Morgunblaðið - Sunnudagur - 24.12.2017, Síða 10

Þetta er saga um það hvernig á ekki aðvenja barn af snuði. Ég var rosalega
mikill snuddukrakki og átti örugglega
hundrað snuð, það var alveg svakalegt,“
segir Katrín Halldóra Sigurðardóttir leik-
kona sem er nú í hlutverki Ellyar í Borgar-
leikhúsinu.
„Það var á aðfangadag að það bönkuðu
nokkrir jólasveinar upp á, fimm gaurar,
sem mamma og pabbi höfðu hringt í og beð-
ið um að koma. Og mamma rétti einum
þeirra fullan glæran poka af snuðunum
mínum. Og þeir sögðu bara: takk fyrir og
gleðileg jól! Og löbbuðu í burtu. Þetta voru
hörmungarjól. Það var grenjað öll jólin. Ég
var mjög sein að hætta með snuð og var
fjögurra ára að verða fimm. Það var
mjög tímabært að hætta,“ segir hún.
„En ég skil ekki hvernig þeim datt
þessi tímasetning í hug en þau
hlæja að þessu í dag. Þeim fannst
þetta rosalega sniðugt þegar þau
fengu þessa hugmynd. En svo var
ekki. Ég man mjög vel eftir þessu, ég
man hvað ég var ótrúlega sár. Ég
man líka að þau voru með sam-
viskubit yfir þessu,“ segir hún.
KATRÍN HALLDÓRA SIGURÐARDÓTTIR LEIKKONA
Snuddulaus hörmungarjól
Katrín átti hörmungarjól þegar foreldrar
gáfu jólasveinunum öll snuðin.
Morgunblaðið/Árni Sæberg
„Ég var svo sár út í mömmu
fyrir að hafa rétt jólasvein-
inum pokann. Og ég var sár
út í jólasveinana líka fyrir að
hafa tekið þetta af mér. Mikil
vonbrigði. Í minningunni grét
ég öll jólin. Ég hef aldrei getað
fyrirgefið jólasveinunum
þetta,“ segir Katrín og hlær.
Jól sem
aldrei
gleymast
Getty Images/iStockphoto
Margir eiga sögur af eftirminnilegum jólum.
Sumir brenna sósuna, gleyma gjöfum úti í bæ,
detta í hálku, eða jafnvel eignast barn á sjálfum
jólunum. Sunnudagsblaðið
fékk nokkra þjóðþekkta
einstaklinga til að rifja upp
ógleymanleg jól
Ásdís Ásgeirsdóttir asdis@mbl.is
Pétur Magnússon petur@mbl.is
Kristín Helga kann góðar sögur af liðnum jólum. Eftirminnileg
gjöf frá eiginmanninum, þáverandi kærasta, hitti ekki í mark.
Morgunblaðið/Kristinn
Ýmislegt hefur nú gengið á um jólin.Þetta er mjög fjölskyldudramatísk
hátíð,“ segir rithöfundurinn Kristín
Helga Gunnarsdóttir. Hún byrjar á að
rifja upp jól endur fyrir löngu þegar
þau hjónin voru ungt par í útlöndum.
„Við Helgi vorum að læra í Utah, fyrir
börn og buru. Við vorum þarna tvö ein
og þá fékk ég eftirminnilegustu gjöf
sem ég hef fengið. Af því að ég var með
svo mikla heimþrá. Þá heyrði maður
ekkert í fólkinu
sínu svo vik-
um skipti
og fékk
kannski
bréf á
sex, sjö
vikna fresti.
Þarna fyrir
jólin fékk ég kassa í pósti frá mömmu
og fór á pósthúsið að sækja. Ég tók upp
úr honum lopapeysur sem hún hafði
prjónað á okkur og mat. Ég man ennþá
hvað mér leið vel og ég man eftir mér á
pósthúsinu með tárin í augunum. Þarna
var íslenskur lopi, laufabrauð og harð-
fiskur,“ segir Kristín Helga dreymin.
„Svo voru það ein jól að elsku Helgi
minn gaf mér ofnpott. Við vorum bara
búin að vera saman í tvö ár. Mamma
hans er alveg rosalega góður kokkur
og hún eldaði oft svo fína rétti í svona
ofnpotti. Það vakti nú ekkert annað
fyrir honum en að hvetja mig til að ná
tökum á þessari færni. Þannig að hann
gaf mér þennan ofnpott. Ég varð nátt-
úrlega sjóðandi fúl, ég lét hann alveg
heyra það,“ segir hún og hlær. „Þetta
er ekki ástargjöf í tilhugalífi. Þannig að
ég mundi þetta alveg í eitt ár. Það vant-
aði flísar á eldhúsgólfið þannig að ég
keypti fullt af korkflísum og pakkaði
þeim inn og gaf honum þarna árið eftir.
Hann fékk ekkert að gleyma ofnpott-
inum, það var búið að tala um það í ár.
En eftir það fórum við nú að haga okk-
ur sæmilega og setja meiri rómantík í
gjafirnar,“ segir hún.
„Svo voru það jólin sem einn gestur
kom með tvo kjölturakka. Þeir eru nú
kallaðir jóladónarnir. Þeir hlupu inn í
eitt barnaherbergið og gerðu stykkin
sín í barnarúmið. Svo uppgötvaðist það
á milli rétta og það varð uppi fótur og
fit og eigandinn ákvað bara að keyra þá
heim. Þeir væru ekki húsum hæfir,“
segir hún og skellihlær.
„Þeir fengu þá þetta viðurnefni, jóla-
dónarnir.“
KRISTÍN HELGA GUNNARSDÓTTIR RITHÖFUNDUR
Óvinsæll ofnpottur og jóladónar
Ég man eftir því að faðir minn var skipstjóri og stýri-maður á togurum í langan tíma þegar ég var strákur.
Það var alltaf gaman þegar hann kom úr siglingum og
keypti fyrir mig æðislega flott tindátasett, það voru ekki
allir strákar sem áttu svona. Svo gaf hann mér líka box-
hanska sem ég á enn í dag. Þetta var þegar Muhammad
Ali hét Cassius Clay,“ segir Björgvin Halldórsson, tón-
listarmaður.
„Það er ýmislegt sem fer stundum úrskeiðis eins og á
öllum tónleikum, segir Björgvin, en síðustu ár hefur
hann staðið fyrir Jólagestum Björgvins, einum stærstu
og stjörnuprýddustu jólatónleikum ársins. „Stundum
gleyma söngvarar textanum sínum og þá eru góð ráð
dýr. Þá þarf bara að finna upp eitthvað nýtt og redda
sér. Það eru ekki allir sem taka eftir því, en þeir sem
þekkja og vita taka eftir því og minnast kannski á það.
Ég man eftir einu at-
viki sem var svolítið
skemmtilegt, en kom
sér svolítið illa. Þá
vorum við með jóla-
gestina í Laug-
ardalshöllinni og
Páll Óskar var að
taka þátt í fyrsta
skipti, það eru
kannski þrjú eða
fjögur ár síðan.
Hann kom í svakalega flottu dressi, hvítur al-
hjúpur með stórum kraga og með LED ljós-
um sem kviknaði á og búningurinn verður
eins og geimskip. Svo var búið að testa
þetta og svo byrja lögin og hann labbar
fram og gengur niður stigan, og þá kviknaði
ekki á búningnum, svo hann fer aðeins til
baka og hljómsveitin bíður og svo kemur
hann ljóslifandi til baka. Svo kom hann
fram á svið og negldi það.“
BJÖRGVIN HALLDÓRSSON
Tindátar og tónleikastúss
Morgunblaðið/Árni Sæberg
Björgvin á enn í dag boxhanskana sem faðir hans
gaf honum í jólagjöf.
„Ég á margar góðar minningar frá jólum,“ segir
leikarinn Guðjón Davíð, betur þekktur sem Gói.
„En kannski sú skondnasta er frá jólum 2008.
Þannig er að sonur okkar Ingu fæddist í sept-
ember það árið og jólin á eftir fórum við að pæla í
hvernig jólin ættu að vera. Nú vorum við fjöl-
skylda þannig að ég var alveg gallharður á að við
skyldum vera heima hjá okkur. Bara við þrjú.
Þetta var okkur svolítið metnaðarmál. Okkur
fannst svo mikið atriði að gera þetta bara á tempói
sonar okkar. Hann gæti sofnað þegar hann væri
þreyttur og ekkert verið að dúða hann í
bíl og hlunkast með hann á milli
staða,“ segir Gói.
„Við vorum ótrúlega
spennt að búa til okkar
jól,“ segir Gói og seg-
ir þau hafa planað
þetta mikið.
„Svo var auðvit-
að fenginn fimm
kílóa kalkúnn til
að taka þetta alla
leið. Ég er oft að
hugsa til baka, jóla-
myndin í huga mér af
þessum jólum er þannig
að við sitjum við borðstofuborðið,
ég og Inga, og Óskar (þriggja
mánaða) liggur í vöggunni sinni
og fimm kílóa risakalkúnn með
öllu tilheyrandi á borðinu. Alveg
óborganlegt. Kalkúnninn var stærri
en Óskar sjálfur. Við vorum alveg
með þetta.“
GUÐJÓN DAVÍÐ KARLSSON LEIKARI
Kalkúnninn stærri en barnið
Morgunblaðið/Golli
Gói ákvað að taka jólin alla leið
þrátt fyrir að þau væru bara tvö í
mat og keypti fimm kílóa kalkún.
JÓLASÖGUR
10 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 24.12. 2017