran frænda en um leið gleðj-
umst við yfir því að hafa fengið
að ganga með honum lífsins
braut. Blessuð sé minning
Sæma sem svo sannarlega var á
allan hátt á heimsmælikvarða.
Stefanía, Sigrún og Sunna.
Aðalsteinn Sæ-
mundur Ólafsson