Feykir - 23.11.2016, Qupperneq 12

2 01 61 2
Aðventan og hátíðarnar eru skemmtilegur tími
og í mörgu að snúast.
Við óskum þér og þínum gleðilegra jóla og
góðrar skemmtunar við jóla undirbúninginn.
Sjóvá
sjova.is
440 2000
gengið hefur saman ár
hvert í fimmtán sumur,
lengst af á hinum
ægifögru Vestfjörðum,
enda allt Vestfirðingar
sem hópinn skipa.
Svo háttar til að við
skiptumst á um að hafa
forgöngu um hvert
halda skuli og sjá um
skipulag ferðarinnar.
Fyrir einum sex eða
sjö árum var komið að
okkur Sigrúnu konu
minni að annast það
verk. Í bakþankanum
hafði ég alltaf haft, að
gaman væri að fara
um Austurdalinn,
enda hafði ég heyrt
miklar sögur af
dalnum, fegurð hans
og dulmagni. Sögur
manna eins og Þórólfs
á Hjaltastöðum, Sigga
Hansen og æskuvin-
ar míns Agnars á
Miklabæ höfðu gert
dalinn í mínum huga
eftirsóknarverðari til
frekari kynna. Þegar ég
kynnti þessi áform fyrir göngufélögum
mínum skynjaði ég nokkra tortryggni.
Í hópnum eru almennt óforbetranlegir
vestfirskir patríótar, sem héldu
ábyggilega að mín skagfirsku gen og
hinar skagfirsku rætur mínar, nærðar
af langri dvöl í firðinum, gætu hafa
blindað mér nokkuð sýn. En þetta varð
úr. Við gengum dalinn, frá norðri til
suðurs, gagnstætt því sem almennt er
gert, enda Vestfirðingar þekktir fyrir
annað en að fara alltaf troðnar slóðir.
Við fengum Gísla Rúnar Konráðsson
sem fararstjóra og undir sögum hans var
neistinn kveiktur. Það var mikið happ.
Þetta var upphafið. Gísli bar áhuga okkar
Gunnars Þórðarsonar á Ísafirði, á að fara
með í göngur að hausti, undir foringjann
sjálfan Stefán Hrólfsson, Stebba á
Keldulandi, sem tók þá áhættu að hleypa
okkur inn í hóp gangnamanna og eftir
það var ekki til baka snúið.
Þarna má segja að örlögin hafi verið
ráðin. Frá þeirri stundu var þriðja helgi
septembermánaðar ár hvert frátekin
fyrir göngur í Austurdalnum og verður
svo meðan okkur endist þrek og kraftur.
„Fágæt hæfni…“
Og nú má ég til með að skjóta inn í
einni montsögu af sjálfum mér. Þannig
er mál með vexti að á aðalfundum
Gangnamannafélags Austurdals sem
haldnir eru í marsbyrjun ár hvert er
gangnamönnum veitt viðurkenning
fyrir vel unnin verk. Og haldið ekki
að strax að áliðnum fyrstu göngunum
hlotnaðist mér slík viðurkenning, með
eftirfarandi áletrun:
Gangamannafélag Austurdals
veitir Einari Kristni Guðfinnssyni
viðurkenningu fyrir fágæta hæfni að
halda í hóp og mjaka til byggða latræku
og feitu sauðfé.
Gjört í Héðinsminni í marsmánuði
á því herrans ári 2016.
Stefán Hrólfsson
Þetta þótti mér vænt um og skjalið hefur
síðan verið varðveitt á virðingarstað á
skrifstofu minni á Alþingi.
Foringinn var bara einn
Í gangnamannafélaginu er mikið ein-
valalið manna sem margir hafa farið
áratugum saman fram eftir. En foringinn
var bara einn. Foringinn með stórum
staf og greini, Stebbi á Keldulandi. Fyrir
löngu orðin goðsagnakennd persóna.
Þegar ég stofnaði til kynna við Stebba
voru árin farin að færast yfir hann. En
hugurinn var óbilaður og áhuginn og
þráin eftir samvistunum í góðum hópi
frammi í dalnum jafn stríð og áður.
Sporin hans greikkuðu eftir því sem
ferðinni fram dalinn vatt fram. Og
frammi á Hildarseli barst hvell og einstök
röddin um dalinn þveran og endilangan.
Því líkt og vinur okkar og gangnafélagi
Sigurður Hansen orti og við syngjum
einatt fram frá:
Fjarskiptin þau eru ekki okkar vandi,
því alltaf hefur helgur andi,
heyrt í Stebba á Keldulandi.
Nú er skarð fyrir skildi. Stefán vinur
okkar og óskoraður leiðtogi lést í apríl
síðast liðnum. Hans verður saknað mjög
að hausti, þegar við fetum slóðina fram
eftir. En við vitum að úr eilífðinni mun
hann fylgjast með okkur og mér er ekki
örgrannt um að þaðan berist hvell rödd
hans og bergmáli í fjöllum dalsins þegar
við ríðum um hans fornu slóðir, hreifir
af áhrifum seiðmagnsins sem Dalurinn
hefur að geyma; og kannski líka einhvers
annars sem lætur okkur einnig líða vel,
en ekkert verður orðlengt frekar.
Því menn hafa löngum misjafnt ævi varið,
mótað spor og stigið leiðir kunnar.
En þeir sem hafa lengst á fjöllum farið,
fundið hafa hjartslátt náttúrunnar,
eins og Sigurður Hansen orti um
gangnaforingja vorn Stefán Hrólfsson á
sínum tíma.
„Menn eiga að hafa vit á
að vera í góðu skapi“
Í huga mínum eru Austurdalurinn
og ferðirnar hingað fram eftir, í hvaða
tilgangi sem þær eru farnar, samtvinn-
aðar fölskvalausri gleði og góðri stundu.
Og einmitt hér er svo auðvelt að sam-
sama sig orðum míns kæra fóstra
og frænda Dúdda á Skörðugili, sem
eru greypt á legstein hans í Glaum-
bæjarkirkjugarði: Menn eiga að hafa vit
á að vera í góðu skapi.
„Afl sem aldrei brysti,
aflið á guðlega trú“
Ef þjóð minni gæti ég gefið
gjöf, þá væri hún sú,
afl sem aldrei brysti,
aflið á guðlega trú,
orti Sigurður Óskarsson í Krossanesi og
lýsir einlægri trú.
Hér í helgi Austurdalsins, stendur
þetta látlausa og fallega guðshús,
Ábæjarkirkja. Hér er gott að vera,
hugleiða hinstu rök tilverunnar og
njóta alls þess dýrðlega sem guð hefur
skapað. Kristnin og kirkjan hafa verið
samferða þjóðinni í gegn um aldirnar og
trúarstyrkurinn verið henni haldreipið
sem aldrei hefur bilað, hvorki í gleði
né sorg eða í hversdegi okkar. Á þeim
umrótstímum sem við lifum núna,
mitt í velferðinni og framförunum, er
það okkur hollt að koma hér saman, í
kyrrð Austurdalsins, njóta stundarinnar,
hlýða á guðsorð og hefja okkur upp úr
hversdagsamstrinu. Og hvar er þá betra
að vera en einmitt hér í kirkjunni sem var
reist guði okkar til dýrðar og blessunar á
þessum fagra og kyrrláta stað.
Eitt kunnasta kvæði Sigurðar Hansen orti hann frammi við Hvítá í Austurdal.
Hér fer hann með kvæðið fyrir gangnamenn, einmitt á þeim stað þar sem
kvæðið varð til.
Riðið yfir Fossána.