Morgunblaðið - 06.12.2017, Side 24

24 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 6. DESEMBER 2017
✝ Jón H. Hann-esson fæddist í
Vestmannaeyjum
20. júní 1912. Hann
andaðist á Land-
spítalanum 26.
nóvember 2017 eft-
ir stutta sjúkdóms-
legu.
Foreldrar Jóns
voru hjónin Hannes
Sigurðsson, f. 16.8.
1881, d. 14.2. 1981,
og Guðrún Jónsdóttir, f. 24.5.
1884, d. 5.5. 1976, frá Brimhól-
um í Vestmannaeyjum.
Systkini hans voru: 1) Guðný
Marta, f. 28.7. 1913, d. 15.7.
2011. 2) Hálfdán, f. 4.10. 1914,
d. 12.2. 2011. 3) Ragnheiður, f.
12.10. 1915, d. 5.3. 2015. 4)
Elínborg, f. 23.8. 1917, d. 19.5.
2010. 5) Þóra, f. 2.6. 1919, d.
6.2. 2000. 5) Sigurður, f. 28.4.
1922, d. í maí 1922.
Jón kvæntist á sumardaginn
fyrsta 1955 Halldóru Brynjólfs-
dóttur frá Þykkvabæjarklaustri
í Álftaveri, f. 7.11. 1922, d. 2.8.
2008. Börn þeirra eru: 1)
Eiríksson, f. 24.10. 1956, eiga
þau tvíburasystkinin Margréti
og Þórð, f. 1996. 4) Soffía, f.
14.6. 1963, eiginmaður hennar
er Björn L. Bergsson, f. 4.3.
1964, þau eiga dæturnar Ingi-
björgu, f. 1993, Dóru, f. 1999,
og Birnu, f. 2006.
Jón sleit barnsskónum á
Hjalla við Vestmannabraut en
flutti ungur að Steinstöðum,
sunnarlega á Heimaey. Þaðan
flutti svo fjölskyldan að Brim-
hólum þar sem foreldrarnir
stofnuðu nýbýli.
Jón tók vélstjóranámskeið í
Vestmannaeyjum 1930. Hann
vann eftir það sem vélstjóri,
lengst af í Hraðfrystistöðinni
en skipti um starfsvettvang um
1960. Þá fór hann að vinna sem
rafvirki. Samhliða vinnunni fór
hann í Iðnskóla til að öðlast
réttindi í greininni. Nokkrum
árum síðar hóf hann svo eigin
rekstur og vann sem sjálf-
stæður raf- og rafvélavirki í
Vestmanneyjum fram að gosi.
Eftir gos vann hann hjá vél-
smiðjunni Héðni þar til hann
fór á eftirlaun.
Jón verður jarðsunginn frá
Kópavogskirkju í dag, 6. des-
ember 2017, klukkan 13..
Brynjólfur, f. 17.9.
1955, kona hans
er Kristín Hanna
Siggeirsdóttir, f.
10.6. 1960. Börn:
a) Siggeir Fannar,
f. 8.1. 1980, sam-
býliskona er Berg-
lind Ósk Einars-
dóttir, f. 26.1.
1979, börn þeirra
eru Krista Ýr, f.
2007, og Styrmir,
f. 2011. b) Jón Hjalti, f. 12.1.
1984, sambýliskona hans er
Sigríður Ósk Hannesdóttir, f.
20.11. 1987, dóttir þeirra er
Kristín Hanna, f. 2017. c)
Ragnheiður Dóra, f. 2.12. 1985,
eiginmaður hennar er Sæ-
mundur Óskar Haraldsson, f.
30.6. 1981. Börn þeirra eru
Guðný Birna, f. 2007 og Brynj-
ólfur Kristinn, f. 2009. 2) Hann-
es Rúnar. f. 11.8. 1958, eigin-
kona hans er Beatriz Ramires
Martinez, f. 19.11. 1984, kjör-
dóttirin Claudia, f. 2005. 3)
Guðrún, f. 22.12. 1959, eigin-
maður hennar er Eiríkur Ingi
Með því síðasta sem Jón
tengdafaðir minn sagði fyrir and-
látið var: „Ég dó vel.“ Góð loka-
orð að lokinni viðburðaríkri far-
sælli ævi í 105 ár rúm. Lífshlaup
Jóns var um margt dæmigert
fyrir hans kynslóð sem byggði Ís-
land upp úr búskaparhokri og
harðri lífsbaráttu í það vel-
sældarþjóðfélag sem nú er. Hann
ólst upp í fátækt í Vestmannaeyj-
um en komst með elju mikilli og
dugnaði til þeirra efna að geta
séð börnum sínum og foreldrum
farborða þegar þurfti og gat svo
sjálfur staðið straum af þeirri
þjónustu sem hann þurfti þegar
heilsan brást honum um páska á
þessu ári. Íslenska heilbrigðis-
kerfið hafði aldrei þyngsli af Jóni
enda þurfti hann nánast aldrei
fyrr að ónáða heilbrigðisstofnan-
ir.
Jón var um margt einstakur.
Seigla var honum ríkulega í blóð
borin. Bæði lífsseigla sem lýsti
sér í því að honum varð hvorki
misdægurt þegar hann sem barn
svaf í sama rúmi og berklaveikur
afi hans né fékk einu sinni kvef á
sama tíma og móðir hans og syst-
ur lágu mánuðum saman milli
heims og helju í spænsku veikinni
1918. Svo mikil var þessi lífs-
seigla að læknavísindin munu
hafa þurft að endurskoða skil-
greiningu á dauða eftir drukknun
þegar tókst að blása í hann lífi
langri stundu eftir að hann datt í
sjóinn 12 ára að aldri. Tilefni þess
að hann datt lýsir svo lífsbarátt-
unni; hann var að reyna að ná
girnilegri þorsklifur sem fallið
hafði í höfnina við löndun. Al-
menn seigla var honum líka í blóð
borin. Lífsbaráttan var oft ströng
á síðustu öld en aldrei lét Jón
neinn eiga hjá sér heldur bjarg-
aði sér og sínum sjálfur. Hvort
sem var með því að söðla um
fimmtugur og hætta sem vél-
stjóri í frystihúsi og nema raf-
virkjun og gerast sjálfstætt starf-
andi rafvirki eða byrja upp á nýtt
á fastalandinu eftir Vestmanna-
eyjagosið þegar hann stóð á sex-
tugu. Jafnerfitt sem það reyndist
lýsti hann því síðar sem mesta
happi lífs síns, þar með gafst hon-
um færi á að styðja öll fjögur
börn sín til háskólanáms.
Jón bjó að sterkri skapgerð og
synti á móti þeim straumum sem
sannfæring hans bauð honum.
Slóst sem kommúnisti við nasista
í Eyjum á fjórða áratugnum og
kaus að flytja ekki til Vestmanna-
eyja á ný eftir gos er honum mis-
bauð hversu misskipt var gæðun-
um í styrkjum og stuðningi eftir
því hver velþóknun yfirvalda
væri á mönnum eftir stétt og
stöðu. Til Vestmannaeyja kom
hann vart á ný fyrr en 2011. Þótt
hann settist að með fölskyldu
sína í Kópavogi var Jón þó í eðli
sínu Vestmannaeyingur enda bjó
hann að persónueinkennum sem
við Eyjamenn eru oft tengdir,
léttur gat hann vel verið í lund og
stríðinn vel. Þá leiddist honum
ekki að þrátta um pólitík og þá
helst alltaf ögra skoðunum við-
mælandans jafnvel með öfgafull-
um málatilbúnaði, stutt var þá í
glettnisglampann í augum.
Að langlífi og góðri heilsu er
dýrmætt að búa, þessa hvors
tveggja naut Jón vel. Hann var
líka gæfumaður í kvonfangi og
naut líka góðs barnaláns. Fyrr
hafði hann verið börnum sínum
stoð og stytta og þau reyndust
honum síðan vel síðustu árin.
Ánægður var hann og stoltur af
afkomendunum öllum og sáttur
við farinn veg að ævilokum. Því
hann dó ekki bara vel, hann lifði
vel.
Björn L. Bergsson.
Kær tengdafaðir minn, Jón
Hannesson, 105 ára gamall, hefur
kvatt. Hans er sárt saknað, enda
var hann stórbrotinn kærleiks-
ríkur maður og skilur eftir skarð
sem erfitt verður að fylla.
Minningar sækja á hugann.
Sautján ára stelpa gengur lötur-
hægt upp að húsi Jóns og Dóru
heitinnar, eiginkonu hans. Komin
til að hitta næstum því kærasta
sinn. Kvíðir einhver ósköp fyrir
því að hringja bjöllunni og grufl-
ar yfir því hvað eigi að segja ef
þessi eða hinn kemur til dyra. Í
því hún lítur upp að eldhúsglugga
hússins sér hún Jón kíkja út um
gluggann, og örstuttu síðar geng-
ur hann niður stigann í átt að úti-
dyrunum. Hún þurfti ekki að
hringja bjöllunni. Hann opnaði
dyrnar og sagði: „Stína mín, ertu
komin að hitta Brynjólf. Vertu
velkomin.“ Hlýtt bros á andliti.
Augnablik sem þessi gleymast
ekki.
Gæfa að fá að njóta návista
Jóns. Tengdapabbi með stórt
hjarta, sem hann reyndi á köflum
að fela, en fljótur til hjálpar,
strax og þörf kom upp. Gætti vel
sinna. Maður um nírætt keyrði til
Vífilsstaða á hverjum degi í mörg
ár til að sjá um að vel færi um eig-
inkonu sína í hvívetna. Fylgst var
með öllu af kostgæfni. Næmur
maður, skarpur á umhverfi sitt
og miðlaði ósjaldan af visku og
reynslu til okkar hinna, enda
hafði hann upplifað tvær heims-
styrjaldir, spænsku veikina,
kreppuna miklu, kalda stríðið,
Heimaeyjargosið, sem gróf heim-
ili hans í ösku, og svo hrunið, sem
hann taldi vera það léttvægasta
af þessu öllu. Eitt af mörgum
góðum ráðum: „Þú verður aldrei
hlunnfarin af þeim sem þú álítur
illmenni. Þú passar þig á þeim.
Hins vegar þeir sem þú telur
vera góðmenni, þeir geta reynst
varasamir.“
Minnið brást ekki. Undrum
sætti þegar hann um nírætt þuldi
upp reglur Tryggingastofnunar
og bætti við að hann ætlaði ekki
að láta kerfið græða á sér, passa
að lifa nógu lengi, og hló dátt.
Afinn fór létt með að bregða á
leik með barna- og langafabörn-
unum. Gefa þeim „selbita“ eins
og kallað var, spóla þau upp og
hlæja dátt. Jón skildi gildi
menntunar. Lagði mikið á sig við
að koma börnunum til mennta,
enda sjálfur afburðavel gefinn.
Börnin fjögur launuðu vel fyrir
sig. Samband þeirra við föður
sinn var einstakt. Alla sunnudaga
komu þau sem gátu í kaffi til
Jóns.
Eftir að heilsu hans hrakaði
kom ekki annað til greina en að
skiptast á um að sjá um hann og
gista hjá honum, þannig að hann
gæti búið áfram heima, þar sem
honum leið best. Ekkert þeirra
lét sitt eftir liggja. Öll sem einn
maður. Kærleikurinn réði.
Fylgst var vel með gangi
heimsmála jafnt á erlendum sem
innlendum vettvangi. Hjartað sló
alltaf með lítilmagnanum, enda
kynntist Jón af eigin raun mis-
mun og óréttlæti, bognaði en reis
upp eins og fjöður jafnharðan.
Það sannaðist best í Vestmanna-
eyjagosinu.
Jón var með ólíkindum hraust-
ur. Fór upp á þak húss síns til að
dytta að því 100 ára gamall og
keyrði að Skógasafni með gjafir.
Heimsótti Vatíkanið, eða Páfa-
garð, með fjölskyldu sinni 101
árs.
Kveðjustundin var friðsæl.
Ern fram í það síðasta. Alla nán-
ustu kvaddi hann með hlýju og
innilegu þakklæti, sáttur við allt
og alla.
Kristín Siggeirsdóttir.
Elskulegur afi okkar er látinn.
Það reynist okkur erfitt og mun
taka sinn tíma að átta okkur á
því.
Við systkinin horfum yfir far-
inn veg og minnumst þeirra góðu
stunda sem við áttum saman með
afa okkar.
Að borða saman grjónagraut-
inn hennar ömmu, fjársjóðsleit á
haugunum, súrmjólk með safti,
að tefla í stofunni og smíða saman
í bílskúrnum hans, þar sem allt
var til alls.
Fáir hafa verið jafn útsjónar-
samir og miklir vinnuþjarkar og
afi okkar. Hann var alltaf að
dunda eitthvað, eins og að lag-
færa tæki sem aðrir höfðu dæmt
ónýt.
Óteljandi skemmtilegar minn-
ingar fara um huga okkar á þess-
ari stundu. Eins og þegar hann
hélt einn á stórum ísskáp upp
tröppurnar í Hrauntungunni, var
prílandi uppi á þaki 100 ára og
kenndi okkur að drekka lýsi með
tilþrifum.
Afi kom okkur sífellt á óvart.
Hristi af sér veikindi eins og ekk-
ert væri og hélt ótrauður áfram.
Ekki geta margir sagt að afi
þeirra hafi verið rúntandi um
Kópavoginn 103 ára en honum
fannst það ekkert tiltökumál.
Alltaf var notalegt að koma í
heimsókn til afa, mæta breiða
brosinu og hlýjunni. Hann naut
þess að fá fólkið sitt í heimsókn,
eins og hann orðaði það oft. Föst
vikuleg venja var að hittast í
sunnudagskaffi klukkan þrjú
heima hjá afa. Erfitt er að hugsa
til þess að nú breytist sú venja
eins og margt annað.
Samtímis og við minnumst
þessa alls þökkum við með auð-
mýkt fyrir allar góðar stundir og
þau forréttindi að börnin okkar
fengu að kynnast þessum ein-
staka góða langafa sínum.
Siggeir Fannar, Jón Hjalti
og Heiða Dóra.
Minning þín er mér ei gleymd
mína sál þú gladdir
innst í hjarta hún er geymd
þú heilsaðir mér og kvaddir.
(Káinn)
Með þakklæti fyrir góðar
stundir saman,
Krista Ýr Siggeirsdóttir
og Styrmir Siggeirsson.
Fallinn er frá vinur og félagi í
hárri elli, Jón Hannesson. Jón
átti fáa sína líka, og bar aldurinn
einstaklega vel að öllu leyti.
Hann ók eigin bíl fram yfir 101
árs og sá um sig sjálfur í sinni
íbúð fram undir það síðasta.
Meðan við rákum Heimavík á
Smiðjuveginum kom hann nær
daglega og rakti í netanálar hjá
okkur í nokkur ár ásamt ýmsu
öðru. Hann talaði um að þetta
væri sín líkamsrækt og hann
þyrfti ekki að borga krónu fyrir.
Hann kvartaði stundum yfir að
það væru ansi fáar nálar tómar.
Það var fastur liður hjá honum
að fara í verslunina Kost á mið-
vikudögum og kaupa kjúklinga á
tilboðsverði og fór ég oft með
honum. Það mátti fá tvo kjúk-
linga, en Jón mátti fá þrjú stykki
sem hann svo skipti niður í mál-
tíðir fyrir sig og geymdi í frysti.
Jón var einstaklega minnugur
og mundi öll húsanöfn í
Vestmannaeyjum, þar sem hann
hafði alist upp og búið, og mundi
nöfn fólksins sem bjó í þessum
húsum, en Jón flutti með fjöl-
skyldu sína úr Eyjum í Heima-
eyjargosinu og örlögin höguðu
því þannig að hann fór ekki aftur
eftir gos til Eyja eins og hugur
hans stóð til.
Jón var á árum áður vélstjóri
hjá Hraðfrystistöð Vestmanna-
eyja, hjá Einari Sigurðssyni, og
sá um vélar landvinnslunnar.
Seinna fór hann í Iðnskólann í
Vestmannaeyjum og lærði raf-
virkjun hjá Haraldi Eiríkssyni,
þar sem hann vann lengi.
Hann tók að sér viðgerðir
heima hjá sér á Helgafellsbraut-
inni í Eyjum í mörg ár á ýmsum
raftækjum, kæliskápum og
frystikistum.
Jón var hafsjór af reynslu, og
var fróðlegt að heyra hann segja
frá verkalýðsbaráttu fyrri ára,
þar sem hann tók virkan þátt og
barðist fyrir réttlæti og bættum
kjörum fólks. Þessar frásagnir úr
lífshlaupi Jóns eru eftirminnileg-
ar og margar ótrúlegar í dag.
Á hundrað ára afmæli sínu ók
hann einn síns liðs austur að
Skógum til vinar síns Þórðar
Tómassonar til að færa honum
hluti frá gamalli tíð á safnið í
Skógum.
Við hjá Heimavík minnumst
Jóns með hlýhug og virðingu og
margir, sem hittu hann hjá okkur
hafa haft samband og minnast
góðra samvista við hann.
Við vottum aðstandendum
samúða okkar,
Jóna Andrésdóttir og
Sigurður Ingi Ingólfsson.
Jón Hannesson
Morgunblaðið/RAX
Jón Hannesson var elstur íslenskra karla. Myndin var tekin í
tilefni af 100 ára afmælinu, en hann keyrði til 103 ára aldurs.
Elskulegur faðir minn, sonur, bróðir og afi,
BJARNI HARÐARSON
sem lést í Danmörku 15. nóvember,
verður jarðsunginn frá Áskirkju föstudaginn
8. desember klukkan 13.
Fyrir hönd aðstandenda,
Ingunn Bjarnadóttir
Okkar innilegustu þakkir til allra sem sýndu
okkur hlýhug og samúð við andlát og útför
hjartkærs föður míns, tengdaföður, afa og
langafa,
PÁLS ÓLASONAR
húsgagnabólstrara
frá Siglufirði,
Lækjasmára 6, Kópavogi.
Sérstakar þakkir fær hjartadeild Landspítalans fyrir góða
umönnun.
Þuríður Pálsdóttir Knútur Kristinsson
Súsanna Kristín Knútsdóttir Auðunn Jónsson
Hólmfríður Knútsdóttir Ingólfur Finnbogason
Páll Óli Knútsson
Knútur Þór, Agnes Lind, Friðrik Óli, Soffía og Finnbogi
Innilegar þakkir fyrir samúð og hlýhug við
andlát og útför elskulegrar móður okkar,
tengdamóður, ömmu og langömmu,
KRISTBJARGAR MARÍU JÓNSDÓTTUR
kennara.
Sérstakar þakkir til starfsfólks
hjúkrunarheimilisins Eirar fyrir einstaka umönnun og hlýju.
Jón Agnar Ármannsson
Gunnar Skúli Ármannsson Helga Þórðardóttir
Óskar Ármannsson Bára Elíasdóttir
barnabörn og barnabarnabörn
Okkar kæri,
GUÐLAUGUR JÚLÍUS BREIÐFJÖRÐ,
lést á Landspítala í Fossvogi að kvöldi
19. nóvember.
Útför hefur farið fram í kyrrþey.
Þökkum auðsýnda samúð.
Ásgeir Þorsteinsson og fjölskylda